Τα τριαντάφυλλα όλα του κόσμου
στην αγκαλιά σου πάρε φως μου
Εγώ για 'σενα θα τα κόψω
με μιας στα χέρια να στα δώσω
Να πληγωθείς αν είν' μοιραίο
αναγνωρίζω πως θα φταίω
Μα δεν μπορεί κανείς να βγάλει
της ομορφιάς το κάθε αγκάθι
Μαζί πάνε χαρά και δάκρυ
Πόνος υπάρχει στην αγάπη
Κι αν λόγο έχεις να φοβάσαι,
μη μένεις στης ζωής την άκρη
Καμιά φορά
νιώθουμε πλανήτες
που ταξιδεύουν μόνοι τους στο σύμπαν.
Σε ένα σκοτάδι
με μακρινά μόνο φώτα
που μας χαιρετούν
ή τα χαιρετάμε εμείς,
και αν μας δουν.
Ονομάζουμε ανεξαρτησία τη μοναξιά μας.
Μπορούμε να πάμε όπου θέλουμε.
Αλλά πού πάμε;
Κανείς δεν ξέρει πού είμαστε,
εκτός από αυτούς με τους οποίους συναντιόμαστε κάθε στιγμή.
Άραγε ποιος ξέρει ποιοι είμαστε,
από αυτούς με τους οποίους συναντήθηκαμε κάποια στιγμή;
Ποια βαρύτητα μας φέρνει κοντά;
Έχει σημασία αν χωριστούμε ξανά;
Πλανήτες χωρίς δορυφόρο.
Χωρίς αυτό το βάρος,
χωρίς αυτή τη συντροφιά.
Κάποιες παλίροιες,
κάποιες εκλείψεις,
κάποιες συγκρούσεις
και εκρήξεις
τις βιώνουμε
κι εμείς
κι επιβιώνουμε.
Κάποιος από κάποιο τηλεσκόπιο μπορεί και να μας βλέπει,
μα δεν θα το μάθουμε μέχρι να φτιάξει διαστημόπλοιο να μας φτάσει, αν ενδιαφερθεί.
Ίσως όμως και μέχρι να φτάσει να μας δει να έχουμε εξαφανιστεί.
