Αγαπώ τη θάλασσα

"Μην πάμε στα βαθιά. Ξέρω να κολυμπάω. Αλλά απλά φοβάμαι." μου έλεγε στην παραλία.

Κοιτώντας από το πλοίο φεύγοντας:
"Πόσο μ' αρέσει η θάλασσα. Την αγαπώ!"
- Ο, τι αγαπάμε το φοβόμαστε.., είπα εγώ σαν διαπίστωση και απορία μαζί.

  Πες μου κι άλλα γι' αυτό που αγαπάς, την ενθάρρυνα.
"Θα ήθελα να είχα ένα σπίτι δίπλα στη θάλασσα..
  Μ' αρέσει το άρωμά της..
  Μ' αρέσει ο ήχος των κυμάτων.. (ανάλαφρο γέλιο στον τόνο της) Ακόμα κι όταν έρχονται κατά πάνω σου να σε πλακώσουν.
  Μ' αρέσει το φως του ήλιου που καθρεφτίζεται πάνω στα μικρά κυματάκια και μοιάζει με χιλιάδες φωτάκια που αναβοσβήνουν.."

-Το ξέρεις πως μου δίνεις έμπνευση, έτσι;
-Κι εγώ θα ήθελα να γράψω για τη θάλασσα. Αλλά δεν έχω ταλέντο. [..^..?]
Γύρισα και χαμογέλασα προς αυτήν, τη θάλασσα.

 ~~~~~

  





Εν τω μεταξύ όσο μιλούσε εκείνη, εγώ σκεφτόμουν την αγάπη. Σαν έννοια. Σαν θάλασσα.

 

Αποφεύγουμε συχνά να φτάσουμε στο βάθος της γιατί φοβόμαστε πως η αγάπη θα μας πνίξει.

Κι όμως συγχρόνως την θέμε. Είναι όμορφη.
Προτιμάμε να είμαστε δίπλα της, να είμαστε κοντά της. Όχι όμως μέσα της, όχι πολύ μέσα της.
Και στα ρηχά έχει νερά. Δροσιζόμαστε. Υπάρχει συναίσθημα και στα συμβατικά, επιφανειακά, τυπικά, στα κρυφά. Επιβεβαιωνόμαστε.

Αγαπάμε το άρωμα. Αγαπάμε με την όσφρηση, την αφή, όπως και μ' όλες τις αισθήσεις μαζί. Αγαπάμε με την ακοή. Αγαπάμε κι έχουμε στο μυαλό μας την καταστροφή. Την αγαπάμε κι αυτή.

 

Η θάλασσα είναι ταυτισμένη με το κολύμπι και με το ταξίδι.
Η αγάπη, η βαθιά, είναι κολύμπι σε άγνωστα νερά. Η αγάπη είναι ταξίδι. Είναι όλα τα ταξίδια. Χωρίς προορισμό, χωρίς επιστροφή, γιατί δεν ξέρεις το τέλος, γιατί δεν μπορείς να εντοπίσεις την αρχή.
Καμιά φορά η αγάπη μπορεί να αφήνει ναυάγια, αλλά με θησαυρούς στην ψυχή. Αλλά και τα ναυάγια από μια άλλη, άνυδρη, ζωή εκείνη που τα σώζει είναι αυτή.

 

 

  

 

  

 

Σκιάθος