Νομίζεις θα σε ξεχάσω;
Κομμάτια από το σώμα μου θα κόψω,
το δέρμα μου θα σκίσω για να αλλάξω.
Για να μη θυμάται πια
το δικό σου άγγιγμα.
Την αιώνια μοναξιά μου
θα αντέξω να αγκαλιάσω.
Σαν να μην ένιωσα ποτέ το ρίγος
Σαν να μην βούλιαξα στα χέρια σου
που πια δεν μπορώ να φτάσω.
Είναι βία
το πάθος και η νοσταλγία.
Πάντα θα θυμάμαι
και ίσως πονάω.
Μα δεν γυρνάω.
Τώρα πια το ξέρω
πως δεν θα φύγεις και ας φύγω
πως δεν θα φύγω και ας έφυγες.
Ξέρω πια πως υπάρχεις
και πως είναι δυνατό το αδύνατο.
Μα είναι αδύναμο
να αντέξει στο χρόνο
και να πιστέψει στην αλήθεια.
Το σώμα αυτό αφήνεται στο κρεβάτι
και παριστάνει πως μόνο του,
ολόκληρο, μπορεί να υπάρχει.
Πιστεύω πως θα ξανα-βρεί το πάθος,
την αγάπη και την τρυφερότητα.
Το σώμα αυτό σε χίλια κομμάτια
κανένα από τα οποία δεν είναι μόνο.
Είναι όλα δικά μου,
όσα χέρια κι αν τα άγγιξαν.
Δεν θα σκίσω το σώμα
όπως σκίζεται η καρδιά μου.
Θα εξασκήσω το σώμα
να έχει μέρος στη χαρά μου.
