Αγκάθια ή φτερά ;

Δεν μπορείς να επιλέξεις 

αν θα πληγωθείς. 

Μόνο από ποιόν. 

Μα είναι και δική σου επιλογή 

τι θα φυτρώσει από κάθε σου πληγή,
αγκάθια ή φτερά.

Πρέπει να δίνουμε ο,τι παίρνουμε; 

Πρέπει να παίρνουμε ο,τι δεν μας δίνουν; 

Πρέπει να στερούμε από άλλους ο,τι μας πήραν;

Πρέπει να δίνουμε ο,τι δεν μας δώθηκε;
Κι αν πρέπει, μπορούμε; 

Μπορείς να επιλέξεις αν θα πληγώσεις;

Είναι τα χέρια που χτυπούν 

άλλα από εκείνα που χαιδεύουν; 

Τα χείλια μόνο μια γεύση έχουν,

 γλυκιά ή πικρή; 

Κάποιον τον ορίζει ο,τι τον αγάπησε,
ή ο,τι εκείνος αγαπάει;

Μικροί

Μικροί άνθρωποι.

Μικρές ιστορίες,

που νομίζουμε μεγάλες,

μέχρι να ζήσουμε κι άλλες.

Μικρός ο κόσμος όταν βρίσκουμε,

μεγάλος όταν χάνουμε.

Δεν κοιτάμε τι είμαστε.

Δεν ξέρουμε τι κάνουμε.

Τον εαυτό δεν βλέπουμε

που προβάλλουμε.

Τέσσερεις παρά

 

*Κάποια νύχτα, με άγνωστη ημερομηνία, αυτή τη χρονιά, η ώρα "4 παρά":

Απόψε χρησιμοποιώ την ελευθερία μου στο κλάμα αντί στον _

Ελευθερία από τους γείτονες, τους γονείς και τους φίλους, 

που ανησυχώ μην ανησυχήσουν

χωρίς να μπορούν να βοηθήσουν. 

(Το μαξιλάρι "σου" δεν έχει τη μυρωδιά σου πια.

Από τα τόσα καλοκαιρινά βράδια 

που το πήρα γυμνή στην αγκαλιά μου

έχει την δικιά μου.

Αλλά στο σεντόνι παρατηρώ μόλις πως παραμένει ακόμα,

ξινίλα, όχι κολώνια.)

Κλαίω και φωνάζω

-ουρλιάζω τόσο που έφτιαξα τσάι μετά-

γιατί νιώθω κενή, άδεια

ή θέλω μάλλον να σε αδειάσω από μέσα μου,

αφού δεν (θα) σε έχω δίπλα μου.

Νιώθω μούδιασμα στην πλάτη μου.

Θα 'ναι επειδή πονάει η καρδιά μου

ή ίσως επειδή έκοψες τα φτερά μου.

Ζαλίζομαι, πνίγομαι, θα λιποθυμήσω

σχεδόν όπως όταν έρχομαι σε -πραγματικό- οργασμό.

Νιώθω πως πεθαίνω.

Μα για να  το μοιραστώ με κάποιον πρέπει

να του εξηγήσω τι έχω ζήσει. 

Κανείς δεν ξέρει να αγκαλιάζει.

Ίσως ούτε εσύ ήξερες,

αλλά σε έμαθα.

Θα το χρησιμοποιήσεις στην επόμενη,

ή ελπίζεις να μην θέλει;

Με κοιτάζω στον καθρεύτη.

Δεν είμαι άσχημη

όπως δείχνει η κοκκινισμένη μύτη και τα σπυριά μου.

Είμαι φοβισμένη όπως λένε τα μάτια μου. 

Φοβάμαι τη γνώριμη μοναξιά μου. 

Ίσως η μοναξιά μου να μου 'χει θυμώσει

που νόμιζα πως την έδιωξες εσύ,

την έδιωξε η ευτυχία μου.

Ή ίσως να με λυπάται.

Εξάλλου είναι αυτή 

που ξέρει καλύτερα την αλήθεια μου.

Όπως κι η μοναξιά σου,

που ποτέ δεν άφησες να φύγει,

ποτέ δεν μ' άφησες να διώξω,

ξέρει τη δικιά σου.

Το πρωί μάλλον πάλι

θα ξυπνήσω αγχωμένη

γιατί θα σου έχω μιλήσει

στον ύπνο, στα όνειρά μου.

Θα πρέπει να το συνηθίσω,

μου φτάνει δε μου φτάνει.

Εκεί κι εσύ,

όπως τόσοι άλλοι.

Κι ας ήσουν εσύ

άλλο κάτι.

Μα αν δεν αλλάξω εγώ,

τίποτα δεν θα αλλάξει. 

Να δω 

πώς θα με σώσω 

από τα νυχτερινά κλάματα.

Πώς θα τα βρω μ' εμένα.

Να μη χρειάζομαι κανένα. 

Μόνο, αν θέλω, να θέλω.

Γοργόνα στη γυάλα

Πιάστηκε στα δίχτυα των ψαράδων κάποτε μια γοργόνα.
Ένιωσαν τυχεροί,  κι ας μην μπορούσαν να την φάνε.
Ακριβώς γι' αυτό, όταν την έπεισαν ότι δεν θα της έκαναν κακό και της έδιωξαν τον φόβο, ένιωσε τυχερή κι αυτή.
Την πήγαν στο παλάτι και την πούλησαν στο βασιλιά.
Εκεί της έφτιαξαν μια μεγάλη πισίνα στον κήπο.
Την φρόντιζαν και την θαύμαζαν όλοι σαν κάτι πολύτιμο,  κι αυτή έπαιρνε ικανοποίηση από αυτό.
Κάποια στιγμή άρχισε να καταλαβαίνει πως ήταν πολύτιμη, μα ίσως περισσότερο ένα πολύτιμο πράγμα παρά πλάσμα.
Και η τεράστια πισίνα, μες στην οποία στριφογύριζε, διαπίστωσε πως δεν είχε μεγάλη διαφορά από μια γυάλα όπου βάζουν τα ψάρια.
Όμως πια είχε περάσει τόσος καιρός που,  και να την άφηναν, φοβόταν να γυρίσει στη θάλασσα.
Κι έτσι αρκούταν στο να της αλλάζουν το νερό.

Δάκρυα στη λίμνη

Θα κλάψει.

Μέχρι να εξαγνιστεί

κάθε μέρος όπου υπήρξαν μαζί.

Μέχρι να ξεπλύνει

κάθε ανάμνηση που το βλέμμα της θολώνει.

Τα δάκρυά πέφτουν μες στην απύθμενη λίμνη,

όπως βουλιάζει στη νοσταλγία κι εκείνη.

Ο κόσμος φαίνεται όμορφος όταν είσαι στο μαζί,

όμως ο μόνος πρέπει να βρει

τρόπο να το δει από την αρχή.

Να σταθεί νέος,  καθαρός.

Όσα έζησε, αντί βάρος,

να είναι φυλαγμένος θησαυρός,

κι η ομορφιά, αντί πόνος,

να είναι μες στη νύχτα φως.

Εννέα

"Δεν μπορώ να γιορτάσω,  ούτε και να λυπηθώ.  

Δεν μπορώ,  πάω πάσο,τέτοια μέρα δεν μπορώ...

... Δεν μπορώ να θυμάμαι, μια σκιά να νοσταλγώ. 

Πώς θες στα αστέρια να 'μαι,  όταν εσύ δεν είσαι εδώ;"

Επιβίωσα 

Έζησα κιόλας ένα μήνα χωρίς εσένα,

χωρίς να περιμένω να είμαστε ξανά μαζί,

κι όμως στιγμές κλαίω ακόμα,

χωρίς να ξέρω το γιατί.

Στον καναπέ βαριά,

καθώς αλλάζει η μέρα,

δεν ξεχωρίζει το βάρος στο στομάχι,

την καρδιά,  το κεφάλι.

Κενό τόσο πυκνό.

Τίποτα τόσο πολύ.

(*Πες μου εσύ για Φυσική) 

Ξύπνησα

Όσα ζήσαμε ένα όνειρο ήταν. 

Απλά ξύπνησα. 

Μ' άφησες και σ' άφησα. 

Κι ας είπες πως δεν θα μ' αφήσεις να σ' αφήσω, 

όταν άρχισαν να εμφανίζονται οι εφιάλτες. 

Είπες κι έκανες πολλά.

Ξύπνησες κι εγώ κοιμώμουνα.

Ήταν όνειρο, δεν ήταν ψέματα. 

Ήταν μια ξεχωριστή πραγματικότητα
χωριστή από αυτή στην οποία επέστρεψα. 

Αυτό που μένει είναι εικόνες στη μνήμη. 

Δεν υπάρχει τόπος να γυρίσω,
χρόνος για να τα ξαναζήσω. 

Απλά ήθελα, ήθελα να ζήσω συνέχεια στα όνειρα. 

Ποιός δεν θέλει; 

Ποιός μπορεί; 

Περιμένει η πραγματικότητα. 

Περιμένεις το επόμενο όνειρο. 

Πραγματικότητα ενδιάμεσα στα όνειρα, 

ή όνειρα ενδιάμεσα στην πραγματικότητα;

Όπως και να χει, το δυσκολότερο είναι να ζεις ανάμεσα. 

Προσοχή στο κενό, ανάμεσα στην αποβάθρα που αφήνεις και τον επόμενο συρμό. 

Παρατήρηση:

Είναι όμως μάλλον εκεί, 

στην πραγματικότητα και 

στην αναμονή του ονείρου 

που γεννιέται η ποίηση.

Όσο ζεις στο όνειρο 

ελάχιστα την έχεις ανάγκη. 

Η σχέση μας "ανέβηκε στα κεραμίδια"

Αγάπη σαν συνήθεια

Μαζί στη μοναξιά

Αδιάφορα φιλιά

Ανούσια συνουσία

Του τέλους αναβολή

Για τι αναμονή;

Γράμμα

Ένα κομμάτι που ταξιδεύει στο χώρο 

και αντέχει στο χρόνο.

Όχι απλά ένα κομμάτι χαρτί.

Ένα κομμάτι από εαυτό, από ψυχή, από ζωή. 

Μεταφέρει το χρόνο στο χώρο. 

Μία στιγμή.

Κουβαλάει λέξεις, συναισθήματα, 
εμπειρίες, όνειρα.

Είναι εκεί. 

Στης καρδιάς τη φωτιά, 
στων ματιών τη βροχή.

Ευχαριστήρια

στην Α

την Μ και τον Α

& σε όλους όσους δεν τα έστειλα ποτέ

Αναμονή

Άραγε πόσο χρόνο
(θα) σε περιμένω;
Σε ένα κόσμο πολύ όμορφο
για να νιώθω μοναξιά.
Σε ένα σπίτι
με ανύπαρκτους τοίχους.
Να νιώθω τον αέρα πώς φυσά,
να βλέπω πώς κινούνται τα φύλλα,
να ακούω πώς γελάνε τα παιδιά.
Προστατευμένη από το όνειρο
και τις αναμνήσεις μόνο.
Άλλοι ίσως νομίζουν ότι είμαι μόνη,
μα έχω παρέα τη δική σου σκέψη.
Θα σου πω τις σκέψεις μου
όταν έρθεις, εσύ και η στιγμή.
Ζω (σ)την αναμονή.

Δίπλα μου

Στο μπαλκόνι, αγκαλιά,
εσύ κοιτάς τα μάτια μου
ενώ κοιτάω τα αστέρια.
("Κι εγώ τα αστέρια κοιτάζω.." μου λες)

Το κρεβάτι μου το μονό 
όταν κοιμόμαστε δύο είναι στενό 
και όταν λείπεις είναι άδειο.

Σε ψάχνω στα όνειρα μου,
ξυπνάω και σε βλέπω δίπλα μου.

Δεν ξέρω

Υπεραναλύω τόσο τα πράγματα
που δεν ξέρω τίποτα.
Τόσα πολλά ζω
που δεν ξέρω τι να γράψω.
Αγάπη, έρωτας, λατρεία;
Δεν ξέρω τι νιώθεις, τι νιώθω.
Κι όμως είναι όμορφα,
είναι τέλεια.
Είσαι ο,τι ήθελα, ο,τι περίμενα
και τώρα δεν ξέρω
τι είναι που θέλω και περιμένω πια.
Ταιριάζουμε τόσο καλά
που δεν νιώθω να σε ακουμπάω καν,
σαν κομμάτια ενός παζλ που γλυστράν.