Πρίγκιπες, ιππότες, αλήτες και άλλοι, όλοι,
υπό σκέψεις και ιδέες ίσως φεμινιστικές
που των παραμυθιών σου είναι χαλαστές,
δείχνουν/φέρνουν υπό τη γυναίκα, εν τέλει.
Οι πρίγκιπες,
αν θεωρείσαι πριγκίπισσα κι εσύ,
είναι η υποχρέωση, το καθήκον,
το ταιριαστό, η σωστή επιλογή,
με βάση το παρελθόν σας και το μέλλον
και τις θέσεις σας στον κόσμο τις κοινωνικές.
Αν δεν είσαι πριγκίπισσα,
απέναντι στους πρίγκιπες,
νιώθεις κατωτερότητα,
μα κι ισχυρές φιλοδοξίες,
πρέπει να αποδείξεις πως αξίζεις,
να τους φτάσεις, να τους κρατήσεις,
είναι η τύχη
που σου αντιστοιχεί,
είναι η ευκαιρία
που δεν πρέπει να χάσεις,
για να σε κάνουν κάποια,
δίνεις τον εαυτό σου ως αντάλλαγμα,
σε πουλάς
στην καλύτερη τιμή που θα πιάσεις.
Οι ιππότες κάνουν τα πάντα για σένα,
ζουν (αντί) για 'σενα,
είσαι ανίκανη, αδύναμη, άπραγη, αδρανής,
περιμένεις να σωθείς,
φαινομενικά να υπηρετηθείς,
είσαι ο στόχος, το αποτέλεσμα,
άλλης μιας περιπέτειας η κατά-ληξη
και οφείλεις να δείχνεις ευγνωμοσύνη,
μόνη προϋπόθεση
να μη τους χαλάσεις τη διασκέδαση.
Οι αλήτες, είναι μόνοι τους, είναι αυτοί,
υπάρχουν για να βρίσκεστε σε αντιδιαστολή,
είσαι το καλό κορίτσι,
η λαίδη που θα χαλάσουν,
που θα της μάθουν όσα δεν μπορεί
να ξέρει από ζωή,
το όνειρο, ο μπελάς σου,
η αλήθεια τους στο υποτιθέμενο ψέμα σου,
χωρίς να παίρνουν την ευθύνη σου,
σε παίρνουν απ΄τον πατέρα σου.
Κι οι άλλοι, οι άντρες,
οι προηγούμενοι, οι επόμενοι, οι διαχρονικοί,
στα βιβλία, στις ταινίες,
στα περιοδικά, στις εφημερίδες, στη μουσική,
σε φέρνουν σε σύγκριση,
στην οποία θα χάνεις πάντα.
Κι αν έχεις κάποια δύναμη
να επηρεάσεις τα πράγματα,
θα πρέπει να είναι υπόγεια,
(αλλιώς) θα είναι αμφισβητίσιμη ή μεμπτή.
Δεν βρίσκεις δίκιο στα παραμύθια
αν τα βάλεις με τον συμ-πρωταγωνιστή.
