Η Πανδώρα άνοιξε το κουτί.
Γιατί έπρεπε να ξέρει - κι αυτή.
Δεν μπορούσε μόνο να ακούει, να βλέπει, να ζηλεύει.
Να ανυπομονεί
και να της λένε πως είναι νωρίς,
πως έχει χρόνο να πληγωθεί.
Φαίνεται ωραίο το κουτί.
Ένιωθε πως υστερεί.
Όταν το άνοιξε,
στην αρχή,
ένιωσε ηρεμία,
μια σιγή,
μια ανακούφιση,
ένα τίποτα.
Αόρατα τα δεινά
που ξεχύθηκαν στον κόσμο της.
Δηλητηριώδη αέρια,
στα χαμηλά,
που δρουν αργά,
μέχρι να πάρουν φωτιά,
να την πνίξουν οι καπνοί,
η ασφυξία ξαφνική,
μόνιμο βάρος στα πνευμόνια μετά.
Κάτι έσπασε,
κάτι ράγισε μέσα της.
Οι ήχοι δεν ακούστηκαν.
Η μόνωση έγινε περηφάνεια.
Ξέχασε πως δεν ήταν έτσι από πάντα.
Πείστηκε
πως ο κόσμος δεν υπήρξε ποτέ
όπως τον νόμισε.
Ο,τι ονειρευόταν δεν υπάρχει.
Υπάρχει μόνο ο,τι δεν έβλεπε.
Μια ελπίδα μικρή
πιστεύει πως κάπου υπάρχει.
Κάπου κρύβεται
και δεν την βλέπει.
Κάπου την περιμένει.
Κάπου αλλού.
Αμφισβητεί αν είναι αρκετή.
Κάτι μικρό και φωτεινό.
Σημαντικό, μα όχι πολύ.
Κάτι σαν τις φωνές που της μιλούν το βράδυ.
Αυτές που ακόμα δεν την έχουν αγκαλιάσει.
Από αυτές που περιμένει μια λύση.
Ή, πια λιγότερο αισιόδοξη,
μια σπιθαμή σε αυτή τη γη,
να ξαποσταίνει και να παίρνει δύναμη.
Ή, πιο ολιγαρκής ακόμα,
να ανταλλάζει ενέργεια
αντί να δίνει μόνο ή να ζητά.
Τι τα 'θελε η Πανδώρα
να μπλέκει με εφιάλτες κι όνειρα;
Να μη μπορεί να τα ξεχωρίσει.
Να νομίζει πως είναι σταθερά.
Με σχέσεις σχετικές
κι ανθρώπους σύννεφα που γίνονται σκιές.
Να αναρωτιέται για πάντα
για κάθε φορά
αν είναι ο θύτης ή το θύμα.
