Δεν είσαι Έμπνευση

 

Δεν γράφω για σένα πια.

 

Δεν ήταν εύκολο.

Το προσπάθησα αρκετά.

 

Από ένα σημείο και μετά

τα κείμενα που έγραφα

ήταν χωρίς το σημάδι σου

κι ας είχαν την μορφή σου.

 

Ήσουν στην έμπνευση

μα όχι μέσα σ' αυτά.

(ή μάλλον αντίστροφα)

 

Δεν μου λείπεις

γιατί πλέον δεν πιστεύω

πως είσαι δικό μου κομμάτι.

 

Είσαι ένας ξένος

που νόμιζα ότι γνώριζα

και πως κι αυτός με ξέρει,
με νιώθει και με θέλει.

 

Δεν είσαι πλέον έμ-πνευση

γιατί δεν είσαι κάτι που μπορεί

ούτε να μου δώσει

ούτε να μου κόψει

την αναπνοή.

 

Παρα - λογισμός

"Έλα για να με σώσεις..
Φύγε για να σωθείς! "

θα 'θελες να της πεις.


Την πληγώνεις
για να μην πληγωθεί.

Τη διώχνεις
για να μη νιώθεις
πως τη διώχνεις.

Τη θέλεις πολύ
όμως δεν θέλεις να σε θέλει.

Το να την κάνεις να μετανιώσει
ξέρεις πως θα το μετανιώσεις.

Αλλά αυτή τη στιγμή
σου μοιάζει η μόνη επιλογή.

Δεν πιστεύεις πως μπορείς να 'σαι σωστός
κι έτσι προτιμάς να γίνεσαι κακός.

Δεν ξέρεις τι να κάνεις για να την κρατήσεις
γι' αυτό και προσπαθείς εξαρχής να μην την έχεις.



Μα αν τη ρωτούσες θα σου φώναζε

"Χαζέ!
 Δειλέ!

 Αφού πονάω όπως και να 'χει,
 άσε εμένα να επιλέξω το γιατί."



 Με ποιο δικαίωμα σκοτώνεις κάτι
 που δεν άφησες να ζήσει ούτε στιγμή;

 Η κόλαση θέλει μια αμαρτία να ξεπληρωθεί.
 Ο παράδεισος θέλει ένα λάθος να συχωρεθεί.

 Χωρίς κάτι να υπάρξει
 κανένα από τα δυο δεν σας αξίζει.

Άρνηση

Δεν σε πιστεύω

Δεν σε εμπιστεύομαι 

Δεν σου χαρίζομαι

Δεν σου αφήνομαι

Κι ας σ' αγαπάω, λέω

Δεν επικοινωνούμε κι αν σου μιλάω

Δεν συμφωνούμε κι αν σε νικάω

Δεν ηρεμούμε 

Δεν θέλω

Δεν μπορούμε

Δεν αρκούμαι 

Δεν δικαιολογούμαι

Δεν ξέρω

Δεν πληρείς τις προϋποθέσεις

Κι ας -ίσως- μ' αρέσεις

Δεν κάνεις πίσω

Δεν θα σε πείσω 

Δεν θα σ' αφήσω

Δεν θα μ' αντέξεις

Δεν φτάνουν οι λέξεις

Μαύρο & Κόκκινο

Ντυμένη σχεδόν πάντα στα μαύρα,
το μόνο χρώμα πάνω της
ήταν σταθερά το κόκκινο κραγιόν της.
Ένα μικρό στοιχείο απ' το κρυμμένο πάθος της
μες στο μελαγχολικό παρουσιαστικό της.

Όταν τραγουδούσε,
από το σκοτάδι της ψυχής της βλέπανε να ξεπηδούσε
μαγικό φως η φωνή της.
Ήχος σαν δροσερό και καθαρό αέρα,
κόντρα στον καπνό απ' τα τσιγάρα,
που δεν κράτησε από θαύμα ποτέ στα χέρια.

Μα έγινε κάτι ξαφνικά
και σταδιακά άρχισε να γεμίζει χρώματα,
στο βλέμμα της και σε χαμόγελα,
στη στάση και στα λόγια.

Τα μαύρα πάνω της πια φαίνονταν λαμπερά
και το κόκκινο κραγιόν της έπαψε να το φοράει συχνά.
Δεν το χρειαζόταν.
Τα χείλη της από μόνα τους ήταν φωτιά.
Έκαιγαν και καιγόταν.

Του μυαλού της τα σχέδια ήταν σαν την γλυκιά πιπεριά.
Επίπονα απολαυστικά.
Καταστροφικά γοητευτικά.
Όλα τους κόκκινα.