Δι-αίσθηση

Κάθε φορά που σε κοιτάζω
ανακαλύπτω μια ομορφιά σου διαφορετική.
Θα στο εκφράσω,
μα πάντα λιγότερο από όσο το ζω.
Δεν είναι η τελειότητα
που μας ενώνει μα η ιδιαιτερότητα.
Θέλω και μπορώ
να σε αγκαλιάζω συχνά με κάθε τρόπο.
Να είμαι κοντά σου
όπως ένιωσα πως είμαι από την αρχή.
Να σε μάθω καλύτερα
αφού σε ξέρω από την πρώτη στιγμή.
Δεν μπορώ να εξηγήσω γιατί,
δεν μπορώ να ορίσω με ποιο τρόπο.
Δεν θα είχα τι να πω σε όσους μας βλέπουν
αν ρωτήσουν.
Αλλά δεν ρωτάνε.
Ας υποθέσουν.
Δεν ρωτάω και δεν υποθέτω.
Όσο είμαστε μαζί μου φτάνει αυτό.
Μου φτάνει και θέλω κι άλλο.
Είναι παράξενο, αν το σκεφτώ.
Όμως δε φταίω, και δεν φταις.
Το νιώθουμε κι οι δυο.
Το ξέρουμε κι οι δυο.
Γιατί κολλήσαμε έτσι εύκολα,
έτσι φυσικά.
Α' πληθυντικό,
ούτε μου κόλλησες,
ούτε σου κόλλησα εγώ.
Δεν υπάρχει ενόχληση
που μπορεί να φοβηθούμε,
υπάρχει η ανάγκη
που δε μπορούμε να υπερβούμε.
Αγάπη, τρυφερότητα, εμπιστοσύνη, επικοινωνία,
σε συνεχή, χωρίς λογαριασμό, συναλλαγή,
σε σύνδεση, αναιτιολόγητη, αχόρταγη.
Τα βλέμματα, τα χαμόγελα, τα άγγιγματα
γνώριμα, φυσικά, καθησυχαστικά, απαραίτητα.
Σε ψάχνω και με ψάχνεις.
Σε βρίσκω και με βρίσκεις.
Έρχομαι εκεί, έρχεσαι εδώ.
Σε περιμένω, με περιμένεις.
Μέχρι να ενωθούμε ξανά
με συντονισμένη ενέργεια.
Πριν νιώσω πως σε έχω
δεν φοβόμουν να σε χάσω.
Πριν νιώσω πως με συμπληρώνεις
δεν φοβόμουν πως κάτι θα μου πάρεις.
Μέχρι τώρα,
σε διαφορετικά που ένιωσα ίδια,
υποψιαζόμουν να του δώσω όνομα.
Μα τώρα δεν μπορώ.
Γιατί αν τολμήσω,
θα αλλάξω.
Και πιθανο-λογικά
κάτι περισσότερο δεν θα αποχτήσω,
μόνο θα χάσεις και θα (σε) χάσω.
Έχει αξία πολυτιμότερη,
και το 'χω πλέον καταλάβει,
να μην θυσιάζω ανθρώπους,
για να ζήσω εμπειρίες συμβατικές,
όταν συνδεόμαστε με ανεξήγητους τρόπους
και μοιραζόμαστε συμπαντικές στιγμές.
Σε θέλω-και σε έχω.
Δεν ξέρω πώς.