Πρόσωπο-ποιημένο παραμύθι

Είναι το χαμόγελο που πρωταγωνιστεί.

Κανείς δεν ξέρει από πού έχει γεννηθεί.

Μια λέξη,
μια πράξη,
μια σκέψη
όμορφη κι απλή

μπορεί να είναι παράλληλα

δικοί του δημιουργοί
και δημιουργήματα.

Ξαπλώνει στο πρόσωπο αναπαυτικά.

Κούνια στα χείλια κάνει
αλλάζοντας συχνά πλευρά.

Τεντώνεται και μεγαλώνει.

Μικραίνει όταν προσπαθεί να μαζευτεί.

 Δεν μπορεί όμως ποτέ του να κρυφτεί.

Είναι η ματιά που το προδίδει.

Η λάμψη που το χαμόγελο της δίνει
ακτινοβολεί.

Έτσι και μέσα από εκείνη
μπορεί μόνο να φανεί.

Μα σε μια άλλη περίπτωση,

όταν η ματιά είναι συννεφιασμένη, θολή,

το χαμόγελο πασχίζει  για να κρατηθεί.

Κρεβάτι του Προκρούστη

γίνεται τώρα η κούνια
και τα μάγουλα το τραβάνε με βία.

Δάκρια που εμφανίζονται ξαφνικά
το κάνουν να γλιστρά.

Πέφτει από τα χείλια
και γίνονται εκείνα
τρεμάμενη σπηλιά.
Το κλάμα την ποτίζει

και αυτή τότε βουίζει,

αφού κακά δαιμόνια
 και πνεύματα αιώνια
βγαίνουν ορμητικά.

Όμως καμιά φορά,

έρχονται τα δάκρια και είναι φιλικά.

Κάθε ένα που κυλά
χαϊδεύει τρυφερά
και παίρνουν το χαμόγελο αγκαλιά.

Τότε τα μάτια τα σοφά,
που έχουν δει τόσα πολλά

και που αγαπούν ισάξια

το χαμόγελο που τα φωτίζει

και κάθε δάκρυ που τα καθαρίζει,

ψιθυρίζουν συνωμοτικά

στο διπλανό τους το αυτί

"Έτσι είναι η ζωή.."