Νέα..παλιά
Στην ετικέτα "στίχοι μου" προσέθεσα (κάποια από τα) κείμενα που ως τώρα κρατούσα σε χωριστό τετράδιο προορισμένο για ατελή τραγούδια..

Τετάρτη 21 Ιανουαρίου 2015

Γράμμα στον Πρίγκιπα



Αγαπημένε
Αγαπητέ
Πρίγκιπα μου,

Μην σώσεις να 'ρθεις.
Έχεις αργήσει τόσο
που αμφιβάλω αν μπορείς να με αποζημιώσεις- να καλύψεις όλο αυτό το χρόνο.
Καταλήγω στο συμπέρασμα ότι είσαι ή χαζός ή δειλός,
ή ολότελα κακός.
Πού είσαι;
Πού είσαι όταν θέλω κάποιον να με αγκαλιάσει, να με φιλήσει, αντί για να ξυπνήσω, για να κοιμηθώ;
Πού είσαι όταν θέλω να μου ανταποδώσεις ένα βλέμμα, ένα χάδι, ένα χαμόγελο;
Πού είσαι όταν χορεύω μόνη μου στα πάρτυ;
Πού είσαι όταν αρχίζω να νομίζω πως όλα τα ρομαντικά όνειρά μου είναι απάτη;
Πού είσαι όταν κρυφά δακρύζω;
Περιμένεις να απελπιστώ;
Να τρέξω χωρίς ενδοιασμούς στην αγκαλιά σου όταν βρεις το δρόμο για να 'ρθεις με το καλό;
Είσαι γελασμένος αν νομίζεις πως θα κλειστώ στον πύργο μου και θα σε περιμένω.
(Το πού θα με βρεις δικό σου πρόβλημα) 
Κι ούτε γυρίζω στους βάλτους κινηγώντας βατράχια πια. Έχω προτεθεί να φιλήσω αρκετά. 
(Οπότε λυπάμαι αν ανήκεις σ' αυτά)
Έχω κουραστεί κι έχω βαρεθεί να 'σαι εσύ αυτός στον οποίο ελπίζω.
Μάθε λοιπόν πως συνηθίζω.
Είμαι και μόνη μου καλά.
Όταν αποφασίσεις να εμφανιστείς ξαφνικά..
Ίσως και να μην σε χρειάζομαι.  Ίσως να μη σε θέλω.
Να μη θέλω και να μη μπορώ
 να μάθω αλλιώς να ζω.
Να περισσεύεις. Να μη μου λείπει κάτι.
Αγαπη...
Εγώ με αγαπώ.
Όπως και πολλοί άλλοι.
Απλά το ενδιαφέρον τους δεν είναι ερωτικό.
Δεν έχω ανάγκη από εσένα, είναι το μόνο σίγουρο, να αυτοεπιβεβαιωθώ.
Σε μισώ που δεν μ' αγαπάς.
'Η που αν μ' αγαπάς δεν τολμάς
τόσο καιρό να εμφανιστείς
 να το δείξεις, να το πεις.
Ξέρε το αυτό.
Σε χαιρετώ
πριν/ως να σε δω.



Κυριακή 18 Ιανουαρίου 2015

Το βαγόνι μου

Καλύτερα μόνη μου
στο άδειο βαγόνι μου.
Καλύτερα χώρια,
χωρίς χαρά και στενοχώρια.
Έρημοι οι δρόμοι μου,
μα εγώ δεν φοβάμαι.
Προς το τέλος του γνώριμου
πια πορεύομαι μα δεν λυπάμαι. 
Όλα τελειώνουνε
όσο ξαφνικά ξεκινάνε.
Όσο κι αν το θέλουμε
τα "για πάντα" ποτέ δεν κρατάνε.
Καλύτερα μόνη μου
από συντροφιές που δεν πάνε
πιο μπροστά το βαγόνι μου.
Ως να φτάσουν εγώ δεν κοιμάμαι. 

Σάββατο 3 Ιανουαρίου 2015

Μας λείπουν οι αναμνήσεις


Καμιά φορά,  λένε,

αυτό που μας λείπει

δεν είναι τα άτομα
 
αλλά οι αναμνήσεις.

Το σκέφτηκα και συμβαίνει συχνά.
Έχω περάσει καιρό σ' αυτή την κατάσταση και την περνάω ξανά και ξανά.

Είναι καλό να ξέρεις ακριβώς τι σου συμβαίνει,
όταν είναι ελάχιστα όσα γύρω και μέσα σου νιώθεις ότι μπορείς να πεις πως είναι ξεκάθαρα.

Είναι παράξενο, ωστόσο, να μας λείπουν οι αναμνήσεις κι όχι οι άνθρωποι,
γιατί με τους ανθρώπους είναι  που θα χαθείς, ενώ τις αναμνήσεις δεν τις παίρνει κανείς.

Ποτέ δεν χάνεις τις αναμνήσεις απ' τη στιγμή που θα τις αποκτήσεις.
Μόνο να τις ξαναζήσεις δεν μπορείς.

Γιατί τα άτομα, με τα οποία τις συνδέεις, αλλάζουν.

Και τις αναμνήσεις, βέβαια, ο ίδιος συμβαίνει να τις μεταποιείς όταν νοσταλγείς.
Εξιδανικεύεις το παρελθόν,  το ωραιοποιείς.

Νομίζεις πως δεν θα 'πρεπε να φύγεις.

Σκέφτεσαι ίσως πως αλλιώς έπρεπε να το ζήσεις.

Έτσι ίσως κατάφερνες κι εκείνους που σου λείπουν τώρα παραπάνω να κρατήσεις.


"Το ότι κάτι/με κάποιον έχει/ς παρελθόν

δεν σημαίνει πως έχει/ς και μέλλον"

λέω.


Δύσκολη συνειδητοποίηση αλλά λυτρωτική από τη στιγμή που θα το αποφασίσεις.