Και κάποιες στιγμές σ' αυτές τις ύπουλες, σαδομαζοχιστικές, εγωιστικές και ταπεινές σκέψεις, στα «μπορώ» και «δεν μπορώ» χωρίς αυτόν που γεμίζουν το μυαλό μας όταν φτάνουμε στον αποχωρισμό.
Είναι δύσκολο να καταλάβουμε πώς συναντάμε άτομα που νιώθουμε πως φέραν στη ζωή μας αλλαγή, αλλά η ίδια ζωή, όπως ζούσαμε και πριν από αυτά, έτσι και μετά θα συνεχιστεί. Αν είναι αληθινή, η αλλαγή μένει κι όταν ακόμα θα έχουμε χωριστεί.
Δεν έχουμε δικαίωμα σε κανενός τη ζωή. Δεν μπορούμε τίποτα παραπάνω να ζητήσουμε. Πρέπει να μας αρκεί που κάποτε γνωριστήκαμε, κόμματι της ζωής μας γίνανε και γινήκαμε. Ξέρουμε πλέον την ύπαρξή τους στη γη, όσο κι αν γίνει από εμάς μακρινή. Ακριβώς η γνώση αυτή είναι βασανιστική.
Νομίζουμε πως επειδή γνωρίζουμε πως υπάρχουν στον κόσμο μας, επειδή μοιραστήκαμε λίγη ζωή, δεν μπορούμε παρά να κρατήσουμε παντοτινή επαφή. Όμως για τον καθένα ο κόσμος του είναι άλλος κι η ζωή διαφορετική. Πολλοί περνάνε από εκεί, όμως εμείς είμαστε οι μόνοι σταθεροί. Για πάντα με κανέναν δεν μένουμε μαζί. Ο δικός μας κόσμος, η δική μας ζωή με των άλλων μπορεί μάλλον μονάχα να διασταυρωθεί, όχι πραγματικά να ταυτιστεί.
Πιο πολύ μας ενοχλεί, όταν αφήνουμε ξεχωριστούς ανθρώπους σε άλλους, με τους οποίους ήταν και θα είναι μαζί, ακόμα κι όταν μεταξύ μας θα έχουμε απομακρυνθεί. Θα συμβαίνουν πράγματα που πρωταγωνιστές τους θα 'ναι εκείνοι και πουθενά εμείς- ή έστω όχι εκεί.
Εμείς θα κάνουμε τη δική μας ζωή. Με άλλα άτομα που είτε ξέρουμε είτε θα γνωρίσουμε, και που και πάλι από αυτά αργά ή γρήγορα μπορεί και να χωρίσουμε. Έχουμε υποχρέωση να ζήσουμε.
Δεν πρέπει να μας λείψουν. Δεν θα (Λες να;) λείψουμε. Και να μας λείπουν, μην το δείξουμε. Όταν θα φεύγουμε, το βλέμμα μην γυρίσουμε. Πρέπει να αντέξουμε, παραπάνω να μην (τους) πονέσουμε.
Η συνάντηση τυχαία.
Η αποχώριση αναγκαστική.
Η επιστροφή από επιλογή.
Οι αποχαιρετισμοί μάλλον περιττοί.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου