Κάποιος κάποτε θα δει και θα καταλάβει.
Θα ακούσει όσα ουρλιάζουν μέσα από χείλια ανέκφραστα.
Θα νιώσει τα ανεπαίσθητα.
Θα αγκαλιάσει τη μοναξιά μου/ την ψυχή μου.
Θα της δώσει χώρο να ανασάνει, ήρεμα πια,
κι ένα χτύπο καρδιάς για να συντονιστεί.
Θα με παρηγορήσει χωρίς λόγια.
Θα με φιλήσει ενώ έχω ξυπνήσει.
Θα του κάνω χώρο στο κρεβάτι.
Θα τον εμπιστευτώ, όχι από ανάγκη αλλά από επιλογή.
Θα με εκτιμήσει, όχι σαν έργο μα σαν διαδικασία.
Θα μ' αγαπήσει, χωρίς να το πει, μα θα το ξέρω.
Θα τον πιστέψω, χωρίς να τον ρωτήσω.
Θα με πιστέψει, χωρίς να περιμένει κάτι να απο-δείξω.
Θα με θέλει, χωρίς παρελθόν ή μέλλον, για το παρόν.
Θα είναι παρόν.
Θα είμαι παρούσα.
Θα κάνω είμαι όσα ποτέ δεν μπορούσα.
Θα είμαι για 'μένα.
Θα με θέλει για 'μένα.
Θα τολμώ να υπάρχω ανεξάρτητα.
Θα είναι δίπλα και γύρω κι εκεί κι εδώ.
Θα είναι ζωή.
Ελεύθερη και αληθινή.
Θα μπορούμε να υπάρχουμε μαζί.
Θα αξίζει.
Χωρίς τιμή στη στιγμή.
