Απο-ρ-ίες

Απ' τις ταλαιπωρίες μου

ήσουν η πιο μεγάλη.

Και από τις πορείες μου 

ήσουν η πιο πυκνή.

Στις τόσες απορίες μου

άκρη δεν έχω βγάλει.

Δεν ξέρω εν τέλει

αν έφταιγα εγώ ή και εσύ.

Αν θέλησες ο,τι ήθελα

ή αν ήμουνα τρελή.

Τα ίδια

Θα σου πω ένα μυστικό 

Που έμαθα 

Μα ακόμα δεν το ξέρω 

Όλοι τα ίδια θέλουν

Τα ίδια μα αλλιώς 

Όλοι τα ίδια θέλουν

Μα λίγοι τα μπορούν

Περιμένουν 

Μα χρόνο δεν έχουν

Ούτε χώρο 

Το κενό 

για να καλύψουν 

Όλοι τα ψάχνουν 

Να δώσουν 

Να πάρουν 

Και περισσεύουν 

Και δεν αρκούν 

Όλο αναβάλουν

Το να τα βρουν

Γιατί θα χάσουν 

Όσα μισούν

Μπλε

Τι χρώμα είναι ο ουρανός;

Μπλε θα πουν οι πολλοί.

Μπλε είναι το σωστό.

Έτσι πρέπει.

Κι ας μην είναι η αλήθεια.

Δεν ενδιαφέρει κανένα.

Έτσι έχει συμφωνηθεί.

Κι όποιος το ξέρει, θα ανταμειφθεί.

Εγώ τον θέλω 

κόκκινο και πορτοκαλί 

και ροζ και μοβ.

Από τα ηλιοβασιλέματα

και τις ανατολές

όπου τον είδα έτσι

κι ένιωσα ζωντανή.

Ένα φόρεμα 

με τα χρώματα του ουρανού

πάντα ήθελα.

Μα τώρα με πλακώνει.

Δεν με χωράει η γη.

Της πέφτω πολλή.

Της πέφτω μικρή.

Βουλιάζω στο γκρι.

Σε μέρα μουντή.

Ο ουρανός είναι χαρτί,

που μια θέλω να σκίσω 

και μια να μείνει εκεί.

Τα όσα κρύβει 

να αποφύγω.

Το φώς και το σκοτάδι.

Το τίποτα και το άπειρο.

Όταν ο ήλιος λάμψει 

και δω πως έρχεται η άνοιξη 

άγχος μου φέρνει και κατάθλιψη.

Γιατί ο χρόνος που περνάει 

πίσω του με έχει αφήσει.