Ανώριμη Μητέρα Μοίρα

Όταν θέλεις κάτι πάρα πολύ το σύμπαν συνωμοτεί για να το αποκτήσεις. Paulo Cohelio

Όταν ο άνθρωπος κάνει σχέδια, ο Θεός γελάει Λαός

Αφέθηκε στην τύχη του..

  Όπως κι αν το ονομάσουμε -Μοίρα (για την παρήχηση του τίτλου), Σύμπαν, Θεό, Τύχη ή ο,τι άλλο- αυτό το κάτι που είναι πάνω από μας παρατηρώ πως έχει συχνή και παράξενη συμμετοχή στη ζωή μας.

  Από τη μια δρα σαν γονιός. Φροντίζει για μας. Πραγματοποιεί τις επιθυμίες μας και τα μικρά-ή και μεγάλα- χατίρια που ζητάμε. Μας αρνείται πράγματα, εμείς δεν το καταλαβαίνουμε πως είναι για καλό μας, θυμώνουμε μαζί του, κλαίμε. Καμιά φορά μας δίνει αυτά που θέλουμε μόνο για να μας κάνει μετά να μετανιώσουμε που τα ζητήσαμε. Προσπαθεί να μας ικανοποιήσει όσο μπορεί αλλά και να μας σκληραγωγήσει, μαθαίνοντάς μας ότι δεν μπορούμε να τα χουμε όλα, κάνοντάς μας να δοκιμάζουμε τις ικανότητες και τα όριά μας. Μας αφήνει να πάθουμε για να μάθουμε.

  Κατά μια άλλη άποψη, όμως, φέρεται σαν παιδί. Φαίνεται να μας πηγαίνει κόντρα σε ότι θέμε και ό,τι λέμε. Η λέει ναι σ' ότι του λέμε, κι έπειτα κάνει τα δικά του. Παίζει παιχνίδια. Παίζει μαζί μας. Το διασκεδάζει. Σαν κουρδιστά αμαξάκια μας τραβάει το σκοινί, μας βάζει σε μια συγκεκριμένη-δύσκολη καμιά φορά- θέση και παρατηρεί την πορεία μας καθώς τρέχουμε με φόρα, συγκρουόμαστε σε τοίχους, έπιπλα, γυρίζουμε πίσω και στριφογυρίζουμε. Κούκλες στα χέρια του και μοιράζει ρόλους. Δημιουργεί ευφάνταστα σενάρια- εξάλλου η φαντασία είναι το κυριότερο χαρακτηριστικό των παιδιών- ευχάριστα, δυσάρεστα, μπερδεμένα. Κοροϊδεύει. Μην ξεχνάμε πως "τα παιδιά είναι σκληρά".

  Δεν πρόκειται για απλές λογοτεχνικές προσωποποιήσεις. Απόδειξη πως του μιλάμε καθημερινά, σχεδόν συνεχώς. Αυτά που λέμε μέσα στο μυαλό μας ίσως περισσότερο σ' αυτό αναφέρονται παρά στον εαυτό μας. Εν τέλει, μπορεί να 'μαστε κομμάτι του, ή αυτό δικό μας.