Νυχτερινοί κεραυνοί

Φοβάμαι τη σιωπή όπως φοβάμαι το σκοτάδι.

Μέσα τους δεν μπορείς να δεις

μα λένε πως σε κάνουν να ηρεμείς.

Ο ήλιος-το δυνατό φως με κουράζει,

όπως κι η πολλή βουή,

η συζήτηση για κάτι που δεν ωφελεί.

Το παρελθόν μου λείπει.

Όμως παράλληλα νιώθω πως πρέπει πια τελείως να το διώξω.

Να χαρώ το παρόν και το μέλλον

που είναι/θα 'ναι πιο φωτεινό, πιο ωραίο, πιο καλό, τόσο διαφορετικό.

Ακριβώς τι αισθάνομαι δεν ξέρω.

Χαμογελάω συνέχεια και κλαίω ξαφνικά,
 συχνότερα από παλιά.

Ενώ το λέω, το εννοώ και επιμένω "Είμαι καλά".

Μάλλον έχουν μαζευτεί πολλά.
Κουβαλάω φορτία βαριά.

Φωτογραφίες..χαρτιά..

Αναμνήσεις..όνειρα..

Φιλιά που δεν έδωσα..

Λέξεις που δεν είπα ή δεν άκουσα..

Με ακολουθούν σταθερά
και όλο επεκτήνονται όλα αυτά.

Μα από την άλλη πλευρά,

ίσως φοβάμαι να αδειάσω το μυαλό και την καρδιά,

κι ας μην αργήσει να ξαναγεμίσει.

Μόνο για μια στιγμή που θα νιώσω κενό,

φοβάμαι πως θα τρελαθώ.

Τη σιωπή δεν μπορώ.

 Τη βουή δεν μπορώ.

Παλεύω με το άγνωστο και το γνωστό.

Λέω παλεύω και ουσιαστικά ελάχιστα ενεργώ.

Σκέφτομαι, μόνο σκέφτομαι.

Και τίποτα μετά.

Άλλη μια μέρα περνά.

Ψέματα

Μου είπες τόσα ψέματα

κι εγώ ποτέ δεν έμαθα

ποιες αγκαλιές μπορώ να εμπιστευτώ,

πώς είναι να εννοείς το "σ' αγαπώ",

ποια να πιστεύω βλέμματα,

ώστε ποτέ μου να μην πληγωθώ

ξανά,

κι εν τέλει αν για κάποιον σαν εσένα

αξίζει να πονά η καρδιά.

.. Interesting times..

"may you live in interesting times.."

Φοβάμαι...

Κλαίω...

Ένας κόμπος στο λαιμό.

Ένα βάρος στην ψυχή.

Μ' ακούω που αναπνέω...

Είμαι ζωντανή..

Και τι;

Αρχίζω να υποπτεύομαι πως είναι μεγάλη ευθύνη αυτή.

Κάθε στιγμή που υπάρχω για 'μένα είναι σημαντική.

Είναι ασήμαντη όμως για τους άλλους,

για τον κόσμο ταπεινή,

εάν δεν συνεισφέρω σ' ο, τι σ' αυτόν συμβεί.

Νιώθω τόσο μικρή.

Διαισθάνομαι όμως κιόλας πως είμαι δυνατή.

Κάτι μέσα μου λέει -κάνει ξαφνικά να αποκαλυφθεί-

πως αν και είμαι πιεσμένη, εγκλωβισμένη, είμαι τόσο ορμητική.

Ίσως πλησιάζει η στιγμή που κάτι θα εκραγεί.

Ίσως δεν είναι άλλη μια φορά μια τρέλα νεανική.

Ίσως και κατά βάθος να ποντάρω ακριβώς εκεί.

Τον κόσμο των αλλάζουν οι "τρελοί".

Οι τόσο τρελοί που, με το συναίσθημα καταρρακωμένο, υποκινούνται από τη λογική

 να μην φοβούνται να πεθάνουν αναζητώντάς τη, διψώντας για ζωή.

Αυτοί που πονάνε και κλαίγοντας χτυπάνε τον αντίπαλο, ο καθένας για να αμυνθεί,

εφοδιασμένος μ' όσα έχει στερηθεί.

Δεν τους νοιάζει η πληγή να εξωτερικευθεί.

Δεν είναι τόσο τρομερό το αίμα.

Λες και δεν έχουν ξαναδεί.

Η γεύση του άραγε να 'ναι γλυκιά ή πικρή;

Όταν τρέχει απ' το μέτωπό σου.

Το θέαμα φρικτό όταν το πρωτοείδα ως φωτογραφία σε περιοδικό.

Τώρα που γράφω η ίδια γι' αυτό φαντάζει ιερό.

Όμως δεν ξέρω αν τολμάω να το ζήσω εγώ.

Μπορεί- μακάρι να μην είναι απαραίτητο.

Είναι ηρωικό.

Είναι λυπηρό.

Μάλλον δεν έχω το θάρρος.

Έχω όμως το θράσος να το διαπραγματευτώ.

Απλά γράφω ο,τι σκεφτώ.

Με κόκκινο.

Τι υποκριτικό.

Η ομοιοκαταληξία είναι γελοία.

Ίσως γίνομαι κι εγώ,

καθώς μιλώ
για πράγματα που δεν μπορώ απόλυτα να ενστερνιστώ.

Μα εκείνο που είναι αληθινό

είναι ότι καταλαβαίνω πως ζω σε "ενδιαφέροντα καιρό"

και ψάχνω να βρω τι θέση έχω σ' αυτό.

Παθητική; Ενεργητική;

Κι όλο πλησιάζει εδώ το εκεί..

Δάκρια = Δύναμη

Την κοπέλα που κλαίει μπροστά μου αυτή τη στιγμή, πιο δυνατή δεν την έχω ξαναδεί.

Χαμο-γελούσε τόσο παράξενα κάθε άλλη φορά.

Τα χείλη της ήταν στην υπερβολή τεντωμένα, μα τα μάτια της υγρά και κοκκινισμένα.

Γελούσε σαν να 'θελε να ουρλιάξει.

Κι ας μην ακουγότανε, στη ματιά της αυτό φαινότανε.

Με σάστιζε, με τρόμαζε.

Η έκφρασή της ήταν διχασμένη, κομματιασμένη.

Το ίδιο ή και πιο πολύ ήταν μέσα της η ψυχή.

Μια πλευρά σκληρή και μια δουλική την οδηγούσε στην αυτοκαταστροφή.

Αβοήθητη όσο βοηθητική.

Εσωτερικά ήταν σπασμένη καιρό.

Κι αν μπορούσα να το δω, ήξερα πως να την κολλήσω δεν μπορώ.

Γι' αυτό χάρηκα πολύ όταν κατάλαβα πως πήρε την απόφαση πως θέλει να σωθεί.

Κοιτάζοντας κατάματα τα πράγματα έβαλε τα κλάματα.

Φοβάται την αλλαγή που χρειάζεται κι επιθυμεί.

Προκαλεί τη ζωή. Γίνεται αυτή.

Πολύ λιγότερο όμως πια μ' ανησυχεί.

Δεν έχει άλλο πια να καεί.

Από τη στάχτη που μέσα της έχει συσσωρευτεί,

ο προσωπικός καρπός της θα θραφεί.

Κι ας με δάκρια ποτιστεί.

Θα βλαστίσει, θα ανθίσει, θα καρπίσει.

Θα κάνει θαύματα πολλά.

Μα το πιο θαυμαστό από αυτά:

Θα μάθει να χαμο-γελά. Αληθινά.

Όμορφοι άνθρωποι

Ω πόσο όμορφοι άνθρωποι!
Πόσοι...όμορφοι άνθρωποι.

Χαμόγελα.
Γέλια.
Ματιές.
Αγκαλιές.

Μια ζεστή καλημέρα.
Καλημέρες πολλές.
Αγκαλιές ξαφνικές.

Πολλές συχνές ματιές.
Ματιές φωτεινές.
Λιακάδες λαμπερές.

Μέρες συννεφιασμένες
γεμίζουν ηλιαχτίδες,
γίνονται λατρεμένες.

Γνώρισα τόσα πρόσωπα,
τολμώ να πω ψυχές.
Άλλες ολότελα ανοιχτές
εώς χιμαρρώδεις.
Άλλες συγκρατημένες
ή κρυφές.

Παρατήρησα
την ιδιαιτερότητα
όσο φοβάσαι το άγνωστο
τόσο να ανοίγεσαι,
τόσο να αφήνεσαι,
τόσο να δίνεσαι,
ολότελα να του παραδίνεσαι
για να γίνει γνωστό.
Το ξένο για να γίνει δικό σου
πρέπει να του προσφέρεις τον εαυτό σου.

Περισσότερο απ' όλα θα δυσκολευτείς
τον ίδιο εσένα για να βρεις.
Η γνωριμία η πιο συναρπαστική
είναι να δεις ποιος είσαι εσύ.

Και συγχρόνως,
συνειδητοποιείς,  δεν είσαι μόνος.
Δεν είσαι ο μόνος
που έχει πληγώσει,
έχει πληγωθεί,
έχει ανάγκη να αγαπήσει
και να αγαπηθεί.

Δεν είσαι ο μόνος που μαθαίνει τη ζωή
και δεν μπορεί ούτε καν να υποπτευθεί
πως όχι μόνο είναι όμορφοι οι άνθρωποί,
είναι όμορφη η ζωή
αλλά κι εσύ μαζί.

Οι Σκέψεις των Άλλων

Θα ήθελα να ακούω τις σκέψεις των άλλων. 

Όχι πως δεν έχω δικές μου.  Μ' αυτές τις έχω βαρεθεί.  

Μιλάνε,  ρωτάνε, ζητάνε 

τα ίδια πράγματα κάθε πρωί και βράδυ από την αρχή.  

Ποιος;  πού; τι; 

Πώς; πότε; γιατί;

Τι έκανες;  τι κάνεις; τι θα κάνεις εσύ; 

Κάνω, όπως πάντα,  υποθέσεις για το τι οι άλλοι σκέφτονται,  αυτό. 

Φαίνεται,  κι όμως,  πιο απλό. 

Είτε με αφορά είτε όχι,  θα 'θελα να ξέρω τι έχουν στο δικό τους μυαλό.  

Τα πρόσωπα που αγαπώ,  εκείνοι που θα δω,  αυτοί που νοσταλγώ. 

Είμαι εγώ; 

Είναι σκέψη καλή ή κακή; 

Χαίρονται που είμαι εδώ; 

Θα' θελαν να μαι εκεί; 

Τι έχει σημασία στη δική τους ζωή; 

Τι κυριαρχεί;  

Να μάθω,  μες στα πολλά,

τη μεγάλη πληγή, 

τη μικρή τους χαρά, 

όλα όσα έχουν κρυφά. 

Να ακούσω κάτι από αυτούς. 

Να μιλήσουμε ψυχή με ψυχή. 

Να νικήσουμε την απόσταση,  τη σιωπή. 

Θα 'θελα να ακούω τις σκέψεις των άλλων, γιατί 

η γραμμένη γραμμή, 

η φωνή,  το βλέμμα,

το "Καλά. Εσύ;", 

αλήθεια ή ψέμα, 

δεν μου αρκεί.

Ήμουν. Είμαι. Πάω. Σ' αγαπάω.

Δεν είμαι μοναχή.

Δεν είμαστε όμως και μαζί.

Χωρίς την αγκαλιά σου νιώθω γυμνή.

Κρυώνω.

Πονάει.

Σαν καρφί με τρυπάει

η σκέψη απ' τη ματιά σου πως είχα ζεσταθεί,

μα πια πάει καιρός που δεν την έχω δει.

Μου λείπει κάτι.

Μάλλον μου λείπεις εσύ.

Μια προς μια κάθε μας στιγμή.

Αυτό που τρέμω,

και συγχρόνως με αγωνία περιμένω,

είναι το βράδυ.

Σε σκέφτομαι και δεν μπορώ να κοιμηθώ.

Σε ονειρεύομαι και ύστερα ξυπνώ.

Υποφέρω.

Αν και δεν θα στο πω.

Νέα από εσένα ούτως ή άλλως δεν μαθαίνω.  

Αναρωτιέμαι,  άραγε  ξέρεις πού  είμαι εγώ;

Όχι πως περιμένω από εσένα να σωθώ.

Τα καταφέρνω.

Με νέα παιδιά,

νέες παρέες τριγυρνώ.

Μα τι κακό,

πως ο, τι ψάχνω για να βρω

δεν μου ταιριάζει,

αν δε σου μοιάζει.

Να σου ζητήσω το παραμικρό

δεν το τολμάω.

Μακριά απ' το παρελθόν μου προχωράω.

Μόνο μπροστά έχω σκοπό να πάω.

Σ'αυτό το δρόμο και μετά από καιρό,

έλα που ελπίζω πως με εσένα θα βρεθώ.

Την αγάπησαν

Όλοι όσοι την αγάπησαν την άφησαν.

Τις υποσχέσεις τους δεν κράτησαν.

Όλοι όσοι την αγάπησαν λιποτάκτησαν.

Ποδοπάτησαν τα χάρτινα κάστρα που της χάρισαν.

Όλοι όσοι την αγάπησαν την εξαπάτησαν.

Κι εγώ της λέω -τι λέω!-  πως την αγάπησαν

ώστε να μη χαθεί η πίστη

πως όλοι όσοι την αγάπησαν

δεν έχουν καμια σχέση

μ' αυτόν που θα την αγαπήσει. 

Καλο-καίρι

Βαρέθηκα να σε βλέπω στον ύπνο μου κάθε βράδυ. Και πάλι να μην ξέρω ποια μέρα θα σε δω -  αν θα σε δω.

Βαρέθηκα να μιλάω συνέχεια για σένα. Σε εσένα όμως να μη μιλώ. Δεν μπορώ.

Βαρέθηκα να (σε) σκέφτομαι, να θυμάμαι το παρελθόν.

Βαρέθηκα να 'σαι το αντικείμενο όλων μου των ευχών. Σε κάθε αστέρι που πέφτει, στην πρωινή βλεφαρίδα, στο δαχτυλίδι απ' το κουτάκι την μπύρα.

Βαρέθηκα να βλέπω άτομα που σε θυμίζουν στον δρόμο τακτικά. Αλλά να μην είσαι εσύ. Και να μη σου μοιάζουν τελικά αρκετά.

Τα αγόρια που τυχαίνει να γνωρίζω, τα διαφορετικά, κανένα να μη σε φτάνει, να μη σε ξεπερνά και αισθήματα να μου γεννά.

Το ξέρω ο,τι νιώθουμε ότι είναι αληθινό. Ότι το νιώθουμε κι οι δυο.

Βαρέθηκα να βαριέσαι να παλέψεις γι' αυτό.Τι άλλο να κάνω πια εγώ;

Βαρέθηκα να φέρεσαι σαν να 'χω ήδη φύγει ενώ είμαι ακόμα εδώ.  Να απαξιώνεις και να αρνήσαι το παρόν.

Βαρέθηκα να βλέπω να περνάει τον καιρό και να μη γίνεται τίποτα καλό.

Ξεκαθάρισμα

Συζήτηση, μετά από απαίτηση, που καταλήγει  μονόλογος,  απολογία, κατηγορία. Απλά άκουσμα, σε μερικές περιπτώσεις, που δε χρειάστηκε πολύ να επιδιώξεις.
Σου ξεκαθαρίζει εκφράσεις, βλέμματα, λέξεις, κινήσεις, νεύματα.  Αισθήματα.  Ξεκαθαρίζει πως δεν υπήρχαν.  Εξασφαλίζει πως δεν θα υπάρξουν.
Ξεκαθάρισμα λογαριασμών. Τόσο βίαιο. Αλλιώς εσύ λογάριαζες. Σκοτώνει κάθε ελπίδα. Το θύμα καταλήγει θύτης κι ο θύτης θύμα. Τι κρίμα.

"Νόμιζα πως το γράμμα ήταν από εκείνη."

"Αυτή την ιδέα να την βγάλεις από το μυαλό σου."

"Μου αρέσεις αλλά όχι ερωτικά."
και τα λυπά.
Παλιά, κάθε φορά, νόμιζα,  περίμενα και ήλπιζα πως θα ήταν η αρχή.  Πλέον ξέρω πως είναι το τέλος. Σαν επιμύθιο. Το άχαρο μικρό κομμάτι που σου εξηγεί τι δεν κατάλαβες-τι θα 'πρεπε να καταλάβεις. Με αυτό που κλείνει η ιστορία και χάνεται όλη η μαγεία.
Και αν κοιτάζω πίσω ξανά, δεν θα 'ναι η ίδια ποτέ πια.
Κάθε εφηβική μου εμπειρία μια ατελής τέλεια ιστορία.
Μια "παρεξήγηση". Μα θα υπάρχει εξήγηση.
Ίσως αυτή θα 'ρθεί, όταν τίποτα δε χρειάζεται να ξεκαθαριστεί.

 

Αγαπώ τη θάλασσα

"Μην πάμε στα βαθιά. Ξέρω να κολυμπάω. Αλλά απλά φοβάμαι." μου έλεγε στην παραλία.

Κοιτώντας από το πλοίο φεύγοντας:
"Πόσο μ' αρέσει η θάλασσα. Την αγαπώ!"
- Ο, τι αγαπάμε το φοβόμαστε.., είπα εγώ σαν διαπίστωση και απορία μαζί.

  Πες μου κι άλλα γι' αυτό που αγαπάς, την ενθάρρυνα.
"Θα ήθελα να είχα ένα σπίτι δίπλα στη θάλασσα..
  Μ' αρέσει το άρωμά της..
  Μ' αρέσει ο ήχος των κυμάτων.. (ανάλαφρο γέλιο στον τόνο της) Ακόμα κι όταν έρχονται κατά πάνω σου να σε πλακώσουν.
  Μ' αρέσει το φως του ήλιου που καθρεφτίζεται πάνω στα μικρά κυματάκια και μοιάζει με χιλιάδες φωτάκια που αναβοσβήνουν.."

-Το ξέρεις πως μου δίνεις έμπνευση, έτσι;
-Κι εγώ θα ήθελα να γράψω για τη θάλασσα. Αλλά δεν έχω ταλέντο. [..^..?]
Γύρισα και χαμογέλασα προς αυτήν, τη θάλασσα.

 ~~~~~

  





Εν τω μεταξύ όσο μιλούσε εκείνη, εγώ σκεφτόμουν την αγάπη. Σαν έννοια. Σαν θάλασσα.

 

Αποφεύγουμε συχνά να φτάσουμε στο βάθος της γιατί φοβόμαστε πως η αγάπη θα μας πνίξει.

Κι όμως συγχρόνως την θέμε. Είναι όμορφη.
Προτιμάμε να είμαστε δίπλα της, να είμαστε κοντά της. Όχι όμως μέσα της, όχι πολύ μέσα της.
Και στα ρηχά έχει νερά. Δροσιζόμαστε. Υπάρχει συναίσθημα και στα συμβατικά, επιφανειακά, τυπικά, στα κρυφά. Επιβεβαιωνόμαστε.

Αγαπάμε το άρωμα. Αγαπάμε με την όσφρηση, την αφή, όπως και μ' όλες τις αισθήσεις μαζί. Αγαπάμε με την ακοή. Αγαπάμε κι έχουμε στο μυαλό μας την καταστροφή. Την αγαπάμε κι αυτή.

 

Η θάλασσα είναι ταυτισμένη με το κολύμπι και με το ταξίδι.
Η αγάπη, η βαθιά, είναι κολύμπι σε άγνωστα νερά. Η αγάπη είναι ταξίδι. Είναι όλα τα ταξίδια. Χωρίς προορισμό, χωρίς επιστροφή, γιατί δεν ξέρεις το τέλος, γιατί δεν μπορείς να εντοπίσεις την αρχή.
Καμιά φορά η αγάπη μπορεί να αφήνει ναυάγια, αλλά με θησαυρούς στην ψυχή. Αλλά και τα ναυάγια από μια άλλη, άνυδρη, ζωή εκείνη που τα σώζει είναι αυτή.

 

 

  

 

  

 

Σκιάθος

 

Μ' αγαπάς;

Σε ρώτησα αν μ' αγαπάς.

Εσύ έμεινες να με κοιτάς,

και χαμογέλασες.

Σαν να 'πες "Δεν το ξέρεις;"

Μα εσύ κι αν το 'ξερες αυτό,

δεν θα αρνιόμουν να στο πω

"Σ' αγαπώ"

Δεν το έκανα, όμως, μη φανεί

πως θέλω το δικό σου να εκβιάσω.

Χαμήλωσα το βλέμμα μου,

αφού είχα καταφέρει

τη ματιά σου να διαβάσω.

Σιωπή.

Μαζί.

Εγώ κι εσύ.

Μου απάντησες μ' ένα φιλί.

Κι ύστερα ήρθε το πρωί.

Για να σε αγγίξω μια στιγμή

έπρεπε απ' το όνειρό μου να σε χάσω.



Νυχτερινό

 

Δως μου ένα όνειρο

για να μπορώ να κοιμηθώ

κι όταν ξυπνήσω το πρωί

κάνε να βγει αληθινό.

 

Δως μου ένα χάδι κι ένα φιλί

να μου ναρκώσει το μυαλό

και να ξυπνήσει την ψυχή.

 

Με μαύρο ουρανό

κι αν σκεπαστώ,

εσύ να 'σαι εδώ,

να κλείνω τα μάτια

 και να σε κοιτώ.

 

Δως μου τη λάμψη απ' το φεγγάρι

στο διπλανό μου μαξιλάρι,

φως ασημί και δροσερό,

φως που αγαπώ.

 

Δως μου ένα αστέρι,

να μη φοβάμαι το σκοτάδι,

μόνο δικό μου,

κανείς να μην φοβάμαι μην το πάρει.

 

Δως μου μια υπόσχεση μαζί

πως κάποτε θα πάμε εκεί.

 

Σ' ένα μακρινό πλανήτη,

που ποτέ δεν νυχτώνει

και κανένας δεν λείπει,

που κανείς δεν πληγώνει

κι είναι άγνωστη η λύπη.

 

Ορκίσου!

Ύστερα κι εσύ κοιμήσου..

 

 

Καθημερινά

Καθημερινά να ερωτευόμαστε ξανά.

Αυτό μετρά.

Λατρεύω το χαμόγελό σου.

Αλλά και το βλέμμα το μελαγχολικό σου.

Μ' αρέσεις όταν παίρνεις ύφος σοβαρό.

Μα πιο πολύ μ' αρέσεις όταν σε λέω τρελό.

Σε θέλω όταν θυμώνεις.

Σε θέλω όταν μουτρώνεις.

Και όταν με ψαρεύεις και όταν με ψαρώνεις.

Μ' αρέσει να σε νοιάζει τι κάνω στη ζωή μου.
Λατρεύω να ζητάς δειλά την προσοχή μου.

Θέλω να είσαι μαζί μου.

Με χίλιους τρόπους κάνεις να αναρωτηθώ

"Είναι αυτόν τον άνθρωπο να μην τον αγαπώ;..!"

Άλλοι / Αλλαγή

  Είναι δύσκολο να το πάρουμε απόφαση πως κανείς δεν μας ανήκει, αλλά και παράλληλα πως δεν ανήκουμε οι ίδιοι σε κανέναν. Παρά μόνο στον εαυτό μας.

   Και κάποιες στιγμές σ' αυτές τις ύπουλες, σαδομαζοχιστικές, εγωιστικές και ταπεινές σκέψεις, στα «μπορώ»  και «δεν μπορώ» χωρίς αυτόν που γεμίζουν το μυαλό μας όταν φτάνουμε στον αποχωρισμό.

   Είναι δύσκολο να καταλάβουμε πώς συναντάμε άτομα που νιώθουμε πως φέραν στη ζωή μας αλλαγή, αλλά η ίδια ζωή, όπως ζούσαμε και πριν από αυτά, έτσι και μετά θα συνεχιστεί. Αν είναι αληθινή, η αλλαγή μένει κι όταν ακόμα θα έχουμε χωριστεί.

   Δεν έχουμε δικαίωμα σε κανενός τη ζωή. Δεν μπορούμε τίποτα παραπάνω να ζητήσουμε. Πρέπει να μας αρκεί που κάποτε γνωριστήκαμε, κόμματι της ζωής μας γίνανε και γινήκαμε. Ξέρουμε πλέον την ύπαρξή τους στη γη, όσο κι αν γίνει από εμάς μακρινή. Ακριβώς η γνώση αυτή είναι βασανιστική.

    Νομίζουμε πως επειδή γνωρίζουμε πως υπάρχουν στον κόσμο μας, επειδή μοιραστήκαμε λίγη ζωή, δεν μπορούμε παρά να κρατήσουμε παντοτινή επαφή. Όμως για τον καθένα ο κόσμος του είναι άλλος κι η ζωή διαφορετική. Πολλοί περνάνε από εκεί, όμως εμείς είμαστε οι μόνοι σταθεροί. Για πάντα με κανέναν δεν μένουμε μαζί.  Ο δικός μας κόσμος, η δική μας ζωή με των άλλων μπορεί μάλλον μονάχα να διασταυρωθεί, όχι πραγματικά να ταυτιστεί.

   Πιο πολύ μας ενοχλεί, όταν αφήνουμε ξεχωριστούς ανθρώπους σε άλλους, με τους οποίους ήταν και θα είναι μαζί, ακόμα κι όταν μεταξύ μας θα έχουμε απομακρυνθεί. Θα συμβαίνουν πράγματα που πρωταγωνιστές τους θα 'ναι εκείνοι και πουθενά εμείς- ή έστω όχι εκεί.

   Εμείς θα κάνουμε τη δική μας ζωή. Με άλλα άτομα που είτε ξέρουμε είτε θα γνωρίσουμε, και που και πάλι από αυτά αργά ή γρήγορα μπορεί και να χωρίσουμε. Έχουμε υποχρέωση να ζήσουμε. 

   Κι αν μείνουμε κοντά τους, κι αν μας αφήσουν/ τους αφήσουμε, δεν δικαιούμαστε τίποτα από αυτούς να διεκδικήσουμε.

   Δεν πρέπει να μας λείψουν. Δεν θα (Λες να;) λείψουμε. Και να μας λείπουν, μην το δείξουμε. Όταν θα φεύγουμε, το βλέμμα μην γυρίσουμε. Πρέπει να αντέξουμε, παραπάνω να μην (τους) πονέσουμε.

Η συνάντηση τυχαία.

Η αποχώριση αναγκαστική.

 Η επιστροφή από επιλογή.

Οι αποχαιρετισμοί μάλλον περιττοί.

Χωρίς

Δεν μου λείπεις.

Να σε δω δεν περιμένω.

Ξέρω τώρα πως αντέχω.

Και χωρίς εσένα ζω.

Μένουν πράγματα να πω,

μα δεν πρέπει να βιαστώ.

Κι όταν ακόμα σε δω

θα 'χω ύφος χαλαρό

Δεν με νοιάζει

Δεν με πειράζει

για τον τόσο καιρό.

Δεν θα σε κοιτώ.

Δεν θα προσπαθήσω

να σε αγκαλιάσω ή να σε φιλήσω

Δεν θα 'χω ανάγκη να σε αγγίξω.

Δεν θα ενθουσιαστώ.

Σαν να είναι τόσο απλό.

Μα είναι.

Δεν θα σου φωνάξω "μείνε".

Αφού έφυγα κι εγώ.

Δεν υπάρχει καν "εδώ"

για εκκίνηση ή προορισμό

ως αναφοράς σημείο.

Δεν είπαμε "αντίο".

Το πήραμε για αστείο
 τον αποχωρισμό.

Το τελευταίο μας λεπτό

σε χρόνο αόριστο

και χώρο απροσδιόριστο

ήταν προσωρινό.

Όσο υπάρχουμε κι οι δυο,

θα έχουμε πάντα κάτι κοινό

να μας ενώνει,

είτε μαζί είτε μόνοι.

Τα δεσμά μας χαλαρά μα σταθερά.

Κανένας μας να μην πονά.

Κρατάμε μόνο τα καλά.

Σαν πλεξούδα από μέλλον, παρόν, παρελθόν.

Αναμνήσεων, στιγμών και ευχών.



"Δώσε.. να χαρείς ο,τι αγαπάς" / Ενθύμιο

Σκεφτόταν τι θα μπορούσε να του δώσει από εκείνη να πάρει μαζί όταν έρθει η στιγμή που θα τον αποχωριστεί...

Λουλούδι, ανθοδέσμη, φυτό; Θα μαραθεί.
Σοκολάτα, καραμέλα, γλυκό; Θα φαγωθεί.
Βραχιόλι, φυλαχτό, κρεμαστό; Κι αν χαθεί;
Αρκουδάκι ή άλλο λούτρινο ζωάκι; Παιδικό θα φανεί.
CD με ταινίες ή μουσική; Κίνηση μάλλον φιλική.

κι απέρριπτε το κάθε τι.

Την καρδιά της;

Η πιο αντιπροσωπευτική, αλήθεια, επιλογή...

Η πιο ανόητη. Η πιο επικίνδυνη. Ο,τι πιο λάθος θα μπορούσε να συμβεί. Ακούς εκεί! Να δώσει την καρδιά της σε κάποιον που ποιος ξέρει πότε και αν θα ξαναδεί. Να την πάρει μαζί. Και μετά τι θα γίνει αυτή; Πώς θα νιώθει; Πώς θα αγαπά; Πώς θα ζει;

Μπορεί όμως και να πει πως έτσι δεν θα της λείπει, θα είναι μαζί, η καρδιά της θα δει και θα αισθανθεί τις ίδιες τις δικές του εμπειρίες. Σε δυο καρδιές πόσο από τον κόσμο μπορεί ν' αποτυπωθεί; Πόσος ουρανός; Πόση θάλασσα; Πόση γη; Πόση νιότη; Πόσα νιώθει κάποιος που έχει στο ταξίδι του μια επιπλέον καρδιά μαζί; Δεσμεύεται για την επιστροφή;

Κι αν αυτός, πιο τρελός-πιο τολμηρός επιλέξει να αφήσει την καρδιά τη δική του σε εκείνη-εκεί; Αυτό δεν το χε σκεφτεί. Αυτό δεν μπορεί να συμβεί.

Τίποτα από τα παραπάνω ουσιαστικά.
Όλοι έχουν ένα κορμί και μια μόνο καρδιά. Κι αν συναντηθούν κάποια στιγμή το κορμί από την καρδιά δεν μπορεί μετά να χωριστεί. Το κορμί μπορεί σε κάποιον να δοθεί-όπως γίνεται συχνά- χωρίς να δεθεί η καρδιά. Το αντίστροφο όμως σπανιότερα πολύ. Κι ας το θέλει αυτή.
Το μόνο που ξέρει να κάνει η καρδιά είναι να χτυπά. Να στήνει γιορτή κι ύστερα να θρηνεί που ο,τι αγάπησε δεν της ανήκει, δεν ξέρει αν την θέλει, αν θα το ξαναδεί.

Μεθυσμένα φιλιά

Τα μεθυσμένα φιλιά

δεν έχουν αξία καμιά.

Στα δίνουνε 

κι είναι κλεμμένα.

Μεθυσμένα φιλιά,

κι ας σε θέλω τρελά,

δεν δέχομαι 

εγώ από εσένα.

Γυάλινη σιωπή

Κρύβεσαι μες στη σιωπή.

Μα μιλάω με την καρδιά σου,

που χτυπάει σαν τρελή

όταν βρίσκομαι κοντά σου.

Μια βαριά αναπνοή,

ένα άγγιγμα "τυχαίο"

φτάνουνε για να φανεί

πως μπορεί να 'ναι μοιραίο.

Ένα μεταξύ μας βλέμμα,

επικοινωνία βουβή

που σκορπά το κάθε ψέμα

πριν ακόμα ειπωθεί.

Άμυνα από διάφανο γυαλί.

Άμα σπάσει ίσως κοπούμε.

Γυάλισμα και υπομονή.

Μέσα από αυτή.. θα δούμε.



η Ζήλια

Η ζήλια είναι γένους θηλυκού.

Όχι επειδή είναι ουσιαστικό θηλυκό στη γραμματική.

Όχι επειδή βιώνεται συχνότερα από γυναίκες-μεγάλο ψέμα αυτό.

Είναι θηλυκή γιατί είναι πράγμα ύπουλο και φιλικό μαζί.

"Ζήλια μου, μ' εσένα η καρδιά μου είναι ζωντανή.

 Μίλα μου, μα φύγε όταν έρθει εκείνος να με βρει."

Υπάρχει η παιχνιδιάρα. Η μικρή.

Σε τσιγκλά και σου λέει μυστικά ζωηρά στ' αυτί.

Κι αφού τσακωθείτε μες στο κεφάλι σου μ' αυτή,

Σου τσιμπά το μάγουλο, σου χτυπά την πλάτη,

Σου λέει "Καλά..

Εσύ είσαι καλύτερος-η / Εσένα αγαπά "

Και κάθεται-προς το παρόν- στην άκρη.

Μην την υποτιμάς πολύ..

Γιατί ίσως κάποτε να ενηλικιωθεί.

Είναι γυναίκα σαγηνευτική.

Κοκκινομάλλα ή μελαχρινή.

Με την πράσινη ματιά,

τη χαρακτηριστική.

Φλογερή.

Σου ψιθυρίζει στ' αυτί.

Έπειτα σου δίνει απαλό φιλί.

Καίει το μάγουλό σου.

 Εκρήγνυται το μυαλό σου.

Βράζει η ψυχή.

Η λέξη "Αυτός / Αυτή" κυριαρχεί.

Αποκτά σημασία βαριά, μισητή,

Σαν ο χειρότερος εχθρός σου,

Σαν γιγάντια απειλή.

Νιώθεις πως μπορεί και θέλει να σε καταστρέψει,

Ο,τι αγαπάς πιο πολύ να σου κλέψει.

Ανεξαρτήτως αν αυτό, το "ο,τι αγαπώ",

το έχεις τώρα, στο παρελθόν,

θα το αποκτήσεις στο μέλλον, ή ποτέ,

Αν ο κίνδυνος είναι υπαρκτός, λογικός, ή ίσως εσύ

θα χρησιμοποιήσεις την επίθεση ως αμυντική τακτική.

Στην περίπτωση των σχέσεων:

 Αυτό το έχεις σκεφτεί;

Αν η ζήλια σου φανεί,

κι αν ο φόβος σου επανειλημμένα διατυπωθεί,

Μήπως αυτός που είστε μαζί

 και σ' όλα τα άλλα θέματα σε έχει εμπιστευτεί

λαμβάνοντας την γνώμη σου υπόψιν

μπορεί στο τέλος να σκεφτεί..

Κάτι ξέρεις παραπάνω.

Ταιριάζει καλύτερα με την άλλη-άλλο.



Serene's Serenity

Αποσύρθηκαν τα νερά κι εκείνη έμεινε στη στεριά.

Μόνη, μοναδική, με κάθε "μαζί" της να είναι εκεί.

Μέρος ξένο μα ονειρεμένο.

Ξυπνητή σε περιβάλλον κοιμισμένο.

Ξεγλίστρησε και σύρθηκε τριγύρω.

Έριξε μια ματιά κοντά και μακριά. Κοίταξε το φεγγάρι και τον ήλιο.

Σιωπή και σιγανή μουσική.

Σκέφτηκε να την κλείσει. Μα για να το κάνει ποιά είναι αυτή.

Ξάπλωσε απαλά κι αργά αγκάλιασε το κορμί, 

που δεν ήξερε αν τη χρειαζόταν να το σώσει

ή αν περίμενε από 'κεινο να σωθεί.

Τύλιξε με το χέρι της τη μέση του κι ακούμπησε το κεφάλι της στη βάση του δικού του.

Την καρδιά του να χτυπά, κι αν δεν την ένιωθε, την άκουγε. Δυνατά.

Κι ακόμα, την αναπνοή του. Να δίνει ρυθμό, χαλαρό, στη ζωή του.

Πολύ διαφορετικό την ημέρα από τις ώρες του ύπνου.

Άνοιγε τα μάτια της, σήκωνε το βλέμμα και το κάρφωνε στο πρόσωπό του.

Στα κλειστά βλέφαρα και τα μισάνοιχτα χείλη του.

Εκείνος ζούσε- καρδιοχτυπούσε και ανέπνεε.

Εκείνη ένιωθε πως μόνο αν τον φιλούσε θα ζούσε, για να την φιλήσει θα πέθαινε.

Πνιγόταν όσο από κοντά τον κοιτούσε.

Ήθελε να πάρει από 'κείνον τον αέρα που της έκλεβε. Μα δεν μπορούσε.

Για να ξεφύγει το αποφάσισε, έφυγε και τον άφησε.

Κάτω, στον βυθό, στον πάτο βρέθηκε σε σκοτεινά νερά.

Ψάρια κακά όλα μαζεμένα έξω από τη δική της σπηλιά. Και εκείνη να μην ανοίγει με τίποτα.

Την αγνόησαν διακριτικά όσο αυτή επέμενε για να μπει να παρακαλά.

Κατέφυγε εν τέλει σε άλλη. Δεν ήξερε πως θα ενοχλεί και δεν μπορούσε να μείνει ούτε εκεί πάλι.

Απεγνωσμένη έβαλε τα κλάματα. Πια πιο εχθρική ήταν η θάλασσα.

Και κάθε αναποδιά της φάνηκε σημαδιακή.

Ήθελε να 'ναι στη στεριά. Επιβαλλόταν η επιστροφή.

Είχε μια δεύτερη ευκαιρία.

Υποσχόμενη τα πάντα, ο,τι χρειαστεί, πήρε το κλειδί, που για κείνη άξιζε όσο τριάντα πλοία.

Καθώς προχωρούσε αθόρυβα μα βιαστικά στέγνωναν των ματιών της τα νερά.

Φτάνοντας  στη στεριά πλησίασε το ναυαγό της δειλά.

Αν και περισσότερο ναυαγισμένη ένιωθε αυτή. 

Είχε παλέψει με τα κύματα του βυθού και του μυαλού της κι επιτέλους είχε βρεθεί στο δικό της νησί.

Δεν έπρεπε να 'χε φύγει απ' την αρχή. Μα ίσως απ' το ταξίδι της και να 'χε βοηθηθεί. 

Πλέον δεν είχε άλλη επιλογή. Είχε ανάγκη. Είχε δικαίωμα. Είχε την αντοχή να μείνει εκεί.

Παρόλα αυτά έγειρε από πριν πιο μακριά, γονατισμένη χαμηλά,

 δίπλα του μεν να τον κοιτά, με λυγισμένη την ουρά. 

Κι ενώ είχε κλείσει τα μάτια της σαν για να κοιμηθεί, απότομα ένα χτύπημα ένιωσε μια στιγμή.
Σήκωσε το κεφάλι της, είδε πως την κοιτούσε, τον κοίταξε κι αυτή.

Μέσα σε νυσταγμένο, τρομαγμένο παραλήρημα αγνώριστος της φώναξε "Θα πέσεις!".

Την τράβηξε με δύναμη για να σηκωθεί και πάνω μαζί του να ανεβεί.

Σαστισμένη προσπάθησε να του εξηγήσει πως η ίδια είχε σταματήσει
μήπως κι ενοχληθεί, εκείνος πως δεν έφταιγε, να μην ανησυχεί.
Κατάλαβε πως δεν θα καταλάβαινε.

"Ηρέμησε.." του είπε απλά, ήσυχη, απαλά με τρόπο που πίστευε θα νιώσει κι ας μην αντιληφθεί.

Αμέσως κοιμήθηκε εκείνος πάλι. Ακούμπησε το κεφάλι της στο ίδιο μαξιλάρι.

Με το χέρι της του άγγιξε το στήθος, την καρδιά, ελπίζει την ψυχή.

Ποιος ξέρει αν τον έκανε να την ονειρευτεί.

Εκείνη ονειρευόταν ξυπνητή.

Κοιμήθηκαν μαζί.
Έφυγε νωρίς μόλις τον ξύπνησε το επόμενο πρωί.

Όταν την ξαναβρήκε, χωρίς εκείνη κάτι να του πει,
 επέμενε πως δεν μπορούσε τίποτα να θυμηθεί,

 ρωτούσε και την έβαζε να του τα διηγηθεί.

"Δεν έγινε και τίποτα. Κοιμήθηκες."  

Τίποτα τόσο όμορφο. Νύχτα ξεχωριστή.

Δεν ήθελε και ούτε περίμενε ποτέ εκείνη κάτι άλλο να συμβεί.

Στεριά και θάλασσα σε μια νύχτα να ενωθεί δεν μπορεί.

Ο αφρός να χαϊδεύει την ακτή.

Το κύμα να σπάει στο βράχο.

Το νερό να αγκαλιάζει το νησί.

Να φτιάχνονται κάστρα στην άμμο.

Το καλοκαίρι. Μπορεί.

Πάρτε,πάρτεε...Πάρτα!

(Ίσως- κείμενο που δεν θα 'πρεπε να γράψω, με όσα δεν θα ΄πρεπε να πω,

για κάποιον με τον οποίο δεν θα 'πρεπε να ξανασχοληθώ.

Προειδοποιώ: Μη ρομαντικό)

Η επιλογή σου.

Κορίτσι Θηλυκό,

 Μικρό, Φτηνό, Πλαστό.

Δεν πάει άλλο.

Δεν πάει πιο κάτω.

Γιατί απ' τα κατώτερα από εσένα να διαλέγεις;

Τα εύκολα. Τα κοινά.

Θα σου 'λεγα τα ίσα να στοχεύεις

και- γιατί όχι;- πιο ψηλά.

Υπάρχουν ανώτερα από 'σενα,

υπάρχουν καλύτερα για σένα.

Και το ξέρεις.

Είναι, όμως, ίσως δύσκολα,

 γι' αυτό και τα αποφεύγεις

Δεν είμαι εγώ.

Εγώ ανήκω απλά στα διαφορετικά.

Ουσιαστικά δεν με αφορά.

Δεν έχω λόγο στη ζωή σου.

Μα πραγματικά απορώ μαζί σου.

Σε νόμιζα ψηλά, ξεχωριστό.

Κι αν ήταν έτσι, δε θα μετάνιωνα λεπτό.

Κάνοντας τις επιλογές σου, όμως, σε απομυθοποιώ.

Βλέποντάς σε σε τέτοιο ξεπεσμό

-Μπορεί να θεωρείται και εγωιστικό-

λιγότερο λυπάμαι, τείνω να προσβληθώ.

Σκέφτομαι κάποτε ο, τι στόχευσα πως ήταν χαμηλό.

Τόσο χαμηλό...

Δεν το δέχομαι αυτό!

Τον "τέλειο" μου "θεό"
να ψωνίζει στις εκπτώσεις 

-αν όχι ρακοσυλλέκτη-

να παρακολουθώ.

Το αγόρι -των ονείρων- μου

Υπάρχει κάπου ένα αγόρι

με σγουρά μαλλιά

με μάτια λαμπερά

με μια ιδιαίτερη ομορφιά

με κομμάτια άγρια και γλυκά

που ξέρει να ζει

Ένα μικρό παιδί με μεγάλη ψυχή

Στο βλέμμα του καθρεφτίζονται τ' αστέρια που χρόνια περιμένω να βλέπουμε μαζί,

Η γραμμή των χειλιών του διαγράφει το δρόμο για να φτάσουμε 'κεί.

με τρέλα και κρυφό ρομαντισμό
με καρδιά και με μυαλό
τρυφερό και δυνατό

όπως είχα τολμήσει να το φανταστώ

μπορεί και πιο καλό

Δεν είμαι σίγουρη αν το ξέρω

αν το έχω γνωρίσει

Αλλά από πάντα το θέλω

και ήδη κάθε λάθος του έχω συγχωρήσει

Άραγε έχει αργήσει

ή εγώ το έχω στήσει;

Ελπίζω κι εκείνο να με αναγνωρίσει

Ένα κορίτσι

που έχει λατρέψει

που το έχει αγαπήσει

Το δικό του κορίτσι.

Πληγή στο ρόδο

Στο ροδοπέταλο πληγή

Σαν αίμα κόκκινο, χωρίς να αιμορραγεί

Ποιος να το έσχισε;

Ποιος να 'ναι, και γιατί;

Ποιος βίαια φέρθηκε σε ό.τι τρυφερότερο έχει ποτέ πλαστεί;

Να 'ναι ένα κτήνος, που να λείβεται στοργή,

με άγρια νύχια και με δύναμη πολλή;

Να΄ναι μια κάμπια που, απλά για να τραφεί,

σ' αυτό περπάτησε και έκανε σχισμή;

Ποιος να ν που σπίλωσε του ρόδου τη μορφή;

Ποιου το σημάδι έχει πάνω χαραχτεί;

Κι αν ειν' αλήθεια μια αυτοκαταστροφή;

Αν ένα αγκάθι από διπλανό κλαδί,

που με το ρόδο είν' η ρίζα του κοινή,

αυτό να τ' άγγιξε

κι αργά, με προσοχή

να δημιούργησε στο ρόδο την πληγή;

 

 

 

Γραμμένο στις 24 Μαϊου 2012

Set your dragon free

Η νεράιδα και ο δράκος.

Πλάσματα ξεχωριστά.
Φως και φωτιά.
 

Μόλις γνωριστήκανε αναγνωριστήκανε.

Έπειτα δεθήκανε.
 

Ούτε αλυσίδες ούτε ξόρκια

είναι που τους κρατούν κοντά.

 

Κι αν είναι δυνατή,
κι αν έχει φτερά
και αν και μόνη της μπορεί να πετά,

στην πλάτη του να ανεβαίνει προτιμά.
Ταξιδεύουν μαζί.

 Όταν είναι χωριστά,
γυρίζουν στο δάσος, προχωράνε αργά,

ανάμεσα απ' τα δέντρα κοιτούν πονηρά.

Δεν κρύβονται πια.
 

Δεν φοβάται αυτή.

Το μόνο που φοβάται,
και μες στη χαρά της συχνά
 γι' αυτό λυπάται,
 είναι εκείνος μην την φοβηθεί.

Μήπως βαρεθεί.

Να την βλέπει συνεχώς μπροστά του.

Να την κουβαλάει στα φτερά του.
 

Κι έτσι λέει στον εαυτό της
"Set your dragon free"
 

Όμως δεν είναι σίγουρη αν μπορεί.

Να μην περιμένει να πετάνε οι δυο.

Να μην ψάχνει να τον δει στον ουρανό.

Στην καθημερινότητά του ο καθένας να γυρίσει.
 

Κι αν είναι, εκείνος να την βρει.

Αντί να αγχώνεται για να τον εντοπίσει.
 

Σε μια χωρά ονειρική

ο, τι αξίζει ποτέ δεν θα χαθεί.
 

Όμως στη γη,
έτσι έχει μάθει,

όποιος θέλει κάτι
πρέπει να διεκδικεί.

 

Δεν ήρθες

Ρωτάνε αν γιορτάζω

κι εγώ τα αυτιά μου κλείνω.

Πόσο αηδιάζω τον Άγιο Βαλεντίνο.

Λουλούδια σοκολάτες

δεν παίρνω ούτε δίνω

και μόνη με τις γάτες

στο σπίτι μου θα μείνω.

Στους δρόμους ζευγαράκια

αγάπες και φιλάκια

τραγούδια, ποιηματάκια

Το facebook μου κλείνω.

Τασάκια όλο αδειάζω

και στο ποτό ξεδίνω.

[στην πραγματικότητα

Νερό βουρβουλακιάζω

και στα γλυκά ξεδίνω]

Βρήκες κι εσύ τη μέρα.

Δεν σ' είδα κι εγώ νιώθω σαν λαστιχένια βέρα.



Δεν ήρθες σήμερα.

Δεν ήρθες να μου δώσεις ένα χαμόγελό σου.

Δεν ήθελα και δεν περίμενα κανένα δώρο.

Μόνο να σε δω.

Και μου το στέρησες κι αυτό.

Να βεβαιωθώ
πως θα με κοιτάξεις όπως συνήθως με κοιτάς.

Να πιστέψω ότι με αγαπάς.

Να πιστέψω μόνο εσένα.

Να ανοίξω συζήτηση με τα μάτια σου
όπως δε συζητάω με κανέναν.

Ερωτευμένη "μάλλον" δεν είμαι,
αλλά πάνε όλα καλά, "νομίζω".

Ήθελα να 'μαι μαζί σου αυτή,
όπως και κάθε άλλη,  μέρα.

Όμως δεν ήρθες.

Ούτε καν για να κοροϊδέψουμε μαζί
και να πούμε πόσο ανόητη είναι αυτή η γιορτή
 που περιμένουν όλοι για να πούνε και να δείξουνε πως αγαπιούνται.

Το σ' αγαπώ δεν λέγεται, βιώνεται.

Γιορτάζεται καθημερινά.

Αλλά όχι σήμερα.



Παρε_α

Πάρε μια βαθιά ανάσα, ίσως θα πονέσει. Πάρε μια απόφαση. Κράτα την αναπνοή σου και βούτα.
Ξέρεις κατά βάθος τι πρέπει να κάνεις. Είναι το μόνο "πρέπει" που πρέπει να ακολουθήσεις.  Το "πρέπει" όχι το ασφαλές, όχι το καλό, όχι απαραίτητα το σωστό. Το "πρέπει" το πιο δυνατό, το εσωτερικό, το τρελό. Το "πρέπει" που δεν σου επιβάλει η λογική αλλά η ψυχή. Υπερνικά όλα τα άλλα. Το ρίσκο νικά το συμβιβασμό. To σίγουρο κενό, που αυτός δημιουργεί, είναι πιο θλιβερό από μια πιθανή πληγή. Το ξέρεις πως δεν γίνεται αλλιώς. Υπάρχει πρόβλημα. Δεν υπάρχει όμως στην ουσία δίλημμα.
Θα καταλάβουν. Όλοι θα καταλάβουν.
I don't care. It surpasses me.
Δεν έχω άλλη επιλογή. Παίρνω φόρα και πέφτω.
Κανείς δεν θα προσπαθήσει να με σταματήσει. Το ξέρουν, κανείς δεν μπόρεσε ποτέ και ούτε θα μπορέσει. Μ' αφήνουν να πηδήσω. Καθησυχάζονται και με καθησυχάζουν πως θα πέσω στα μαλακά.
Υπάρχει μια αγκαλιά που με περιμένει εκεί κάτω. Ο μόνος που μπορεί να με σώσει από την πτώση. Περιμένει να πέσω όμως πρώτα για να την ανακόψει. Οι άλλοι είναι τόσο σίγουροι. Μάλλον θα 'μαι κι εγώ. Αλλιώς γιατί τόσο να τον εμπιστευτώ;
Κι αν η δύναμη με την οποία πέσω τον τρομάξει; τον πληγώσει; Αν δεν αντέξει το βάρος μου;
Και τι να κάνω;
Δεν μπορώ να μείνω ψηλά στο βατήρα. Τώρα ανέβηκα. Με πιάνει ναυτία.
Θέλω να βάλω τα κλάματα. Δεν θα με σώσει όμως, και το ξέρω, μια πισίνα από δάκρυα.
Εγώ το γέλιο του θέλω. Θέλω μια αγκαλιά, την αγκαλιά του. Θέλω να βουλιάξω σ' αυτήν. Θέλω να πνιγώ στα φιλιά, στα φιλιά του.
Θέλω να φάω τα μούτρα μου. Θα ρίξω τα μούτρα μου.
Θα πέσω.

Έτσι..

 

"  Καμία ανάγκη δεν είχε να παριστάνει, να κρύβεται, γιατί ούτε εκείνος παριστάνει, ούτε κρύβεται, μπορεί να είναι εσωστρεφής, αλλά ποτέ κρυφός. Μπορεί να μη μιλούσε για τις σκέψεις του, αλλά δεν είχε δεύτερες σκέψεις, ίσα ίσα η ίδια είχε τρελή λαχτάρα να του φανερωθεί όπως ακριβώς είναι και όπως ακριβώς αισθάνεται, θέλει!
   Έβαλε το χέρι της μέσα στην τσέπη του και εκεί μέσα έπιασε το δικό του χέρι, της το έσφιξε.
   Χαμογέλασαν ο ένας στον άλλο με εμπιστοσύνη. Νομίζει πως κι ο ίδιος όλη μέρα κι ο,τι έκανε για τούτη τη στιγμή το έκανε. Μια αλλόκοτη συνενοχή τούς έδενε, μια συνομωσία και μια συμφωνία ικανοποιημένη σαν όλων των ερωτευμένων ζευγαριών που αισθάνονται ότι κανείς άλλος δεν είναι σε θέση να καταλάβει αυτό που μονάχα εκείνοι, από αρχής του κόσμου, ζουν. Συνομωσία εναντιόν ποιου; Εναντίον του κόσμου; Μιας επηρμένης μοίρας;
   Βύθισε κι άλλο το χέρι της στην τσέπη του.
   Κι αυτός το έσφιξε πιο ζεστά με ένα ακόμα πιο γλυκό χαμόγελο στα χείλη του χωρίς να την κοιτά, κοιτούσε μακριά, μπροστά στο δρόμο. Την πλημμύρισε να του πει "σ'αγαπώ". Ένα αιφνίδιο,βέβαιο "σ΄αγαπώ", το πρώτο. Όμως σταμάτησε την ορμή της. Για να μην τον τρομάξει, να μην τρομάξει η ίδια, να μην υποβιβάσει στα μάτια του το "σ'αγαπώ" της έτσι βιαστικό, μη φανεί επιπόλαια και τον χάσει...
   Επικρατεί η άποψη πως μόνο κεραυνοβόλος είναι πάντα ο έρωτας, μόνο απ' την πρώτη ώρα έρχεται αν είναι να έρθει. Δεν ξέρει. Δεν θέλει τώρα να κάνει αναλύσεις, βουβές έρευνες και στατιστικές στο μυαλό της. Τέλος αυτά, δεν τα χρειάζεται γιατί τώρα ζει. Ωστόσο, καταπίνει το "σ'αγαπώ" της. Η παραδοσιακή γυναίκα που αναμένει τον άντρα κυνηγό, τον άντρα κατακτητή, επικρατεί μέσα της. Αχ έτσι μόνο αξίζει... Γιατί μάλλον κι εκείνος θα την προτιμάει έτσι. Να λοιπόν που ποτέ δεν γλιτώνεις εντελώς από την προσποίηση, ειδικά όταν πέφτεις στην βαριά ανάγκη του έρωτα, πώς να είσαι εξαρχής εντελώς ειλικρινής και άφτιαχτος; Να ρισκάρεις; Εδώ κρέμεται η ζωή σου!  "

 

 Μάρω Βαμβουνάκη, Ο ερωτευμένος Πολωνός

Επίδραση

Σε βλέπω κι όσο κι αν το προσπαθώ, δεν ελέγχομαι.

Κοιτάζω στον καθρέφτη και σε σκέφτομαι.

Νομίζω πως η καρδιά μου θα σκάσει από ευτυχία.

Τα χείλια μου θα σκιστούν από το τέντωμα του χαμόγελού μου.

Τα μάτια μου θα πεταχτούν από το γούρλωμα, όπως στα cartoon.

Θα σε βομβαρδίσουν με καρδιές. Εύχομαι να μην τρομάξεις.

Τα μαγουλά μου γίνονται κατακόκκινα.

Αν τα αγγίξεις είναι έτοιμα να λιώσουν, ή ίσως να καείς.

Στ' αυτιά μου εναλλάσσεται ο χτύπος της καρδιάς με τη φωνή σου.

Ζαλίζομαι. Το κεφάλι μου θα σπάσει.

 Παντού μέσα κι απ' έξω μου είσαι εσύ.

Δεν με νοιάζει πού είμαι, πώς είμαι, τι κάνω. Αρκεί να είμαστε μαζί. 

 

Στέμμα από πηγολαμπίδες

Έχω πληγώσει ανθρώπους στη ζωή μου.
Όχι πολλούς, απ' όσο ξέρω.
Αλλά κι αυτούς τους σκέφτομαι συχνά και με απασχολούν.
Δεν φταίω, λέω, δεν φταίω.

Μάλλον χρειάζεται δύναμη για να 'σαι δίπλα μου.
Όχι τόσο ανοχή όσο αντοχή.

Θα βοηθήσω.
Θα αγκαλιάσω, θα συμβουλέψω, θα στηρίξω.

Έχω όμως το εξής κακό.
Στην ειλικρινή αγάπη όσων δεν μπορούν να αγαπήσουν τον εαυτό τους, να πιστέψω αδυνατώ.
Ακόμα και -κι όσο- αν εγώ τους αγαπώ, δεν θα βγει για κανέναν σε καλό.
Όποιος δεν μπορεί να αγαπήσει τον εαυτό του, ούτε κανέναν άλλον μπορεί πραγματικά να αγαπήσει ούτε την αγάπη να δεχθεί.
"Ουδείς ασφαλέστερος εχθρός του ευεργετηθέντος.." έχουν πει.
Η διαπίστωση πως μάλλον έχουν δίκιο, απερίγραπτα με στεναχωρεί.

Θέλω σ' εκείνον που στηρίζω να μπορώ να στηριχθώ.

Απλό.

Δεν το παίζω υπεράνω και δεν επιδιώκω να κάνω τον ηγεμονικό αρχηγό.

Δεν ζήτησα προσωπικά ποτέ να λατρευτώ.
Πώς γίνομαι βάρος στους ώμους κάποιων και πέφτουνε μία στιγμή δεν το κατανοώ.
Δεν φταίω εγώ.
Δεν το θέλω αυτό.
Δεν θέλω να βαραίνω κανέναν.
Δεν θέλω να σκύβουν για μενα.
Δεν ζήτησα κι ούτε θα ζητήσω ποτέ κανείς να μου υποκλιθεί.
Θέλω οι άνθρωποι γύρω μου να είναι όρθιοι, περήφανοι, χαμογελαστοί.
Θα κάνω ότι μπορώ γι' αυτό.
Στην πρόθεσή μου όμως συναντώ περιορισμό.
Ο καθένας στέκεται στα πόδια του.
Εγώ μόνο ως χέρι είμαι σε θέση να ανταποκριθώ.

Προσελκύουνε τους άλλους όσοι ακτινοβολούν.
Όμως δεν θα φταίει η λάμπα αν οι πεταλούδες θα καούν.
Ίσως να νομίζουν πως πάνω της να κολλούν,
είναι ο,τι τους χρειάζεται σε πηγολαμπίδες για να μεταμορφωθούν.

Όμως το έχει μέσα της η λέξη, πηγή+λάμψη, πηγή φωτός.

Όλοι έχουν μέσα τους φως.

Η λάμψη είναι εσωτερική.

Οι ίδιοι είναι η πηγή.

Είναι πηγή ολέθριου λάθους

να το ψάχνουν από άλλους.

Μου λείπεις πριν-μην φύγεις

 Όσο είμαστε μαζί,

εντονότερα μου λείπεις συνεχώς και πιο πολύ

Όσο έρχομαι κοντά σου,

περισσότερο φοβάμαι όταν θα 'μαι μακριά σου

Παίρνω το λίγο από κάθε στιγμή

Το νιώθω πολύ

Αλλά δεν μου αρκεί

Συγχρόνως είμαι ευτυχισμένη κι υποφέρω

Ενώ είμαι σίγουρη.. δεν ξέρω

-Μη φύγεις! ,θα σου πω

θα 'θελα να σου πω

θα 'πρεπε;

μπορώ;

-Αφού είμαι εδώ. Εγώ είμαι εδώ.

θα/να μου πεις.

"Κι αυτό σωστό"

Τώρα είσαι εδώ

Κι είμαι κι εγώ

Όμως Μετά;

Με βασανίζουνε πολλά

Ό,τι συνήθισα στους άλλους να κατηγορώ

Όσο πιο καλό,

τόσο περισσότερο να ανησυχώ.

Δεν αντέχω

Τίποτα δεν είναι σταθερό

Όνειρο αληθινό

Κι όμως εγώ..

 Σε παρακαλώ

Πάρε με αγκαλιά

Σφιχτά

Όλα τ' άλλα περιττά

Σταμάτησε το χρόνο

Να 'μαι μ' εσένα μόνο

Να προλάβω να ανασάνω

Να μπορώ να σ' αισθανθώ

Δεν το είχα ως σκοπό

μα νομίζω πως μ' εσένα έχω πάθει εθισμό

Θέλω πάνω από μια δόση

Δεν το έχω ξανανιώσει

Είσαι εδώ,

 κι όμως μου λείπεις.

Κι αν σε δω

κι αν δε σε δω

πάλι μου λείπεις.

Έρωτας-Κίνδυνος

* Όπου ακούσεις έρωτα, τρέξε να σωθείς. Απόφυγε τον. Καλά θα κάνεις να φοβηθείς.
Θα σου προσφέρουν τόσα πολλά, αλλά για αντάλλαγμα θέλουν τον εαυτό σου.
Θα σου χτίσουν ένα χρυσό κλουβί και θα σε πουν αχάριστο αν δεν μείνεις εκεί. Θα σε κυνηγήσουν με μανία σαν άγριο πουλί. Θα σταματήσουν μονάχα αν βαρεθούν ή αφού έχεις λαβωθεί.
Θα σε γεμίσουν λόγια. Ωραία, χρυσά, ασημένια, με πολύτιμα πετράδια..βαριά. Τόσο βαριά που στο τέλος θα σε πνίγουν, θα σε γονατίζουν. Σε θέλουν υποκλιμένο, υποταγμένο στους υπηκόους βασιλιά.
Μην ξεγελαστείς και νομίσεις πως θα σ' έχουν θεό. Θεό οι ερωτευμένοι έχουν τον εγωισμό.
Σε θέλουν να καλύψεις ένα απέραντο κενό, δικό τους, εσωτερικό. Δεν φταις εσύ γι' αυτό, ο,τι κι αν πουν.
Δεν πρόκειται να σε ανεβάσουν πραγματικά. Σε βλέπουν ψηλά. Θα προσπαθήσουν να σε κατεβάσουν για να σε φτάσουν.
Θα σου πουν Σ' αγαπώ. Θα ντύσουν τα δεσμά σου μ' αυτό. Στο χέρι σου είναι να το καταλάβεις.
Αν αγαπάς, δεν φυλακίζεις, δεν στολίζεις, δεν λυσσάς. Αν αγαπάς, σωπαίνεις και χαμογελάς.
Δεν ψάχνουν να σε "έχουν". Παρ' όλα αυτά το ξέρουν.
Είστε δυο ολόκληρα, συνδεδεμένα αιώνια, συνειδητά. Όχι κενά, όχι κλουβιά. Είστε μαζί.
Ενωμένοι με μια αόρατη κλωστή, ελαφριά, μα δυνατή.

Έρωτας: ένα όπλο της φύσης που δεν μπορείς να πολεμήσεις.

Αγάπη: δώρο της ψυχής κι είσαι από πάντα νικητής.



* Όχι απόλυτα η δική μου άποψη.

-Πώς σε λένε; -Ευτυχία -Σε φοβάμαι

Τόσο καλό.
Πολύ καλό..
Μήπως δεν είναι αληθινό;

Γεύση γλυκιά.
Πολύ γλυκιά..
Λες να είναι δηλητήριο;

Τόση ομορφιά..
Κι αν αλλάξει;
Κι αν ο χρόνος το γεράσει;


Χαίρομαι τόσο που είναι εδώ.
Κι αν μ' αφήσει;
Ω, πόσο θα μου λείψει..

Άτοπες δόσεις

Δεν θα δεχτώ

αυτά που θέλεις να μου δώσεις.

Αν αφεθώ

φοβάμαι πως θα με προδώσεις.

Μοιάζει καλό.

Μα ποιές θα ειναι οι επιπτώσεις;

Απ' το Θεό

κάθε φορά πονάνε οι πτώσεις.

Εθιστικό

όνειρο σε άτοπες δόσεις.

Να γεννηθώ

για να μπορείς να με σκοτώσεις;

Σ' έχω δει... Θυμάσαι;

   Κάποιους ανθρώπους από την πρώτη στιγμή που τους βλέπεις, πριν καν τους μιλήσεις, πριν πραγματικά τους γνωρίσεις, νιώθεις πως θα παίξουν κάποιο σημαντικό ρόλο στη ζωή σου.
Κάτι σε συνδέει μαζί τους. Είναι σαν να τους ξέρεις χρόνια. Από το παρελθόν ή το μέλλον σου, που κανένα δεν έχεις ζήσει ακόμα, ή που, κατά μία άλλη άποψη, συμβαίνουν την ίδια  στιγμή με το παρόν σου.
   Περνάει καιρός. Άλλα άτομα συνοδεύουν την καθημερινότητά σου. Μοιράζεσαι στιγμές και εμπειρίες μαζί τους, ευχάριστες, δυσάρεστες, σημαντικές κι ασήμαντες. Μοιράζεσαι τη ζωή σου. Εν τω μεταξύ ίσως ξεχνάς αυτούς τους ανθρώπους που ποτέ-ή μάλλον ακόμα- δεν γνώρισες. Δεν τους ξεχνάς, απλά δεν τους σκέφτεσαι. Υπάρχει όμως μια μνήμη που θα ανακληθεί από τη ζωή όταν έρθει η στιγμή. Ιστορία που θα πάρει μέρες, χρόνια, με ενδιάμεσες συναντήσεις ή χωρίς. Κι εσύ θα τις θυμάσαι όλες..

Το ξανθό κοριτσάκι με τα γαλάζια μάτια που περίμενε μπροστά μου και κοιταζόμασταν πολύ, μια από τις ελάχιστες φορές που πήγα στο κυλικείο του Δημοτικού, και δεν το ξαναείδα γιατί σύντομα άλλαξε σχολείο....στο Γυμνάσιο, θα γινόταν η διπλανή μου και κολλητή μου.

Η κοπέλα που μου χαμογέλασε την πρώτη μέρα στο Λύκειο και λυπήθηκε όταν άλλαξα θρανίο από μπροστά της κι ας ήμουνα ξανά κοντά της, αφότου ενδιαφέρθηκε όταν είχα αρρωστήσει, και ξεχωρίζοντας ιδιαίτερα στο γενικά αφιλόξενο περιβάλλον της τάξης μου, μου θύμιζε πολύ τον εαυτό μου.. Και το όνομά μου ακόμα.. Γνωρίζοντας ήδη η μια την ύπαρξη της άλλης από κοινή μας φίλη για πολλά χρόνια... δεν ξέραμε πως κάποτε θα γίνουμε soulmates.

Αυτόν που πρόσεξα στο σχολείο
και, πρώτη φορά μετά την έναρξη της εφηβείας μου,
τον συμπάθησα πραγματικά σαν άτομο και φίλο,
χωρίς να εμπλακούν αμέσως η φύση κι οι ορμόνες μου,
μόλις κιόλας τον γνώρισα
τον ξεχώρισα.

Από μακριά μια μέρα στην παρέα, τον είδα,
μιλούσε, δεν μιλήσαμε.

Μήνες μετά σε μια έξοδο, χωρίς να το(ν) περιμένω, γνωριστήκαμε.
Τρεις ώρες περίπου μαζί.
Δύο αγόρια Ένα αγόρι-σπαστικός κι ένας άντρας-αρχηγός.
Μια εξερεύνηση, μια ανακάλυψη,
το μέρος που αποφάσισα πως "θα ρθω με το boyfriend, όταν με το καλό αποκτήσω".

Συναντηθήκαμε ξανά
περίπου ένα μήνα μετά, τυχαία,
στο ίδιο μέρος όλη μέρα,
ο καθένας σε διαφορετική παρέα.
Γνωστοί,
κι εμείς κι αυτοί.
Οι δυο μας δεν μιλήσαμε,
παρά μόνο για να παρατηρήσουμε πως "δεν συγχρονιστήκαμε".
Μα, στην ουσία,
εμφανίστηκε την κατάλληλη στιγμή,
κι, εκεί που βούλιαζα, μου έδειξε πώς να συνεχίσω την πορεία. 

Μεταξύ της χρονιάς,
ήρθε μια μέρα στην τάξη μου ως εκπρόσωπος της άλλης πλευράς.
Μέσα στη θεωρητική,
δίκιο φυσικά πού να βρει.
Τον θαύμασε η κρυμμένη μου φύση
και ενεπλάκη να τους ηρεμήσει.
Πιστεύω, έχει μια γοητεία
και η Φυσική και η Φιλοσοφία.

Αρχές τελευταίας χρονιάς.
"Αν είναι να αλλάξει κάποιος τάξη θα 'ναι αυτός."
 Δεν άλλαξε, ευτυχώς. 

Once upon a dream - Sleeping Beauty