Μάδησε το τριαντάφυλλο που της είχε προσφέρει εκείνος σαν μια ντροπαλή χειρονομία. Φύλαξε τα ροδοπέταλα σε ένα μικρό ροζ πουγκάκι με ασημένιες καρδιές. Ροζ ήταν και το τριαντάφυλλο.
Κι ας λένε πως τα ροζ τριαντάφυλλα δεν μυρίζουν, εκείνη έφερνε το πουγκάκι μπροστά στο πρόσωπό της κι ένιωθε τη γλυκιά μυρωδιά. Μια μυρωδιά που της θύμιζε κάποιον για τον οποίο ήταν πιο όμορφη από τα τριαντάφυλλα αλλά και πιο απρόσεχτα αιχμηρή από τα αγκάθια τους.
Δεν είχε αποφασίσει αν ήθελε να την αγαπά ή όχι. Έπαιρνε ο,τι της έδινε όμως εκείνη αρνιότανε να δώσει.
Τα ροδοπέταλα μέσα στο πουγκάκι έμεναν κρεμασμένα σε ένα διακοσμητικό του γραφείου της. Κάποτε πρέπει να τα είχε δει κι εκείνος. Δεν είχε πει τίποτα. Δεν του είχε πει τίποτα.
Ήξερε πως το τριαντάφυλλο κάποια στιγμή θα μαραινόταν. Το ίδιο ευχότανε ενίοτε και για την πολιορκία του, για το καλό του. Σίγουρα τα ροδοπέταλα είχαν μαραθεί πριν τη μέρα που εκείνη έπαψε να "μυρίζει" το ενδιαφέρον του.
Αν φύτευε μια τριανταφυλλιά, θα μπορούσε να έχει καινούρια τριαντάφυλλα. Αν και κανένα δεν θα 'ταν ίδιο. Αν έβρισκε τη ρίζα του ενδιαφέροντός του, θα μπορούσε να αποκτήσει καινούργιους θαυμαστές. Αν και κανένας δεν θα 'ταν ίδιος.
Γραμμένο το Σεπτέμβριο του 2011
