Μιλάμε για αυτά που μας πονάνε,
δείχνουμε τις πληγές μας.
Περιμένουμε ο άλλος να μας γιατρέψει
ή αν δεν μπορεί αυτό, έστω να μας προσέξει.
Αυτός που ξέρει τα σημεία μας τα ευάλωτα
να μην θελήσει, ενώ το μπορεί εύκολα,
να οδηγήσει στον επόμενο πόνο-πλήγωμα.
Ρισκάρουμε πολύ,
όσο κι αν τον έχουμε εμπιστευτεί,
όμως το έχουμε ανάγκη.
Δεν θέλουμε να μας λυπηθεί,
θέλουμε να μας καταλάβει.
Θέλουμε να μας ακούσει
παρά να μας παρηγορήσει.
Το δάκρυ έχει αλάτι
και τσούζει στην πληγή όταν πέφτει.
Στην αρχή την καθαρίζει,
μετά μόνο βασανίζει.
Μόνοι μας ανοίγουμε τις πληγές συχνά,
με τα νύχια τις μολύνουμε,
με το γλύψιμο τις επουλώνουμε,
και ξανά,
ασχολούμαστε ψυχαναγκαστικά.
Λες και μας δίνει χαρά η λύπη.
Λες και μας δίνει ο πόνος ηδονή.
Λες και έχουν μάθει να ζουν μόνο έτσι
(κάποι)οι άνθρωποι.
Από την άλλη, όσοι τον πόνο
έχουν θάψει ζωντανό,
όσοι έχουν κρύψει μια πληγή
που αργά αιμορραγεί.
Άνθρωποι που ντρέπονται τον κόσμο,
φοβούνται κι απορρίπτουν κάθε γιατρό,
ζουν με ένα θάνατο γνωστό άγνωστο.
Ποιος είναι αδύναμος και ποιος δυνατός;
Αυτός που έχει το τραύμα στο σκοτάδι ή στο φως;
Ποιος θα σωθεί;
Αυτός που μιλά, αυτός που ζητά
ή σιωπεί;
Εξαρτάται ο αποδέκτης.
Κι ίσως κανείς.
Δικό σου το σώμα
δική σου η ψυχή
δικός σου ο πόνος
δική σου η πληγή
δική σου η ζωή * κι η επιλογή.
*Πώς θα την αλλάξεις, χαλάσεις, κοιτάξεις, μοιράσεις.. οτιδήποτε άλλο εκτός να την αφαιρέσεις.
