Δεν ήμασταν εμείς για τέτοια.
Ούτε για άλλα ήμασταν.
Πώς να ήταν μιας ζωής έρωτας;
Πώς να ήταν εμπειρία μιας φοράς
κι έξω από την πόρτα;
Αφού αυτή η πόρτα
δεν άνοιξε από εμάς
και δεν μπορεί να κλείσει.
Μόνο να μην είσαι/είμαι σπίτι,
βρήκες κάποτε τη λύση.
Πάντα όταν βρισκόμαστε
θα χαιρετιόμαστε
με ιπποτική ευγένεια
στο φύγε και στο έλα.
Σε καθενός την πόρτα.
Αυτό το χαμόγελο δε θα σβήσει.
Μόνο μορφές έχει αλλάξει.
Από την τυπικότητα στην πονηριά.
Κι από τις υποσχέσεις στα μυστικά.
Δεν τα μπορώ τα απλά.
Δεν ήμασταν για αυτά.
Σε αγαπώ αδελφικά.
Με την έννοια
πως θέλω να είσαι καλά
και να μη μπορέσεις να με μισήσεις.
Να μου ξαναμιλήσεις.
Να σε ξαναπάρω αγκαλιά.
Να κοιμηθώ στον ώμο σου
και εσύ στην ποδιά μου.
Μα να μη χρειάζεται να κουβαλάς
σαν ψώνια σε ανηφόρα
τα ψυχολογικά μου.
Ή να σε ρίχνω με κλωτσιά
σε μιας πισίνας τα βαθιά.
(Δεν το έκανα εγώ, το ξέρω,
μα με έχεις συνδέσει με αυτό τον πόνο)
Δεν θα σε υποδεχτώ ξανά για "καλημέρα"
γυμνή κι αθώα κρυμμένη στο σεντόνι.
Δεν θα τελείωνε αυτό το παιχνίδι.
Μόνο αν το αφήναμε για άλλο.
Δεν ήταν παιχνίδι, ήταν εξάσκηση,
πρόβα για μια παράσταση
που είναι να δίνουμε ξεχωριστά.
Μονόλογους μεταξύ μας δεν έχει πια.
Δεν πειράζει.
Βρες λόγια και τραγούδια
και εικόνες και στιγμές
για εκείνη
που είναι για σένα.
Νομίζω μου μοιάζει .
Αλλά όχι.
Πρόσεξε να είναι η μία,
να μην ψάχνεις άλλη.
Δεν σε βάζω στη σύγκριση.
Δεν θα στο πω
για να μην περιμένεις κάτι.
Γιατί
πάντα θα μπορούμε
να δώσουμε
ένα φιλί
αλλά τίποτα άλλο
μεταξύ μας
που να αξίζει.
