Οι Σκέψεις των Άλλων

Θα ήθελα να ακούω τις σκέψεις των άλλων. 

Όχι πως δεν έχω δικές μου.  Μ' αυτές τις έχω βαρεθεί.  

Μιλάνε,  ρωτάνε, ζητάνε 

τα ίδια πράγματα κάθε πρωί και βράδυ από την αρχή.  

Ποιος;  πού; τι; 

Πώς; πότε; γιατί;

Τι έκανες;  τι κάνεις; τι θα κάνεις εσύ; 

Κάνω, όπως πάντα,  υποθέσεις για το τι οι άλλοι σκέφτονται,  αυτό. 

Φαίνεται,  κι όμως,  πιο απλό. 

Είτε με αφορά είτε όχι,  θα 'θελα να ξέρω τι έχουν στο δικό τους μυαλό.  

Τα πρόσωπα που αγαπώ,  εκείνοι που θα δω,  αυτοί που νοσταλγώ. 

Είμαι εγώ; 

Είναι σκέψη καλή ή κακή; 

Χαίρονται που είμαι εδώ; 

Θα' θελαν να μαι εκεί; 

Τι έχει σημασία στη δική τους ζωή; 

Τι κυριαρχεί;  

Να μάθω,  μες στα πολλά,

τη μεγάλη πληγή, 

τη μικρή τους χαρά, 

όλα όσα έχουν κρυφά. 

Να ακούσω κάτι από αυτούς. 

Να μιλήσουμε ψυχή με ψυχή. 

Να νικήσουμε την απόσταση,  τη σιωπή. 

Θα 'θελα να ακούω τις σκέψεις των άλλων, γιατί 

η γραμμένη γραμμή, 

η φωνή,  το βλέμμα,

το "Καλά. Εσύ;", 

αλήθεια ή ψέμα, 

δεν μου αρκεί.

Ήμουν. Είμαι. Πάω. Σ' αγαπάω.

Δεν είμαι μοναχή.

Δεν είμαστε όμως και μαζί.

Χωρίς την αγκαλιά σου νιώθω γυμνή.

Κρυώνω.

Πονάει.

Σαν καρφί με τρυπάει

η σκέψη απ' τη ματιά σου πως είχα ζεσταθεί,

μα πια πάει καιρός που δεν την έχω δει.

Μου λείπει κάτι.

Μάλλον μου λείπεις εσύ.

Μια προς μια κάθε μας στιγμή.

Αυτό που τρέμω,

και συγχρόνως με αγωνία περιμένω,

είναι το βράδυ.

Σε σκέφτομαι και δεν μπορώ να κοιμηθώ.

Σε ονειρεύομαι και ύστερα ξυπνώ.

Υποφέρω.

Αν και δεν θα στο πω.

Νέα από εσένα ούτως ή άλλως δεν μαθαίνω.  

Αναρωτιέμαι,  άραγε  ξέρεις πού  είμαι εγώ;

Όχι πως περιμένω από εσένα να σωθώ.

Τα καταφέρνω.

Με νέα παιδιά,

νέες παρέες τριγυρνώ.

Μα τι κακό,

πως ο, τι ψάχνω για να βρω

δεν μου ταιριάζει,

αν δε σου μοιάζει.

Να σου ζητήσω το παραμικρό

δεν το τολμάω.

Μακριά απ' το παρελθόν μου προχωράω.

Μόνο μπροστά έχω σκοπό να πάω.

Σ'αυτό το δρόμο και μετά από καιρό,

έλα που ελπίζω πως με εσένα θα βρεθώ.