Μας λείπουν οι αναμνήσεις

Καμιά φορά,  λένε,

αυτό που μας λείπει

δεν είναι τα άτομα
 
αλλά οι αναμνήσεις.

Το σκέφτηκα και συμβαίνει συχνά.
Έχω περάσει καιρό σ' αυτή την κατάσταση και την περνάω ξανά και ξανά.

Είναι καλό να ξέρεις ακριβώς τι σου συμβαίνει,
όταν είναι ελάχιστα όσα γύρω και μέσα σου νιώθεις ότι μπορείς να πεις πως είναι ξεκάθαρα.

Είναι παράξενο, ωστόσο, να μας λείπουν οι αναμνήσεις κι όχι οι άνθρωποι,
γιατί με τους ανθρώπους είναι  που θα χαθείς, ενώ τις αναμνήσεις δεν τις παίρνει κανείς.

Ποτέ δεν χάνεις τις αναμνήσεις απ' τη στιγμή που θα τις αποκτήσεις.
Μόνο να τις ξαναζήσεις δεν μπορείς.

Γιατί τα άτομα, με τα οποία τις συνδέεις, αλλάζουν.

Και τις αναμνήσεις, βέβαια, ο ίδιος συμβαίνει να τις μεταποιείς όταν νοσταλγείς.
Εξιδανικεύεις το παρελθόν,  το ωραιοποιείς.

Νομίζεις πως δεν θα 'πρεπε να φύγεις.

Σκέφτεσαι ίσως πως αλλιώς έπρεπε να το ζήσεις.

Έτσι ίσως κατάφερνες κι εκείνους που σου λείπουν τώρα παραπάνω να κρατήσεις.


"Το ότι κάτι/με κάποιον έχει/ς παρελθόν

δεν σημαίνει πως έχει/ς και μέλλον"

λέω.


Δύσκολη συνειδητοποίηση αλλά λυτρωτική από τη στιγμή που θα το αποφασίσεις.