Μείνε στη μνήμη

Μην γίνεσαι ηλίθιος μες στη λήθη μου.

Μην μου χαλάς το παραμύθι μου.

Μην με παρεξηγείς για ο, τι σου έχω δώσει. 

Μην με κατηγορείς για ο, τι δεν μου έχεις ζητήσει.

Εσύ, ναι εσύ. 

Όποιος κι αν έχεις γίνει. 

Μην. Μην. 

Μείνε στη μνήμη.

Ποιος είσαι,

Τι είσαι,

Τι ήσουν,

Τι ήταν

δεν με νοιάζει. 

Για μένα ισχύει ο, τι είδα. 

Μια σελίδα.

Γραμμένη. 

Σκισμένη.

Χαμένη. 

Μπορεί να ξαναβρεθεί

και να έχει κάτι να μου πει. 

Μπορεί να έχει γίνει καράβι

και μόνη της να ταξιδεύει.

Μπορεί να μη θέλει να με ξέρει, 

να μην ξέρει να με θέλει. 

Για αυτό και δεν μπόρεσε να μείνει

παρά μόνο ίσως στη μνήμη. 

Και τελικά

εγώ είμαι πάντα η κακιά 

που προσπαθώ 

να φυλακίσω

τον αέρα, 

τον χρόνο

και τα χρώματα 

στον ουρανό το ηλιοβασίλεμα. 

Κάκτος

Αγάπα με, 

θα ήθελα να σου ζητήσω. 

Μα δεν ξέρω αν είναι από εσένα 

που το ζητώ πραγματικά. 

Δίψα. 

Δίψα ακόρεστη. 

Που δεν μπορεί 

κανείς (άλλος)

να τη σβήσει. 

Γιατί; 

Ποιος; 

Μου στέρησε το νερό κάποιος

και γίνομαι κάκτος;

Στέκομαι μες στη έρημο, αγέρωχος, 

λες και είναι κατόρθωμα, περήφανος. 

Δεν με παίρνει, 

μόνο δέρνει 

ο άνεμος, 

ο ανυπόφορος. 

Γέρνω 

αλλά δεν είναι κανείς εκεί 

για να με δει. 

Όποιος με συναντήσει 

δεν ξέρω αν προτιμώ 

να με φοβηθεί 

ή να με λυπηθεί. 

Αν μπορέσει, 

αν θελήσει, 

θα με ποτίσει. 

Θα κρατήσω ο, τι μου δώσει. 

Και θα μείνω εκεί. 

Να παρατηρώ τον κόσμο που αλλάζει. 

Κόσμο που έρχεται και φεύγει. 

Ποτέ δεν θα μισήσω 

όποιον μου έχει δώσει μια στιγμή, 

καλή, κακή. 

Δεν θέλω να πληγώνω. 

Όπως δεν ήθελα να πληγωθώ. 

Ίσως λίγο να ζηλεύω 

άλλα φυτά, 

φυτά που ανθίζουν σε άλλο κλίμα. 

Μου φταίει το κλίμα ή κάποια ρίζα. 

Ή δεν μου φταίει τίποτα. 

Τίποτα δεν μου φταίει. 

Είμαι αυτή. 

Αυτή έχω γίνει. 

Όταν (σπάνια) ανθίζω 

είμαι ιδιαίτερα όμορφη. 

Όσο ζω, όπως ζω, 

είμαι ζωντανή.