Το αγόρι -των ονείρων- μου

Υπάρχει κάπου ένα αγόρι

με σγουρά μαλλιά

με μάτια λαμπερά

με μια ιδιαίτερη ομορφιά

με κομμάτια άγρια και γλυκά

που ξέρει να ζει

Ένα μικρό παιδί με μεγάλη ψυχή

Στο βλέμμα του καθρεφτίζονται τ' αστέρια που χρόνια περιμένω να βλέπουμε μαζί,

Η γραμμή των χειλιών του διαγράφει το δρόμο για να φτάσουμε 'κεί.

με τρέλα και κρυφό ρομαντισμό
με καρδιά και με μυαλό
τρυφερό και δυνατό

όπως είχα τολμήσει να το φανταστώ

μπορεί και πιο καλό

Δεν είμαι σίγουρη αν το ξέρω

αν το έχω γνωρίσει

Αλλά από πάντα το θέλω

και ήδη κάθε λάθος του έχω συγχωρήσει

Άραγε έχει αργήσει

ή εγώ το έχω στήσει;

Ελπίζω κι εκείνο να με αναγνωρίσει

Ένα κορίτσι

που έχει λατρέψει

που το έχει αγαπήσει

Το δικό του κορίτσι.

Πληγή στο ρόδο

Στο ροδοπέταλο πληγή

Σαν αίμα κόκκινο, χωρίς να αιμορραγεί

Ποιος να το έσχισε;

Ποιος να 'ναι, και γιατί;

Ποιος βίαια φέρθηκε σε ό.τι τρυφερότερο έχει ποτέ πλαστεί;

Να 'ναι ένα κτήνος, που να λείβεται στοργή,

με άγρια νύχια και με δύναμη πολλή;

Να΄ναι μια κάμπια που, απλά για να τραφεί,

σ' αυτό περπάτησε και έκανε σχισμή;

Ποιος να ν που σπίλωσε του ρόδου τη μορφή;

Ποιου το σημάδι έχει πάνω χαραχτεί;

Κι αν ειν' αλήθεια μια αυτοκαταστροφή;

Αν ένα αγκάθι από διπλανό κλαδί,

που με το ρόδο είν' η ρίζα του κοινή,

αυτό να τ' άγγιξε

κι αργά, με προσοχή

να δημιούργησε στο ρόδο την πληγή;

 

 

 

Γραμμένο στις 24 Μαϊου 2012

Set your dragon free

Η νεράιδα και ο δράκος.

Πλάσματα ξεχωριστά.
Φως και φωτιά.
 

Μόλις γνωριστήκανε αναγνωριστήκανε.

Έπειτα δεθήκανε.
 

Ούτε αλυσίδες ούτε ξόρκια

είναι που τους κρατούν κοντά.

 

Κι αν είναι δυνατή,
κι αν έχει φτερά
και αν και μόνη της μπορεί να πετά,

στην πλάτη του να ανεβαίνει προτιμά.
Ταξιδεύουν μαζί.

 Όταν είναι χωριστά,
γυρίζουν στο δάσος, προχωράνε αργά,

ανάμεσα απ' τα δέντρα κοιτούν πονηρά.

Δεν κρύβονται πια.
 

Δεν φοβάται αυτή.

Το μόνο που φοβάται,
και μες στη χαρά της συχνά
 γι' αυτό λυπάται,
 είναι εκείνος μην την φοβηθεί.

Μήπως βαρεθεί.

Να την βλέπει συνεχώς μπροστά του.

Να την κουβαλάει στα φτερά του.
 

Κι έτσι λέει στον εαυτό της
"Set your dragon free"
 

Όμως δεν είναι σίγουρη αν μπορεί.

Να μην περιμένει να πετάνε οι δυο.

Να μην ψάχνει να τον δει στον ουρανό.

Στην καθημερινότητά του ο καθένας να γυρίσει.
 

Κι αν είναι, εκείνος να την βρει.

Αντί να αγχώνεται για να τον εντοπίσει.
 

Σε μια χωρά ονειρική

ο, τι αξίζει ποτέ δεν θα χαθεί.
 

Όμως στη γη,
έτσι έχει μάθει,

όποιος θέλει κάτι
πρέπει να διεκδικεί.

 

Δεν ήρθες

Ρωτάνε αν γιορτάζω

κι εγώ τα αυτιά μου κλείνω.

Πόσο αηδιάζω τον Άγιο Βαλεντίνο.

Λουλούδια σοκολάτες

δεν παίρνω ούτε δίνω

και μόνη με τις γάτες

στο σπίτι μου θα μείνω.

Στους δρόμους ζευγαράκια

αγάπες και φιλάκια

τραγούδια, ποιηματάκια

Το facebook μου κλείνω.

Τασάκια όλο αδειάζω

και στο ποτό ξεδίνω.

[στην πραγματικότητα

Νερό βουρβουλακιάζω

και στα γλυκά ξεδίνω]

Βρήκες κι εσύ τη μέρα.

Δεν σ' είδα κι εγώ νιώθω σαν λαστιχένια βέρα.



Δεν ήρθες σήμερα.

Δεν ήρθες να μου δώσεις ένα χαμόγελό σου.

Δεν ήθελα και δεν περίμενα κανένα δώρο.

Μόνο να σε δω.

Και μου το στέρησες κι αυτό.

Να βεβαιωθώ
πως θα με κοιτάξεις όπως συνήθως με κοιτάς.

Να πιστέψω ότι με αγαπάς.

Να πιστέψω μόνο εσένα.

Να ανοίξω συζήτηση με τα μάτια σου
όπως δε συζητάω με κανέναν.

Ερωτευμένη "μάλλον" δεν είμαι,
αλλά πάνε όλα καλά, "νομίζω".

Ήθελα να 'μαι μαζί σου αυτή,
όπως και κάθε άλλη,  μέρα.

Όμως δεν ήρθες.

Ούτε καν για να κοροϊδέψουμε μαζί
και να πούμε πόσο ανόητη είναι αυτή η γιορτή
 που περιμένουν όλοι για να πούνε και να δείξουνε πως αγαπιούνται.

Το σ' αγαπώ δεν λέγεται, βιώνεται.

Γιορτάζεται καθημερινά.

Αλλά όχι σήμερα.



Παρε_α

Πάρε μια βαθιά ανάσα, ίσως θα πονέσει. Πάρε μια απόφαση. Κράτα την αναπνοή σου και βούτα.
Ξέρεις κατά βάθος τι πρέπει να κάνεις. Είναι το μόνο "πρέπει" που πρέπει να ακολουθήσεις.  Το "πρέπει" όχι το ασφαλές, όχι το καλό, όχι απαραίτητα το σωστό. Το "πρέπει" το πιο δυνατό, το εσωτερικό, το τρελό. Το "πρέπει" που δεν σου επιβάλει η λογική αλλά η ψυχή. Υπερνικά όλα τα άλλα. Το ρίσκο νικά το συμβιβασμό. To σίγουρο κενό, που αυτός δημιουργεί, είναι πιο θλιβερό από μια πιθανή πληγή. Το ξέρεις πως δεν γίνεται αλλιώς. Υπάρχει πρόβλημα. Δεν υπάρχει όμως στην ουσία δίλημμα.
Θα καταλάβουν. Όλοι θα καταλάβουν.
I don't care. It surpasses me.
Δεν έχω άλλη επιλογή. Παίρνω φόρα και πέφτω.
Κανείς δεν θα προσπαθήσει να με σταματήσει. Το ξέρουν, κανείς δεν μπόρεσε ποτέ και ούτε θα μπορέσει. Μ' αφήνουν να πηδήσω. Καθησυχάζονται και με καθησυχάζουν πως θα πέσω στα μαλακά.
Υπάρχει μια αγκαλιά που με περιμένει εκεί κάτω. Ο μόνος που μπορεί να με σώσει από την πτώση. Περιμένει να πέσω όμως πρώτα για να την ανακόψει. Οι άλλοι είναι τόσο σίγουροι. Μάλλον θα 'μαι κι εγώ. Αλλιώς γιατί τόσο να τον εμπιστευτώ;
Κι αν η δύναμη με την οποία πέσω τον τρομάξει; τον πληγώσει; Αν δεν αντέξει το βάρος μου;
Και τι να κάνω;
Δεν μπορώ να μείνω ψηλά στο βατήρα. Τώρα ανέβηκα. Με πιάνει ναυτία.
Θέλω να βάλω τα κλάματα. Δεν θα με σώσει όμως, και το ξέρω, μια πισίνα από δάκρυα.
Εγώ το γέλιο του θέλω. Θέλω μια αγκαλιά, την αγκαλιά του. Θέλω να βουλιάξω σ' αυτήν. Θέλω να πνιγώ στα φιλιά, στα φιλιά του.
Θέλω να φάω τα μούτρα μου. Θα ρίξω τα μούτρα μου.
Θα πέσω.

Έτσι..

 

"  Καμία ανάγκη δεν είχε να παριστάνει, να κρύβεται, γιατί ούτε εκείνος παριστάνει, ούτε κρύβεται, μπορεί να είναι εσωστρεφής, αλλά ποτέ κρυφός. Μπορεί να μη μιλούσε για τις σκέψεις του, αλλά δεν είχε δεύτερες σκέψεις, ίσα ίσα η ίδια είχε τρελή λαχτάρα να του φανερωθεί όπως ακριβώς είναι και όπως ακριβώς αισθάνεται, θέλει!
   Έβαλε το χέρι της μέσα στην τσέπη του και εκεί μέσα έπιασε το δικό του χέρι, της το έσφιξε.
   Χαμογέλασαν ο ένας στον άλλο με εμπιστοσύνη. Νομίζει πως κι ο ίδιος όλη μέρα κι ο,τι έκανε για τούτη τη στιγμή το έκανε. Μια αλλόκοτη συνενοχή τούς έδενε, μια συνομωσία και μια συμφωνία ικανοποιημένη σαν όλων των ερωτευμένων ζευγαριών που αισθάνονται ότι κανείς άλλος δεν είναι σε θέση να καταλάβει αυτό που μονάχα εκείνοι, από αρχής του κόσμου, ζουν. Συνομωσία εναντιόν ποιου; Εναντίον του κόσμου; Μιας επηρμένης μοίρας;
   Βύθισε κι άλλο το χέρι της στην τσέπη του.
   Κι αυτός το έσφιξε πιο ζεστά με ένα ακόμα πιο γλυκό χαμόγελο στα χείλη του χωρίς να την κοιτά, κοιτούσε μακριά, μπροστά στο δρόμο. Την πλημμύρισε να του πει "σ'αγαπώ". Ένα αιφνίδιο,βέβαιο "σ΄αγαπώ", το πρώτο. Όμως σταμάτησε την ορμή της. Για να μην τον τρομάξει, να μην τρομάξει η ίδια, να μην υποβιβάσει στα μάτια του το "σ'αγαπώ" της έτσι βιαστικό, μη φανεί επιπόλαια και τον χάσει...
   Επικρατεί η άποψη πως μόνο κεραυνοβόλος είναι πάντα ο έρωτας, μόνο απ' την πρώτη ώρα έρχεται αν είναι να έρθει. Δεν ξέρει. Δεν θέλει τώρα να κάνει αναλύσεις, βουβές έρευνες και στατιστικές στο μυαλό της. Τέλος αυτά, δεν τα χρειάζεται γιατί τώρα ζει. Ωστόσο, καταπίνει το "σ'αγαπώ" της. Η παραδοσιακή γυναίκα που αναμένει τον άντρα κυνηγό, τον άντρα κατακτητή, επικρατεί μέσα της. Αχ έτσι μόνο αξίζει... Γιατί μάλλον κι εκείνος θα την προτιμάει έτσι. Να λοιπόν που ποτέ δεν γλιτώνεις εντελώς από την προσποίηση, ειδικά όταν πέφτεις στην βαριά ανάγκη του έρωτα, πώς να είσαι εξαρχής εντελώς ειλικρινής και άφτιαχτος; Να ρισκάρεις; Εδώ κρέμεται η ζωή σου!  "

 

 Μάρω Βαμβουνάκη, Ο ερωτευμένος Πολωνός