Δεν προλαβαίνω να Σκεφτώ

-Γιατί δεν έλυσες τις υπόλοιπες ασκήσεις; με ρώτησε ο φυσικός.
-Δεν προλάβαινα. Ήταν πιο δύσκολες.
-Ε και; Πρέπει να εξασκηθείς. Πρέπει να κάτσεις να σκεφτείς.
-Δεν προλαβαίνω.
-Ε καλά.. Τι δεν προλαβαίνεις; Να σκεφτείς;
-..Ναι
απάντησα μέσα μου.

Ο καθηγητής προχώρησε στον επόμενο αντιμετωπίζοντάς με με ύφος ειρωνικό, κάποια απογοήτευση από το πώς με είχε συνηθίσει και βλέμμα που έλεγε "Σοβαρέψου!" Η παραδοχή στον εαυτό μου ήταν πολύ σημαντικότερη από το να αποκρινόμουνα σε εκείνον.

Δεν το είχα σκεφτεί, ότι δεν σκέφτομαι. Συνειδητοποίησα μια μεγάλη αλήθεια, μια αλήθεια πάρα πολύ σοβαρή. Στην καθημερινότητά μου ως μαθήτρια δεν προλαβαίνω, δεν μπορώ να σκεφτώ.

Διαβάζω, αποστηθίζω, μαθαίνω.. Και όχι, δεν είναι ότι δεν καταλαβαίνω. Εξάλλου μόνο καταλαβαίνοντας μπορείς να συγκρατήσεις πληροφορίες και να μάθεις. Ή τουλάχιστον έτσι πιστεύω εγώ. Το θέμα είναι ότι όταν χρειάζεται να σκεφτώ ελεύθερα, δεν μπορώ. Αν δεν ακολουθήσω μια διαδικασία όπως λέμε "τυφλοσούρτη" δεν μπορώ να προχωρήσω στις ασκήσεις.
Δρω τυφλά, μηχανικά και συχνά νιώθω πραγματικά ότι σέρνομαι.

Και πες πως στα μαθήματα βαριέμαι, δεν θέλω να κουραστώ, είμαι αδιάφορη ή οτιδήποτε θα πει ο καθηγητής, οι γονείς που δεν καταλαβαίνουν. ( Ευτυχώς-δεν ξέρω κατά πόσο και για ποιόν- οι γονείς μου δεν έχουν τέτοιο πρόβλημα με εμένα. Το βλέπω όμως στους άλλους. Διακρίνω το φόβο στον εαυτό μου.) Φταίω εγώ. Ναι, όντως, φταίω εγώ. Φταίει και το εκπαιδευτικό σύστημα που επικαλούμαστε συχνά.

Όμως ας επικεντρωθώ στον εαυτό μου. Πώς εγώ η ίδια περιορίζω τη σκέψη μου.

Την ώρα που μελετάω μπορεί να έρθει μόνο του, να αφαιρεθώ, η σκέψη μου να ξεφύγει σε άσχετα θέματα. Αναμνήσεις, ανούσιες παρατηρήσεις, συνειρμούς ατελείωτους, εικόνες και καταστάσεις της φαντασίας μου. Ναι, τότε δουλεύει η φαντασία μου, μπορεί μαζί κι η λογική μου. Και τότε η σκέψη είναι ενεργή, ελεύθερη για μια στιγμή κι απέραντη.

Ώσπου ένα κομμάτι του μυαλού μου, το πεζό, υπεύθυνο και σοβαρό, το ενίοτε αγχωμένο για την πραγματικότητα που έχει να αντιμετωπίσει, τις καταστάσεις που έχει να διαχειριστεί άμεσα, όχι στο παρελθόν ή το μέλλον, βάζει στη σκέψη μου φραγμούς, τη σταματά.

Μου λέει "Συγκεντρώσου πρώτα και μετά. Μετά που θα χεις τελειώσει τις υποχρεώσεις σου. Μετά θα έχεις χρόνο να σκεφτείς. Να σταθείς στη μπαλκονόπορτά σου και να αγναντεύεις, να καθίσεις στο κρεβάτι σου με τα φώτα χαμηλωμένα, να χαθείς, να μην έχεις να σταματήσεις να σκέφτεσαι μέχρι να κοιμηθείς...

Τώρα όμως διάβασε. Έχεις να εξετασθείς. Τι θα πεις στον καθηγητή αύριο, ακόμα και στις φίλες σου; -Δεν πρόλαβα να διαβάσω.

-Γιατί;

-Γιατί σκεφτόμουν. 

-Σοβαρέψου! ..

Μην πεις

Δεν θέλω τίποτα ν' αλλάξει.

Κανείς από τους δυο μην κλάψει.

Ποτέ μη σβήσει αυτή η λάμψη

που βλέπω όταν με κοιτάς.

Μην πεις ότι δεν μ' αγαπάς.

Αγκάλιαζέ με φιλικά.

Μίλα μου καθημερινά,

λέγοντας έστω ένα "γεια".

Κι ας μη μπορώ να ' σαι δικός μου.

Θα είσαι πάντα ο άνθρωπός μου.

Ένας ανείπωτος εαυτός μου.