Ξένη

Ξένη στο σώμα 

Ξένη στη χώρα 

Δύσκολη η γλώσσα 

να καταλάβω τους άλλους 

να καταλάβω εμένα 

Πώς να μιλήσω 

και τι θα ακούσω 

Στο δρόμο το πρωί 

Στο κρεβάτι το βράδυ 

Ξένη και μόνη 

Δυναμωμένη 

Ο,τι ξέρω 

είναι πως θα μάθω

Θα μάθω 

με κάθε βήμα που κάνω

να φεύγω από κάπου 

και κάπου να πλησιάζω

Ξένη στο σώμα ήμουν χρόνια

μέχρι να αποδεχτώ ότι αλλάζει

συνέχεια, όχι γραμμικά,

κι ότι μαζί μου ζει

Ξένη στη χώρα 

κι η χώρα σε εμένα ξένη

Μα αλλάζω μαζί με τα μέρη 

και γίνονται δικές μου οι εμπειρίες που ζω

Έναν άνθρωπο θέλω

να πάμε από το ξένοι 

στο μαζί

χωρίς φόβο

Το ξένοι

να μη σταθεί εμπόδιο 

στο μαζί

Επιστροφή στα παραμύθια

Κάτι ψίχουλα του Κοντορεβυθούλη

με γυρνούν να βρω τον δρόμο 

της ψυχής μου πίσω στο παραμύθι.

Κάτι απλές λέξεις φωτεινές 

σαν αστέρια μες στη νύχτα 

υπόσχονται ευχές 

να βγουν αληθινές.

Ομορφιά και καλοσύνη,

τρυφερότητα κι αγάπη

παιχνίδι, περιπέτεια, θάρρος,

κομψός χορός, ειλικρινής ρομαντισμός.

Ομαλά ο χρόνος περνά

και χάνεται στα κείμενα

που δεν γράφτηκαν ακόμα.

Να ξέρω, να νιώσω, το λογικό, το σωστό

πάνε να βάλουν τρικλοποδιά στη χαρά.

Ανυπομονησία για τον ήχο του ρολογιού στις 12.

Λαχτάρα για το δηλητηριασμένο μήλο.

Απεγνωσμένη αναζήτηση για το αδράχτι 

και το αγκάθι.

Ένα χαμόγελο κι ένα μυαλό σε επαφή, 

μια συμβατή ψυχή, δεν αρκεί;

Βιασύνη για το τέλος πριν να ζήσω την αρχή.

Να τον βγάλω λίγο ή πολλύ.

Πρίγκιπας να θελήσει να βρεθεί

κι εγώ να μην είμαι εκεί,

να λείπω γιατί το 'σκασα,

δεν πίστεψα ότι υπάρχει.

Που να σκάσω

το μαγικό μπαλόνι,

να λουστώ με χρυσόσκονη,

του ουράνιου τόξου όλα τα χρώματα,

να γεμίσω ζάχαρη 

και των λουλουδιών τα αρώματα..

Κι ας μην καθαρίζω μετά.

Περιστροφή

Χόρευε η νύχτα.

Χόρευε ο χρόνος.

Γύρω τους ο κόσμος 

σε τροχιά βουβή.

Γύρευε η αγάπη 

να γυρίσει

να κλειστεί 

σε μια στιγμή. 

Να υπάρξει κάτι 

να κρατηθεί.

Απλώθηκε το χέρι 

κι αγκάλιασε το ταίρι 

που θα αποχωριστεί.

Δε ζήτησε να ξέρει 

τι μέλλει να συμβεί. 

Και έμειναν εκεί.

Ανεκπλήρωτα

Τα ανεκπλήρωτα 

δεν τελειώνουν,

δεν πληγώνουν,

μόνο ίσως σε ενοχλούν.

Σου δίνουν τη ζωή που σου χρωστούν 

μέσα από μικρές στιγμές 

που  να ολοκληρωθούν

μπορούν μόνο αυτές.

Σου δίνουν την ελπίδα 

και υπόσχεση καμία.

Αυτή είναι η μαγεία, 

η δύναμη τους,

η ομορφιά τους

που κρατά. 

Τα χαμόγελα 

που σε αγγίζουν στην ψυχή,

είτε το ξέρουν είτε όχι. 

Είναι όμορφο, αλήθεια, να αρέσεις. 

Είναι όμορφο όμως πολύ και να αγαπάς.

Να αγαπάς για σένα σταθερά 

και να αγαπάς μαζί και εσένα με τα χρόνια.

Δεν έχει να κάνει με την αξία σου

η άρνηση,

αλλά με συμβατότητα,  

με τύχη, 

κι άλλα. 

Στιγμές κουμπώνουν τα κομμάτια 

στα λόγια, στα μάτια.

Δεν έχει να κάνει με παζλ

σε θέλει, δε σε θέλει.

Κι αν δεν σε θέλει, δεν πειράζει.

Αρκεί το πώς θα σου φερθεί.

Τα ανεκπλήρωτα τα κρατά η ευγένεια.

"Αν σε ερωτευτώ πρώτη ;

I will treat you kind."

Με είχε θυμώσει αυτή η απάντηση.

Μα ήταν πολύ ουσιαστική.

Από τον άνθρωπο με τον οποίο έζησα 

την πιο εκ-πληρωμένη μου εμπειρία είχε ακουστεί.

Στην οποία μάλλον δεν υπήρχε έρωτας τελικά. 

Μάλλον υπήρχε αγάπη. 

Μα πια αυτή δεν είναι ανάλαφρη.

Ανάλαφρα είναι τα όνειρα 

που δεν γίνονται πραγματικότητα.

Ανάλαφρη είναι η σκέψη κι η καρδιά,  

όταν αγαπάει απλά.

Αγάπη που είναι πίστη κι όχι απαίτηση.  

Αγάπη που είναι αυθύπαρκτη,

που δεν χρειάζεται ανταπόκριση.

Αγάπη που της φτάνει η αγάπη η ανθρώπινη, 

η γνήσια ευγενική, 

η τρυφερή, 

η ειλικρινής, 

η με τον τρόπο της.

Τα ανεκπλήρωτα δεν ζητούν να πληρωθούν.

Να τα αφήσεις να υπάρχουν ζητούν.

Και θα υπάρχουν, θες δε θες.

Να σου χαρίζουν όνειρα κι ίσως μικρές στιγμές. 

Αρκούν οι άνθρωποι οι άξιοι θαυμασμού.

Μπορεί να είσαι κι εσύ το ανεκπλήρωτο κάποιου άλλου. 

Να σε αγαπάς με τα λάθη και τα σωστά σου.

Να αγαπάς και τα ναι μα και τα όχι σου.

Να αγαπάς όσο μπορείς κι όσο αντέχεις

ο,τι έχεις και δεν έχεις. 

Μαργαριτάρι

Μαργαριτάρι μου ωμό

σ'αυτό τον κόσμο το χλωμό 

τι περιμένεις;

Το φώς που έχεις της καρδιάς

για αυτούς που θέλεις κι αγαπάς

μην το ξοδεύεις.

Γιατί θα έρθει ένα πρωί

όπου θα νιώσεις πως μπορεί

φως να μην έχεις.

Για να αντέχεις 

τον καημό

σαν κόκο άμμου κοφτερό

μέσα στα σπλάχνα σου να κάνεις θησαυρό.

Μην προσπαθείς να κατα-λάβεις

Με συγχωρείς 

που δεν μπορείς

να καταλάβεις.

Για ο,τι θεωρείς

αιτία της σιωπής

άδικο θα χεις. 

Δεν είναι ψέμα.

Απλά ένα ψίγμα.

Το ότι υπάρχεις

μη μου θυμίζεις.

Μακριά να ζεις

Να μη μ' αγγίζεις

Να μη σε νιώθω

Να μη με ψάχνεις

Να μη μ' αλλάξεις

Να μη με πλάσεις

Δεν θα σου πω

για το κακό.

Να μην σε δω παρακαλώ.

Να μη σ' ακούσω.

Να σ' αποκρούσω.

Σε ευχαριστώ.

Μα ως εδώ.

Να φύγεις σου ζητώ

Από τον κόσμο μου

και απ΄το μυαλό.

Τι άλλο να σου δώσω;

Ποιον εαυτό;

Βάρος δικό σου να σηκώσω

Αδύνατο να κάνω τη δυνατή

Με σπας

Για να δεις

ότι μπορείς

Γελάς

Μα δεν με ξεγελάς

Δεν μ' αγαπάς

Με θέλεις μόνο

Διώχνω το χρόνο

Μη με ρωτάς

Δεν θα το ξαναπώ

Μη με κάνεις να σε μισώ

για να βεβαιωθείς πως σε αγαπώ

Ψυχή δεν έχω

Δεν αντέχω

Θέλω τα μάτια να κλείσω

και όνειρο να σε θεωρήσω

Χωρίς απαιτήσεις, δίκια και προθέσεις

Χωρίς να μπορείς να του προσθέσεις

στιγμές χάους

χρεωμένου σε παλιούς χαμούς

με νέους σταθμούς και με θυμούς

Μην περιμένεις να σε ξεχάσω

Θέλω μονάχα να σε χάσω

Ίκαρος

Διαλυμένα φτερά 

Βουλιαγμένη ψυχή 

Γέμισα σύννεφα

Είμαι τόσο αχάριστη 

Αρνούμαι τον ήλιο 

επειδή έμαθα πως δεν θα τον αγγίξω 

Λες κι είναι νέο 

Δεν θα τον φτάσω 

Θα έχει προχωρήσει

Μα θα μπορεί 

να μου δώσει το φως του σε ο,τι χρειαστεί 

Έτσι έχει πει

Αυτό κάνει ο ήλιος εξάλλου εξαρχής 

Είναι συνυφασμένος με τη ζωή 

Που δεν πρέπει να είναι συννεφιασμένη 

Λάμπει 

Φωτίζει 

Ζεσταίνει  

Δεν είναι να τον αγγίξεις 

Καίει 

Νιώθεις πως σε παίρνει αγκαλιά 

Μα ποτέ δεν (θα) το κάνει 

Δεν το θέλει να σε κάψει 

Θέλει να βοηθήσει 

Εσύ το έχεις παρακάνει 

Καλά να πιστεύεις

πως υπάρχει 

πίσω από όποια συννεφιά βλέπεις

Μα όχι και να περιμένεις

πως είτε αυτός θα κατεβεί 

στη γη 

είτε εσύ θα τον φτάσεις

 

Ανατολή και Δύση 

Ο χρόνος περνάει 

κι αυτός προχωράει

Έτσι κι εσύ

Θα είναι εκεί 

Θα βρεθείτε 

Αλήθεια είπε

Ο ήλιος δεν είναι για να τον αγγίξεις 

Είναι για να σε αγγίξει αυτός 

Στην ψυχή 

Στην καρδιά 

Είναι δικά σου τα φτερά 

Δεν τα χρωστάς σε κανένα 

Κανείς δεν μπορεί να στα πάρει 

Χρησιμοποίησε τα για το ταξίδι 

Προχώρα οριζόντια, όχι κάθετα 

Μπροστά ή Δίπλα 

Κοίτα..

 

Ο ήλιος σε αγαπά 

Δεν σε αρνήθηκε 

Όπως αγαπά τον κόσμο 

Είναι κακό; 

Mην τον αρνηθείς γι'αυτό 

Θα είναι εγωιστικό 

Χαζό 

Να είσαι κάποια που πιστεύει

στο φως και τη θέρμη του

που σε συνοδεύει

Γυναίκες (όμορφες)

Έχω δει γυναίκα όμορφη..

με άσπρα ρούχα και κόκκινο κραγιόν

με μαύρα ρούχα και κόκκινο κραγιόν

(και με άσπρα και με μαύρα ρούχα χωρίς κραγιόν)

γυμνή σε παραλία με ένα πράσινο μενταγιόν

με μαύρα εσώρουχα σε βελούδινη καρέκλα ξενοδοχείου

με πολύχρωμα εσώρουχα και αστείες γκριμάτσες σπίτι 

με γκρι ζιβάγκο και κόκκινα μαλλιά να πηγαίνει για χορό

με φόρεμα ανοιχτό και στο ντεκολτέ του σταυρό 

με φούτερ και μαλλί ατημέλητο

με φόρεμα στην κουζίνα 

με φόρμα στο κλαμπ

με ξυρισμένα μαλλιά

με τατουάζ και ρούχα αθλητικά 

με άσπρο σακάκι

με ροζ φόρεμα

(με κόκκινο, με λουλουδάτο, με μαύρο)

να κρατάει μωρό 

να κρατάει ντοσιέ 

να καθρεφτίζεται στην κλειστή τηλεόραση να διαβάζει βιβλίο

να χορεύει πάνω σε τραπέζι για κείνη αντί τον κόσμο 

να ετοιμάζει πρωινό για όσους θεωρεί οικογένεια 

να καπνίζει στο σκοτάδι

να χαμογελά με δακρυσμένα μάτια

να χαμογελά σε τρυφερό ερωτικό μήνυμα

να τραγουδάει με ψυχή (και με όραμα)

να αγκαλιάζει μια κιθάρα 

να φωτίζεται μέσα από τα παντζούρια σε παλιό καθρέφτη το γυμνό σώμα της

να γελά που αντιμετώπισε μια ατυχία

να γελά που έφυγε από την βία 

να ξε-σπάει για την κακοποίηση 

Όλες αυτές τις γυναίκες τις είδα, μια φορά ή παραπάνω.

Κάποιες από αυτές τις γυναίκες έχω υπάρξει και εγώ.

Άλλες όχι.

Τις έφερα απόψε στο μυαλό

γιατί θέλω να ευχηθώ..

Να είμαστε καλά.

Να αγαπάμε.

Να μας αγαπάμε.

Και να αγαπιόμαστε.

Γιατί το αξίζουμε όλες. 

*Γραμμένο μεταξύ της 6ης και 7ης γυναικοκτονίας του 2021

Κατά αγνώστου

Θα ήθελα να σε κατηγορήσω για όλα τα λάθη μου,

που δεν με έσωσες από τις επιλογές μου

Να πω πως έφταιξες για αμέλεια

που δεν ήσουν εκεί

που δεν ήσουν οι άλλοι

Θα ήθελα να σου ζητήσω να πληρώσεις,

να με αγαπήσεις με τόκο ψηλό

για όλο τον καιρό

Να πάρεις την ευθύνη των πληγών μου

Θα ήθελα να πω πως μ' έσπρωξες

γιατί δεν σ' είχα να ακουμπήσω

Θα ήθελα να σε κατηγορήσω

πως είσαι εσύ ο ένοχος

γιατί δεν σε είχα

Δεν γίνεται να σε φυλακίσω

Αν σε κατηγορήσω, 

θα σε διώξω

πριν σε γνωρίσω

Θα κατηγορηθώ εγώ

Θα καταδικαστώ σε απομόνωση

άνευ ελαφρυντικών

Για ο,τι έχει παραγραφεί, 

κι ο,τι δεν έχει έρθει

παραγίνεται η γραφή

Πόρτα κλειστή

Έξω από μια πόρτα κλειστή. 

Περίμενες. 

Δεν άνοιξε. 

Δεν βρήκες αυτό που περίμενες. 

Δεν έχασες. 

Περπάτησες. 

Έφτασες εκεί. 

Σκέφτηκες.

Ονειρεύτηκες.

Καρδιοχτύπησες.

Από προσμονή, άγχος και φόβο.

Ίσως κι από κάτι άλλο. 

Γέμισες.

Έζησες.

Χτύπησες (την πόρτα);

Χτύπησες.

Πόνεσες;

Ίσως πόνεσες.

Απογοητεύτηκες;

Είχες γοητευτεί άρα.

Ωραία.

Γοητεία.

Μαγεία.

Ελπίδα.

Ταξίδι.

Πολλές ζωές

και εκδοχές

σε λίγες στιγμές.

Δεν έμαθες τι θα γινόταν

αν άνοιγε η πόρτα.

Μα έμαθες από το ότι δεν άνοιξε.

Προχώρησες.

Όχι μέσα από την πόρτα.

Απέναντι της.

Έφυγες.

Δεν γύρισες πίσω.

Γιατί δεν ήταν ο κόσμος ο ίδιος πια.

Δεν ήσουν εσύ ίδιος/α.

Κάτι είχες μάθει.

Κάτι είχες πάθει.

Γιατί μια πόρτα άνοιξε μέσα σου. 

Θα βρεθείς μπροστά

σε μια πόρτα ξανά.

Και θα ξέρεις το σύνθημα.

Κι αν το ήξερες από πάντα;

Θα υπάρξει

κάποιος από την άλλη πλευρά

να το ακούσει

να σου ανοίξει. 

Ή και χωρίς σύνθημα.

Θα σε δει

και θα σε αναγνωρίσει.

Ή θα έχεις το κλειδί

Και την επιλογή 

να την ανοίξεις 

ή όχι.

Για εσένα

και όποιον άλλο έρθει. 

Κουνούπια

Γυμνό κορμί.

Μόνο.

Με τις σκέψεις 

που κούρασα 

να τους δίνω αναφορά.

Σκιές 

που κούρνιασαν 

στα ίδια σημεία 

που βάζουν στόχο τα κουνούπια.

Να μ' απαλλάσσουν από λίγο αίμα,

να μοιραστούν με εμένα κάτι,

να μου αφήσουν σημάδι.

Ντροπή

που είμαι ακόμα μικρή

και θέλω όλο να ξύνω την πληγή 

σαν να είναι ένα παιχνίδι η αυτοκαταστροφή.

Χωρίς στο χρόνο επιστροφή.

Πλαίσιο

Κοίταξα στον καθρέφτη 

ένα μάτι 

μέσα σε μισό σκοτάδι.

Με είπα ψεύτρα 

κι όμορφη

και ζήτησα συγγνώμη.

Που δεν με ξέρω αρκετά καλά 

για να μου δώσω φιλιά 

που να έχουν κάτι ακόμη 

πέρα από γνώμη 

αυστηρή,

που δεν συγχωρεί 

τα λάθη που δεν τολμώ να κάνω,

το φόβο που μου επιβάλλω.

Είδα μαύρο κλουβί 

στα βλέφαρα σαν πλαίσιο 

που μου ζητάει ένα τέλος αίσιο 

στη μοναξιά.

Μα έχει κλειδωθεί

να ζει στα όνειρα 

και κάποιες στιγμές 

να γράφει ποίηση.

Για χαμόγελα

και δάκρυα,

παλιά και νέα,

στο μυαλό κρυμμένα

και στης καρδιάς 

τον χτύπο μετρημένα.

Χίλιες βραδιές

Δεν το αρνούμαι 

Σε θυμάμαι 

Σε θέλω 

Σε φοβάμαι 

Σε σκέφτομαι 

Κάθε μέρα σχεδόν

Ή συνέχεια

Τόσο 

που φορές 

δεν ξεχωρίζω

Σε νοσταλγώ 

Πονάω

Μα δεν είναι να γυρίσω

Δεν μου ανήκεις

Δεν σου ανήκω

Δεν υπάρχει τίποτα να ζητήσω

Μόνο να μ' αφήσεις να φύγω

Να μπορέσω να σε αφήσω

Και να μην το μετανιώσω

Να έχω δίκιο

Όσο δύσκολο κι αν είναι αυτό

Να μην στο πω

πως δεν σε αρνούμαι

Να αρνηθώ

πως σ' αγαπώ, 

πως έχω ανάγκη να σε δω

Κι αν σ' αγαπώ,

να είναι ελαφρό

Σαν άνθρωπο 

κι όχι στοιχειό

Σαν ιστορία 

κι όχι μύθο

Ψώνιο

Κι ούτε ξέρω για πόσο θα πληρώνω 

τα ληγμένα 

και σπασμένα

..

βάζα με γλυκά

..

που χύθηκαν στο πάτωμα 

..

και φύτρωσαν στο χώμα 

..

λουλούδια που μεθάν

..

σαν άνοιξη 

..

σαν θάνατος κι ανάσταση 

Ζωή 

Καλοκαίρι 

..

που λιώνουν απ' τη ζέστη τα κορμιά 

..

και πέφτουν στη θάλασσα 

..

μα γίνονται και πάγος και βροχή

.. 

κι αλήθεια που ξεπλένει και καθαρίζει 

..

και πλημμυρίζει και πνίγει

Κι ανάθεμα 

Πότε άλλαξα θέμα 

Πάντα γύρω από εσένα 

το Πάθος

Το πάθος 

δεν το αντέχει η καρδιά μου. 

Αν δεν είναι όνειρο ή ανάμνηση

δεν είναι για πολύ.

Δεν το αποφεύγει. 

Απλά το ζει και φεύγει. 

Το ζει με το ζόρι. 

Γιατί δεν μπορεί να του ξεφύγει 

όσο κι αν το φοβηθεί. 

Το πάθος 

δεν το χωράει το μυαλό μου.

Άλλη μια λέξη 

στην λίστα των συναισθημάτων που έχω μάθει. 

Άλλη μια - ή παραπάνω - εικόνα 

στη συλλογή των εμπειριών μου με τα χρόνια.

Δεν είναι αυτά το πάθος.

Το πάθος είναι χάος. 

Μια μαύρη τρύπα

στο χρόνο, στη μνήμη, στην ψυχή. 

Μια έκρηξη από φως. 

Σε καταπίνει. 

Κι αν νομίζεις πως κατάφερες να βγεις από εκεί,  

μάλλον αυτή έχει μέσα σου μεταφερθεί. 

Κάθε φορά που γκρεμίζεται το φεγγάρι

θα ζητάω συγγνώμη χωρίς να ξέρω από ποιον.

Κάθε φορά που μου μιλάει ένα τραγούδι 

δεν θέλω να με ακούσω να το τραγουδώ.

Και όταν γράφω 

μάταια ελπίζω πως θα γλιτώσω 

από όσα δεν μπορώ να εξηγήσω.

Το πάθος είναι δαίμονας που δεν μπορώ να ξορκίσω,

ευχή που δεν μπορώ να μετανιώσω 

μα δε θέλω να πληρώσω.

Το πάθος δεν είναι κάποιος. 

και Σιωπή

και

Σιωπή

Εδώ κι Εκεί

Γιατί;

Για πες

Στιγμές

Αριθμοί

Ο,τι  πέρασε 

Ο,τι θα 'ρθει

Μήνες που μοιάζουν χαμένοι

Κάτι όλο με περιμένει

Ή το περιμένω

Μα τι να πω;

Ίσως η χαμένη να είμαι εγώ

Ψάχνω κάτι για να ξεχαστώ

Ξεχνώντας να ζήσω

Τίποτα δεν μου είναι αρκετό

Μιλάω με φαντάσματα 

από μέλλον κι από παρελθόν

παραμελόντας το παρόν

Προτιμώ να ονειρευτώ

κι αργώ να ξυπνήσω

Τι να μου πω 

για να με πείσω;

Να σηκωθώ 

έξω από τα σεντόνια 

και μέσα μου 

Ποιο φως να βρω; 

Να μην είναι

ήλιος μακρινός

άστρο που έσβησε, 

κομήτης που πέρασε, 

φεγγάρι που φέρνει και ψύχος,

πλανήτης που ίσως ποτέ δεν πατήσω

Λάμπα συμβιβασμού,

σπίρτο με τζάμπα κόπο,

κερί προσποιητού ρομαντισμού,

φωτιά που αφήνει στάχτες στον τόπο

Φως

να γεμίσει τις μέρες μου,

να οδηγήσει τις νύχτες μου

Καθένα μοιάζει/πρέπει να αρκεί

μα πια δεν με ικανοποιεί

Σκοτάδι και σιωπή

Δεν υπάρχει

Ξέρεις κάτι; 

Τα παραμύθια είναι βγαλμένα από την πραγματικότητα.

Αλλά η πραγματικότητα τα ξεπερνά.

Ακόμα και στα καλά.

Δεν υπάρχει η πιο όμορφη,

πιο έξυπνη και πιο καλή.

Υπάρχει αυτή 

που προσπαθεί

να γίνεται καλύτερη,

σε ο, τι κάνει,

να κάνει ο,τι μπορεί.

Υπάρχει αυτή 

που είναι ειλικρινής κι αυθόρμυτη.

Που δίνει ο, τι έχει.

Που έχει καλή πρόθεση.

Κι υπάρχει αυτός.

Όχι ο πρίγκιπας 

που θα την κερδίσει.

Ο άνθρωπος 

που θα την γνωρίσει,

θα την καταλάβει,

θα την εκτιμήσει,

θα την αποδεχτεί,

θα την αντέξει,

θα την αγαπήσει.

Η αγάπη είναι η μαγική δύναμη

που φέρνει-κρατά τους ανθρώπους κοντά,

που ομορφαίνει τον κόσμο.

Όχι εύκολα.

Αλλά πηγιαία.

Φυσικά. 

Δεν υπάρχει

"Ζήσαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα".

Μα υπάρχει

"Θα είμαι κοντά σου στα δύσκολα ".

Γιατί νιώθεις το δάκρυ μου

και φέρνεις το γέλιο μου,

κι εγώ αντίστοιχα. 

Τώρα, ξέρω κάτι.

Πανδώρα

Η Πανδώρα άνοιξε το κουτί.

Γιατί έπρεπε να ξέρει - κι αυτή.

Δεν μπορούσε μόνο να ακούει, να βλέπει, να ζηλεύει.

Να ανυπομονεί

και να της λένε πως είναι νωρίς,

πως έχει χρόνο να πληγωθεί.

Φαίνεται ωραίο το κουτί.

Ένιωθε πως υστερεί.

Όταν το άνοιξε,

στην αρχή,

ένιωσε ηρεμία,

μια σιγή,

μια ανακούφιση,

ένα τίποτα.

Αόρατα τα δεινά 

που ξεχύθηκαν στον κόσμο της.

Δηλητηριώδη αέρια,

στα χαμηλά,

που δρουν αργά,

μέχρι να πάρουν φωτιά,

να την πνίξουν οι καπνοί,

η ασφυξία ξαφνική,

μόνιμο βάρος στα πνευμόνια μετά.

Κάτι έσπασε,

κάτι ράγισε μέσα της.

Οι ήχοι δεν ακούστηκαν.

Η μόνωση έγινε περηφάνεια.

Ξέχασε πως δεν ήταν έτσι από πάντα. 

Πείστηκε 

πως ο κόσμος δεν υπήρξε ποτέ

όπως τον νόμισε.

Ο,τι ονειρευόταν δεν υπάρχει.

Υπάρχει μόνο ο,τι δεν έβλεπε.

Μια ελπίδα μικρή

πιστεύει πως κάπου υπάρχει.

Κάπου κρύβεται

και δεν την βλέπει.

Κάπου την περιμένει.

Κάπου αλλού.

Αμφισβητεί αν είναι αρκετή.

Κάτι μικρό και φωτεινό.

Σημαντικό, μα όχι πολύ. 

Κάτι σαν τις φωνές που της μιλούν το βράδυ. 

Αυτές που ακόμα δεν την έχουν αγκαλιάσει.

Από αυτές που περιμένει μια λύση.

Ή, πια λιγότερο αισιόδοξη, 

μια σπιθαμή σε αυτή τη γη,

να ξαποσταίνει και να παίρνει δύναμη.

Ή, πιο ολιγαρκής ακόμα,

να ανταλλάζει ενέργεια

αντί να δίνει μόνο ή να ζητά.

Τι τα 'θελε η Πανδώρα

να μπλέκει με εφιάλτες κι όνειρα;

Να μη μπορεί να τα ξεχωρίσει.

Να νομίζει πως είναι σταθερά.

Με σχέσεις σχετικές

κι ανθρώπους σύννεφα που γίνονται σκιές. 

Να αναρωτιέται για πάντα

για κάθε φορά

αν είναι ο θύτης ή το θύμα. 

'Ηταν

"Ο,τι ήταν, ήταν" 

Τελικά το είπα.

Ήρθε η φορά 

που έφυγα πρώτη.

Πήρα την ευθύνη.

Πήρα τον εαυτό μου.

Δεν αρνήθηκα 

ο,τι άφησα.

Απλά αποχώρισα. 

Ξέρω τώρα πια.

Ξέρω πως δεν ήξεραν

ούτε αυτοί που (θα) ρωτούσα

τις απαντήσεις που ζητούσα. 

Δεν υπάρχουν τέλη,

τουλάχιστον στη μνήμη,

όποιος κι αν τα επιλέγει

στη ζωή.

Ίσως δεν διαλέγεις,

πάντα, το τι θέλεις

αλλά το τι αντέχεις.