Το ένα

Ακούμπησε την μοναξιά της πάνω του.

Το κορμί της πάνω στο δικό του. 

Και το αντίστροφο.

Η προσφορά 

ήταν για μια αγκαλιά. 

Τίποτα άλλο. 

Δεν άναψε καμία φωτιά. 

Κάνενα φιλί 

δεν έμεινε στα χείλη. 

Καμία στιγμή 

δεν έμεινε στο χρόνο. 

Ήταν κακό.

Μα ήταν καλός.

Δε έφταιγε αυτός. 

Chris Peters; Love Eternal, oil on linen over panel, 24x18in

Καημένοι άνθρωποι. 

Δε ξέρουν να δίνουν. 

Δημιουργούν ανάγκες

που αντί να τις καλύψουν 

καλύπτονται από αυτές. 

Είμαστε εγωιστές. 

Ζητάμε και δε ζητάμε. 

Μισούμε και αγαπάμε. 

Μα όλα έχουν να κάνουν με εμάς. 

Την ανωτερότητά μας. 

Περιμένουμε παράσημα 

ζώντας ασήμαντα. 

Και τελικά

μερικοί 

είναι ονόματα 

που γίνονται αριθμοί. 

Μα πάντα το ένα 

θα βουλιάζει 

στη δίνη του μυαλού το βράδυ. 

Αντιπαθώ

Δε γίνεται 

ακόμα / πάλι

να μου σφίγγεται 

η καρδιά και το στομάχι. 

Δεν θέλω να σε σβήσω. 

Δεν το χρειάζομαι.

Θέλω μόνο 

να σε αφήσω και να προχωρήσω. 

Μπορώ.

Δεν είσαι κάτι σταθερό, 

αξιόπιστο να κρατηθώ. 

Δεν σε μισώ. 

Σε αντιπαθώ. 

Αντίθετα 

σε όλα τα πάθη 

που μου γέννησες

ο, τι μου προξένισες.

Να μην πάθω 

κάτι χειρότερο.

Ελπίζω.

Θα σε αποφύγω.