Σαν παιχνίδι

Αγαλματάκια. Ακούνητα περιμένουμε πρώτος να κάνει κίνηση ο άλλος. Αμίλητα γιατί προτιμάς τη σιωπή κι εγώ τη σιωπή σου. ΠάντΑ γελαστά.

Κρυφτό. Κρυβόμαστε για να αισθανθούμε ασφαλείς. Παράλληλα ψάχνουμε μια αφορμή να πλησιάσουμε. Να γυρίσω το κεφάλι να σε κοιτάξω να με κοιτάζεις.

Scrabble που ο καθένας με τη σειρά συνδέουμε τις λέξεις, με την προηγούμενη δική σου, με την επόμενη δική μου, προσεχτικά διαλεγμένες για να εκμεταλλευτούμε τα γράμματα μεγάλης αξίας και τα τετράγωνα πολλαπλασιασμού της κατάλληλης χρονικής στιγμής, προσπαθώντας να κερδίσουμε βαθμούς στις εντυπώσεις.

Taboo για να περάσουμε τα μηνύματά μας χωρίς τις λέξεις που θα φανούν συνηθισμένες, χωρίς τις λάθος που θα παρεξηγηθούν, χωρίς τις εμφανείς που θα το κάνουνε πολύ εύκολο, να χαθεί το ενδιαφέρον και να εκτεθούμε.

Ζωγράφισέ το. Παίρνεις τη μπογιά και σε παρατηρώ. Σου δίνω το χαρτί κι ελπίζω να καταλάβεις.
.....

Ο καθένας βάζει τους κανόνες του. "Δεν παίζω!" φοβάμαι μην πεις, αν δεν καταλάβω τους δικούς σου. "Ατιμία! Δεν είναι δίκαιο." φωνάζω όταν δεν τηρείς αυτούς που θέτω. Σαν μικρά παιδιά μαλώνουμε, από μέσα μας ή και φανερά βρίσκοντας μια πρόφαση.

Πώς νικάς σ' αυτό το παιχνίδι; Πότε χάνεις; Το χειρότερο που μπορεί να συμβεί είναι να τελειώσει- ίσως και το καλύτερο. Δεν ξέρω τι θέλω ούτε τι θες εσύ. Γιατί παίζω. Τι θέλω να κερδίσω. Τι είμαι διατεθειμένη να σου δώσω. Μα ούτε προσπαθώ να το βρω. Το μόνο που ξέρω είναι ότι θέλω να παίζουμε μαζί.