Πίστευα πως το συναίσθημά μου ήταν ανεξάντλητο, συγκεντρωμένο τόσων χρόνων μόνο για 'σένα. Είχα πιστέψει πως ήσουν σημείο καμπής στη ζωή μου. Το παρελθόν μου είχε οδηγήσει σε εσένα και το παρόν μου σερνόταν από το -βέβαιο- μέλλον μου μαζί σου. Είχα συνηθίσει. Από τη μια να μην περιμένω κανέναν άλλο πια κι από την άλλη να περιμένω για πάντα εσένα. Εγώ ήμουν βέβαιη πως θα 'μαστε μαζί ενώ εσύ δεν ήθελες, δεν θέλεις και ούτε πρόκειται να είμαι στη ζωή σου.
Τελικά, όμως, σταδιακά, το συναίσθημα εξασθένησε, αναλώθηκε. Ξαφνικά ξοδεύτηκε χωρίς να πάρεις το παραμικρό, ούτε κι εγώ (δεν ήθελες να πάρεις ενώ ήθελα να δώσω).
Δεν ξέρω τι με οδήγησε εκεί. Ο χρόνος. Η φυσική ροή, το ποτάμι που κάπου πάντα σε πάει ενώ δε σε ρωτάει. Η ψυχική φθορά, που προχωρούσε αργά αλλά σταθερά, τόσο ανενόχλητα και συστηματικά ώστε δεν έμεινε κομμάτι από καρδιά να λαχταρά- να στο χρωστάω να στο δώσω ούτε στο τόσο. 'Ημουν ήδη σε θέση να μπορώ χωρίς να σ΄έχω, δεν ήθελα όμως να το παραδεχτώ. Το να μπορώ χωρίς να σ' έχω δεν ήταν και αρκετό για να πεισθώ να μη σε θέλω. Ένιωθα πως θα σε προδώσω εάν παραιτηθώ απ' τα πάντα και το για πάντα, στο οποίο πίστευα τόσο καιρό.
Ποτέ δεν είχα ξαναναφέρει τόσο συχνά την "αγάπη" και ποτέ δεν είχα ξαναπλησιάσει τόσο κοντά στον "έρωτα".
Έπρεπε να αρχίσεις να μειώνεις εμένα για να κυριαρχήσει πάνω στο "Σ' αγαπώ" μου, στο μυαλό μου, το "Δε σε θέλω" δικό μου. Δεν περίμενα πως περισσότερη δύναμη έχει αυτό. Δεν ήταν τραγικό- δεν ήταν αρκετό να μη με θέλεις. Εγώ όμως "Μ' αγαπώ". Απ' τη στιγμή που άρχισες, λοιπόν, αναίτια-αψυχολόγητη επίθεση θυμήθηκα πως έχω έναν εαυτό και οφείλω να προστατευτώ. Δεν το 'λεγα Εγωισμό αλλά Αυτοσεβασμό. Δεν ξέρω, ειλικρινά, τι έγινε, μα δε σε αναγνωρίζω. Κακία πάντως διόλου δεν σου κρατώ.
Κι αν λέω πως με "μηδένισες", αλλιώς το εννοώ.
Δεν ήσουν εσύ, δεν ήμουν εγώ. Δεν ήταν, μάλλον, τίποτα. Έπρεπε να το υποψιαστώ. Όταν η επιλογή, σαν αυτή, είναι " Όλα ή τίποτα", η απάντηση είναι, συνήθως, το δεύτερο. Στο ποτέ που μοιάζει για πάντα το αντίδοτο είναι το τώρα. Κάθε στιγμή είσαι-είμαι άλλος. Όλοι είναι άλλοι. Μα, μ' έκανες να καταλάβω πως κανείς δεν είναι όλοι.
Ίσως το ανώνυμο συναίσθημα να το βλέπω πιο σοβαρά, πιο πολύ να κρατά. Το Ένας (χωρίς όλοι, πάντα κλπ) να φτάνει απλά, για να 'μαι μη ερωτευμένη και καλά.
