Θέλω να σε δω

Θέλω να σε δω, 

να σ' αγκαλιάσω,

να σε φιλήσω.

Θέλω να 'σαι 'δω,

να σου μιλάω,

να σε αγγίζω.

Άλλο δεν μπορώ

να περιμένω

και να ελπίζω.

Για εσένα ζω

κι αδυνατώ

να προχωρήσω.

Το Κάτι μέσα σου

  Όταν δεν μπορείς να μιλήσεις σε κανένα, όταν δεν θες να το ξέρει ούτε ο εαυτός σου, όταν δεν ανοίγεις την καρδία σου ό,τι μένει μέσα σου θα αναπτυχθεί. Θα σε γεμίσει ή θα σε αδειάσει γιατί θα τρέφεται από σένα, γιατί δεν θα χεις με ποιόν να το μοιραστείς. Θα το κρατάς προστατευμένο μέσα σου κρυφό. Κανείς δεν θα μπορέσει να στο κλέψει αλλά ούτε και να σε απαλλάξει από αυτό. Θα είναι δικό σου, πρόβλημα σου και θησαυρός σου. Θα γίνει ένα με την ύπαρξη σου. Θα γεμίσει τη ζωή σου. Θα καταλάβει το μυαλό σου. Θα το μονοπωλήσει. Θα σκέφτεται μόνο του και μόνο αυτό.
  Ίσως να μη το μάθει ποτέ ούτε κι εκείνος. Ο έρωτας γεννήθηκε για δύο.(;)

 

 Και αν δεν είναι έρωτας; Τότε τι είναι;

  Κάτι καινούριο. Κάτι μοναδικό. Κάτι δικό σου. Πιο δικό σου από τον εαυτό σου. Κάτι δυνατό. Ίσως πιο δυνατό από όσο μπορείς να αντέξεις.  Κάτι σημαντικό. Πιο σημαντικό από οτιδήποτε έχει σημασία στη ζωή σου. Κάτι μαγικό. Μαγευτικό. Μαύρη μαγεία ή παραμύθι; Κι όμως είναι αληθινό. Πιο αληθινό από ό,τι μπορείς να πιστέψεις.
  Κι αν δεν μπορείς να το πιστέψεις εσύ, τότε ποιός μπορεί; Ποιός μπορεί να το καταλάβει;
  Κανείς. Δεν θέλεις να το καταλάβει κανείς. Δεν θέλεις να ξέρεις ούτε εσύ τι είναι. Θέλεις να υπάρχει. Θέλεις να το νιώθεις. Ίσως πάλι και να μην θέλεις. Να θέλει εκείνο και να νομίζεις πως είναι δική σου απόφαση. Όταν δεν θέλει πια θα φύγει.
  Και τότε πού θα είναι; Δεν ρωτάς τι. Θα είναι το ίδιο-μπορεί και διαφορετικό- Κάτι για το οποίο θα γράψει κάποιος. Κι αφού δεν ξέρει κανείς, ούτε εσύ, ίσως να ξέρει το χαρτί.

Επιστροφή στη στροφή / Κι αν οι άνθρωποι γυρἰζουν πίσω, ο χρόνος δεν μπορεί..

  Ήταν μια αυθόρμητη απόφαση σαν αυτές που λένε πως όποτε πάρεις συμβαίνει κάτι ξεχωριστό. Φεύγοντας νωρίτερα το μεσημέρι από το σχολείο αντί να πάει σπίτι της εκείνη πήρε τον παλιό γνώρημο δρόμο της τόσο για τον ίδιο όσο και για τον προορισμό. Προορισμός της τώρα ήταν η τότε αφετηρία της. Κατευθυνόταν εκεί απ' όπου κάποτε έφευγε. Γύριζε πίσω, αν και ο χρόνος δεν επρόκειτο να κάνει το ίδιο.

  Έφτασε και δεν ήξερε τι ακριβώς περίμενε. Ήξερε όμως ποιόν. Στάθηκε, κοίταξε, πλησίασε κάθε σημείο που συνόδευε μία ή περισσότερες αναμνήσεις της. Όλα σχεδόν είχαν αλλάξει. Τα ασήμαντα-για κείνη όμως σημαντικά- λουλούδια στην άκρη της ασφάλτου στη στροφή του δρόμου όπου συνήθιζαν να μιλάνε ούτε καν υπήρχαν πια. Τη θέση τους είχαν πάρει πεσμένα φύλλα και σκουπίδια. Η παράξενη γειτόνισσα που όταν τους έβλεπε συνήθως τους έριχνε ένα καχύποπτο βλέμμα δεν εμφανίστηκε για όσο ήταν εκεί. Οι κάδοι μόνο, πίσω από τους οποίους στεκόταν παλιότερα για να μην τους δουν και παρεξηγηθούν, ήταν ακόμα στην ίδια θέση. Εκείνη όμως αυτή τη φορά κάθησε μπροστά, λίγο παραπάνω από αυτούς κι ανάμεσα σε ένα αμάξι. Κάθησε στο πεζοδρόμιο, ακούμπισε την πλάτη της στο χαμηλό τοιχάκι της αυλής και περίμενε.

 Έβγαλε το κίνητο από την τσάντα της κι άρχισε να ασχολείται μ' αυτό για να μην δίνει σημασία στους περαστικούς που πιθανόν να την πρόσεχαν. Ανατρεξέ σε φωτογραφίες και μηνύματα, όχι της εποχής ακμής μα αυτής που μεσολάβησε. "Σε περίμενα" της είχε γράψει σε ένα δικαιολογώντας γιατί δεν βρέθηκαν ποτέ. Εκείνη τώρα τον περίμενε στη πράξη.
 
Τον είδε, φύλαξε βιαστικά το κινητό και του χαμογέλασε από μακριά χωρίς να σηκωθεί. Χαμογέλασε ελαφρά κι εκείνος. Έτσι ήξερε πως την είδε. Περίμενε κι ακόμα δεν ήξερε τι περίμενε. Πάντως δεν ήταν αυτό. Η πρώτη του φράση:

-"Δεν προλαβαίνω."

-"Ούτε για ένα γεια; Τόση ώρα περιμένω.."

-"Εμένα περίμενες;"

  Δεν ήταν σύγουρη μετά την αντιμετώπιση του αν έπρεπε να το ξέρει κι έτσι δεν τόλμησε να του πει πως είχε έρθει κυρίως για κείνον, ουσιαστικά μόνο γι αυτόν. Δεν τον αγκάλιασε, όπως του το χρωστούσε κι εκείνη πια τόσο λαχταρούσε. Ούτε καν τον άγγιξε. Ήταν ψυχρός κι απόμακρος, δίπλα της κι όμως όσο μακριά της δεν ήτανε ποτέ.
 
Αποχωρίστηκαν, χαιρετήθηκαν, αυτός κατευθύνθηκε στην πόρτα του σπιτιού του κι εκείνη πήρε το δρόμο της. Ξαφνικά εκείνος φώναξε το όνομα της. Εκείνη στάθηκε, γύρισε και τον κοίταξε. Περίμενε. Περίμενε ξανά. Είχε κάνει τόσο δρόμο μετά από τόσο καιρό που είχε να τον δει και περίμενε μες στο καταμεσήμερο καθησμένη στο πεζοδρόμιο του να επιστρέψει. Δεν μπορεί να είχαν γίνει έτσι τα πράγματα. Δεν μπορεί να είχε γίνει έτσι αυτός. Ωστόσο, εκείνο που τη ρώτησε ήταν αν είχαν μπει στο κείμενο των Αρχαίων στο σχολείο της. Σαν να μην είχε καταλάβει την ερώτηση- το μυαλό της είτε είχε προτρέξει είτε είχε σταματήσει- της πήρε κάμποσο χρόνο να την επεξεργαστεί για να απαντήσει μονολεκτικά κι ακόμα ζαλισμένη. Αμέσως μετά γύρισε κι έφυγε με βήμα μηχανικό.

   Στο δρόμο σταμάτησε και έκοψε μια ροζ πικροδάφνη, σημαδιακή κι αντίθετη με τις γλυκιές αναμνήσεις τις οποίες είχε διαδεχτεί το παρόν που την πίκρανε. Η λιακάδα και η ζέστη που συνόδευαν τα αισθήματα της όταν πήγαινε, στα μέσα της διαδρομής του γυρισμού μετατράπηκαν σε ψιχάλισμα και τέλος κατακλεισμό, τον πρώτο του χειμώνα, για όλη την υπόλοιπη ημέρα, ο οποίος την πρόλαβε όταν ίσα ίσα είχε φτάσει σπίτι της. Ο καιρός ταίριαζε στην διάθεση της. Της φαινότανε απίστευτη η σύμπτωση αυτή. Ο ουρανός έκλαιγε. Ή ίσως απλά τα σύννεφα ελάφρεναν το βάρος τους. Εκείνη δεν εκτονώθηκε. Δεν έκλαψε. Ἐμεινε με τα σύννεφα στο βλέμμα.
  
Για λίγο μόνο ένιωσε να μισεί τον εαυτό της για τον χαμένο χρόνο. Έπειτα συνειδητοποίησε πως ο χρόνος της δεν ήταν χαμένος. Τις είχε χαρίσει τόσες όμορφες αναμνήσεις. Όχι, σύγουρα δεν είχε χάσει το χρόνο της. Εκείνος είχε χάσει την ευκαιρία. Εκείνη είχε χάσει αυτόν. Κι οι δυο είχαν ξανά-χαθεί. Σε πόσο χρόνο; Σε ποιά στροφή;

Κλείσ' τα μάτια και δες

Κλείσ' τα μάτια και δες.

Σκοτεινές διαδρομές

σ' οδηγούνε στο φως.

Κλείσ' τα μάτια και δες.

Ήχη και μυρωδιές

θα σου δείξουν το πώς.

Κλεισ' τα μάτια και δες.

Με αισθήσεις τυφλές

δες τον κόσμο αλλιώς.

Δεν μου αρέσεις. Σ' αγαπώ.

   Έλεγα πως, παρά τα όμορφα πράγματα που είπες κι έκανες για μένα, δεν μπορείς και δεν μπορώ-γιατί κι εγώ το προσπάθησα μέσα μου- να με κάνεις να μου αρέσεις. "Απλά σ' αγαπάω."

   Τότε κατέληξα πως αυτά που μου άρεσαν ήταν οι πράξεις και τα λόγια σου. Τώρα όμως που δεν μου αρέσουν πια, εύχομαι να μου άρεσες αντί να σ' αγαπώ. Γιατί τελικά το σ' αγαπώ δεν είναι απλό .
   Αγαπώ σημαίνει δένομαι. Νιώθω την ανάγκη να βλέπω, να ακούω και να αγγίζω. Κι ωστόσο δε χρειάζομαι να βλέπω, να ακούω και να αγγίζω για να αισθάνομαι. Αγαπώ σημαίνει νοιάζομαι. Περισσότερο για την ευτυχία του άλλου απ' ότι για τη δική μου. Θέλω κυρίως να προσέχω κι όχι να έχω.
Η αγάπη δεν βασίζεται σε αντικειμενικές παρατηρήσεις για να υπάρξει. Και τέλος, η αγάπη δεν έχει τέλος.

   Είναι πιο εύκολο να αλλάξεις γνώμη και κάτι που σου άρεσε να μη σου αρέσει πια,
παρά να πάψεις να αγαπάς κάτι για το οποίο συναισθήματα έχουνε ριζωθεί βαθιά.

 

Ποιός φταίει;

Είναι αρκετός καιρός που έχεις σταματήσει να με "επηρεάζεις". Ωστόσο, ακόμα με τριγυρνάει η απορία "Ποιός φταίει;"

Δεν ήμασταν-και από την αρχή το ήξερα πως δεν θα 'μασταν- ποτέ ζευγάρι (Για το μέλλον επιφυλάσσομαι. Κανείς δεν ξέρει πώς τα φέρνει η ζωή..) ώστε να αναφέρομαι στο "Ποιός φταίει" που χωρίσαμε ή κάτι τέτοιο, όπως μπορεί να φανταζόταν κάποιος από τον τίτλο (εκτός από το συνειρμό με το "Τις πταίει;" του Τρικούπη που είναι τελείως άσχετος)
Μάλλον γράφω ανοησίες γιατί ξέρω πως δεν πρόκειται ποτέ να το διαβάσεις εσύ- αλλά και πάλι δεν θα 'ταν η πρώτη φορά που σου δείχνω έναν εαυτό διαφορετικό από το συνηθισμένο μου.
Η εισαγωγή προορίζεται περισσότερο για αυτούς που θα το διαβάσουν εκ των οποίων πολύ λίγοι ξέρουν σε ποιόν αναφέρομαι και όσοι πιθανόν να ήταν σε θέση να μαντέψουν δεν πιστεύω να το δουν ποτέ- και το ελπίζω.

Ωστόσο θα συνεχίσω να γράφω στο β' ενικό απευθυνόμενη στο πιο "Τέλειο" αγόρι που έχω γνωρίσει- κι ακόμα το πιστεύω ανεξάρτητα του τι νιώθω πια- στο άτομο που προκάλεσε τα δυνατότερα-ίσως και μόνα αληθινά- συναισθήματα της μέχρι τώρα εφηβείας μου.
Και αναρωτιέμαι "Ποιός-ή τι- έφταιξε;" για όσα ένιωσα για σένα.

• Το άρωμα σου που την πρώτη φορά που το αισθάνθηκα πλημμύρισε το μυαλό κι αποσυντόνισε τις αισθήσεις μου.
• Η "κλασική ομορφιά" σου που αρχικά νόμιζα πως δεν με αφορούσε-τελικά το κλασικό αποδείχτηκε σταθερή αξία.
• Τα "μπράτσα" σου που "κανονικά" δεν θα μου άρεσαν.(Δεν έλιωσα όταν κάποτε έβγαλες τη μπλούζα σου. Φαινόταν έτσι κι αλλιώς.)
• Η μαμά μου που μου χε πει πονηρά "Δεν είναι κακό να σου αρέσει κάποιος" πριν καν το καταλάβω η ίδια.
• Τα άτομα που ταυτίζονται με τη ζωή σου και δεν περίμενα να παίξουν- τέτοιου είδους- ρόλο στη δική μου.
• Ο ξάδερφός μου που αποτελούσε το αντρικό μου πρότυπο και τον οποίο μου θύμιζες τρομερά.
• Αυτά τα 2 χρόνια διαφορά που άκουσα πως "είναι σημαντικά σ' αυτή την ηλικία" . Κι εσύ συνέχεια τόνιζες πως ήμουν μικρή- μικρότερη από σένα. Αυτή η αντιμετώπιση που άλλοτε μου άρεσε-την είχα συνηθίσει από τα ξαδέρφια μου- με τσάτιζε για να μη με καταθλίψει.
• Όλες οι κοπέλες που σε περιτριγύριζαν επιβεβαιώνοντας το καλό μου γούστο αλλά και τις μηδαμινές μου πιθανότητες. 
• Το τραγούδι που συνήθιζες να τραγουδάς και για μένα η εκτέλεση σου θα 'ναι πάντα η καλύτερη- κι από την κανονική.
• Ο επιπλέον λόγος που με έκανε να σε θαυμάζω.
• Η ταχυπαλμία και το κοκκίνισμα στα μάγουλα μου που μου δημιουργούσε η σκέψη κι ακόμα περισσότερο η παρουσία σου.
• Οι συγκυρίες που άλλοτε με ανάγκασαν να υποκριθώ την αλήθεια κι άλλοτε μου στέρησαν την ευκαιρία να ζήσω το ψέμα.
• Το άγγιγμα σου που μια επεδίωκα και μια φοβόμουν την επίδραση του.
• Τα μάτια σου που, ακόμα κι όταν είχα την ευκαιρία, δεν άντεξα ποτέ μου να κοιτάξω.
• Εγώ

Μπορούσα να το ελέγξω; Ίσως, μέχρι ένα σημείο- την κορύφωση. Και μετά η σταδιακή εξασθένηση ήρθε φυσικά. Δεν ήθελα να το κάνω όμως κιόλας. Γιατί να το κάνω;

Πρόκειται για πολύτιμες, από τις ωραιότερες, εντονότερες εμπειρίες μου..

Μήπως τελικά αντί για "Ποιός φταίει;" πρέπει να ρωτήσω "Ποιόν να ευχαριστήσω;"

Το ταξίδι μίας σχέσης

-Βρέθηκα μες στο πέλαγος πριν καν το καταλάβω.

Και να φανταστείς, όταν ξεκινούσε το ταξίδι έλεγα "Κι όταν τελειώσει;"

Πού να φανταστώ ότι όταν τέλειωσε ήθελα όσο τίποτα να κρατήσει κι άλλο.

Δεν είχε φουρτούνες.

Ήταν ήρεμο.

Ακόμα κι όταν έβλεπα στεριά,
μετά την έχανα
γιατί δεν ήθελα να τελειώσει το ταξίδι.
Λάτρεψα τον συνεπιβάτη.

Ήθελα την παρέα του δίπλα μου.

Αλλά εκείνος πάντα έλειπε
γιατί ήταν στο τιμόνι.

Περνούσαν ολόκληρες μέρες
και νύχτες
και δεν τον έβλεπα.

Από την πλήξη πήγαινε πιο γρήγορα το πλοίο.

Έτσι ένα βράδυ φτάσαμε σε στεριά.

Και στεναχωρήθηκα.

Κι ας μου έλεγε όταν ξεκίνησε το ταξίδι ότι θα είμαστε παρέα για όσο πάει,

τελικά δεν ήμασταν.

- Τον άφησες μοναχό του στο τιμόνι.

Εκείνος κουράστηκε να οδηγεί.

Έπαψε να απολαμβάνει το ταξίδι.

Κι έτσι βιάστηκε να το τελειώσει.

Ήσουνα μόνο επιβάτης. 

Αν ήσουν δίπλα του συγκυβερνήτης, θα ταν αλλιώς τα πράγματα.

Όμως τώρα έφτασες σε στεριά και ήδη αποβιβάστηκες.

Μην μένεις στο λιμάνι να κοιτάς το πλοίο που φεύγει.

Κράτα στο μυαλό σου τις όμορφες φωτογραφίες που τράβηξες κατά τη διαδρομή.

Θα περιμένεις να ανέβεις στο επόμενο και τότε θα ξέρεις να απολαύσεις το ταξίδι καλύτερα.

Στο μεταξύ κοίτα να προμηθευτείς χαπάκια για τη ναυτία.

Τα φτερά της πεταλούδας

Μπορεί να θαυμάσεις την πεταλούδα για τα ταξίδια που κάνει στη φαντασία σου.

Η εύθραυστη φύση της ίσως σου προκαλέσει την ανάγκη να την προστατέψεις.

Θα προσπαθήσεις να την κρατήσεις στα χέρια σου.

Νομίζεις ξέρεις τον τρόπο και θα προσέξεις.

Θα θελήσεις να γευτείς τη μαγεία που κουβαλάνε τα φτερά της.

Εκείνη όμως δεν σου υπόσχεται τίποτα.

Και να σταθεί ή να παγιδευτεί στη χούφτα σου, όσο τρυφερά κι αν της φερθείς, θα φύγει χωρίς να πει ούτε ένα ευχαριστώ.

Τα φτερά της είναι αδύναμα για να σε κουβαλήσουνε μαζί τους στους κόσμους που αυτή θα περιπλανηθεί και δε θυμίζουνε σε τίποτα αυτούς που δημιούργησες εσύ για κείνη.

Είναι πολύ μικρή για να αντέξει τα όνειρα σου.

 Μόνος εσύ της φόρτωσες ελπίδες που βαραίνουν κι όσο απομακρύνεται τις παίρνει μακριά.

Για να πετάξεις θα πρεπε ν' ανοίξεις τα δικά σου φτερά. Να αντέχουνε τα θέλω σου κόντρα στη μοναξιά.

Οι φίλες μου

  Οι φίλες μου. Τα πιο υπέροχα πλάσματα. Στα μάτια μου πριγκίπισσες, νεράιδες, άγγελοι..
  Πάντα φανταζόμουνα το τέλειο. Οι χαρακτήρες που έπλαθα παιδί ήταν "οι πιο όμορφοι, οι πιο έξυπνοι, οι πιο καλοί.." Αν και κανείς δεν είναι τέλειος, ούτε αυτές αλλά ούτε κι εγώ, οι φίλες μου ζωντάνευαν κι ακόμα ζωντανεύουν τους ήρωες της φαντασίας μου. Με την καλοσύνη και τη γλυκύτητα τους, που αργότερα ξεχώρισα από την ομορφιά, ήταν οι πριγκίπισσες μου. Με τη ζωντάνια τους και τη δύναμη να λύνουν κάθε πρόβλημα έμοιαζαν νεράιδες. Με την αόρατη προστασία τους αλλά και τη γαλήνη που μου προκαλούν όταν είναι δίπλα μου είναι οι άγγελοι μου.
  Οι "έρωτες" μπορεί να είναι οι σκέψεις μας και το πιο συχνό θέμα συζήτησης μεταξύ μας όμως οι ίδιες οι φίλες μας είναι η ζωή μας.
  Μπορεί να ονειρεύομαι μια αγκαλιά κάτω από τ' αστέρια με το αγόρι μου όμως οι αγκαλιές που κάνω με τις φίλες μου είναι άπειρες και παντού. Για να παρηγορήσουμε η μία την άλλη, για να μοιραστούμε τη χαρά μας ή έτσι απλά στο ξεκάρφωτο για να τους πω ή να εννοήσω " Σ' αγαπάω". Ευτυχώς τους το χω πει. Πολλές φορές. Όμως δεν ξέρω αν ποτέ είτε εκείνες είτε εγώ καταλάβαμε πόσο πολύ το εννοούσα. Δενόμαστε με την καρδιά κι ας μην το καταλαβαίνουμε με το μυαλό.
  Οι φίλες μου είναι πάντα εκεί γύρω. Κοντά ή μακριά. Στο διπλανό θρανίο, στην άλλη άκρη της τάξης, της πόλης ή του κόσμου. Όπου κι αν είναι τις κουβαλάω μέσα μου με τη μορφή αναμνήσεων αλλά και κυρίως μιας απεριόριστης δύναμης που μου δίνει η ύπαρξη τους.
  Έστω μια μέρα ή μια ώρα που αισθάνθηκα πως δεν τις είχα ήταν τραγική, βασανιστική. Δεν ένιωθα μόνη, ένιωθα λειψή. Η φιλία δεν είναι θέμα αυτοεπιβεβαίωσης αλλά ανάγκη, ανάγκη βασική. Ένιωσα πως χρειάζομαι τις φίλες μου όπως τα μωρά τη μαμά τους λόγω ενός ισχυρού δεσμού.
  Οι φίλες μου είναι όλες διαφορετικές. Η κάθε μια είναι ξεχωριστή. Σε αντίθεση με τους συντρόφους, μπορούν -ίσως και πρέπει- να είναι πάνω από μία, ταυτόχρονα και για πάντα.
  Με τις φίλες μου φυσικά θα διαφωνήσουμε, θα τσακωθούμε. Αυτό κυρίως συμ(β)αίνει (δι)ότι είτε η μία ξέρει κάτι παραπάνω από την άλλη είτε έχει ακόμα να μάθει κάτι παραπάνω για την άλλη.
  Τέλος, αν και όσα θέλω να τους πω δεν τελειώνουν, κλείνω με μερικά αποφθέγματα που με εκφράζουν...

Τον φίλο πρέπει να τον προσέχεις σαν τον εαυτό σου γιατί ο φίλος είναι ένας άλλος σου εαυτός. (Αριστοφάνης)

Φίλος είναι κάποιος που σ' αγαπάει επειδή είσαι ο εαυτός σου, ή μάλλον, παρά το ότι είσαι ο εαυτός σου.

Φιλία είναι ο έρωτας χωρίς τα φτερά του ( George Byron)

Οι καλοί φίλοι είναι σαν τ' αστέρια. Επειδή δεν τους βλέπεις δεν σημαίνει ότι δεν είναι εκεί.

Αν ψάχνεις για ένα φίλο, θα ανακαλύψεις ότι είναι δυσεύρετοι. Αν είσαι διατεθειμένος να είσαι φίλος, θα τους βρεις παντού.

.....και ένα τραγούδι που αφιερώνω σε όλες (πέρα από εκείνη που μου το έμαθε)

Because you loved me - Celine Dion

ο( <3 )ο

Το τριαντάφυλλο κι η πεταλούδα

Για αρχή σας παρουσιάζω ένα μικρό παραμύθι εμπνευσμένο σε συνδυασμό από τη ζωή κι ό,τι περίμενα -και περιμένω ακόμα- να συμβεί.

Το έγραψα το προηγούμενο καλοκαίρι και το έφτιαξα σε παρουσίαση Powerpoint την οποία όμως δεν μπορώ να ανεβάσω.

Λέγεται..

"Το τριαντάφυλλο κι η πεταλούδα"

Σ' ένα κάμπο μια φορά υπήρχε ένα τρυφερό και μυρωδάτο τριαντάφυλλο.
Το τριαντάφυλλο θαύμαζε ιδιαίτερα τις πεταλούδες για την ομορφιά τους αλλά στενοχωριόταν που ποτέ δεν είχε γνωρίσει καμία από κοντά.

Κάποια μέρα μια κάμπια πλησίασε το τριαντάφυλλο κι εκείνο, που ήταν φιλικό με όλους, την δέχτηκε για παρέα του.

Όμως οι μέλισσες, οι φίλες του τριαντάφυλλου, του ζουζούνισαν ανήσυχα..
"Οι κάμπιες είναι επικίνδυνη παρέα. Τρώνε τα φύλλα των φυτών."

Το τριαντάφυλλο περνούσε μέρες ολόκληρες μαζί με την κάμπια ώσπου άρχισε να σκέφτεται πως η κάμπια μπορούσε να το καταστρέψει.

Τα αγκάθια του άρχισαν να πολλαπλασιάζονται εξαιτίας του φόβου του.
Και μια μέρα η κάμπια εξαφανίστηκε ξαφνικά.

Ενώ στην αρχή το τριαντάφυλλο ανακουφίστηκε, μετά ένιωθε να του λείπει η παρέα της.

Μετά από καιρό μια πεταλούδα ήρθε και κάθισε πάνω στο τριαντάφυλλο.
-Με θυμάσαι; το ρώτησε.
-Γνωριζόμαστε; είπε ξαφνιασμένο.

-Φυσικά. Είμαι η φίλη σου η κάμπια. Όσο έλειπα έφτιαξα το κουκούλι μου κι έγινα πεταλούδα.

-Και τώρα δηλαδή θα φύγεις και θα πετάς μακριά μου; τη ρώτησε το τριαντάφυλλο λυπημένο.

-Σου υπόσχομαι πως όπου κι αν ταξιδέψω θα γυρίζω πάντα κοντά σου
 γιατί
 Εγώ Σ' Αγάπησα Με Τα Αγκάθια Σου!


"Το τριαντάφυλλο κι η πεταλούδα" στο Youtube

Δεν πρόλαβα να σ' αγαπήσω

Αχ και να γύριζα το χρόνο πίσω.

Γιατί δεν πρόλαβα να σ' αγαπήσω.

Όλα τα πήρα, μα δεν έδωσα.

Ποτέ δεν σου ανταπέδωσα

όσα με έκανες να ζήσω.

Δεν πρόλαβα να σ' αγαπήσω.

Πλησίαζες κι απομακρυνόμουν.

Ο,τι ξεκίναγε φοβόμουν.

Όλο με ρώταγες γιατί

κι έβρισκα πάντα μι' αφορμή

το φταίξιμο σ' εσένα για να ρίξω.

Γιατί δεν πρόλαβα να σ' αγαπήσω. 

Και τώρα ακόμα αν σου μιλήσω,

δεν θα μπορώ να σου εξηγήσω

γιατί είχα πρώτα να σ' αφήσω

για να μπορώ να σ' αγαπήσω.

Κουβάρι

Δεν ξέρω.

Μόνο νιώθω.

Και νιώθω ότι θέλω

να θέλεις ο,τι θέλω,

να ξέρω ότι είμαι

αυτό που επιθυμείς,

και αν ακόμα φύγω,

να ψάξεις να με βρεις

και να μου πεις:

"Το ξέρω 

και το νιώθω.

Με θες όπως σε θέλω.

Το ξέρεις και το ξέρω.

Το ξέρεις ότι είσαι 

αυτό που επιθυμώ.

Όσο μακριά κι αν φύγεις

θα ψάξω να σε βρω

και θα σου πω

"σ' αγαπώ" "

Με θαμπώνει η σελήνη

Με θαμπώνει η σελήνη.

Δεν μπορώ να την κοιτώ.

Μου θυμίζει τι έχει γίνει

και εσύ δεν είσαι εδώ.

Με θυμώνουνε τ' αστέρια

γιατί λάμπουνε μακριά.

Μου θυμίζουνε εσένα

κι ότι δεν σ' αγγίζω πια.