Μια ζωή

Θέλω τόσο πολύ
να βρεθούμε μαζί.
Να με πάρεις απ' το χέρι.
Να 'σαι εσύ αυτός που ξέρει.
Μια ολόκληρη ζωή
μας οδήγησε εκεί.
Στη στιγμή που το φιλί μας
θα πει αλήθειες στην ψυχή μας.
Και δεν θα χρειαστεί
να ρωτήσω γιατί.
Όλα έγιναν όταν και όπως
ήταν η κατάλληλη στιγμή
και τρόπος.
Όλα
ξαφνικά
και προγραμματισμένα.
Εσύ μαζί με εμένα.
Σε πόλη μακρινή.
Που έγινε δική μας
κι ένωσε τη ζωή μας.
Μα βιάζομαι πολύ.
Παράξενο αυτό,
αν είναι αληθινό,
πως σε έχω περιμένει μια ζωή.

Φως.
Πώς;

Μορφές

Στα σκοτάδια.

Αναμνήσεων σημάδια.

Αλλού πια.

Καλούπια 

Μορφών 

από το παρελθόν.

Θολών.

Γκρίζων.

Μυστικών.

Ξεχασμένα,

θα 'λεγα,

θα 'θελα να πω.

Να το πιστέψω κι εγώ.

Μορφές άμορφες.

Άμα 'ρθεις.

Και άμα θες.

Δεν τις κάλεσε κανείς.

Μόνο η νύχτα 

σε κάνει να νομίζεις πως συγχωρείς.

Και μπορεί

να ανοίξει το στήθος σου.

Βάρη να αφήσει

ή βάρη να δεχτεί.

Να πνιγεί

ή να αναστήσει

ο,τι το σκότωσε 

κι ο,τι το έκανε να ζήσει.

Βάρη

αλλά από κάτι που πια δεν υπάρχει.

Δεν ξέρω καν από τι.

Δεν είναι καν μία η μορφή.

Στοιχειώνουν τον ύπνο μου

μα όχι τα όνειρά μου.

Δεν μπορούν να 

είναι ποτέ ξανά

αρκετά κοντά μου.

Ζωές που δεν μ' ανήκουν.

Μα μαθαίνω από αυτές στιγμές.

Η νοσταλγία πονά πιο πολύ

όταν αυτά που σου λείπουνε είναι άγνωστα.

Όταν όλα έχουν αλλάξει

κι εσύ έχεις αντέξει

και φτιάξει

τη δική σου ζωή.

Να μη χωράει ο,τι έχει ήδη 

περάσει κι αφήσει και μείνει πίσω.

Μα εμφανίζεται τα βράδια αόριστα.

Αναίτια.

Δεν είναι κανενός η μορφή.

Δεν είναι καν καλή.

Δεν είναι καν κακή.

Είναι απλά ένα περίγραμμα

Ή πολλά.

Δεν ξέρω τι ζητούν.

Ή αν εγώ τα ζήτησα να 'ρθουν.

Στα όνειρά μου θέλω να δω το μέλλον μου.

Αλλά πριν κοιμηθώ βλέπω το παρελθόν μου.

Παρατάσσονται σαν στρατιώτες 

μπροστά σε κλειστές πόρτες.

Στα μάτια που κλείνουν.

Μα τρυπώνουν ξανά.

Στου μυαλού μου τις βόλτες.

Δεν τις βλέπω καν.

Απλά τις νιώθω να με κοιταν.

Αν το σκέφτομαι αυτό θα τρομάξω.

Ενώ δεν είναι τίποτα εδώ.

Ούτε εκεί.

Τις μορφές,

για τις οποίες ξεκίνησα να μιλώ,

μόνο αν σταματήσω καλύτερα θα τις δω.

Ελπίζω να μην με τρομάξουν.

Ελπίζω να ονειρευτώ όμορφα πράγματα.

-Πες στις μορφές τι θες-

Να γίνουν καπνός από αρωματικό κερί.

Κι όχι από σκόνη, ή κάρβουνο, που καίει,

ή από άγνωστη πηγή.

Αρωματικό κερί της μνήμης.

Με όσα αφήνεις

Και με όσα πάντα

θα έχεις μέσα σου, βαθιά.

Και θα 'ρχονται τα βράδια.

Αόριστα.

Άρωμα της μνήμης.

Από αυτά που δεν σ' αφήνουν κι ας τα αφήνεις.

Ξέρω ότι μ' αγαπάς

Μ' αγαπάς. Το ξέρω. Το ξέρω ότι μ' αγαπάς.

Πόση αγάπη μέσα σου κρυμμένη κρατάς;
Πόση αγάπη χωράς;

Πόσους μπορείς να αγαπάς;

Με τον ίδιο τρόπο. Ή τον καθένα με διαφορετικό;

Αγαπάς για να αγαπηθείς, ή εσύ μπορείς και "χωρίς";

Το ότι μ' αγαπάς το ξέρω επειδή δεν θα σε έχω.

Το ότι μ' αγαπάς το ξέρω επειδή αποδεχεσαι να μην σε έχω, και να μην με έχεις.

Σ' αγαπώ. Μ' αγαπάς, γιατί μπορείς στην αβεβαιότητα των πάντων να μιλάς γι' αγάπη.

Να με λες αγάπη. Μου. Και να ακούγεται πολύ φυσικό. 

Στην αβεβαιότητα των πάντων. 

Και εν απουσία υποσχέσεων. 

Και γνώσης για το μέλλον. 

Και χωρίς να θέλω. Χωρίς να ξέρω τι θέλω. Ή ακόμα χειρότερα ξέροντας ότι δεν σε θέλω. 

Αλλά δε μπορώ και χωρίς.. Δηλαδή μου αρέσει να είμαι με.. Εσένα. 

Αλλά θα μπορέσω χωρίς εσένα. Κι αυτό είναι δεδομένο. 

Κι όμως, χωρίς να μ' έχεις, μπορείς να μ αγαπάς. 

Το ξέρω, όχι τόσο απ' όταν το λες, 

όσο σε πιστεψα όταν μου μίλησες για το να μη μου μιλάς. 

Γιατί έχω άλλα πράγματα να κάνω στη ζωή μου. Στις μέρες μου. Και στις νύχτες μου. 

Τα τραγούδια σου είναι απλά για όποτε προλάβω να ασχοληθώ. 

Θα έπρεπε να σου μιλώ. Δεν ξέρω γιατί (ηχο)γραφω, ενώ μπορώ να σου μιλώ. 

Φοβάμαι να σου υποσχεθώ πράγματα.

Αλλά ποτέ δε ζήτησες να σου υποσχεθώ πράγματα. 

Κι ούτε υποσχέθηκες κι εσύ. 

Πώς μπορείς να αγαπάς χωρίς να ξέρεις; 

Μέσα από την αγάπη σου με μαθάινω κι εγώ. 

Αλλά για σένα τι ξέρω; 

Πέρα απ' το ότι μ' αγαπάς;

Πέρα από το ότι μπορείς να μ' αγαπάς;

Δεν ξέρω καν αν σ' αγαπώ. 

Τουλ-είπες

-Πάντα αργείς
-Πάντα βιάζεσαι

-Δεν θέλω "ευχαριστώ". Θέλω μια αγκαλιά.
-Τόσο ενθουσιάστηκα που θα στην έδινα..

Ήταν θαυμάσια. Ήταν καταπληκτικά.
Καμιά φορά η ομορφιά λειτουργεί αντίστροφα.
Όμορφος κόσμος, όμορφη αίσθηση, όμορφη στιγμή 

κι έτσι ομορφαίνει κι ο άνθρωπος που την έχεις μοιραστεί.
Το βλέμμα γλιστράει από τη θέα του παραθύρου στο πρόσωπο του.
Το χέρι - λίγο- ήθελε να γλιστρίσει από τα αντικείμενα.
Το φως _(τα 'παμε αυτά, κι ας ήταν γι' άλλο).
Τα λουλούδια, όνειρο. Αλλά να μην μπορείς να τα αγγίξεις.
- Τώρα που το σκέφτομαι, μπορούσα. Αλλά δεν το έκανα.
Να τα βλάψεις απαγορεύεται, όχι να τα χαϊδέψεις. -
Δεν τιμωρείται μόνο η αχαριστία, τιμωρείται κι ο φόβος κι η δειλία.
Μην καταλήξεις να πέφτεις στην ανάγκη να πληρώσεις 

ο, τι όταν στο προσέφεραν ήθελες να το διώξεις.
Το είχα σκεφτεί από πριν πως δεν πρέπει να μισείς όποιους σ' αγαπάνε, 

γιατί ξέρεις πως είναι να αγαπάς και να σε μισούνε.
Δεν μπορείς βέβαια να επιβάλεις με "πρέπει" να αγαπήσεις ή να αγαπηθείς.
Μπορείς, ωστόσο, φαίνεται, να το προκαλέσεις.
Με ένα χαμόγελο. Δικό σου ή αυτό που δημιούργησες στον άλλο.
Μπορεί η ευτυχία να φέρει αγάπη; Η κάτι σαν αγάπη.
Είναι εγωιστικό να αγαπάς όποιον σε κάνει ευτυχισμένο;
Δεν είναι πάντως καλύτερο να αγαπάς όποιον σε κάνει δυστυχισμένο.
Το να αγαπάς και να είσαι ευτυχισμένος είναι ιδανικό.
Αλλά ποιος ξέρει ποιο γίνεται πρώτο;

Φεγγάρια και συστήματα

Λέμε πως βλέπουμε το ίδιο φεγγάρι, εγώ, κι εσύ, κι οι άλλοι.
Είναι όμως το φεγγάρι ίδιο κάθε βράδυ;
Είναι ίδιο το φεγγάρι ένα βράδυ του ερωτευμένου,
του ποιητή, του παιδιού, του ταξιδευτή, του μόνου,
αυτού που ουρλιάζει κι αυτού που τραγουδάει;
Πόσα φεγγάρια έχω δικαίωμα να αναγνωρίσω;
Σε πόσους να δώσω αυτό τον τίτλο;
Πόσα φεγγάρια μπορώ να έχω; Μπορώ να έχω;
Μπορώ να πω πως ένα σώμα που περιφέρεται γύρω μου είναι "μου";
Μπορώ να πω πως ένα πρόσωπο που λάμπει φωτίζει το δικό μου;
Κουράζω το φεγγάρι με τα λόγια μου;
Με κουράζει; Ή με ξεκουράζει;
Λέω ψέματα; Λέω αλήθεια;
Αν δεν ξέρω και η ίδια, μπορώ να κατηγορηθώ γι' αυτό;
Το είδα. Κάθε φορά το είδα.
Έχει ο καθένας το δικό του φως και τα σκοτάδια.
Είναι οι άνθρωποι σαν φεγγάρια μοναδικοί, ή μοναχοί;
Εξαρτημένοι από μια γη.
Να μπαίνουν ανάμεσα σε εκείνη και τον ήλιο της.
Ο ήλιος είναι που δίνει ζωή στη γη,
μα αν ποτέ τον πλησίαζε πιο πολύ,
θα την έκαιγε, θα την έλιωνε, θα την έτρωγε.
Το φεγγάρι αναστατώνει τα νερά της,
συνοδεύει τα όνειρά της,
είναι γύρω και δίπλα της
παρά τις αποστάσεις.
Το φεγγάρι δε ζηλεύει τον ήλιο.
Κάνει το φως του δικό του
όταν αυτό είναι πιο κρίσιμο.
Στις εκλείψεις επιβάλει την παρουσία του μέσα από ενα φωτεινό κενό,
που δείχνει πως εκείνο είναι πιο κοντινό.
Στη γη ανήκει ένα φεγγάρι κι αυτή ανήκει σε έναν ήλιο.
Αλλά οι άνθρωποι θέλουν παραπάνω.
Έτσι μοιράζουν και ονόματα στα αστέρια συστηματικά.
Είτε είναι από πετρώματα είτε είναι από αέρια.
Αυτό που μας νοιάζει είναι το φως, το στιγμιαίο φως που ταξιδεύει στα χρόνια.