Φαίνεται

Μου λες πόσο πολύ την αγαπάς

και για 'κείνη πόσο μάταια πονάς.

Σ' αγκαλιάζω αυθόρμητα, σφιχτά.

Φαίνεται να παρηγορώ εσένα

μα δεν ξέρεις για μένα

πόσο την έχω εγώ ανάγκη αυτή την αγκαλιά.

Έχω συχνά ταχυπαλμία.

Από το άγχος, φαίνεται.

 Δείχνω κρυφή μελαγχολία.

Για τα μαθήματα και το φθινόπωρο που μπαίνει, φαίνεται.

Βγαίνω απ' το μπάνιο με μάτια υγρά, κοκκινισμένα.

Φταίει το νερό που τα 'πλυνα για να ξυπνήσω, φαίνεται.

Μπήκε στα μάτια το νερό
όμως δεν είναι καθαρό.

Φταίνε οι σωλήνες.

Φταίνε οι μνήμες.

Κι ότι υπολόγιζα καλό να με ξεπλένει.

Μαζεύει λάσπη στην πορεία, μ' αρρωσταίνει.

Ηλεκτρικό σύρμα

Η καρδιά μας είν' κοινή

όμως έχει χωριστεί

 σε δυο κομμάτια,

 σε δυο σώματα

που δεν μπορούν

να ενωθούν

κι αφόρητα υποφέρει.

 Νιώθω το μεριδιό μου από κείνη την καρδιά

για εσένα να χτυπάει όλο και πιο δυνατά.

Χτυπάει στο στήθος μου με ορμή

για να το ανοίξει και να βγει.

Είτε αλλιώς να συντριβεί

πάνω στο τοίχος του αδύνατου

που εδώ κι εκεί μαζί την περιφέρει.

Το σώμα μου γι' αυτή μια φυλακή.

Το δικό σου θησαυροφυλάκιο.

Και τα δυο τριγυρισμένα

μ' ένα σύρμα ηλεκτρικό.

Προσπαθεί να εμποδίσει

το ασπρόμαυρο ριγέ μου

από το να εγκληματήσει

κι ο,τι εσύ φυλάς καλέ μου,

να μπορέσει να γνωρίσει.

Μόλις για λίγο αγγιχτούν τα σώματα,

μεταξύ μας τα τοιχώματα

κλείνει ένα κύκλωμα.

Κλείνει ένας κύκλος.

Περνάει ηλεκτρισμός.

Νιώθω σαν να παθαίνω σοκ,

ηλεκτροσόκ.

Άραγε εσύ να μη το νιώθεις;

Κάθε τυχαία επαφή είναι διακόπτης.



Σ' εμένα να 'ρθεις

Σ' εμένα να  'ρθεις.

Μην φύγεις μακριά.

Μην πας πουθενά,

σ' άλλη αγκαλιά,

θα χαθείς.

Θα σε βάλλω στα πιο ωραία παλάτια.

Σ' αλλονών τα σκληρά μονοπάτια,

σε φιλιά και σε χάδια μ' αγκάθια,

θα πληγωθείς.

Σ' αυτές τρέχεις που δεν περιμένουν,

που ποτέ δεν εκτιμάνε από σένα ο,τι παίρνουν.

Σε ψυχές και μυαλά που δεν καταλαβαίνουν

άλλο μην ξοδευτείς.

Για να σ' έχω εγώ δε θα σε δέσω.

Μ' αν πονέσεις ξανά θα πονέσω.

Θέλω μόνο να σε προστατεύσω,

την καρδιά σου να μου εμπιστευτείς.

Θα γιατρέψω την κάθε πληγή σου.

Μη φοβάσαι, θα μαι πάντα μαζί σου.

Απ' τη δική μου θα δώσω ζωή στη ζωή σου.

Μη μου το αρνηθείς.

Είναι κρίμα να χάνουμε χρόνο.

Συνεχώς να χτυπάς και εγώ να ματώνω.

Ενώ ξέρω, σε διαβεβαιώνω,

πως εγώ 'μαι ο,τι ψάχνεις να βρεις.

Και στο τέλος σε μένα θα 'ρθεις.

Μα Γιατί να αργείς?