Κι ας μου αφιέρωσες τραγούδια.
Κι ας μου είπες ότι μ' αγαπάς.
Τι κι αν μου έδειξες αστέρια και λουλούδια
και τους κόσμους που, αν σ' αφήσω, θα με πας;
Εγώ δεν αντέχω τα καινούρια
βήματα ευάλωτης καρδιάς.
Το μυαλό με έκλεισε σε πύργο
και να φύγω πια δεν το τολμώ.
Κι αν μου λες εσύ ότι δειλιάζω,
ίσως μου αρέσει η θέα εδώ.
Να σε βλέπω από μακριά.
Κι αν μου λες "Δεν τα ζηλεύεις τα πουλιά;"
Θα σου λέω "Έχω όνειρα πολλά.
Να τα βλέπω όμως μόνο θέλω."
Δεν μπορώ να δώσω για να έχω.
Μια καρδιά από άλλο
τι να την κάνω;
Αν δε φτιάξω αυτή που έχω
και πονά
μες στα στήθια μου τα επτασφράγιστα.
Που ανοίγουν μόνο για τον έρωτα.
Μα αυτόν
που δε θα περάσει πέρα από το δέρμα,
που δεν έχει να φοβίζει με το τέρμα,
που δεν φέρνει ούτε ελπίδα με αρχή.
Το τραγούδι σου μπορεί να αντηχεί
στην ψυχή.
Μα είναι αδεια για να δώσει κάτι πίσω αυτή.
Το χαμόγελο μου ακόμα θα τσιγκουνευτεί.
Και θα αρνηθεί.
Λες και κόστισε πολύ για να φτιαχτεί.
Λες και δεν σου το χρωστά,
κι ας της έδωσες πολλά.
Λες και ο,τι λες
να πιστέψει δεν μπορεί
πως είναι αληθινά.
Πως τα αξίζει
και να ανθίζει
θα μπορεί ξανά.
Στη δική σου αγκαλιά
που της προσφέρεις.
Στα φιλιά
που θα υποσχεθείς.
Στις στιγμές που περιμένεις να της φέρεις.
Τις στιγμές που δε φαντάστηκε κανείς
που δεν ξέρει από αγάπη εποχής
αιώνιας.
Αν τα λόγια είναι συμπόνοιας,
δεν το θέλω να πονάς κι εσύ.
Φύγε τώρα
και θα μείνω με τα δώρα.
Και συγγνώμη σου ζητώ,
από 'σένα κι απ' τον ίδιο μου τον εαυτό.
Να αγαπήσω δεν μπορώ
αν δεν μ' αγαπώ.
Μα ίσως και να δω την ομορφιά
από τη δική σου δανεική ματιά.
Ποιός ξέρει;
Ίσως και να μου άπλωσες το χέρι
για να 'ρθει το αύριο κοντά.
