Πόρτα κλειστή

Έξω από μια πόρτα κλειστή. 

Περίμενες. 

Δεν άνοιξε. 

Δεν βρήκες αυτό που περίμενες. 

Δεν έχασες. 

Περπάτησες. 

Έφτασες εκεί. 

Σκέφτηκες.

Ονειρεύτηκες.

Καρδιοχτύπησες.

Από προσμονή, άγχος και φόβο.

Ίσως κι από κάτι άλλο. 

Γέμισες.

Έζησες.

Χτύπησες (την πόρτα);

Χτύπησες.

Πόνεσες;

Ίσως πόνεσες.

Απογοητεύτηκες;

Είχες γοητευτεί άρα.

Ωραία.

Γοητεία.

Μαγεία.

Ελπίδα.

Ταξίδι.

Πολλές ζωές

και εκδοχές

σε λίγες στιγμές.

Δεν έμαθες τι θα γινόταν

αν άνοιγε η πόρτα.

Μα έμαθες από το ότι δεν άνοιξε.

Προχώρησες.

Όχι μέσα από την πόρτα.

Απέναντι της.

Έφυγες.

Δεν γύρισες πίσω.

Γιατί δεν ήταν ο κόσμος ο ίδιος πια.

Δεν ήσουν εσύ ίδιος/α.

Κάτι είχες μάθει.

Κάτι είχες πάθει.

Γιατί μια πόρτα άνοιξε μέσα σου. 

Θα βρεθείς μπροστά

σε μια πόρτα ξανά.

Και θα ξέρεις το σύνθημα.

Κι αν το ήξερες από πάντα;

Θα υπάρξει

κάποιος από την άλλη πλευρά

να το ακούσει

να σου ανοίξει. 

Ή και χωρίς σύνθημα.

Θα σε δει

και θα σε αναγνωρίσει.

Ή θα έχεις το κλειδί

Και την επιλογή 

να την ανοίξεις 

ή όχι.

Για εσένα

και όποιον άλλο έρθει. 

Κουνούπια

Γυμνό κορμί.

Μόνο.

Με τις σκέψεις 

που κούρασα 

να τους δίνω αναφορά.

Σκιές 

που κούρνιασαν 

στα ίδια σημεία 

που βάζουν στόχο τα κουνούπια.

Να μ' απαλλάσσουν από λίγο αίμα,

να μοιραστούν με εμένα κάτι,

να μου αφήσουν σημάδι.

Ντροπή

που είμαι ακόμα μικρή

και θέλω όλο να ξύνω την πληγή 

σαν να είναι ένα παιχνίδι η αυτοκαταστροφή.

Χωρίς στο χρόνο επιστροφή.

Πλαίσιο

Κοίταξα στον καθρέφτη 

ένα μάτι 

μέσα σε μισό σκοτάδι.

Με είπα ψεύτρα 

κι όμορφη

και ζήτησα συγγνώμη.

Που δεν με ξέρω αρκετά καλά 

για να μου δώσω φιλιά 

που να έχουν κάτι ακόμη 

πέρα από γνώμη 

αυστηρή,

που δεν συγχωρεί 

τα λάθη που δεν τολμώ να κάνω,

το φόβο που μου επιβάλλω.

Είδα μαύρο κλουβί 

στα βλέφαρα σαν πλαίσιο 

που μου ζητάει ένα τέλος αίσιο 

στη μοναξιά.

Μα έχει κλειδωθεί

να ζει στα όνειρα 

και κάποιες στιγμές 

να γράφει ποίηση.

Για χαμόγελα

και δάκρυα,

παλιά και νέα,

στο μυαλό κρυμμένα

και στης καρδιάς 

τον χτύπο μετρημένα.

Χίλιες βραδιές

Δεν το αρνούμαι 

Σε θυμάμαι 

Σε θέλω 

Σε φοβάμαι 

Σε σκέφτομαι 

Κάθε μέρα σχεδόν

Ή συνέχεια

Τόσο 

που φορές 

δεν ξεχωρίζω

Σε νοσταλγώ 

Πονάω

Μα δεν είναι να γυρίσω

Δεν μου ανήκεις

Δεν σου ανήκω

Δεν υπάρχει τίποτα να ζητήσω

Μόνο να μ' αφήσεις να φύγω

Να μπορέσω να σε αφήσω

Και να μην το μετανιώσω

Να έχω δίκιο

Όσο δύσκολο κι αν είναι αυτό

Να μην στο πω

πως δεν σε αρνούμαι

Να αρνηθώ

πως σ' αγαπώ, 

πως έχω ανάγκη να σε δω

Κι αν σ' αγαπώ,

να είναι ελαφρό

Σαν άνθρωπο 

κι όχι στοιχειό

Σαν ιστορία 

κι όχι μύθο

Ψώνιο

Κι ούτε ξέρω για πόσο θα πληρώνω 

τα ληγμένα 

και σπασμένα

..

βάζα με γλυκά

..

που χύθηκαν στο πάτωμα 

..

και φύτρωσαν στο χώμα 

..

λουλούδια που μεθάν

..

σαν άνοιξη 

..

σαν θάνατος κι ανάσταση 

Ζωή 

Καλοκαίρι 

..

που λιώνουν απ' τη ζέστη τα κορμιά 

..

και πέφτουν στη θάλασσα 

..

μα γίνονται και πάγος και βροχή

.. 

κι αλήθεια που ξεπλένει και καθαρίζει 

..

και πλημμυρίζει και πνίγει

Κι ανάθεμα 

Πότε άλλαξα θέμα 

Πάντα γύρω από εσένα