Άγνωστος πρίγκιπας

Γιατί 

ένας άγνωστος 

να έχει μεγαλύτερη σημασία 

στη ζωή κάποιας 

από οποιονδήποτε κι οτιδήποτε άλλο 

έχει γνωρίσει, 

έχει αγαπήσει 

κι έχει αγαπηθεί από αυτό(ν) ;

Γιατί πάγωσε ολόκληρος ο κόσμος 

της Ωραίας κοιμωμένης; 

Γιατί δεν έφταναν εφτά νάνοι 

να σώσουν τη Χιονάτη; 

Γιατί η Σταχτοπούτα να βασιστεί 

σε μαγεία με ημερομηνία λήξης; 

Γιατί η Μικρή γοργόνα να απαρνηθεί τον εαυτό της και τον κόσμο 

για να πλησιάσει έναν ξένο ; 

Γιατί η Πεντάμορφη να συμβιβαστεί σε μια φυλακή 

κι από τη λύπη(ση) και τύψεις να αγαπήσει ; 

Γιατί η Ιουλιέτα να αυτοκτονήσει 

για κάποιον που λίγες μέρες μόνο είχε γνωρίσει; 

Μήπως φταίει η εφηβεία; 

Κι αν δεν εμφανιστεί η αγάπη μέχρι τα 16, 

μέχρι τα 30 προλαβαίνεις 

να κρυφτείς να περιμένεις 

ή σε ταξίδι αναζήτησης να βγαίνεις; 

Και τι/ποιους/πόσους θα αναγκαστείς να θυσιάσεις; 

Το ένα

Ακούμπησε την μοναξιά της πάνω του.

Το κορμί της πάνω στο δικό του. 

Και το αντίστροφο.

Η προσφορά 

ήταν για μια αγκαλιά. 

Τίποτα άλλο. 

Δεν άναψε καμία φωτιά. 

Κάνενα φιλί 

δεν έμεινε στα χείλη. 

Καμία στιγμή 

δεν έμεινε στο χρόνο. 

Ήταν κακό.

Μα ήταν καλός.

Δε έφταιγε αυτός. 

Chris Peters; Love Eternal, oil on linen over panel, 24x18in

Καημένοι άνθρωποι. 

Δε ξέρουν να δίνουν. 

Δημιουργούν ανάγκες

που αντί να τις καλύψουν 

καλύπτονται από αυτές. 

Είμαστε εγωιστές. 

Ζητάμε και δε ζητάμε. 

Μισούμε και αγαπάμε. 

Μα όλα έχουν να κάνουν με εμάς. 

Την ανωτερότητά μας. 

Περιμένουμε παράσημα 

ζώντας ασήμαντα. 

Και τελικά

μερικοί 

είναι ονόματα 

που γίνονται αριθμοί. 

Μα πάντα το ένα 

θα βουλιάζει 

στη δίνη του μυαλού το βράδυ. 

Αντιπαθώ

Δε γίνεται 

ακόμα / πάλι

να μου σφίγγεται 

η καρδιά και το στομάχι. 

Δεν θέλω να σε σβήσω. 

Δεν το χρειάζομαι.

Θέλω μόνο 

να σε αφήσω και να προχωρήσω. 

Μπορώ.

Δεν είσαι κάτι σταθερό, 

αξιόπιστο να κρατηθώ. 

Δεν σε μισώ. 

Σε αντιπαθώ. 

Αντίθετα 

σε όλα τα πάθη 

που μου γέννησες

ο, τι μου προξένισες.

Να μην πάθω 

κάτι χειρότερο.

Ελπίζω.

Θα σε αποφύγω.

Μείνε στη μνήμη

Μην γίνεσαι ηλίθιος μες στη λήθη μου.

Μην μου χαλάς το παραμύθι μου.

Μην με παρεξηγείς για ο, τι σου έχω δώσει. 

Μην με κατηγορείς για ο, τι δεν μου έχεις ζητήσει.

Εσύ, ναι εσύ. 

Όποιος κι αν έχεις γίνει. 

Μην. Μην. 

Μείνε στη μνήμη.

Ποιος είσαι,

Τι είσαι,

Τι ήσουν,

Τι ήταν

δεν με νοιάζει. 

Για μένα ισχύει ο, τι είδα. 

Μια σελίδα.

Γραμμένη. 

Σκισμένη.

Χαμένη. 

Μπορεί να ξαναβρεθεί

και να έχει κάτι να μου πει. 

Μπορεί να έχει γίνει καράβι

και μόνη της να ταξιδεύει.

Μπορεί να μη θέλει να με ξέρει, 

να μην ξέρει να με θέλει. 

Για αυτό και δεν μπόρεσε να μείνει

παρά μόνο ίσως στη μνήμη. 

Και τελικά

εγώ είμαι πάντα η κακιά 

που προσπαθώ 

να φυλακίσω

τον αέρα, 

τον χρόνο

και τα χρώματα 

στον ουρανό το ηλιοβασίλεμα. 

Κάκτος

Αγάπα με, 

θα ήθελα να σου ζητήσω. 

Μα δεν ξέρω αν είναι από εσένα 

που το ζητώ πραγματικά. 

Δίψα. 

Δίψα ακόρεστη. 

Που δεν μπορεί 

κανείς (άλλος)

να τη σβήσει. 

Γιατί; 

Ποιος; 

Μου στέρησε το νερό κάποιος

και γίνομαι κάκτος;

Στέκομαι μες στη έρημο, αγέρωχος, 

λες και είναι κατόρθωμα, περήφανος. 

Δεν με παίρνει, 

μόνο δέρνει 

ο άνεμος, 

ο ανυπόφορος. 

Γέρνω 

αλλά δεν είναι κανείς εκεί 

για να με δει. 

Όποιος με συναντήσει 

δεν ξέρω αν προτιμώ 

να με φοβηθεί 

ή να με λυπηθεί. 

Αν μπορέσει, 

αν θελήσει, 

θα με ποτίσει. 

Θα κρατήσω ο, τι μου δώσει. 

Και θα μείνω εκεί. 

Να παρατηρώ τον κόσμο που αλλάζει. 

Κόσμο που έρχεται και φεύγει. 

Ποτέ δεν θα μισήσω 

όποιον μου έχει δώσει μια στιγμή, 

καλή, κακή. 

Δεν θέλω να πληγώνω. 

Όπως δεν ήθελα να πληγωθώ. 

Ίσως λίγο να ζηλεύω 

άλλα φυτά, 

φυτά που ανθίζουν σε άλλο κλίμα. 

Μου φταίει το κλίμα ή κάποια ρίζα. 

Ή δεν μου φταίει τίποτα. 

Τίποτα δεν μου φταίει. 

Είμαι αυτή. 

Αυτή έχω γίνει. 

Όταν (σπάνια) ανθίζω 

είμαι ιδιαίτερα όμορφη. 

Όσο ζω, όπως ζω, 

είμαι ζωντανή.

Αστείο

Είναι αστείο 

πόσα έγραψα 

για ανθρώπους 

που δεν το ξέρουν 

κι ούτε θέλουν.

Είναι αστείο 

πόσα έγραψα 

για πράγματα

που δεν τα ξέρω

κι ούτε θέλω.

Αστείο

ή γελοίο. 

Για ανθρώπους

σαν εσένα. 

Για πράγματα 

σαν τον έρωτα. 

Αστείο

ή γελοίο 

ή τραγικό. 

Πάτρια εδάφη / Αντίκες

Γυρνώντας στα πάτρια εδάφη.. 

Αρχίζεις τις βόλτες στους κήπους 

με τα λουλούδια που αγάπησες 

και τα δέντρα που σε αγκάλιασαν, 

τα ζουζούνια που μιλούν τη γλώσσα σου, 

τα χρώματα που συνοδεύουν τη ζωή σου, 

τις μυρωδιές που θα σε ακολουθούν. 

Αφήνεσαι στον ουρανό 

ηλιόλουστων ημερών 

που θα είναι πάντα εδώ να σε περιμένουν.

Μα μέσα στα εδάφη αυτά 

κάποια στιγμή αρχίζεις και τα σκαψίματα. 

Ψάχνεις θησαυρούς που είχες θάψει

κι είχες νόμιζες ξεχάσει. 

Με αμφίβολα σημάδια να σε καθοδηγούν

αφού τόσα έχουν αλλάξει. 

Τα χρόνια που έχουν περάσει μοιάζουν λίγα. 

Σαν να νομίζεις πάντα μέσα σου βαθειά 

πως μπορείς να γυρίσεις στα παλιά. 

Πως υπάρχουν πράγματα αρχαία 

που το να τα ξεθάψεις έχει αξία. 

Θα τα ξεσκονίσεις λίγο κι όλα θα είναι καλά. 

Με την απόσταση του χρόνου 

μπορείς τώρα να τα καταλάβεις καλύτερα. 

Με αυτή την απόσταση

που ήλπιζες πως θα σε κάνει να ξεχάσεις.

Μα δε θέλησες ποτέ πραγματικά να ξεχάσεις.

Φοβάσαι να ξεχάσεις. 

Δεν θέλεις να ξεχνάς.

Θέλεις να μπορείς 

να έχεις κάπου να επιστρέψεις.

Δεν πετάς τίποτα. 

Μόνο χάνεις. 

Κι έτσι αδειάζει χώρος στα ράφια. 

Στα ράφια με τις αντίκες

που θα είναι πολύτιμες 

πάντα για σένα

κι ας μην λειτουργούν πια. 

*Μην ψάξεις/φτιάξεις αντίγραφα. 

Όνειρό μου

Όνειρό μου, 

τον καημό μου 

διώξε μακριά. 

Αγκαλιά μου, 

στην καρδιά μου 

βάλε φωτιά. 

Αχ ψυχή μου, 

στη ζωή μου

δώσε πνοή. 

Γίνε αγάπη 

δίχως τέλος 

κι αρχή. 

Πες μου κάτι. 

Κάνε βέλος 

την μουσική. 

Φύγε

Με ενοχλεί που με νοιάζει. 

Δε μου χρειάζεται να σε χρειάζομαι. 

Δεν θέλω να σε θέλω. 

Προσπαθούσα, έλεγα, 

να σε θελήσω

για ανταπόδοση. 

Προσπαθώ, τώρα, 

να αποφύγω να νιώσω 

όπως μπορείς εσύ.

Δεν το αντέχω εγώ. 

Δε θέλω. 

Δε μου χρειάζεται.

Φύγε 

για να μη νιώθω πως σε εγκαταλείπω, 

για να μη αναγκαστώ να σε διώξω,

για να μη μου λείψεις αργότερα περισσότερο.

Lost and Found

Βλέπω 

κάποιον που σου μοιάζει. 

Οικείο και ξένο. 

Σαν να τον ξέρω. 

Όμως δεν σ' έμαθα. 

Σαν ψέματα. 

Κι όμως το ήξερα. 

Υπάρχεις και ως άλλος. 

Είναι καλός. 

Να είναι καλά. 

Έχει αλλάξει. 

Σαν πεταλουδα

που έχει βγει από το κουκούλι. 

Σε αυτά τα μάτια

ψάχνω σύνδεση. 

Είσαι εσύ; 

Τι έχουν δει; 

Κρύβουν χαρά, θυμό, ή λύπη; 

Συγχώρεση, εκδίκηση, ή αγάπη; 

Μνήμη. 

Κάτι. 

Για μένα. 

Μια ματιά στα χαμένα. 

Όσο ζω, 

θα σε ξαναδώ. 

Θυμάμαι και αγαπώ..

Ένα κύκλο. 

Ένα κήπο. 

Στο χορτάρι και στα αστέρια. 

Πώς ενώθηκαν τα χέρια.

Πώς ανοίξαν οι καρδιές.

Μοιάζει σαν να ήταν χθες.

Από εκείνες τις βραδιές 

που το θαύμα βρέθηκε στα απλά. 

Ούτε η πρώτη ούτε η τελευταία φορά.

Χοροί 

Ψίθυροι 

Γέλια 

Τρέλα

Δάκρια

Εκεί στου ονείρού μας την άκρια.

Εκεί που το τέλος είναι η αρχή. 

Εκεί, μέσα στην ψυχή. 

Όχι μόνο ανάμνηση, 

μα έμπνευση. 

Εσύ

και τα άλλα παιδιά. 

Πιστέψαμε στη μαγεία,

στον άνθρωπο,

στον κόσμο

και στον δικό μας χρόνο.

Μην φοβηθείς, λοιπόν, το μακριά

γιατί η αλήθεια δεν ξεχνά. 

Δεν ήμασταν

Δεν ήμασταν εμείς για τέτοια.

Ούτε για άλλα ήμασταν.

Πώς να ήταν μιας ζωής έρωτας;

Πώς να ήταν εμπειρία μιας φοράς 

κι έξω από την πόρτα;

Αφού αυτή η πόρτα 

δεν άνοιξε από εμάς

και δεν μπορεί να κλείσει.

Μόνο να μην είσαι/είμαι σπίτι,

βρήκες κάποτε τη λύση. 

Πάντα όταν βρισκόμαστε

θα χαιρετιόμαστε 

με ιπποτική ευγένεια

στο φύγε και στο έλα.

Σε καθενός την πόρτα. 

Αυτό το χαμόγελο δε θα σβήσει.

Μόνο μορφές έχει αλλάξει. 

Από την τυπικότητα στην πονηριά.

Κι από τις υποσχέσεις στα μυστικά.

Δεν τα μπορώ τα απλά.

Δεν ήμασταν για αυτά.

Σε αγαπώ αδελφικά.

Με την έννοια 

πως θέλω να είσαι καλά

και να μη μπορέσεις να με μισήσεις.

Να μου ξαναμιλήσεις.

Να σε ξαναπάρω αγκαλιά.

Να κοιμηθώ στον ώμο σου

και εσύ στην ποδιά μου.

Μα να μη χρειάζεται να κουβαλάς 

σαν ψώνια σε ανηφόρα

τα ψυχολογικά μου.

Ή να σε ρίχνω με κλωτσιά

σε μιας πισίνας τα βαθιά. 

(Δεν το έκανα εγώ, το ξέρω,

μα με έχεις συνδέσει με αυτό τον πόνο)

Δεν θα σε υποδεχτώ ξανά για "καλημέρα"

γυμνή κι αθώα κρυμμένη στο σεντόνι. 

Δεν θα τελείωνε αυτό το παιχνίδι.

Μόνο αν το αφήναμε για άλλο.

Δεν ήταν παιχνίδι, ήταν εξάσκηση, 

πρόβα για μια παράσταση 

που είναι να δίνουμε ξεχωριστά. 

Μονόλογους μεταξύ μας δεν έχει πια.

Δεν πειράζει.

Βρες λόγια και τραγούδια

και εικόνες και στιγμές

για εκείνη

που είναι για σένα.

Νομίζω μου μοιάζει .

Αλλά όχι. 

Πρόσεξε να είναι η μία,

να μην ψάχνεις άλλη. 

Δεν σε βάζω στη σύγκριση.

Δεν θα στο πω

για να μην περιμένεις κάτι.

Γιατί

πάντα θα μπορούμε

να δώσουμε 

ένα φιλί

αλλά τίποτα άλλο 

μεταξύ μας 

που να αξίζει. 

Το πάπλωμα

Φοβάμαι τη μοναξιά.

Όπως ίσως όλοι.

Αν πάρεις μια μικρή γεύση,

μετά πεινάς πιο πολύ.

Νιώθω εκτεθειμένη.

Όταν δεν έχω αγκαλιά.

Είναι σαν τον φόβο που έχουν τα παιδιά 

με το πόδι έξω από τα σκεπάσματα

για τα φαντάσματα.

Νιώθω πολύ ξεκρέμαστη.

Το κενό του γύρω κόσμου για άλλη μια φορά βαραίνει.

Φαντάσου να μην είχα ανθρώπους να με σκέφτονται.

Αν δεν είχα ανθρώπους να σκέφτομαι

θα ένιωθα λιγότερο ή περισσότερο μόνη;

Πονάω, πεινάω και κρυώνω.

Νιώθω σαν να θέλω να βουλιάξω 

στον ύπνο και στο χρόνο.

Μια το κάνω αυτό στο παρελθόν 

και μια το κάνω στο μέλλον.

Αναλόγως με το τι έχω να ασχοληθώ.

Και λίγο καίω.

Σκέφτομαι και γράφω

"Μην γράφεις για 'μενα στο ημερολόγιο.

Γράψε για 'μενα στην άμμο, να τα πάρει το κύμα." 

μου είπες. 

Γράφω, για 'σενα, 

παρατήρησα, 

στα περιθώρια.

Δίνω τον κεντρικό χώρο
σε όλα τα ασήμαντα.

Ονόματα. 

Τι νόημα έχουν δεν ξέρω

και πόσο σύντομα θα τα ξεχάσω.

Γεμίζουν οι μέρες μου. 

Οι νύχτες φέρνουν λόγια,
εικόνες, σκέψεις, συναισθήματα.

Ψάχνουν να χωρέσουν αυτά.

Καλύπτουν τα κενά.

Κεντάω με το στυλό. 

"Σκέφτομαι και γράφω" εγώ.

"Πέφτω και σηκώνομαι" εσύ.

Και η ζωή κερί που λιώνει.

Το φως του φεγγαριού
καθρέφτης της ψυχής μου.

Πώς τολμάμε να μιλάμε για αγάπη;

Το έχουμε ανάγκη.

Να ονειρευόμαστε ένα καλοκαίρι 

που δεν είναι σίγουρο αν θα 'ρθει,

πιο σίγουρο είναι πως θα φύγει.

Κι όταν δεν σκέφτομαι,

κι όταν δεν γράφω,

παγώνω.

*Στο πρώτο μου Σκέφτομαι και γράφω είχα πάρει Α με τρεις τόνους. 

Κι έτσι ένιωσα πως αυτό είναι για 'μένα, ότι θα πάει καλά. 

Μακάρι να μπορούν να συνδυάζονται τα Α και οι τόνοι. 

Αρκετή

Είναι από αυτές 

τις στιγμές 

που νιώθω χαζή 

αλλά ανακουφισμένη. 

Βρέθηκε κάποιος να μου πει

πως είμαι αρκετή. 

Πως η ζωή είναι πιο απλή 

από όσο έχω φοβηθεί

και πιο περιπλοκη 

από όσο μπορώ να ελέγξω,

να πάρω την ευθύνη. 

Φτάνει να προσπαθώ,

και να με νοιάζει. 

Κι ας μην μπορώ,

και ας μην ξέρω. 

Δεν θέλει να πω, 

θέλει να κάνω. 

Να κάνω ο, τι θέλω, 

όχι να θέλω. 

Αποφυγή

Θες να αποφύγεις τον έρωτα,

αλλά δεν ξέρεις από πού θα σου 'ρθει.

Σου ανακατέβει το στομάχι.

Σου βουίζει στο κεφάλι.

Σε τραβάει από το πέτο.

Από το στήθος.

Σε πετάει 

από τη χαρά στη λύπη.

Σαν παιχνίδι.

Σαν κρυφτό.

Σαν πάλη. 

Πάλι.

Παίζεις.

Και δεν ξέρεις

ποιος είναι ο συμπαίκτης.

Αν είναι ίδιο 

το παιχνίδι για τον άλλο,

τον προηγούμενο,

τον επόμενο.

Ποιος θα σε κερδίσει.

Ποιος θα σε διαλύσει.

Ποιος θα σε ανθίσει.

Ποιος θα σε μαδήσει.

Ποιος θα σε γεμίσει.

Ποιος θα σε φωτίσει. 

Ποιος θα σε στριφογυρίσει.

Στη ζωή ποιος θα σε ξεναγήσει.

Αχ ένας έρωτας..

Δυο, τρεις.

Σε βουλιάζει και σε ανεβάζει.

Μια θάλασσα να πνιγείς 

καθώς σε αγκαλιάζει.

Νερό να γίνεσαι

και φωτιά την ίδια στιγμή.

Να λιώνει το κορμί

και να καίγεται η ψυχή. 

Όχι, δεν τα θέλω όλα αυτά.

Το μυαλό
σαν πέτρα σταθερή.

Χτίζει μια ζωή.

Έναν εαυτό.

Επιτίθεται στον κίνδυνο.

Χτυπάει κάθε τι 

ευάλωτο

που σε κάνει.

Από την πίεση ίσως γίνει διαμάντι.

Αξιοθαύμαστο.

Άτρωτο.

Να χαράζει..

Τι;

Μα 

ξανά

θα μπορεί

να κλαπεί, 

Το περιστέρι και το φεγγάρι

Ήταν κάποτε ένα φεγγάρι και ένα περιστέρι.
Το περιστέρι κοίταζε το φεγγάρι λαμπερό
και ήθελε να πάει σε αυτό.

Ρώτησε μια κουκουβάγια λοιπόν,
που γνώριζε τα μυστικά των μαγισσών,
κι αυτή του είπε πως αν απλώνε τα λευκά φτερά του
κάθετα στο δρόμο του φεγγαριού
σε μια γραμμή
και προσπαθούσε έτσι να πετάξει,
το ίδιο το φως του θα το τραβούσε εκεί.

Περιμένοντας μια νύχτα με πανσέληνο,
το περιστέρι είδε σε ένα πολύ ζωντανό όνειρο
πως είχε φτάσει ήδη στο φεγγάρι.
Για μια στιγμή το ένιωσε αρκετό αυτό.
Αρκεί να μπορούσε να ξανακοιμηθεί,
να κοιμάται για πάντα,
κι έτσι θα ήταν ευτυχισμένο.

Όμως άκουσε μια φωνή να το αμφισβητεί:
Τέτοια είναι η αγάπη σου;
Τόση είναι η δύναμη σου;
Αυτό ήταν;
Όχι, δεν είναι έτσι.

Το περιστέρι πέταξε πολύ,

και εκεί που ετοιμαζόταν να παραιτηθεί, 

βρέθηκε ξαφνικά να τα έχει καταφέρει 

να φτάσει στο φεγγάρι.

Όμως εκεί το κυρίευσε απογοήτευση.
Το φεγγάρι ήταν ξερό, ήταν παγωμένο κι έρημο.
Ένιωσε μοναξιά.
Του έλειπαν όσοι είχε αφήσει πίσω,
μια αγκαλιά, μια φωλιά,
κάποιος να το ακούσει,
κάποιος να του μιλήσει.

Πώς θα μπορούσε εκεί να ζήσει;
Θέλησε να γυρίσει.

Το φεγγάρι είναι στόχος.
Το φεγγάρι δεν είναι άνθρωπος.
Αλλά κι οι άνθρωποι είναι στόχοι.
Κι αν τους κατακτήσεις;
Θα φύγεις ή θα μείνεις;
Κι αν το θελήσεις,
θα καταφέρεις να τους κρατήσεις;
Τι θα κτίσεις;
Τι είσαι διατεθειμένος για αυτούς να αφήσεις;

Ο άνθρωπος πάτησε (σ)το φεγγάρι.
Κι έπειτα μόνο αποτυπώματα και μια σημαία.
Εγωισμός που κρύβεται στα όνειρα!

Και γιατί όχι;
Τα όνειρά μας μας ανήκουν.
Ή μήπως όχι;
Μήπως ανήκουμε εμείς στα όνειρά μας;

Ος: αρχή και βήμα
για άλματα και για βουτιές

στην παραγνωρισμένη μου σκέψη 

και άγνωστη ψυχή. 

Κλεμμένα και χρωστούμενα (της στιγμής)

Πόσα χαμόγελα σου χρωστάω;

Πόσα όνειρα;

Πόσα όμορφα λόγια σου πήρα;

Και πόσα δάκρια κρυφά να σου ‘χω δώσει;

Αυτά τα χαμόγελά σου που κλέβω.

Αυτά τα χαμόγελα μου που κλέβεις.

Αυτά που δε λες.

Το πόσο πονάς για να με γιατρεύεις.

Τι να σου δώσω;

Τι να σου ανταποδώσω;

Αφού κι η ίδια 

δεν καταλαβαίνω

να εκτιμήσω

ο,τι παίρνω από σένα.

Μακάρι να μπορούσα να σου πω..

Μακάρι.. Δεν ξέρω. Μακάρι να ‘ξερα. 

Μακάρι να ‘ξερα να στο πω..

Δεν ξέρω ποιον απ' τους δυο μας τιμωρώ.

Από ποιον στερώ τι.

Ποια αξία εκτιμώ.

Ποιος ήξερε καλύτερα από την αρχή.

Πώς αντέχεις;

Θα ήθελα να σε βλέπω

συνέχεια χαμογελαστό,

και δεν καταλαβαίνω 

ότι το χαμόγελο που μου δημιουργείς 

το πληρώνεις εσύ.

Λες τόσα όμορφα πράγματα

και δεν μιλάς για ο, τι σε στενοχωρεί.

Ενώ δεν θέλω να σε έχω, 

φοβάμαι μη σε χάσω.

Είμαι εγωίστρια.

Θέλω να χαμογελάς 

για να μπορώ να χαμογελάω κι εγώ.

Αυτό δεν είναι εγωιστικό;

Ας είναι τα όνειρά μας για καλοκαίρια

να μην πνιγούν στη θάλασσα.

Ας είναι να μπορέσω 

μια στιγμή 

να φιλήσω

σε αυτά τα χείλια

όλα τα λόγια που έχω ακούσει.

Θέλω τόσο πολύ να.. Θέλω αρκετά 

να σε αγκαλιάσω,

να σε σκουντήσω,

να σε αγγίξω,

με οποιοδήποτε τρόπο.

Δεν χρειάζεται καν να μου τραγουδάς.

Αρκεί να χαμογελάς.

Έχουμε ζήσει μέσα από τα τραγούδια.

Ξεγυμνώνουμε τις ψυχές μας, 

ανεξάρτητα από τα σώματα.

Το σώμα σου δεν ξέρω αν θέλω να το ξεγυμνώσω.

Θα ήθελα πάντως να το νιώσω.

Ας μου επιτραπεί

να χάσω 

τον έλεγχο

μια στιγμή.

Και να χάψω

ένα παραμύθι,

για όσο κρατήσει.

Σαμ πως κι αυτοί 

που περιμένουν μια ευτυχία αιώνια

έχουν καμια βεβαιότητα.

Ξέρουν κάτι περισσότερο;

Χαμογέλα για μένα.

Δεν είχα ιδέα τι σου κοστίζει.

Όπως και ούτε

ξέρω ακριβώς το πόσο αξίζει.

Δεν το συνειδητοποιώ.

Δεν θέλω να σ' έχω 

και δεν θέλω να σε χάσω.

Μια ζωή

Θέλω τόσο πολύ
να βρεθούμε μαζί.
Να με πάρεις απ' το χέρι.
Να 'σαι εσύ αυτός που ξέρει.
Μια ολόκληρη ζωή
μας οδήγησε εκεί.
Στη στιγμή που το φιλί μας
θα πει αλήθειες στην ψυχή μας.
Και δεν θα χρειαστεί
να ρωτήσω γιατί.
Όλα έγιναν όταν και όπως
ήταν η κατάλληλη στιγμή
και τρόπος.
Όλα
ξαφνικά
και προγραμματισμένα.
Εσύ μαζί με εμένα.
Σε πόλη μακρινή.
Που έγινε δική μας
κι ένωσε τη ζωή μας.
Μα βιάζομαι πολύ.
Παράξενο αυτό,
αν είναι αληθινό,
πως σε έχω περιμένει μια ζωή.

Φως.
Πώς;

Μορφές

Στα σκοτάδια.

Αναμνήσεων σημάδια.

Αλλού πια.

Καλούπια 

Μορφών 

από το παρελθόν.

Θολών.

Γκρίζων.

Μυστικών.

Ξεχασμένα,

θα 'λεγα,

θα 'θελα να πω.

Να το πιστέψω κι εγώ.

Μορφές άμορφες.

Άμα 'ρθεις.

Και άμα θες.

Δεν τις κάλεσε κανείς.

Μόνο η νύχτα 

σε κάνει να νομίζεις πως συγχωρείς.

Και μπορεί

να ανοίξει το στήθος σου.

Βάρη να αφήσει

ή βάρη να δεχτεί.

Να πνιγεί

ή να αναστήσει

ο,τι το σκότωσε 

κι ο,τι το έκανε να ζήσει.

Βάρη

αλλά από κάτι που πια δεν υπάρχει.

Δεν ξέρω καν από τι.

Δεν είναι καν μία η μορφή.

Στοιχειώνουν τον ύπνο μου

μα όχι τα όνειρά μου.

Δεν μπορούν να 

είναι ποτέ ξανά

αρκετά κοντά μου.

Ζωές που δεν μ' ανήκουν.

Μα μαθαίνω από αυτές στιγμές.

Η νοσταλγία πονά πιο πολύ

όταν αυτά που σου λείπουνε είναι άγνωστα.

Όταν όλα έχουν αλλάξει

κι εσύ έχεις αντέξει

και φτιάξει

τη δική σου ζωή.

Να μη χωράει ο,τι έχει ήδη 

περάσει κι αφήσει και μείνει πίσω.

Μα εμφανίζεται τα βράδια αόριστα.

Αναίτια.

Δεν είναι κανενός η μορφή.

Δεν είναι καν καλή.

Δεν είναι καν κακή.

Είναι απλά ένα περίγραμμα

Ή πολλά.

Δεν ξέρω τι ζητούν.

Ή αν εγώ τα ζήτησα να 'ρθουν.

Στα όνειρά μου θέλω να δω το μέλλον μου.

Αλλά πριν κοιμηθώ βλέπω το παρελθόν μου.

Παρατάσσονται σαν στρατιώτες 

μπροστά σε κλειστές πόρτες.

Στα μάτια που κλείνουν.

Μα τρυπώνουν ξανά.

Στου μυαλού μου τις βόλτες.

Δεν τις βλέπω καν.

Απλά τις νιώθω να με κοιταν.

Αν το σκέφτομαι αυτό θα τρομάξω.

Ενώ δεν είναι τίποτα εδώ.

Ούτε εκεί.

Τις μορφές,

για τις οποίες ξεκίνησα να μιλώ,

μόνο αν σταματήσω καλύτερα θα τις δω.

Ελπίζω να μην με τρομάξουν.

Ελπίζω να ονειρευτώ όμορφα πράγματα.

-Πες στις μορφές τι θες-

Να γίνουν καπνός από αρωματικό κερί.

Κι όχι από σκόνη, ή κάρβουνο, που καίει,

ή από άγνωστη πηγή.

Αρωματικό κερί της μνήμης.

Με όσα αφήνεις

Και με όσα πάντα

θα έχεις μέσα σου, βαθιά.

Και θα 'ρχονται τα βράδια.

Αόριστα.

Άρωμα της μνήμης.

Από αυτά που δεν σ' αφήνουν κι ας τα αφήνεις.

Ξέρω ότι μ' αγαπάς

Μ' αγαπάς. Το ξέρω. Το ξέρω ότι μ' αγαπάς.

Πόση αγάπη μέσα σου κρυμμένη κρατάς;
Πόση αγάπη χωράς;

Πόσους μπορείς να αγαπάς;

Με τον ίδιο τρόπο. Ή τον καθένα με διαφορετικό;

Αγαπάς για να αγαπηθείς, ή εσύ μπορείς και "χωρίς";

Το ότι μ' αγαπάς το ξέρω επειδή δεν θα σε έχω.

Το ότι μ' αγαπάς το ξέρω επειδή αποδεχεσαι να μην σε έχω, και να μην με έχεις.

Σ' αγαπώ. Μ' αγαπάς, γιατί μπορείς στην αβεβαιότητα των πάντων να μιλάς γι' αγάπη.

Να με λες αγάπη. Μου. Και να ακούγεται πολύ φυσικό. 

Στην αβεβαιότητα των πάντων. 

Και εν απουσία υποσχέσεων. 

Και γνώσης για το μέλλον. 

Και χωρίς να θέλω. Χωρίς να ξέρω τι θέλω. Ή ακόμα χειρότερα ξέροντας ότι δεν σε θέλω. 

Αλλά δε μπορώ και χωρίς.. Δηλαδή μου αρέσει να είμαι με.. Εσένα. 

Αλλά θα μπορέσω χωρίς εσένα. Κι αυτό είναι δεδομένο. 

Κι όμως, χωρίς να μ' έχεις, μπορείς να μ αγαπάς. 

Το ξέρω, όχι τόσο απ' όταν το λες, 

όσο σε πιστεψα όταν μου μίλησες για το να μη μου μιλάς. 

Γιατί έχω άλλα πράγματα να κάνω στη ζωή μου. Στις μέρες μου. Και στις νύχτες μου. 

Τα τραγούδια σου είναι απλά για όποτε προλάβω να ασχοληθώ. 

Θα έπρεπε να σου μιλώ. Δεν ξέρω γιατί (ηχο)γραφω, ενώ μπορώ να σου μιλώ. 

Φοβάμαι να σου υποσχεθώ πράγματα.

Αλλά ποτέ δε ζήτησες να σου υποσχεθώ πράγματα. 

Κι ούτε υποσχέθηκες κι εσύ. 

Πώς μπορείς να αγαπάς χωρίς να ξέρεις; 

Μέσα από την αγάπη σου με μαθάινω κι εγώ. 

Αλλά για σένα τι ξέρω; 

Πέρα απ' το ότι μ' αγαπάς;

Πέρα από το ότι μπορείς να μ' αγαπάς;

Δεν ξέρω καν αν σ' αγαπώ. 

Τουλ-είπες

-Πάντα αργείς
-Πάντα βιάζεσαι

-Δεν θέλω "ευχαριστώ". Θέλω μια αγκαλιά.
-Τόσο ενθουσιάστηκα που θα στην έδινα..

Ήταν θαυμάσια. Ήταν καταπληκτικά.
Καμιά φορά η ομορφιά λειτουργεί αντίστροφα.
Όμορφος κόσμος, όμορφη αίσθηση, όμορφη στιγμή 

κι έτσι ομορφαίνει κι ο άνθρωπος που την έχεις μοιραστεί.
Το βλέμμα γλιστράει από τη θέα του παραθύρου στο πρόσωπο του.
Το χέρι - λίγο- ήθελε να γλιστρίσει από τα αντικείμενα.
Το φως _(τα 'παμε αυτά, κι ας ήταν γι' άλλο).
Τα λουλούδια, όνειρο. Αλλά να μην μπορείς να τα αγγίξεις.
- Τώρα που το σκέφτομαι, μπορούσα. Αλλά δεν το έκανα.
Να τα βλάψεις απαγορεύεται, όχι να τα χαϊδέψεις. -
Δεν τιμωρείται μόνο η αχαριστία, τιμωρείται κι ο φόβος κι η δειλία.
Μην καταλήξεις να πέφτεις στην ανάγκη να πληρώσεις 

ο, τι όταν στο προσέφεραν ήθελες να το διώξεις.
Το είχα σκεφτεί από πριν πως δεν πρέπει να μισείς όποιους σ' αγαπάνε, 

γιατί ξέρεις πως είναι να αγαπάς και να σε μισούνε.
Δεν μπορείς βέβαια να επιβάλεις με "πρέπει" να αγαπήσεις ή να αγαπηθείς.
Μπορείς, ωστόσο, φαίνεται, να το προκαλέσεις.
Με ένα χαμόγελο. Δικό σου ή αυτό που δημιούργησες στον άλλο.
Μπορεί η ευτυχία να φέρει αγάπη; Η κάτι σαν αγάπη.
Είναι εγωιστικό να αγαπάς όποιον σε κάνει ευτυχισμένο;
Δεν είναι πάντως καλύτερο να αγαπάς όποιον σε κάνει δυστυχισμένο.
Το να αγαπάς και να είσαι ευτυχισμένος είναι ιδανικό.
Αλλά ποιος ξέρει ποιο γίνεται πρώτο;

Φεγγάρια και συστήματα

Λέμε πως βλέπουμε το ίδιο φεγγάρι, εγώ, κι εσύ, κι οι άλλοι.
Είναι όμως το φεγγάρι ίδιο κάθε βράδυ;
Είναι ίδιο το φεγγάρι ένα βράδυ του ερωτευμένου,
του ποιητή, του παιδιού, του ταξιδευτή, του μόνου,
αυτού που ουρλιάζει κι αυτού που τραγουδάει;
Πόσα φεγγάρια έχω δικαίωμα να αναγνωρίσω;
Σε πόσους να δώσω αυτό τον τίτλο;
Πόσα φεγγάρια μπορώ να έχω; Μπορώ να έχω;
Μπορώ να πω πως ένα σώμα που περιφέρεται γύρω μου είναι "μου";
Μπορώ να πω πως ένα πρόσωπο που λάμπει φωτίζει το δικό μου;
Κουράζω το φεγγάρι με τα λόγια μου;
Με κουράζει; Ή με ξεκουράζει;
Λέω ψέματα; Λέω αλήθεια;
Αν δεν ξέρω και η ίδια, μπορώ να κατηγορηθώ γι' αυτό;
Το είδα. Κάθε φορά το είδα.
Έχει ο καθένας το δικό του φως και τα σκοτάδια.
Είναι οι άνθρωποι σαν φεγγάρια μοναδικοί, ή μοναχοί;
Εξαρτημένοι από μια γη.
Να μπαίνουν ανάμεσα σε εκείνη και τον ήλιο της.
Ο ήλιος είναι που δίνει ζωή στη γη,
μα αν ποτέ τον πλησίαζε πιο πολύ,
θα την έκαιγε, θα την έλιωνε, θα την έτρωγε.
Το φεγγάρι αναστατώνει τα νερά της,
συνοδεύει τα όνειρά της,
είναι γύρω και δίπλα της
παρά τις αποστάσεις.
Το φεγγάρι δε ζηλεύει τον ήλιο.
Κάνει το φως του δικό του
όταν αυτό είναι πιο κρίσιμο.
Στις εκλείψεις επιβάλει την παρουσία του μέσα από ενα φωτεινό κενό,
που δείχνει πως εκείνο είναι πιο κοντινό.
Στη γη ανήκει ένα φεγγάρι κι αυτή ανήκει σε έναν ήλιο.
Αλλά οι άνθρωποι θέλουν παραπάνω.
Έτσι μοιράζουν και ονόματα στα αστέρια συστηματικά.
Είτε είναι από πετρώματα είτε είναι από αέρια.
Αυτό που μας νοιάζει είναι το φως, το στιγμιαίο φως που ταξιδεύει στα χρόνια.

Μεσοτοιχία

Να σε βλέπω να χαμογελάς,

να νιώθεις, να δίνεσαι, να αγαπάς.

Όσα αρνηθήκαμε, 

οι λέξεις που ντυθήκαμε, 

δεν επιτρέπουν να ζητήσω κάτι άλλο. 

Ούτε μπορώ

να μη χαρώ. 

Η θέση που βρεθήκαμε, 

όσα δεχθήκαμε, 

ο τρόπος που δεθήκαμε

όρισαν την πορεία 

που ακολουθήσαμε.

Οι αποστάσεις δεν έχουν σημασία. 

Πάντα 

μπορούμε να πιάσουμε κουβέντα 

απ' όπου την αφήσαμε. 

Μόνο όσα αφήσαμε ανείπωτα

θα κρύβονται στο τίποτα. 

Τα "αδύνατα" 

δεν θα μάθουμε ποτέ τι δύναμη είχαν. 

Καλό είναι, δε λέω, και το "καλύτερα".

Είμαστε περήφανοι 

που πετύχαμε το σπάνιο. 

(Είμαστε όμως ικανοποιημένοι

που απορρίψαμε το συνηθισμένο;)

Να σε αγκαλιάζω, 

να σε φιλάω στο μάγουλο. 

Να σε παρακολουθώ 

να γίνεσαι άγαλμα από μαύρο μάρμαρο. 

Όσο επέλεγες να είσαι αυτό, 

να παγώνεις το μέσα σου και τον κόσμο, 

ήταν καλό να μένω στο να μπορώ να σε κοιτώ. 

Τώρα που μαλακώνεις και γλυκαίνεις ξανά, 

γυρνώντας στο παιδί που γνώρισα

μα σε ενήλικο σώμα πια, 

θα 'θελα
λίγο
να μπορούσα
να σε αγγίξω,

να σε γευτώ. 

Κάτι 

σαν σοκολάτα κρυμμένη στο ντουλάπι,

σαν φρούτο μάλλον που ωριμάζει. 

Σε ξένη αυλή,
αγαπημένου γείτονα

που έχουμε μεσοτοιχία. 

Κοντά μου 

αλλά ποτέ δικό μου.

Για μένα

Για ποιον τα γράφω τα ποιήματα;

Ποιοι να 'ναι οι θύτες, ποιοι τα θύματα;

Δώρα είναι που δημιουργώ ή είναι προβλήματα;

Σε τι αναμνήσεις να γυρίσεις;

Και σε ποια μέλλοντα θα ζήσεις;

Τι εξηγήσεις να ζητήσεις;

Και που τιμές να αποτήσεις;

Για ποιον τα γράφω και γιατί;

Και αν ποτέ δε διαβαστεί

κανένα,

λιγότερο ή πιο πολύ

θα αξίζει απ' ο,τι είναι για μένα;

Όλα δικά μου είναι γραμμένα

και όνειρα και απωθημενα.

Κι αν τα μάθεις,

τι θα πάθεις;

Ακίνδυνα.

Είτε κρυμμένα είτε φανερά.

Είναι κοινά μας μυστικά.

Φυτρώνουν στα καμένα.

Δε ζήτησες ποτέ σου από μένα

κάτι άλλο

ούτε κι αυτό.

Και εγώ δε σου ζητώ

τίποτα άλλο

από αυτό.

Από μέσα μου ο,τι είναι θα το βγάλω

και αν σε εσένα φτάσει

έχει καλώς.

Αλλιώς

κάποιος άλλος

θα τα εκτιμήσει.

Τα δικά του.

Γιατί αυτά είναι για σένα.

Είναι για 'μένα.

Είναι για 'μας.

Τις εμπειρίες, τις αναμνήσεις μας,

τα όνειρά μου

και την καρδιά μου

που ένα -μικρό- κομμάτι της κρατάς.

Συνειρμός

Γιατί

κάποιος να μ' αγαπά;

Γιατί

να μην μπορώ

να το πιστέψω,

να αφεθώ

και να γιατρέψω

ό,τι έχει μείνει

σκοτεινό

κι ό,τι η ψυχή μου κρύβει;

Να σωθώ

από ό,τι έχει γίνει

ή θα γίνει 

σε ένα μέλλον 

μικρό.

Δε βρίσκω λόγια να το πω.

Λες και ξέρω

τι θέλω

να πω.

Ίσως να 'χω κουραστεί.

Να μη θέλω

να μιλήσω.

Να μη βρίσκω

τι να πω.

Να μη βρίσκω

πώς να ζήσω.

Και τι θέλω

να αγαπήσω.

Και τι φτάνει

για να αγαπηθώ.

Τι είν' το μακρινό;

Τι είν' το κοντινό;

Τι είναι δικό μου;

Και τι είναι επικίνδυνο;

Γιατί τραγουδώ;

Τι θέλω να πω;

Θέλω να μιλήσω;

Θέλω να σιωπήσω;

Θέλω να 'μαι μόνη

ή να ανακαλύψω

τι είναι που καίει

και τι με παγώνει;

Είναι τόσο πολύ.

Είναι τόσο λίγο.

Τι θα πει

θα φύγω;

Τι θα πει

μπορώ;

Θέλω ό,τι θέλω

ή με νοιάζει να φανώ;

Γιατί να μην είσαι εδώ;

Τι είναι

που έχω

να περιμένω

να αποκτήσω

να ανακαλύψω

και να αποκαλυφθώ;

Σε ποιόν;

Σε ποιόν;

Και τι

να αφήσω

να φανεί;

Τι να πιστέψω;

Τι είναι πρόβλημα δικό μου;

Τι να είναι το γραφτό μου;

Τι είναι πεπρωμένο,

πετρωμένο,

αφημένο,

ανοιγμένο;

Και που μένω..

Τι να θέλω;

Τι να έχω; 

Τι να ξέρω;

Μα τι λέω;

Πώς να εκφραστώ;

Κι όταν θα τα ακούω,

τι θα αποκρούω

από το υποσυνείδητο;

Εγώ,

η ψυχολόγος,

που ο λόγος

δε της φτάνει

για να βρει

τι είναι και τι κάνει

και μονολογεί.

Δεν ξέρω πότε θα σταματήσω.

Κοιτάζω έξω.

Τα σύννεφα

έχουν γραμμές

από κενό

στον ουρανό. 

Ο ήλιος παίζει να ‘χει δύσει ήδη

και 

εγώ παίζω αυτό το παιχνίδι.

Που δεν ξέρω

τι αφήνω να φανεί συνειδητά

και τι σοφία θα μου βγει ελεύθερα.

Σε ποιο μελλοντικό

και παρελθοντικό

εαυτό χρωστάω

αυτό

ή ό,τι άλλο;

Οι μέρες

Δεν ξέρουν

οι μέρες τι θέλουν.

Ήλιο να τις πάρει

από το χέρι για βόλτα.

Ή σύννεφα

να κρυφτούν στα παπλώματα.

Να γνωρίσουν άλλους.

Ή να γνωρίσουν τον εαυτό τους.

Να βρούνε άτομα

να ενωθούν σε μόρια.

Ή να ανακαλύψουν

τι τέμνει την ψυχή τους.

Δεν ξέρουν τι θέλουν οι μέρες να

ζητήσουν από τον χρόνο που περνά.

Να επιλέξω το τέλος

Πάντα νομίζω πως θα φύγω. 

Πως θα επιλέξω εγώ το τέλος. 

Μα ο άλλος

μ' αφήνει πρώτος.

Παραιτείται. 

Τον διώχνω. 

Τον χάνω. 

Δεν ξέρω τι κάνω. 

Γιατί δεν μπορώ να έχω την ευθύνη; 

Γιατί δεν μπορεί καλό να μείνει;

Στο ράφι να το βάλω

των αναμνήσεων γυαλιστερό. 

"Ο, τι ήταν ήταν", να μπορώ να πω, 

μα εγώ θέλησα κάτι άλλο,

δικό μου, στον κόσμο να ψάξω.

Να υπήρξε ο, τι ζήσαμε μαζί

κι η ιστορία να έχει ολοκληρωθεί.

Αντί να προσπαθώ

με σκέψεις κι υποθέσεις

να τη συμπληρώσω.

Αντί, εν τέλει,

να έχω επιλογές χωρίς τέλη.

Μετα-φράσεις

Θα ήθελα να είμαι μπλε ουρανός.
Όπου βρεθώ είμαι ένας λεκές μικρός.

Οι άντρες ξεπερνούν το βήμα μου.

Κάθεσαι στη καρέκλα, κάθομαι κι εγώ
και κοιτάμε ένα άλμπουμ παλιών φωτογραφιών.

Όλες οι γλώσσες σαν βότσαλα

που ανακατεύουν τα κύματα.

Μπορώ να βρω τις λέξεις σε ατέλειωτες σελίδες
αλλά όχι μέσα μου, είναι, όπως εγώ, ξένες.

Μπορώ να έχω μια στιγμή ηδονής χορωδιακής;

Πώς καήκαμε;

Ευ-άλλο-τη

-Νιώθω ευάλωτη.

-Το καταλαβαίνω.

Αλλά είναι αναγκαίο

για να έρθεις κοντά με τους ανθρώπους.

Αν το σκεφτείς,

ένα ρίσκο παίρνεις

για το τι μπορεί να μπει στο σπίτι σου

κι όταν ανοίγεις το παράθυρο

ή την πόρτα σου.

Αλλά πρέπει να το κάνεις.

Αλλιώς θα μένεις σε ένα δωμάτιο

χωρίς καθαρό αέρα μόνη σου.

Πρέπει να παίρνεις τα μέτρα σου,

αλλά σε λογικό βαθμό.

Εκείνος ως τώρα σου έχει δείξει,

κι αντικειμενικά και με την αίσθηση που σου βγάζει,

τα οποία έχουν εξίσου σημασία,

πως αξίζει να τον εμπιστευτείς

και να του αφεθείς,

όσο μπορείς.

Δε σου λέω να γκρεμίσεις όλες τις άμυνες και τους τοίχους προστασίας σου

-αν κι αυτό θα μπορούσε να έρθει αν ερωτευτείς-

απλά να θεωρήσεις φυσιολογική

την ανανέωση,

που πάει μαζί με την ανασφάλεια

του να ανοίγεις τις πόρτες σου και τα παράθυρα.

Ξερά φύλλα

Σήμερα είχε καταιγίδα.

Tραντάζονται ισχυρότερα

τα πατώματα

με την ωραία θέα.

Ο, τι είδα

να πετά

δεν ήταν πουλιά

αλλά φύλλα ξερά.

Κάποτε είχαν ζωή

και θέση σταθερή.

Τώρα νεκρά,

μα σε κίνηση.

Αντί να τα έχει το χώμα αγκαλιά,

τα πήρε και τα χορεύει ο αέρας.

Δεν ήθελα τίποτα.

Απλά να νοσταλγώ κοιτώ

την ομορφιά.

Να αποδεχτώ υποδεχτώ

τη αλλαγή των εποχών.

Σε ένα κόσμο

που ίσως ποτέ αρκετά

δεν θα μου είναι γνωστά

με σιγουριά.

Παραμυθύματα

Πρίγκιπες, ιππότες, αλήτες και άλλοι, όλοι,

υπό σκέψεις και ιδέες ίσως φεμινιστικές

που των παραμυθιών σου είναι χαλαστές,

δείχνουν/φέρνουν υπό τη γυναίκα, εν τέλει.

Οι πρίγκιπες,

αν θεωρείσαι πριγκίπισσα κι εσύ,

είναι η υποχρέωση, το καθήκον,

το ταιριαστό, η σωστή επιλογή,

με βάση το παρελθόν σας και το μέλλον

και τις θέσεις σας στον κόσμο τις κοινωνικές.

Αν δεν είσαι πριγκίπισσα,

απέναντι στους πρίγκιπες,

νιώθεις κατωτερότητα,

μα κι ισχυρές φιλοδοξίες,

πρέπει να αποδείξεις πως αξίζεις,

να τους φτάσεις, να τους κρατήσεις,

είναι η τύχη

που σου αντιστοιχεί,

είναι η ευκαιρία

που δεν πρέπει να χάσεις,

για να σε κάνουν κάποια,

δίνεις τον εαυτό σου ως αντάλλαγμα,

σε πουλάς

στην καλύτερη τιμή που θα πιάσεις.

Οι ιππότες κάνουν τα πάντα για σένα,

ζουν (αντί) για 'σενα,

είσαι ανίκανη, αδύναμη, άπραγη, αδρανής,

περιμένεις να σωθείς,

φαινομενικά να υπηρετηθείς,

είσαι ο στόχος, το αποτέλεσμα,

άλλης μιας περιπέτειας η κατά-ληξη

και οφείλεις να δείχνεις ευγνωμοσύνη,

μόνη προϋπόθεση

να μη τους χαλάσεις τη διασκέδαση.

Οι αλήτες, είναι μόνοι τους, είναι αυτοί,

υπάρχουν για να βρίσκεστε σε αντιδιαστολή,

είσαι το καλό κορίτσι,

η λαίδη που θα χαλάσουν,

που θα της μάθουν όσα δεν μπορεί

να ξέρει από ζωή,

το όνειρο, ο μπελάς σου,

η αλήθεια τους στο υποτιθέμενο ψέμα σου,

χωρίς να παίρνουν την ευθύνη σου,

σε παίρνουν απ΄τον πατέρα σου.

Κι οι άλλοι, οι άντρες,

οι προηγούμενοι, οι επόμενοι, οι διαχρονικοί,

στα βιβλία, στις ταινίες,

στα περιοδικά, στις εφημερίδες, στη μουσική,

σε φέρνουν σε σύγκριση,

στην οποία θα χάνεις πάντα.

Κι αν έχεις κάποια δύναμη

να επηρεάσεις τα πράγματα,

θα πρέπει να είναι υπόγεια,

(αλλιώς) θα είναι αμφισβητίσιμη ή μεμπτή.

Δεν βρίσκεις δίκιο στα παραμύθια

αν τα βάλεις με τον συμ-πρωταγωνιστή.