Μαζί στο καζάνι

Συννεφιά και φωτιά.
Σταχτο-χιονιάς.
Η κάπνα διαποτίζει τα ρούχα, τα μαλλιά,
και γεμίζει τα ρουθούνια ως μέσα βαθιά.
Για ώρες μετά θα τη νιώθω.
Δεν θα μπορώ να τη διώξω.
Μα δεν είμαι σίγουρη και ότι δεν μ' αρέσει.
Φτάνω να νομίζω πως ποτέ δεν θα φύγει,
όπως το άγγιγμά σου, από πάνω μου - όχι εσύ.
Πνίγομαι συνεχόμενα μα γίνεται συνήθεια.
Το καταλαβαίνω όταν εισπνέω μόνο
τον παγωμένο αέρα, αυτό στο βουνό.
Όταν νυχτώνει, οι στάχτες κι οι σπίθες, αστέρια κι ελπίδες..
Για ξεκούραση. Για χαλάρωση. Για ήρεμη αγκαλιά και φιλί,
να με μεθύσει όσο ολόκληρης της μέρας η ρακί.
Σταφύλι: γλύκα + αλκοόλη

Αστερόσκονη στα χέρια

-Πώς να ξέρω πως με έχει ερωτευτεί; 

Αφού δεν μου το έχει πει.

-Στο έχουν πει

τα μάτια του, η ματιά του..

τα χέρια του, το άγγιγμα του..

ο χτύπος της καρδιάς του..

οι αναστεναγμοί,

όχι οι μεγάλοι αλλά οι μικροί.

Λάθος που πάντα κάνεις:

Ρωτάς χωρίς να κοιτάς

κι ακούς χωρίς να βλέπεις.

Περιμένεις φανερές αποδείξεις,

δεν κρατάς τα ίχνη απ' ο,τι ζήσεις.

Όταν τα ανακαλύψεις 

δεν θα είναι εκπλήξεις.

Μόλις αφήσεις να πεθάνει 

θα καταλάβεις ο-τι είχε υπάρξει. 

Στο στήθος

Στήθος γυναικείο.. Σε αυτό..
Βρίσκει το μωρό τροφή - και ας πονά η μαμά καμιά φορά.
Βρίσκει το παιδί παρηγοριά,  ο άνθρωπος σε κάθε ηλικία.
Βρίσκει αλλά και δίνει  ο άντρας ηδονή.
Γάλα, δάκρυ, σάλιο είναι ποτισμένο.
Η γυναίκα το προσφέρει σαν δώρο πρόθυμη
και σαν καταφύγιο σε όποιον χρειαστεί.
Παίρνει ευχαρίστηση με το να δίνει ζωή.

Βάζει στο στήθος της 

και βάζει στην καρδιά της.  

Κάθε που πέφτει πάνω του μια ανάσα
γίνεται ένα με το δικό της πνεύμονα.

Απορροφά μα και εκπέμπει κάθε συναίσθημα.
Ένα αυλάκι είναι που, με ο, τι κανείς  του σπείρει,

ανθίζει, ευωδιάζει και καρπίζει.

Όπως τα χέρια, έτσι έχουν προοριστεί και τα γυναικεία στήθη 

για να αγκαλιάζουν με στοργή μα και να αντέχουν βάρη.

Δεν είναι η μορφή του αλλά το ήθος που μετράει,

όσα το στήθος κουβαλάει.

"Επιστήθιος" κι "αποστήθιση" δείχνουν την ένωση.