Το "residual"

Δεν ξέρω αν σε ερωτεύτηκα.

Σε πίστεψα. 

Σε χρειάστηκα. 

Δεν ξέρω αν σε αγάπησα. 

Σε νοιάστηκα.  

Σε θέλησα.

Στο τέλος
έμεινε η ψυχραιμία μου 

και η ψυχρότητά σου. 

Δεν θέλω πια να σε ξαναδώ μπροστά μου. 

Μέσα μου σε βλέπω,  

και σε ακούω,
και σε έχω.

Είσαι κομμάτι μου,  

κομμάτι της ζωής της ιστορίας μου. 

Έχω συμφιλιωθεί με αυτό. 

Χρησιμοποιώ αντικείμενα και φράσεις σου. 

Σε έχω ενσωματώσει,
σαν σημάδι από πληγή

που έχω συνηθίσει να βλέπω/αγνοώ 

και που ίσως γίνει και στολίδι. 

Σαν χτύπημα εσωτερικό 

που θα πονάει κάθε άνοιξη,  

έτσι λίγο,  μόνο για να μου θυμίζει. 

Δεν θέλω να σε ξανασυναντήσω 

όχι επειδή σε μισώ 

αλλά επειδή ξέρω πια 

πως θα καταφέρουμε τέλεια 

να ανταλλάξουμε αδιάφορα "γεια". 

Ξέρω πως δεν θα καταφέρω 

πότε να σου πω κάτι παραπάνω, 

να ρωτήσω πράγματα που θέλω να μάθω.

Αλλά κι αυτά δεν είναι πολλά,
μόνο ψέματα
που δεν έχουν λόγο να γίνουν αλήθεια. 

Τα "γεια"  είναι μια προσπάθεια 

να μην περάσουμε τη γραμμή 

που έχουμε οδηγηθεί 

και γίνουμε ξένοι αντί γνωστοί. 

Λες και το γνωστοί αρκεί 

για κάποιους που έχουν μοιραστεί

ένα σπίτι,
ένα τραπέζι,
ένα κρεβάτι,
ένα σώμα

για δύο χρόνια. 

Μα σκέφτομαι πως αλλιώς θα είναι κρίμα, 

ένα κρίμα ακόμα.