"Τα μάτια του σκύλου" τα ονόμασα αυτά.
Ορθάνοιχτα, τελείως στρογγυλά, με μια έντονη λάμψη και μια κρυφή σκιά
που διακρίνεται μέσα τους βαθιά. Μελαγχολικά.
Μια δύναμη τα τραβά σε μια κατεύθυνση και μοναδική.
Όλη τους την ενέργεια τη στέλνουν και την παίρνουν από εκεί.
Σε μια προσπάθεια αποφόρτισης, μικροί αναστεναγμοί,
σιγανοί εώς και τελείως σιωπηλοί, να φαίνεται μονάχα η αναπνοή.
Άμεση σύνδεση της ματιάς με την καρδιά, ή και το σώμα του συνολικά.
Σκύλος δεμένος από αυτόν που αγαπά και ταυτόχρονα κρατημένος μακριά.
Κάγκελα από τον ίδιο, απ' τις συνθήκες, από τον άλλο βαλμένα
σχηματίζουν το κλουβί του και μόνο σημείο επαφής έχει το βλέμμα.
Βλέμμα πιστό, προσηλωμένο, δε βλέπει γύρο άλλον κανένα.
Τι ειρωνεία που αυτή τη ματιά μπορείς να την δεις μόνο όταν δεν σε αφορά.
Είτε ο σκύλος κρύβεται- ή έστω προσπαθεί-
είτε εκούσια δεν τη βλέπει εκείνος που εν αγνοία του την προκαλεί.
Όταν τύχει να παρατηρήσεις μια τέτοια στιγμή,
αυτό που συμβαίνει κάνει την ύπαρξή σου να μοιάζει απίστευτα μικρή.
Είσαι αόρατος για 'κεινον που έχει τη ματιά.
Ωστόσο, μπορεί να νιώσεις ως μάρτυρας χαρά,
την οποία όμως με εξηγήσεις δεν θα κατορθώσεις
σε εκείνον που τον αφορά να του τη μεταδόσεις.
Μπορεί και να γελάσεις μέσα σου ή απέξω κοροϊδευτικά για τούτη την ματιά, την τόσο εκτεθειμένη,
ή να την πεις βλαμμένη.
Μα εκείνος που την έχει καθόλου δεν ακούει σε πράγματα μικρά-
αλλ' ούτε και σοφά.
Ακόμα, σε πονάει
όταν εσύ τα βλέπεις μα αυτός δεν σε κοιτάει με μάτια σαν αυτά.
Αόρατη, μικρή σαν ψύλλος,
μπορεί κι από την παρουσία σου να ενοχληθεί ο σκύλος.
Μόνο να επιτεθεί έχεις να περιμένεις όταν και αν σε δει.
Μάτια άγρια, σχιστά, χωρίς λάμψη, χωρίς καν φωτιά,
σε κοιτάζουν και βλέπουν μόνο επιφανειακά.
Τους είσαι ξένος. Κλέφτης που θέλει να τους κλέψει την καρδιά
μα να το επιδιώξει δεν τολμά.
Κι αγνοούν πως για 'κεινους μπορεί να 'χεις κι εσύ τη "σκυλίσια ματιά"
Εάν αποφασίσεις πως δεν θέλεις πια να κάνεις το σκύλο,
εύκολα σπας τα δεσμά
και μόλις συνηθίσεις τον αδέσποτο βίο, θα νιώθεις πλέον καλά.
Όμως, ακόμα κι αν μπορούμε,
ίσως κατά βάθος δεν θέλουμε να ζούμε
χωρίς (αυτά τα) αφεντικά.
