Η Σκιά σου

Λες να χεις δίκιο να φοβάσαι τη σκιά σου;

Τη μέρα είσαι κυρίαρχος εσύ

κι αυτή απλά σε ακολουθεί.

Πιστά. Ποτέ σας δε χωρίζετε.

Στο δυνατό το φως μονάχα εξαφανίζεται.

Νωρίς όταν ο ήλιος δύει και λίγο το πρωί πριν ρθει

γίνεται μεγαλύτερη από σένα και επιβλητική.

Το σκοτάδι είναι το στοιχείο της.

Κι αυτή γίνεται τότε το στοιχειό σου.

Μπορεί και να μην είναι επικίνδυνη.

Την άφησες ποτέ να σου μιλήσει;

Σαν παιχνίδι την είχες πατήσει.

Και άλλοι είχαν προσπαθήσει.

Ο Λούκι Λούκ τη δικιά του είχε πυροβολήσει.

Άραγε οι σκιές πονάνε

σώματα όταν τις πατάνε;

Να τις σκοτώσει κανένας δε μπορεί.

Ακόμα και μετά το θάνατό σου εκείνη θα κυκλοφορεί.

Τώρα πια αλλιώς.

Δεν θα εξαρτάται από το φως.

Θα έχει ελευθερωθεί.

Θα κάνει ότι θέλει αυτή.

Τα όνειρα των φίλων, τους εφιάλτες των εχθρών σου θα επισκέπτεται.

Όλα όσα ήταν δικά σου κι εκείνη πάντα ζήλευε.

Γύρω σου τους ανθρώπους και τα πράγματα που να αγγίξει γύρευε.

Έπεφτε πάνω τους συχνά αυτή,

μα να τα νιώσει δε μπορούσε όπως εσύ.

Ακόμα κι αν ποτέ σου είχες σκεφτεί

να την αφήσεις όσα απολάμβανες να μοιραστεί.

Μόνο στη μοναξιά σου την κοιτούσες.

Και τότε πάλι τη μισούσες.

Ίσως να την περιγελούσες.

"Γιατί αυτή;

Είναι πολύ κοντή, χοντρή, λεπτή, ψηλή."

Ποτέ δεν άκουσες τι έχει να σου πει.

Γι' αυτό πάντα θα καιροφυλακτεί

στις σκοτεινές γωνιές με όσο φως της χρειαστεί.

Να σου φωνάξει μες στη σιωπή. 

Να σου ταράξει την ψυχή. 

Να σου θυμίσει ότι είναι εκεί. 

Και περιμένει τη στιγμή

όταν θα ξέρει

πως έχει πια το πάνω χέρι.