Πολεμώ σε έναν ώμο

Άσε με να σου κλέψω μια ανάσα.
Θα σου δώσω την πνοή μου για αντάλλαγμα.

Χάρισε μου ένα χαμόγελο.
Μου πήρες τόσα και πώς ούτε κατάλαβα.

Μη φοβάσαι το σφιγμό.
Άκουσε τον που κρατάει τον ρυθμό.

Μην ανησυχείς που τρέμω.
Δεν τρομάζω,  δεν το ελέγχω.

Πάρε με αγκαλιά,  αντέχω.
Μόνο το να με χαϊδεύεις θέλω.

Θέλω τους τοίχους σου να σπάσω.
Δεν με νοιάζει αν συντριβώ.

Έχω δύναμη εγώ.
Έχω αδυναμία στο αδύνατο.

Έχω εσένα και είναι αρκετό.
Δώσε μου ο, τι (δεν) ζητώ.

happily ever.. After?

Το happy end είναι η αρχή..

Στο μυαλό και στη ψυχή σύγχυση επικρατεί!

Δεν μας έμαθαν στα παραμύθια το τι γίνεται μετά.
Μετά που θα σε βρει ή θα βρεις τον πρίγκιπα.
Αν η περίπετεια τελειώνει ή μια άλλη ξεκινά.

Πώς να διαχειριστείς την ευτυχία;

Δεν ξέρεις σε ουράνια τόξα να κάνεις τσουλήθρα.
Είναι άβολο να ξαπλώνεις στα σύννεφα.
Κουραστικό το κυνηγητό με μια ηλιαχτίδα.

Αστέρια,  καρδιές,  πεταλούδες ολόγυρα να κάνουν σαματά..
Δεν νιώθεις τίποτα από αυτά.
Μα ίσως κάτι ξεπηδά.

Δυσκολεύεσαι μουσική να διαλέγεις.
Καμπάνες δεν θέλεις.
Βαλς δεν χορεύεις.

Και ποιοι ζητοκραβγάζουν στη σκηνή;
Όλοι. Ποπο,  όλοι.  Πολλοί..
Στραμένη στους πρωταγωνιστές η προσοχή.

Και τώρα τι κάνουν αυτοί;

Απομακρύνονται στο ηλιοβασιλέμα
και δεν αφήνουν σε εμάς τίποτα..
ή μας αφήνουν τα πάντα ανοιχτά.

Να τραβήξουμε λεει τη δική μας πορεία.
Λες και γίνεται εύκολα.

Αχ,  πως να διαχειριστείς την ευτυχία;

Είναι μια άγραφη ιστορία.

Ηρεμία

ξαφνικά

σήμερα

πια

Ο ήλιος δεν τυφλώνει.

Τα σύννεφα δεν είναι μελαγχολικά.

Δεν με τρομάζει το σκοτάδι.

Δεν με ανησυχεί η σιωπή.

Έχω εσένα,

κι ας μην είσαι εκεί.

Νιώθω προστατευμένη και ήρεμη.

Η αγκαλιά σου με έχει ντύσει με αγάπη.

Το χάδι σου είναι το ομορφότερο ρούχο που έχω φορέσει.

 

 



Wishingstar

 

Τα αστέρια ξέρουν,

βλέπουν τα πάντα κι ας είναι μακριά.

Ξέρουν από αιωνιότητα

κι από λάμψεις που φτάνουν αργά.

Δεν υπάρχει κατάλληλο μέρος,

γιατί παντού γίνονται θαύματα.

Ταιριάζουν όλα σαν ενός παζλ τα κομμάτια.

Κολλάνε και τα σώματα.

Όλα βγάζουν νόημα.

Όμως δεν ψάχνω πια να βρω νοήματα.

Ψάχνω συναισθήματα.

Μα με βρίσκουν αυτά.

 

 

Ο Πύργος

Η πριγκίπισσα συνήθισε τον πύργο της.
Συμφιλιώθηκε με τον δράκο της.
Όταν έρθει αυτός που καιρό περιμένει για να τη σώσει, θα τον διώξει.
Θα θεωρήσει τέρας όποιον τον δράκο της θελήσει να σκοτώσει.
Δεν θα ρίξει τα μαλλιά, κι αν το κάνει θα το μετανιώσει σύντομα μετά.
Δεν έκανε τόσο καιρό να τα μακρύνει για να τα προσφέρει έτσι απλά.
Δεν θα διακινδυνέψει τον πόνο χωρίς να ξέρει αν θα είναι για καλό.
Θα τρομάξει αν κάποιον άγνωστο μες στο δωμάτιο της αντικρίσει
με φιλί να προσπαθεί να την ξυπνήσει.

Φοβάται την αλλαγή.
Φοβάται τη ζωή.
Φοβάται την αγάπη.
Φοβάται τα λάθη.

Έμαθε στον καθρέφτη να βλέπει τη δική της ομορφιά
και δεν τολμά την ομορφιά του κόσμου να δει σε μια ματιά.
Έμαθε να κοιμάται μόνη και να ξυπνά,
οπότε την αγχώνει, κι ας λέει τη λαχταρά, η αγκαλιά.
Δεν θέλει άλογα, και μάχες και σπαθιά.
Αυτά είναι για τα βιβλία, δεν είναι βολικά.
Θέλει την ησυχία της, τη φυλακή της και τη σιγουριά.

...

Βλακείες!

Μόλις ακουστεί το κάλεσμα το κατάλληλο,

πηδάει από το παράθυρο!