Ο,τι δεν σου λέω

Όλα τα μηνύματα που δεν σου στέλνω

λένε πως σ' αγαπώ,

μου λείπεις,

είσαι όλες μου οι σκέψεις

και σε θέλω εδώ..

Για να κοιμηθώ

Σιωπή.

Ακούγεται ο άνεμος έξω, 

η αναπνοή εδώ.

Σκιές,

κι όμως δεν με τρομάζουν,

στον τοίχο.

Παρατηρώ ξυπνητή
το όνειρό μου που έχει κοιμηθεί, 

μα εγώ δεν μπορώ
αν δεν το γευτώ.

 ....

Αεράκι φυσά απαλά

σε ένα λιβάδι με λεβάντα.

Χωμένο πρόσωπο στα λουλούδια.

Ηλιοκαμμένη γη που διψά

περισσότερο από νερό

για σταγόνες φιλιά.

Ένα βουνό

που σκαρφαλώνω αργά

με την αφή και τη μυρωδιά.

Αφήνοντας ίχνη μικρά

ξανά και ξανά

το τριγυρίζω.

Ποτάμι που τυλίγει

και μαζί του παρασύρει

 σε μια απέραντη θάλασσα

πέτρες, χώμα, κλαδιά

και μια βάρκα χωρίς κουπιά.

Όλα

Όλα μαγικά 

και όλα αληθινά.
 

Πριν λίγο καιρό δεν σε ήξερα.

Δεν ήξερα 

πως είσαι όλα όσα ήθελα.

Το μόνο που ξέρω, 

ότι με κάνεις να νιώθω.

Νιώθω άνετα κι όμορφα 

και τύχερη κι ευτυχισμένη. 

Μπορείς, αποδεδειγμένα, 

να αντιστρέψεις τη χειρότερη μέρα.

Έχεις όλα τα χαρίσματα 

και εγώ έχω εσένα. 

Είσαι εκεί και με στηρίζεις 

χωρίς να με περιορίζεις.

Συνεχίζεις 

να με εκπλήσεις, 

εντυπωσιάζεις, 

κερδίζεις.

Το όνομά σου

Όσο συνηθισμένο κι αν είναι ως όνομα, 

για κάποιον έχει μοναδική σημασία. 

Το αναφέρει απλά και εννοεί μόνο εσένα.

Έσενα μέσα στης ζωής του τα άτομα 

που έχουν το ίδιο όνομα

(ή και τα άλλα όλα),

εσένα σκέφτεται πρώτα. 

Όταν το προφέρει γεμίζει η σκέψη, 

αλλάζει η φωνή χρώμα 

και μες στα μάτια του έχει τη δική σου εικόνα. 

Το όνομά σου έχει γίνει η αγαπημένη του λέξη. 

Δεν θα μπορούσε να το αντικαταστήσει

κανένα υποκοριστικό, 

όσο όμορφο και τρυφερό.

Το όνομά σου είσαι εσύ, 

κι εσύ είσαι τα πάντα αυτή τη στιγμή. 

Ποτέ λίγα γράμματα 

δεν βγάζανε τόσα νοήματα. 

Ποτέ οι ήχοι δεν ήταν τόσο πυκνοί, 

στον αέρα και στην ψυχή. 

Ποτέ μέχρι να φανείς εσύ

κι αυτή η λέξη να γίνει μαγική, 

ξόρκι και προσευχή.

Φοβάμαι

Φοβάμαι πως μέχρι να μεγαλώσω θα γεράσω.
Φοβάμαι πως μέχρι να ζήσω θα πεθάνω.

Φοβάμαι πως μέχρι να σε αποκτήσω θα σε χάσω.

Φοβάμαι πως φοβάμαι υπερβολικά
και φοβάμαι που δεν φοβάμαι κάποια πράγματα.

Δεν φοβάμαι για παράδειγμα τα γηρατειά και το θάνατο.
Φοβάμαι να μεγαλώσω και να ζήσω ίσως περισσότερο.

Φοβάμαι όσα θέλω να έχω.

Φοβάμαι που δεν με φοβάται κανένας
κι έτσι φοβάμαι τον ίδιο μου τον εαυτό.

Φοβάμαι που φορές δεν ξέρω τι φοβάμαι.

Φοβάμαι να ξεφοβηθώ.

προς Τα αστέρια

Τα αστέρια βρίζω κι ευχαριστώ
για κάθε τι μ' εσένα σχετικό.

Τα αστέρια είναι εκεί κι ας μη τα βλέπω.
Λάμπουν όμως και χωρίς να υπάρχουν, προσθέτω.

Πώς να κατηγορήσεις ένα αστέρι που άργησε να πέσει;
Πώς να συγχωρήσεις ένα αστέρι που σ' αφήνει μόνη,
χωρίς κανείς να ξέρει αν πράγματι από μακριά σε βλέπει;

Τα αστέρια καθρεφτίζονται στη θάλασσα, φωτίζουν τα βουνά.

Μπλέκονται στα κλαδιά, πνίγονται στα νερά.

Τα αστέρια τα βλέπεις μες στα μάτια μου, λες.

Τα μάτια σου φορές γίνονται πύρινες μπάλες.

Τα αστέρια θέλω. Τα αγαπώ.

Θέλω τη λάμψη, τη γαλήνη, την ομορφιά.

Θέλω την  περιπέτεια, τα ταξίδια, τη φωτιά.