Δι-αίσθηση

Κάθε φορά που σε κοιτάζω
ανακαλύπτω μια ομορφιά σου διαφορετική.
Θα στο εκφράσω,
μα πάντα λιγότερο από όσο το ζω.
Δεν είναι η τελειότητα
που μας ενώνει μα η ιδιαιτερότητα.
Θέλω και μπορώ
να σε αγκαλιάζω συχνά με κάθε τρόπο.
Να είμαι κοντά σου
όπως ένιωσα πως είμαι από την αρχή.
Να σε μάθω καλύτερα
αφού σε ξέρω από την πρώτη στιγμή.
Δεν μπορώ να εξηγήσω γιατί,
δεν μπορώ να ορίσω με ποιο τρόπο.
Δεν θα είχα τι να πω σε όσους μας βλέπουν
αν ρωτήσουν.
Αλλά δεν ρωτάνε.
Ας υποθέσουν.
Δεν ρωτάω και δεν υποθέτω.
Όσο είμαστε μαζί μου φτάνει αυτό.
Μου φτάνει και θέλω κι άλλο.
Είναι παράξενο, αν το σκεφτώ.
Όμως δε φταίω, και δεν φταις.
Το νιώθουμε κι οι δυο.
Το ξέρουμε κι οι δυο.
Γιατί κολλήσαμε έτσι εύκολα,
έτσι φυσικά.
Α' πληθυντικό,
ούτε μου κόλλησες,
ούτε σου κόλλησα εγώ.
Δεν υπάρχει ενόχληση
που μπορεί να φοβηθούμε,
υπάρχει η ανάγκη
που δε μπορούμε να υπερβούμε.
Αγάπη, τρυφερότητα, εμπιστοσύνη, επικοινωνία,
σε συνεχή, χωρίς λογαριασμό, συναλλαγή,
σε σύνδεση, αναιτιολόγητη, αχόρταγη.
Τα βλέμματα, τα χαμόγελα, τα άγγιγματα
γνώριμα, φυσικά, καθησυχαστικά, απαραίτητα.
Σε ψάχνω και με ψάχνεις.
Σε βρίσκω και με βρίσκεις.
Έρχομαι εκεί, έρχεσαι εδώ.
Σε περιμένω, με περιμένεις.
Μέχρι να ενωθούμε ξανά
με συντονισμένη ενέργεια.
Πριν νιώσω πως σε έχω
δεν φοβόμουν να σε χάσω.
Πριν νιώσω πως με συμπληρώνεις
δεν φοβόμουν πως κάτι θα μου πάρεις.
Μέχρι τώρα,
σε διαφορετικά που ένιωσα ίδια,
υποψιαζόμουν να του δώσω όνομα.
Μα τώρα δεν μπορώ.
Γιατί αν τολμήσω,
θα αλλάξω.
Και πιθανο-λογικά
κάτι περισσότερο δεν θα αποχτήσω,
μόνο θα χάσεις και θα (σε) χάσω.
Έχει αξία πολυτιμότερη,
και το 'χω πλέον καταλάβει,
να μην θυσιάζω ανθρώπους,
για να ζήσω εμπειρίες συμβατικές,
όταν συνδεόμαστε με ανεξήγητους τρόπους
και μοιραζόμαστε συμπαντικές στιγμές.
Σε θέλω-και σε έχω.
Δεν ξέρω πώς.

Κάποιος κάποτε

Κάποιος κάποτε θα δει και θα καταλάβει.

Θα ακούσει όσα ουρλιάζουν μέσα από χείλια ανέκφραστα.

Θα νιώσει τα ανεπαίσθητα. 

Θα αγκαλιάσει τη μοναξιά μου/ την ψυχή μου.

Θα της δώσει χώρο να ανασάνει, ήρεμα πια,

κι ένα χτύπο καρδιάς για να συντονιστεί.

Θα με παρηγορήσει χωρίς λόγια. 

Θα με φιλήσει ενώ έχω ξυπνήσει.

Θα του κάνω χώρο στο κρεβάτι.

Θα τον εμπιστευτώ, όχι από ανάγκη αλλά από επιλογή.

Θα με εκτιμήσει, όχι σαν έργο μα σαν διαδικασία.

Θα μ' αγαπήσει, χωρίς να το πει, μα θα το ξέρω.

Θα τον πιστέψω, χωρίς να τον ρωτήσω.

Θα με πιστέψει, χωρίς να περιμένει κάτι να απο-δείξω.

Θα με θέλει, χωρίς παρελθόν ή μέλλον, για το παρόν.

Θα είναι παρόν. 

Θα είμαι παρούσα. 

Θα κάνω είμαι όσα ποτέ δεν μπορούσα. 

Θα είμαι για 'μένα.

Θα με θέλει για 'μένα.

Θα τολμώ να υπάρχω ανεξάρτητα.

Θα είναι δίπλα και γύρω κι εκεί κι εδώ. 

Θα είναι ζωή. 

Ελεύθερη και αληθινή. 

Θα μπορούμε να υπάρχουμε μαζί. 

Θα αξίζει.

Χωρίς τιμή στη στιγμή.

Γεια

"Γεια"..
Για μια στιγμή
Για μια ζωή
Για μια εμπειρία
Για μια ανάμνηση
Για ένα όνειρο
Για ένα μάθημα
Για μια αλήθεια
Για ένα γέλιο
Για ένα δάκρυ
Για μια επ-ανάπαυση
Για μια επ-ανάσταση
Για μια κουβέντα
Για ένα βλέμμα
Για ένα άγγιγμα
Για μια αγκαλιά
Για ένα πριν
Για ένα μετά
Για ένα Γεια
Για ένα Αντίο
Για λίγο
Για πάντα
Για όσο
Για ένα
Για δύο
Για πολλά
Για μένα
Για σένα
Για μας
Για όσα (δεν) ειπώθηκαν
Για όσα (δεν) θα ειπωθούν
Για όσα βιώθηκαν
Για όσα ήρθαν
Για όσα έφυγαν
Για όσα θα έρθουν
Για όσους

Για τα τραγούδια

Κι ας μου αφιέρωσες τραγούδια.

Κι ας μου είπες ότι μ' αγαπάς.

Τι κι αν μου έδειξες αστέρια και λουλούδια

και τους κόσμους που, αν σ' αφήσω, θα με πας;

Εγώ δεν αντέχω τα καινούρια

βήματα ευάλωτης καρδιάς.

Το μυαλό με έκλεισε σε πύργο

και να φύγω πια δεν το τολμώ.

Κι αν μου λες εσύ ότι δειλιάζω,

ίσως μου αρέσει η θέα εδώ.

Να σε βλέπω από μακριά.

Κι αν μου λες "Δεν τα ζηλεύεις τα πουλιά;"

Θα σου λέω "Έχω όνειρα πολλά.

Να τα βλέπω όμως μόνο θέλω."

Δεν μπορώ να δώσω για να έχω.

Μια καρδιά από άλλο

τι να την κάνω;

Αν δε φτιάξω αυτή που έχω 

και πονά

μες στα στήθια μου τα επτασφράγιστα.

Που ανοίγουν μόνο για τον έρωτα.

Μα αυτόν 

που δε θα περάσει πέρα από το δέρμα,

που δεν έχει να φοβίζει με το τέρμα,

που δεν φέρνει ούτε ελπίδα με αρχή.

Το τραγούδι σου μπορεί να αντηχεί

στην ψυχή.

Μα είναι αδεια για να δώσει κάτι πίσω αυτή.

Το χαμόγελο μου ακόμα θα τσιγκουνευτεί.

Και θα αρνηθεί.

Λες και κόστισε πολύ για να φτιαχτεί.

Λες και δεν σου το χρωστά,

κι ας της έδωσες πολλά.

Λες και ο,τι λες

να πιστέψει δεν μπορεί 

πως είναι αληθινά.

Πως τα αξίζει 

και να ανθίζει 

θα μπορεί ξανά.

Στη δική σου αγκαλιά 

που της προσφέρεις.

Στα φιλιά 

που θα υποσχεθείς.

Στις στιγμές που περιμένεις να της φέρεις.

Τις στιγμές που δε φαντάστηκε κανείς

που δεν ξέρει από αγάπη εποχής

αιώνιας.

Αν τα λόγια είναι συμπόνοιας, 

δεν το θέλω να πονάς κι εσύ.

Φύγε τώρα 

και θα μείνω με τα δώρα.

Και συγγνώμη σου ζητώ,

από 'σένα κι απ' τον ίδιο μου τον εαυτό.

Να αγαπήσω δεν μπορώ

αν δεν μ' αγαπώ.

Μα ίσως και να δω την ομορφιά

από τη δική σου δανεική ματιά.

Ποιός ξέρει;

Ίσως και να μου άπλωσες το χέρι

για να 'ρθει το αύριο κοντά. 

Μη ποίημα των πεπραγμένων

Δεν θα σου γράψω ποιήματα.

Δεν θα έχεις συνθηματικό.

Δεν θα έχεις καν όνομα.

Ούτε σε ξέρω,
ούτε με ξέρεις.

Ούτε θα σ' έχω,
ούτε θα μ' έχεις.

Όμως σε καταλαβαίνω
και με καταλαβαίνεις,
τόσο πολύ και τόσο λίγο
για να σε θέλω και να με θέλεις.
Επιτυχία μεγαλύτερη απ' την τύχη. 

Χωρίς ποίηση.
Χωρίς προσποίηση.
Με και χωρίς λογική.
Με και χωρίς συναισθήματα.
Με ειλικρίνεια.
Με μια αλήθεια κρυφή
που είναι πιο αληθινή.
Πράγματα απλά,
πλεγμένα πυκνά. 

Οι στιγμές και τα σώματα. 

Τα λόγια χωρίς ονόματα.
Τα παιχνίδια των μυαλών.

Οι συμφωνίες των χειλιών.

Των δαχτύλων οι διαδρομές.

Οι μάχες που έχουν μόνο νικητές.

Τα τέλεια ανύπαρκτα. 

Τα πάντα στο τίποτα. 

Χωρίς δεν και χωρίς θα.

Δεν μου χρωστάς, δεν σου χρωστάω.

Δίνω ο,τι θέλω να πάρω. 

Τα θέλω όλα.

Και το κάνεις καλά.

Η πρώτη κι η τελευταία
είναι η κάθε φορά.

Αστέρι στο χέρι

Ένα αστέρι
φόρεσε στο χέρι.

Κοίτα 'κει. 

Εκεί που είχα ξεχάσει
νόμιζα

να είμαι ρομαντική.

Θυμήθηκα σενάρια, όνειρα,

στιγμές και μουσική.

Που φτιάχναμε μαζί.

Πάντα μαζί.

Κι ας μην είμαι εκεί.

Το βλέπω το χαμόγελο.

Το ακούω το γέλιο.

Την ξέρω την λάμψη,

που τόσες συννεφιές έχει περάσει. 

Το πιο ζεστό κόκκινο, 

το πιο φωτεινό άσπρο

είναι σε ο,τι ζει. 

Κι εγώ της κρατάω μια αγάπη διαφορετική,

μέσα από το φεγγάρι που επικοινωνεί.

Μισώ

Και μισώ.

Μισώ να ψάχνω τη ματιά άλλων, 

κι αφού την αποκτήσω,
να θέλω να την αποφύγω.

Μισώ να ψάχνω να ακούσω λόγια 

που δε θα μπορέσω να εμπιστευτώ.

Μισώ, μισώ που δεν μπορώ να μισήσω 

ο,τι με έκανε να συνειδητοποιήσω 

πως πρέπει να είμαι ολόκληρη 

για να μη βρεθεί 

ποτέ κανείς ξανά να εκμεταλευτεί 

πως χρειάζομαι ένα άλλο μισό.

Μισώ που δεν μπορώ να καταλάβω αν νιώθω μίσος ή λύπη, 

μόνο βάρος καταλαβαίνω. 

Και καταλήγω να τρέμω,

από νεύρα,

όπως κάποτε έτρεμα σε μια αγκαλιά,

από ελπίδα, και φόβο, και προσμονή

που όσα περίμενα νόμιζα είχαν 'ρθει.

Και μισώ που γράφω για σένα ξανά,

που έπρεπε να είναι για 'σένα που θα γράψω,

μετά από τόσο καιρό, 

που είμαι μόνη,

και είμαι καλά, 

και δε σε θέλω,

και δε θα σε ξαναδώ, 

και δε με νοιάζει.

Έχω καλύτερα πράγματα να κάνω,

και δε θέλω κανένα να με αποσπάσει, 

ή να με σπάσει.

Μόνο θέλω κάποιον να με διασκεδάσει, 

να γ*μίσει το σώμα μου, 

κι όχι την ψυχή μου. 

Να μην μου αγγίξει την ψυχή, 

μόνο το μυαλό, το πολύ. 

Γιατί έχω ψυχή, 

αλλά δεν διατίθεται τώρα να ανοιχτεί, ή να δωθεί, ή να παραδωθεί, 

είναι ακόμα υπό κατασκευή, ή υπό επισκευή, ή δεν ξέρω τι. 

Είμαι εντάξει. 

Δε θα σε σκέφτομαι αύριο το πρωί. 

Απλά αυτό το βράδυ, 

θέλω

να σε πνίξω, 

να σε πνίξω στη μνήμη, 

ή στη λήθη,

γιατί πνίγομαι πάλι. 

Να σου στείλω από μακριά
μια μπουνιά,
μια γροθιά στο στομάχι, 

όπως τη νιώθω εγώ τώρα. 

Απλά έτσι. 

Έτσι όπως αποδιοργανώνομαι

όταν αναλώνομαι

στην άλωσή σου. 

Άι γαμήσου. 

Αλλά να είναι καλή κοπέλα. 

Και να της πεις την τιμή σου. 

Έμαθα πως δεν πειράζει να πληρώσεις ακριβά. 

Αρκεί να ξέρεις τι παίρνεις εξαρχής τελικά. 

Καληνύχτα. 

Αύριο μπορεί να τα βάλω πάλι μ' εμένα, 

αλλά δεν θα 'ναι για 'σένα.

*Συγγνώμη που πόνεσα

 ίσως περισσότερο

από όσο έδειξα,

από όσο ήξερα,

από όσο ήθελα.

Συγγνώμη αν σε εξέθεσα

-αν εκτίθεμαι το επέλεξα-

λίγο δημόσια, 

λίγο ιδιωτικά.

Δεν σβήνονται

ούτε τα κακά,

ούτε τα καλά.

Στα μάτια

Στα μάτια

που συννεφιασμένα κρατούν τη βροχή

μα και μπορούν να λάμπουν με θέρμη,

που κλείνουν για να ονειρευτούν 

κι ανοίγουν για να ανακαλύψουν,

που μια υγραίνει η συγκίνηση 

και μια ξεραίνει η κούραση.

Εκεί 

είναι η ζωή, 

ο χρόνος, 

(ο έρωτας),

η ψυχή. 

Αισθήσεις της αγάπης

Η αγάπη έχει γεύση γλυκιά.
Όχι λιγουριάρικη.
Κάθε μπουκιά της σε χορταίνει, σε ικανοποιεί
αλλά πάντα μπορείς και θέλεις κι άλλη μια.

Η αγάπη έχει αφή απαλή.
Σαν χάδι, σαν αγκαλιά, σαν ύφασμα που σε τυλίγει.
Ορίζει την ύπαρξή σου
μέσα από την επαφή σου με κάποιον άλλο, με τον κόσμο.

Η αγάπη έχει θερμοκρασία ευχάριστη.
Σε ζεσταίνει στο κρύο,
σε δροσίζει στη ζέστη.
Σαν νερό που λούζεσαι μ' αυτό.

Η αγάπη έχει τον ήχο μιας φωνής.
Που νανουρίζει και που καλημερίζει.
Που λέει "Καλωσήρθες" και "Να προσέχεις".
Που λέει το όνομά σου, αλλιώς.

Η αγάπη έχει άρωμα προσωπικό
και ταυτόχρονα απροσδιόριστο.
Της μνήμης και της στιγμής.
Της στιγμής που γίνεται μνήμη.
Μιας επιδερμίδας, φρεσκοπλυμένης ή ιδρωμένης.
Ενός τόπου, ενός φαγητού, ενός δώρου,
ενός λουλουδιού, ενός κεριού, μιας μπλούζας.

Η αγάπη δεν έχει μορφή.
Παίρνει τα πρόσωπα ανθρώπων και στιγμών.
Μα είναι κάτι πάνω από αυτά.
Μια αίσθηση ή ένα συν-αίσθημα μάλλον
που διαρρέει τους ανθρώπους και τις στιγμές.

Η αγάπη είναι φως λευκό.
Ούτε ψυχρό, ούτε θερμό.
Δεν είναι της ανάκρισης.
Δεν είναι του προβολέα.
Είναι το φως ενός παραδείσου,
που ούτε άφησες, ούτε θα φτάσεις.
Ενός παραδείσου που απλά υπάρχει,
και βλέπουν πότε ανοιχτά, πότε κλειστά τα μάτια σου.

Η αγάπη είναι κάτι που σε γεμίζει, σε συνδέει και σε ηρεμεί.

Κάποια

Κάποια αγόρια μ' αγάπησαν.

Κάποια αγόρια τ' αγάπησα.

Κάποια χέρια με χώρεσαν.

Κάποια πόδια με πάτησαν.

Κάποια μάτια με μάγεψαν.

Κάποια χείλη με χάλασαν.

Κάποια γέλια με γέλασαν.

Κάποια λόγια με λύγισαν.

Κάποιοι άλλοι με άλλαξαν.

Μια καρδιά όμως κράτησα.

Παρ-άθυρα

Κορνίζες του απείρου

Καθρεύτες του ονείρου

Μαξιλάρια φωτός

Δρόμοι αέρος

Ταξιδεύουν την όραση,

την ακοή,  την όσφρηση, 

μα,  τα παράθυρα 

δεν είναι για το σώμα

πόρτες να τις περνά.

Οι κλέφτες,  οι ερωτευμένοι,

οι αποκλεισμένοι,  οι απελπισμένοι

από αυτά μπαινοβγαίνουν.

Σαν τις σκέψεις

που κλέβουν ή και δραπετεύουν.

Χαμόγελο vs λόγια

Το χαμόγελο αντιμέτωπο με τα λόγια. 

Του επιτέθηκαν για να το διώξουν.

Όμως δεν κατάφεραν να το λυγίσουν.

Τίποτα πιο παράξενο, πιο ενοχλητικό, 

πιο απειλητικό από το χαμόγελο αυτό. 

Το χαμόγελο που έμεινε εκεί, 

σαν ένας λαμπερός καθρέφτης. 

Καθρέφτης που τυφλώνει

γιατί δείχνει ο,τι δεν θέλεις να δεις. 

Την ασχήμια που δεν ήξερες πως κρύβεις, 

την ομορφιά που δεν μπορείς να αποδεχτείς. 

Πήγαν να τον σπάσουν 

και μάτωσαν τα χέρια σου. 

Καμιά φορά το φως τρομάζει 

περισσότερο από το σκοτάδι. 

Η θέρμη κι όχι το ψύχος σε ανατριχιάζει. 

Θα προτιμούσες να παρηγορείς

από το να απορείς

γιατί ο άλλος δεν έχει πληγωθεί. 

Όταν είσαι προετοιμασμένος για δράμα, 

η κωμωδία σε αιφνιδιάζει, 

και καταλήγεις σε σκηνή μάχης.  

Μα δεν βγαίνει κι αυτή σωστή 

όταν ο άλλος σου συγχωρεί

το ότι δεν τον συγχωρείς εσύ. 

Πώς να παλέψεις πια

όταν σου χαρίζουν τη νίκη 

μα σε κάνουν να τη νιώθεις σαν ήττα; 

Πήγαινες για πτώμα

και βρέθηκες με φάντασμα. 

Ένα χαμόγελο μες στο μυαλό σου 

που αγνοεί τα λόγια σου. 

Άδεια και βαριά

Εξουθενωμένη.
Μια μέρα γεμάτη από πράγματα που δεν έγιναν.
Να σέρνομαι από προσδοκίες.
Να αδειάζω από ελπίδες.
Να αγκαλιάζω τις αναμνήσεις μου.
Να με τυλίγει η μοναξιά μου.
Νιώθω πως κάτι θέλω να βγάλω από μέσα μου
αλλά δεν ξέρω τι υπάρχει μέσα μου
να μου έχει μείνει για να βγει.
Σαν μπαλόνι
που από φουσκωμένο και γυαλιστερό
σούφρωσε με τρόπο σταδιακό
γιατί έχανε από αφανές κενό.
Έχω νεύρα,
έχω λύπη
και τίποτα δεν έχω.
Δεν μπορώ να μισήσω κανένα
για όσα έμειναν μισά.
Δεν ξέρω αν θέλω να δακρίσω,
να χτυπηθώ ή να χτυπήσω
για να ηρεμήσω.
Δεν έχω τι να ονειρευτώ
για να καταφέρω να κοιμηθώ.

Ένα δέντρο κι εγώ

Δεν τολμάω.

Δεν προσπαθώ καν να πλησιάσω 

ο, τι πιστεύω πως δεν μπορώ να φτάσω.

Ένα ψηλό, γεροδεμένο δέντρο,

με πυκνά, απλωμένα κλαδιά.  

Έτσι σε βλέπω.

Σε είδα αλλά άργησα να σε καταλάβω.
Δεν ερμηνεύεσαι όσο εύκολα φαίνεσαι.

Τεντώνεται ο κορμός σου προς τον ουρανό,

μα εσύ δεν δίνεις τόσο σημασία σε αυτό. 

Σε νοιάζουν τα κλαδιά σου περισσότερο.

Απολαμβάνεις να αγγίζεις τον άνεμο. 

Δέχεσαι ήλιο και βροχή το ίδιο. 

Αγκαλιάζεις τα πουλιά. 

Προσκαλείς τα παιδιά.

Μα εγώ ποτέ δεν έμαθα
να σκαρφαλώνω στα δέντρα.
Φοβάμαι τα ύψη.
Θαυμάζω την ομορφιά,
μα αρκούμαι στη σκιά.

Βρέθηκα δίπλα σου.
Μου ψιθύρισες τις ιστορίες σου.
Άκουσες με ενδιαφέρον τις δικές μου.

Τα φύλλα που μου έριξες απαλά,
στα χέρια μου τα κράτησα,
στολίδια μου τόσο ταιριαστά,
και σαν δώρα σπάνια τα κοίταξα.

Εγώ το μόνο που σου προσέφερα
ήταν ένα τόσο αδέξιο πότισμα.
Σου έριξα νερό με έναν κουβά απότομα.
Σαν κάτι περιττό που δεν χρειαζόσουνα.
Σαν να ήταν το ίδιο
με το να αφιέρωνα
σε κάθε σου καρπό,
ένα ρυάκι, μία σταγόνα.
Και ποτέ δεν επανόρθωσα.

Ο,τι κι αν έκανες εσύ,
το θεώρησα χαμένη υπόθεση.

Στάθηκα δίπλα σου
σαν να 'μουνα λουλούδι,
μαζί σου αταίριαστο,
μικρό στο ύψος σου μπροστά,
στον άνεμο ευάλωτο,
ασύγκριτο με τα πουλιά.

Αν κοίταζα κάτω απ' την επιφάνεια,
ίσως οι ρίζες μας να είχαν κοινά,
ίσως να κατάφερναν να συναντιόνταν.

Σε λίγο καιρό, αν όχι ακόμα.
Λίγο καιρό αν είχα ακόμα.

Αρκεί μόνο
να κοίταζα,
να τολμούσα,
να προσπαθούσα.

Κι ας μην αρκούσε.
Ίσως.

*Πρώτη φορά 

γράφω για κάποιον 

που ίσως το διαβάσει.

Τουλάχιστον αυτό το τόλμησα.

Το "residual"

Δεν ξέρω αν σε ερωτεύτηκα.

Σε πίστεψα. 

Σε χρειάστηκα. 

Δεν ξέρω αν σε αγάπησα. 

Σε νοιάστηκα.  

Σε θέλησα.

Στο τέλος
έμεινε η ψυχραιμία μου 

και η ψυχρότητά σου. 

Δεν θέλω πια να σε ξαναδώ μπροστά μου. 

Μέσα μου σε βλέπω,  

και σε ακούω,
και σε έχω.

Είσαι κομμάτι μου,  

κομμάτι της ζωής της ιστορίας μου. 

Έχω συμφιλιωθεί με αυτό. 

Χρησιμοποιώ αντικείμενα και φράσεις σου. 

Σε έχω ενσωματώσει,
σαν σημάδι από πληγή

που έχω συνηθίσει να βλέπω/αγνοώ 

και που ίσως γίνει και στολίδι. 

Σαν χτύπημα εσωτερικό 

που θα πονάει κάθε άνοιξη,  

έτσι λίγο,  μόνο για να μου θυμίζει. 

Δεν θέλω να σε ξανασυναντήσω 

όχι επειδή σε μισώ 

αλλά επειδή ξέρω πια 

πως θα καταφέρουμε τέλεια 

να ανταλλάξουμε αδιάφορα "γεια". 

Ξέρω πως δεν θα καταφέρω 

πότε να σου πω κάτι παραπάνω, 

να ρωτήσω πράγματα που θέλω να μάθω.

Αλλά κι αυτά δεν είναι πολλά,
μόνο ψέματα
που δεν έχουν λόγο να γίνουν αλήθεια. 

Τα "γεια"  είναι μια προσπάθεια 

να μην περάσουμε τη γραμμή 

που έχουμε οδηγηθεί 

και γίνουμε ξένοι αντί γνωστοί. 

Λες και το γνωστοί αρκεί 

για κάποιους που έχουν μοιραστεί

ένα σπίτι,
ένα τραπέζι,
ένα κρεβάτι,
ένα σώμα

για δύο χρόνια. 

Μα σκέφτομαι πως αλλιώς θα είναι κρίμα, 

ένα κρίμα ακόμα.

Ενώ κοιμόμουν

Κείμενο για αυτό δεν έχω γράψει,
γιατί δεν το έχω ξαναζήσει.

Μια νεράιδα διέκοψε το λήθαργο της πραγματικότητάς μου.

Με πήρε από το χέρι βιαστικά,

αλλά κι ανάλαφρα.

Νόμιζα πως κινούνταν περίεργα

επειδή απλά εκείνη είναι νεράιδα.

Δεν φαντάστηκα στιγμή

τι ετοιμαζόταν να συμβεί.

Τι είχαν ετοιμάσει για 'μενα άλλοι που με βλέπουν ξεχωριστή.

Είχα σχεδόν ενοχληθεί.

Σκεφτόμουν "Πού με πάνε;"

Κι από μένα τι ζητάνε;

Ένα στρωμμένο μονοπάτι, νήμα, χαλί.

Για μένα; Γιατί;

Αφού έχω ξαναπάει εκεί που οδηγεί.

Ή μήπως όχι;

Είναι ένα δωμάτιο με κολώνες,

είναι μια πλατεία με αγάλματα,

είναι ένα δάσος γεμάτο δέντρα,

είναι ένας κήπος με λουλούδια,

που με κοιτάνε να τα κοιτάζω απορημένα.

Κάτι έχασα; Άργησα;

Τι να κάνω; Τι δεν έκανα;

Τι μου ζητάνε;

Κι όμως δεν θέλουν να ζητήσουν.

Θέλουν μόνο να μου δώσουν.

Αρχίζουν να μιλάνε σοβαρά.

Δεν τα καταλαβαίνω αρχικά.

Μα,
είναι λόγια δικά μου αυτά! 

Κάποιου εαυτού μου.

Δεν τα έκλεψαν,

τα δέχτηκαν.

Τα φιλοξενούν μέσα τους

και κάνουν τα στόματα

και τα σώματα

τους πομπούς.

Ακούγονται διαφορετικά.

Δεν είναι δικά μου πια,

δεν είναι δικά τους,

τα κάνουν δικά μας.

Μου χαμογελάνε

και δακρίζω.

Του ονείρου μου το υλικό

το πολλαπλασίασαν, το εμπλουτίσαν

κι ένα καινούργιο όνειρο για μένα δημιούργησαν.

Που το ζούμε όλοι μαζί.

Ξυπνητοί.

Και μου δείχνει πως ο, τι ο χρόνος παίρνει,

δεν χάνεται,  το μεταμορφώνει.

Χώμα

*Αυτά τα λόγια προήλθαν από μια άλλη ψυχή 

και γράφτηκαν όπως η δική μου τα έχει συγκρατήσει. 

Δεν μπορώ να βάλω σε λέξεις

ο, τι νιώθει το σώμα μου.

Δεν μπορώ να σου μιλήσω.

Δεν ξέρω τι να σου πω.

Δεν μπορώ να ακούσω τη φωνή μου.

Δεν ξέρω αν μπορείς να με ακούσεις.

Νιώθω σαν ένα φάντασμα

που αν με συναντήσεις

θα περάσεις από μέσα μου και θα χαθείς.

Νιώθω θαμμένη βαθιά στη γη.

Αν φωνάξω κανείς δεν θα με ακούσει.

Αν ανοίξω το στόμα μου θα γεμίσει χώμα.

Θέλω να σκάψω με τα χέρια μου να βγω στην επιφάνεια.

Μπλέξιμο

Χαϊδεύει τις ατέλειες του.
Τις βρίσκει ενδιαφέρουσες.
Τις δικές της αυτός τις βρίσκει τέλειες.
Γεύεται το παιδικό χαμόγελό του.
Καταβροχδίζει το πονηρό μηδίαμα της.
Είναι ώριμοι να χαρούν την ανωριμότητά τους.
Κάνουν σωστά τα λάθη τους.
Παιδιά που σοβαρεύουν.
Ενήλικες που παίζουν.
Ελπίζουν πως μπορούν να μπλεχτούν τα κορμιά,
χωρίς να μπλεχτούν τα μυαλά,
πως οι αισθήσεις μπορούν
να διαχωριστούν από τα αισθήματα.
Ψάχνουν την ομορφιά πέρα από τη λογική
και το καλό πέρα από το σωστό.
Παθιάζονται ενώ προσπαθούν να μην την πάθουν.
Ψάχνουν όπως βρέθηκαν,  να τα βρουν.