Δεν είσαι Έμπνευση

 

Δεν γράφω για σένα πια.

 

Δεν ήταν εύκολο.

Το προσπάθησα αρκετά.

 

Από ένα σημείο και μετά

τα κείμενα που έγραφα

ήταν χωρίς το σημάδι σου

κι ας είχαν την μορφή σου.

 

Ήσουν στην έμπνευση

μα όχι μέσα σ' αυτά.

(ή μάλλον αντίστροφα)

 

Δεν μου λείπεις

γιατί πλέον δεν πιστεύω

πως είσαι δικό μου κομμάτι.

 

Είσαι ένας ξένος

που νόμιζα ότι γνώριζα

και πως κι αυτός με ξέρει,
με νιώθει και με θέλει.

 

Δεν είσαι πλέον έμ-πνευση

γιατί δεν είσαι κάτι που μπορεί

ούτε να μου δώσει

ούτε να μου κόψει

την αναπνοή.

 

Παρα - λογισμός

"Έλα για να με σώσεις..
Φύγε για να σωθείς! "

θα 'θελες να της πεις.


Την πληγώνεις
για να μην πληγωθεί.

Τη διώχνεις
για να μη νιώθεις
πως τη διώχνεις.

Τη θέλεις πολύ
όμως δεν θέλεις να σε θέλει.

Το να την κάνεις να μετανιώσει
ξέρεις πως θα το μετανιώσεις.

Αλλά αυτή τη στιγμή
σου μοιάζει η μόνη επιλογή.

Δεν πιστεύεις πως μπορείς να 'σαι σωστός
κι έτσι προτιμάς να γίνεσαι κακός.

Δεν ξέρεις τι να κάνεις για να την κρατήσεις
γι' αυτό και προσπαθείς εξαρχής να μην την έχεις.



Μα αν τη ρωτούσες θα σου φώναζε

"Χαζέ!
 Δειλέ!

 Αφού πονάω όπως και να 'χει,
 άσε εμένα να επιλέξω το γιατί."



 Με ποιο δικαίωμα σκοτώνεις κάτι
 που δεν άφησες να ζήσει ούτε στιγμή;

 Η κόλαση θέλει μια αμαρτία να ξεπληρωθεί.
 Ο παράδεισος θέλει ένα λάθος να συχωρεθεί.

 Χωρίς κάτι να υπάρξει
 κανένα από τα δυο δεν σας αξίζει.

Άρνηση

Δεν σε πιστεύω

Δεν σε εμπιστεύομαι 

Δεν σου χαρίζομαι

Δεν σου αφήνομαι

Κι ας σ' αγαπάω, λέω

Δεν επικοινωνούμε κι αν σου μιλάω

Δεν συμφωνούμε κι αν σε νικάω

Δεν ηρεμούμε 

Δεν θέλω

Δεν μπορούμε

Δεν αρκούμαι 

Δεν δικαιολογούμαι

Δεν ξέρω

Δεν πληρείς τις προϋποθέσεις

Κι ας -ίσως- μ' αρέσεις

Δεν κάνεις πίσω

Δεν θα σε πείσω 

Δεν θα σ' αφήσω

Δεν θα μ' αντέξεις

Δεν φτάνουν οι λέξεις

Μαύρο & Κόκκινο

Ντυμένη σχεδόν πάντα στα μαύρα,
το μόνο χρώμα πάνω της
ήταν σταθερά το κόκκινο κραγιόν της.
Ένα μικρό στοιχείο απ' το κρυμμένο πάθος της
μες στο μελαγχολικό παρουσιαστικό της.

Όταν τραγουδούσε,
από το σκοτάδι της ψυχής της βλέπανε να ξεπηδούσε
μαγικό φως η φωνή της.
Ήχος σαν δροσερό και καθαρό αέρα,
κόντρα στον καπνό απ' τα τσιγάρα,
που δεν κράτησε από θαύμα ποτέ στα χέρια.

Μα έγινε κάτι ξαφνικά
και σταδιακά άρχισε να γεμίζει χρώματα,
στο βλέμμα της και σε χαμόγελα,
στη στάση και στα λόγια.

Τα μαύρα πάνω της πια φαίνονταν λαμπερά
και το κόκκινο κραγιόν της έπαψε να το φοράει συχνά.
Δεν το χρειαζόταν.
Τα χείλη της από μόνα τους ήταν φωτιά.
Έκαιγαν και καιγόταν.

Του μυαλού της τα σχέδια ήταν σαν την γλυκιά πιπεριά.
Επίπονα απολαυστικά.
Καταστροφικά γοητευτικά.
Όλα τους κόκκινα.

Αλήθειες για την Αλήθεια

Όποιου την κυνηγά πάντα θα του ξεφεύγει.

Όποιον την αποφεύγει πάντοτε θα τον βρει.

 

Είναι παντρεμένοι, ένα

 με το Ψέμα.

 Φορές μπαίνει μπροστά για να την προστατέψει.

Άλλοτε επιβάλλεται και την καταπιέζει.

Ο, τι κι αν γίνει πάνε μαζί.

 

Είναι πιο όμορφη απ' ό,τι φοβηθείς.

Είναι πιο άσχημη απ' ό, τι φανταστείς.

 

Γυμνή

σε σαγηνεύει,

τρομάζει, προκαλεί,

γι' αυτό και της φοράνε φύλλο από συκή.

 

Γιατρεύει και πληγώνει.

Πονάει πολύ

είτε ολόκληρη είτε μισή.

Λυτρώνει ή σκοτώνει

όταν απελευθερωθεί.

 

Ανήκει σε όλους και κανένα.

Εμφανίζεται διαφορετική στον καθένα.

 

Κάποιοι χρόνια προσπαθούν

να την χωρίσουν από το σύντροφό της,

να βγάλουν τα ρούχα της

και τα προσωπεία

και να την δείξουν πανηγυρικά ως μία.

 

Κάποιοι συνειδητά

την αποτυπώνουν με αυτά.

 

 

 

"Η Συκοφαντία του Απελλή" Μποττιτσέλλι

 

Το ίδιο φεγγάρι

"Απαλή καλοκαιρινή αύρα χαϊδεύει το πρόσωπό της. 
Κλείνει τα μάτια και νιώθει να αναγεννιέται. 
Το άρωμα,  το άγγιγμά του διαπερνάνε το κορμί της, 
κι ας είναι μίλια μακριά. 
Λούζονται με το φως του ίδιου φεγγαριού, 
λάμπουν με τα ίδια αστέρια απόψε. 
Σε κάποιο άλλο μέρος, σε μια άλλη στιγμή στο χρόνο, 
σε έναν άλλο κόσμο, σε μια άλλη ζωή
θα μπορούν να είναι μαζί."

Γράφτηκε
για μένα μα όχι από μένα
στο παρελθόν του παρόντος
για το παρόν κάποιου μέλλοντος.


Υ. Γ.  Πρωτόγνωρη αίσθηση να γίνεσαι έμπνευση..! 

"Μόνο στα όνειρα.."

Σ' ονειρεύτηκα

Σε συνάντησα τυχαία

Σ' ακολούθησα

Σε περίμενα

Σ' έψαξα

Βρεθήκαμε κοντά

Έγυρα πάνω σου δειλά

Κάποιος μιλούσε για τον έρωτα

Με δέχτηκαν τα χέρια σου

Με πήρες αγκαλιά

Γύρω σου εγώ τυλίχθηκα

Ένιωθα ήρεμα

Ένιωθα πως ανήκα

"Είμαι ευτυχισμένη" είπα

με όλη μου την καρδιά

Ξύπνησα

Δάκρυσα

Θα μπορούσε..

Περασμένα μεσάνυχτα.
Επέλεξε να κάτσει στη μαρίνα.
Φτάνοντας εκεί κοίταξε επανηλλημένα προς τα πέρα προκειμένου να δει αν υπάρχει άλλο ελεύθερο παγκάκι.
Μπορεί τότε να την είδε κι εκείνος, ο επίσης μόνος που ξεχώριζε από τα ζευγαράκια, στα αμέσως επόμενα παγκάκια.
Ακόμα κι αν κοίταξε προς την δική του πλευρά μπορεί να μην τον είδε εκείνη πραγματικά.
Ήταν νεαρός με πυκνά μαλλιά, λεπτός σχετικά με γυαλιά, και ίσως με μια καρό μπλούζα.
Καθισμένη στο παγκάκι της έφαγε το σουβλάκι της, δίνοντας κάποια κομμάτια σε μια γάτα, που τριγύριζε και τεντωνόταν υπομονετικά χωρίς να της ζητά.
Ασχολήθηκε με το κινητό της έπειτα, ενώ θα μπορούσε να αφεθεί να κοιτά των θέα της πόλης μπροστά της και τη θάλασσα.
Εν τω μεταξύ, κάποια στιγμή εκείνος απ' το επόμενο παγκάκι ήρθε αργά στο διπλανό προηγούμενό της.
Περισσότερο το κατάλαβε από την σκιά παρά τον κοίταξε κλεφτά.
Έβηξε εκείνος, έβηξε εκείνη αληθινά, με κάποιου χρόνου διαφορά.
Αποφάσισε να αφήσει-να φυλάξει το κινητό της κάπως καθυστερημένα.
Τεντώθηκε κι έβγαλε διακριτικό αναστέναγμα.
Παρόμοιο ήχο και μετά, αφού την είχε αγνοήσει από μακριά η γάτα, την οποία είχε φωνάξει ψι-ψι επίμονα,  σκύβοντας αντίθετα από εκείνου την πλευρά.
Στη γάτα τόλμησε να απευθυνθεί, σε εκείνον όχι.
Τι παράδοξο την επαφή με τα ζώα να τη θεωρούμε ευκολότερη..
Μα αφού όντως δεν είχε τι να του πει.
Ισχύει δεν ισχύει πως η νωρίτερα του μετακίνηση θα μπορούσε να συνιστά προσέγγιση, κι έπρεπε, αν ήθελε, την επόμενη κίνηση να την έκανε αυτή.
Ακόμα και χωρίς να την ενδιαφέρει ερωτικά, μόνο για ανταπόδοση, μόνο για γνωριμία, για παρέα.
Μάλλον δεν ήθελε παρέα. Δεν το 'χε ανάγκη πραγματικά.
Εκείνος, λίγο αργότερα, σηκώθηκε, πήγε προς την προκυμαία κι έφυγε τελικά. Πήγε η ευκαιρία.
Απογοητεύτηκε λίγο είναι η αλήθεια.
Προβληματίστηκε περισσότερο για το πώς αντιμετώπισε η ίδια το συμβάν.
Όσο εκείνος απομακρυνόταν, τότε μόνο δεν ντρεπόταν να τον κοιτάει σταθερά.
Και η γάτα πουθενά.

 

Ο δρόμος του Φεγγαριού

Το φεγγάρι έρχεται από την ανατολή και πάει προς τη δύση.  

Είναι η πορεία που του έχει ορίσει η φύση.

Ποτέ του δεν θα την καταπατήσει.

Γεμάτο,  λαμπερό,  

μισό ή ασθενικά λεπτό

πάντα κρατά τη διαδρομή αυτή σταθερά.  

Προχωρά μόνο μπροστά.

Κάνει μια νέα αρχή κάθε βραδιά. 

Ποτέ του δε γυρίζει πίσω απ' όπου έχει φύγει.

Δεν ζητάει στιγμές να ξαναζήσει.

Όταν βρεθεί στην ανατολή έχει αλλάξει.

Διάττοντες αστέρες δεν προσπαθεί να ψάξει.

Φωτίζει o,τι ζει την κάθε του στιγμή.

Για συντροφιά του έχει όποιον κάνει την επιλογή
 να 'ναι μαζί του εκεί.

Τον δρόμο του αυτό

κι εγώ -θέλω να- ακολουθώ.

Το ξέρω πως ο άλλος ποτέ δεν ωφελεί,

μα έχω στον πειρασμό του πολλές φορές βρεθεί.

Το έχω ξαναζήσει, το έχω ξαναπεί,  

Κι αν οι άνθρωποι γυρίζουν πίσω, ο χρόνος δεν μπορεί.

  

Μελλοντική εικόνα

Κάποτε θα με έχει αγκαλιά..
καθισμένοι χαλαρά.
Θα μυρίζω το άρωμά του..
θα χαϊδεύει τα μαλλιά μου.
Ενώ θα έχω αφήσει
με ηρεμία κι εμπιστοσύνη
πάνω του το κορμί μου..
θα αφήσω να λυθεί το σακί
που κουβαλάω στην  ψυχή μου.
"Δεν ξέρεις..
τι σκέφτηκα..
πώς ένιωσα..
πόσο  ήθελα να.."
Eκείνος θα τα ξέρει τότε όμως όλα..
Σαν να
Γιατί με ξέρει από πάντα...

Περασμένα Καλοκαίρια

Στην ακρογιαλιά βήματα..  που έσβησαν τα κύματα..  σχεδόν αμέσως. 

Ηλιοβασιλέματα.. που πήραν μαζί τους στιγμές και συναισθήματα.. προς τη δύση. 

Κάστρα στην άμμο.. τόσο εφήμερα.. 

Όμως την ώρα που τα έφτιαχνα μου έδιναν χαρά. 

Καλοκαίρια που όλο το χρόνο περίμενα..  με μιας αρχής την ελπίδα..

 μα μετά ξόδευα..  περιμένοντας το χειμώνα..  για να ζήσω μια δική του συνέχεια.. 

που έγινε τέλος.. κάθε φορά. 

Αστέρια στο νυχτερινό ουρανό.. Ευχές και όνειρα εξ' αρχής άπιαστα. 

Σκέψεις στον ήλιο.. φωτεινές και ζεστές..  που ακολούθησαν συννεφιά και βροχές. 

Παγωτά διαφόρων γεύσεων..  ποικιλία απολαύσεων..  που έκανα αχόρταγα μια μπουκιά.. ενώ έλιωναν αργά. 

Στη θάλασσα αφέθηκα..  χωρίς να φοβάμαι αν θα με πάει στα βαθιά.. 

μα πάντα στα ρηχά έβγαινα.

Πόθος και πόνος

Τα χέρια σου σχοινιά.

Με δένουν απάνω σου τόσο σφιχτά,

που η αγκαλιά σου πονά.

Τα μάτια σου φωτιά .

Καίνε ο, τι ξέρω από μένα.

Λυτρωτικά παράλληλα και τρομακτικά.

Τα δάχτυλά σου λεπίδια κοφτερά.

Πληγές προκαλούν κι ανατρίχιασμα.

Κάθε σου άγγιγμα με σημαδεύει βαθιά.

Τα χείλη σου δηλητήριο ποτισμένα.

Για μια στιγμή τα γεύομαι νόστιμα,

μα πληρώνω μετά ολέθριο τίμημα.

Γι' αυτούς τους δυο μιλώ..

Έχω τη βαθιά ανάγκη να δημιουργήσω από εκείνους/για εκείνους κάτι.
Να τους δείξω πόσο τυχερή νιώθω που τους έχω συναντήσει και  για τις στιγμές που έχουμε ως τώρα ζήσει.
Να τους αντ-απο-δώσω σε "τέχνη"  κάθε μου συναίσθημα γι' αυτούς και σκέψη.
Να καταφέρω να (τους) εξηγήσω πόσο είναι ξεχωριστοί,
και παράλληλα να μάθουν όλοι πόσο υπέροχοι μπορούν να είναι δυο άνθρωποι.

Όμως δυσκολεύομαι πολύ.
Τίποτα δεν είναι αρκετό,  αντάξιο και αντιπροσωπευτικό να περιγράψει ακριβώς τι είναι αυτό που δημιουργεί μια τόσο μαγική αίσθηση σε όποιον τους συναναστραφεί.

Είναι σαν τέλεια ατελείς.

Είναι σαν να 'χουν την καρδιά από αναλλοίωτα παιδιά
μα έχουν μυαλό που σκέφτεται ώριμα,  σοφά.

Έχουν αυθεντικά χαμόγελα και μάτια καθαρά.

Είναι τόσο καλοί σαν άγγελοι μα τόσο απλοί σαν άνθρωποι.

Άνθρωποι ήρεμοι αλλά και ζωηροί.

Η αγάπη τους ακτινοβολεί.
Αγάπη για τους άλλους κι αγάπη μεταξύ τους.

Μαζί μία αρμονική ψυχή,  φωτεινή και πολύχρωμη,  δυνατή όσο κι ευαίσθητη.

Χωράει και το επιθυμεί να αγκαλιάσει όλο τον κόσμο την ίδια στιγμή.
Μπορεί μόνο εκείνη να τον ομορφύνει.
Ξέρει να τον διόρθωσει χωρίς να τον πληγώσει.
Να τον κάνει καλύτερο.


Το είδος του έρωτα που υπάρχει μεταξύ τους είναι τόσο παιχνίδι όσο και σοβαρή αποστολή.

Έρωτας που δεν κραυγάζει,  δεν απειλεί,
δεν θα μπορούσε ποτέ του να ενοχλεί.

Είναι ο έρωτας που ενώνει χωρίς να χωρίζει.
Που δεν τυφλώνει,  μόνο φωτίζει.

Δεν επιδεικνύεται αλλά φαίνεται.
Δεν ζηλεύεται, μόνο θαυμάζεται.

Δεν προκαλεί, παρά καλεί
όποιον το θέλει το θαύμα να γευτεί.

Γιατί υπάρχει.



Αυτά τα λίγα,  λόγια απλά,   μια προσπάθεια.

Ταξίδι-α

Κάποτε ταξιδεύουμε για να φεύγουμε.
Κάποτε ταξιδεύουμε για να πάμε.
Αυτό που μετράει όμως πιο πολύ είναι η διαδρομή.
Αυτές οι στιγμές που δεν είσαι ούτε εκεί που ήσουν ούτε εκεί που θες.
Απλά κινείσαι.
Αλλάζεις θέση στον τόπο.
Αλλάζεις εσύ μες στο χρόνο.
Με κάθε βήμα,  με κάθε στροφή που θα κάνει η μηχανή.
Με κάθε σκέψη που θα κάνεις κοιτώντας τριγύρω, από το παράθυρο.
Με κάθε τι νέο που θα δεις.
Με κάθε τι παλιό που θα θυμηθείς.
Με ο, τι επιλέξεις να συγκρατήσεις ή να ξεχάσεις.
Ο, τι κι αν κάνεις, κάπου θα γυρίσεις και κάπου θα φτάσεις.
Ποτέ δεν θα είσαι ο ίδιος που ήσουν παλιά, μα και οι αλλαγές δεν θα συμβούν μαγικά.

Οι φόβοι μένουν ίδιοι όταν καθένας κουβαλάει μέσα του αυτά από τα οποία προσπαθεί να ξεφύγει.
Φεύγουνε μόνο όταν μαζί τους κανείς συναντηθεί και καταφέρει να συμφιλιωθεί.

Με τα όνειρα σχετικά γίνονται πολλά.
Γίνονται μεγαλύτερα.
Γίνονται πραγματικότητα.
(Υπάρχει κι η περίπτωση που κάποιος θα τα χάσει αλλάξει)
Καταλαβαίνεις καμιά φορά πως για να τα πιάσεις δεν χρειάζεται να πας μακριά.

Η ευτυχία και η αγάπη δεν βρίσκονται στου κόσμου την άκρη.
Βρίσκονται στη βαλίτσα σου, βρίσκονται στην καρδιά.
Ίσως βρίσκονται στο δίπλα κάθισμα.
Αρκεί μόνο να την ανοίξεις ή να γυρίσεις προς τα κει, να κοιτάξεις.

Την αλλαγή δεν την φέρνουν τα μέρη αλλά οι άνθρωποι.
Πρώτα απ' όλους τους ανθρώπους εσύ, και μαζί όσα επιλέγεις να κρατάς στην ψυχή.

Ένα ταξίδι είναι όλη η ζωή.
Όταν φτάνεις τελειώνει.
Αυτό που μετράει είναι η διαδρομή.

Γι' αυτό πρέπει κανείς να απολαμβάνει κάθε ταξίδι που κάνει.

Αυτό που θα μείνει είναι ίχνη.
Μεγάλα, μικρά.
Αρκεί μοναχά να είναι αρκετά για να οδηγήσουν σε άλλα/άλλων ταξίδια.

Φυγή ( μη προσεγγιστική)

*
...
"Και τότε γιατί τον άφησες να φύγει;!
-Δεν τον άφησα να φύγει,
αυτός με άφησε να φύγω!"

Ή μάλλον_

Με έκανε να φύγω.

Ποτέ δεν ήθελα να φύγω.

Ουσιαστικά δεν έφυγα.

Ακόμα και να φεύγα μακριά,
όπως δεν έγινε τελικά,
ποτέ δεν θα φεύγα από εκείνον.

Όπου κι αν ήμουνα,
εγώ έμενα και τον περίμενα.

Νόμιζα πως τον ήξερα.

Ήξερα πού είναι.

Ήξερε πού είμαι.

Όμως δεν τον ένοιαζε.

Κι αν ήρθε στο μέρος που έμενα,
δεν ήρθε ποτέ σε εμένα.

Είχε φύγει ήδη.

Δεν κατάλαβα πότε έφυγε,
όπως δεν κατάλαβα και πότε ήρθε.

Ήταν σαν να 'ταν πάντα στη ζωή μου.

Δεν τον άφησα να φύγει.
Έφυγε πολύ πριν τον αφήσω.

Εκείνος μου έδειξε
- ποτέ δεν το είπε-
πως δεν ήθελε να μείνω.

Και πάλι το τι ήθελε
ποτέ δεν θα 'ναι σίγουρο.

Μα πια αυτό που ξέρω
είναι ότι εγώ δεν θέλω να θέλω μόνο εγώ.

Χαμένα παιδιά

Ο Πίτερ Παν είναι ο άγγελος του θανάτου. Μου το είχες πει κάποτε εσύ. Από εσένα το έμαθα.
Τα παιδιά δεν μεγαλώνουν γιατί είναι νεκρά. Η Χώρα του Ποτέ είναι ο παράδεισος και τα οδηγεί αυτός εκεί. Μετά κανείς δεν γυρνά.

Δεν θα ξαναγίνει ποτέ για μένα ίδιο το παραμύθι. Μου αποκάλυψες στη μαγεία τη λύπη.
Δεν είναι η μόνη φορά.

Νικάνε πάντα οι καλοί γιατί την ιστορία την γράφουν οι νικητές.
Άλλη δική σου άποψη. Την έχω συγκρατήσει.

Για μένα πάντα το καλό ήταν το επιθυμητό και θεμιτό.΄Εβρισκα όμως το κακό -μαζί σου συμφωνώ- πιο ενδιαφέρον.

Εκτίμησα σιγά σιγά περισσότερο από την ευτυχία την περιπέτεια.

Στη ζωή μας υπάρχουν πολλά τέλη αναπόφευκτα. Τα happy end, από την άλλη πλευρά, μπορεί στην πραγματικότητα να μην είναι εφικτά.
Και αν υπάρχουν ακόμα, ίσως να είναι βαρετά.
Κάτι μπορεί να ξέρουν αυτοί που πριν τα ζήσουν φεύγουν. Αφήνουν αντί να αφεθούν να χαθούν. Πάνω από το να προστατεύουν είναι το να προστατευτούν. Σε καταλαβαίνω.

Κι αφού τα σκέφτομαι όλα αυτά, με λίγο φαντασία ακόμα μπορώ να δω πως στον κόσμο αυτό υπάρχουν άνθρωποι
που στην νεραϊδόσκονη έχουν αλλεργία και φταρνίζονται αν τύχει να τους μπει στη μύτη για να τη διώξουν μακριά
που έχουν υψοφοβία και θα αρνούνταν να πετάξουν ακόμα κι αν τους χάριζαν φτερά
που βλέπουν τις γοργόνες ως πλάσματα άχρηστα, ψάρια σιχαμερά
που για εκείνους οι πονηροί πειρατές είναι σαν πλούσιοι επενδυτές
...

Αυτοί είναι οι (χαμένοι) ενήλικοι. Άραγε πιο τυχεροί ή μη απ' τα χαμένα παιδιά;

 

Δειλός

Όχι, δεν είσαι ο, τι λένε.
Ο, τι λένε όσοι προσπαθούν να με κάνουν να σε ξεχάσω.
Όσοι δεν σε ξέρουν πραγματικά τόσο καλά
όσο έφτασα να πιστέψω πως ίσχυε για μένα.
Όλα μου φαίνονται πια αρκετά μπερδεμένα.
Παρά τις μετρημένες στιγμές που έδειξες θάρρος,
καταλήγω πως είσαι απλώς μάλλον δειλός.
Δειλός απέναντι στην αρχή και το τέλος.
Δειλός απέναντι στο κάτι σου ή το τίποτα.
Δειλός να μου δώσεις χαρά
ή να με απογοητεύσεις ευθέως ξεκάθαρα.
Δεν ξέρω αν σε συγχωρώ για αυτό.
Σίγουρα όμως σ' αγαπάω.
Δεν έχω λόγο να μην το κάνω.
Πάντα (θα) σε ξεχωρίζω
ως άτομο και ως φίλο.
Δεν θέλω και δεν πρόκειται να σε ξεχάσω.
(να) Το ξέρεις πως δεν χάθηκα.
Εσύ επέλεξες να σε χάσω,
και - ίσως κάποτε το καταλάβεις- να με χάσεις.
Ακόμα κι αν δεν καταλαβαίνω το γιατί, αποφάσισα να το αποδεχτώ.
Κάθε φορά που θα σε βρίσουν θα το αρνηθώ.
Σε λέω όμως δειλό.
Ελπίζω ακόμα να σημαίνει κάτι για 'σένα αυτό.

 

 

 

 

 

Η αλήθεια της παπαρούνας

Η παπαρούνα είναι

κόκκινη

άγρια

όμορφη

Η παπαρούνα είναι

μαύρη

εύθραυστη

μόνη

Μες στους αγρούς ξεχωρίζει.

Καμιά φορά το πάθος συμβολίζει.

Αν κάποιος όμως να την κόψει πάει,

πολύ εύκολα κι απλά μαδάει.

Μου κάνει εντύπωση.

Πριν την αγγίξεις,
όσο την βλέπεις,
 φαίνεται δυνατή.

Κερδίζει την προσοχή,

την επιθυμία, 

καμια φορά ίσως τη ζήλεια

από κάθε συνηθισμένη μαργαρίτα.

Σε χέρια όμως ανθρώπου

μαραζώνει επιτόπου.

Τα κόκκινά της πέπλα

πέφτουνε απαλά ένα ένα.

Ώσπου μένει τελικά

γυμνή η μαύρη της καρδιά.

Μπορεί να έχει συνηθίσει
 πια στη μοναξιά.

Έχει γεμίσει
από φόβο και λύπη,
όμως τα κρύβει
 καλά εσωτερικά.

Μεθυσμένη

Δεν σε νοιάζω μάλλον πια. 

Δεν σε νοιάζει αν θα πιω και πόσο. 

Δεν θα μου πεις να προσέχω με τη βότκα. 

Δεν θα πιούμε μαζί ρακί.

Δεν σε νοιάζει και δεν με νοιάζεσαι. 

Πρέπει να νοιαστώ η ίδια για τον εαυτό μου.
Να μην σηκώσω το ποτήρι μου,

έτσι, στην υγειά σου. 

Να μην δακρίσω

νοσταλγώντας την αγκαλιά σου. 

Αμαρτία

Κάνω το λάθος στη στιγμή.

Κάνω το χρόνο αφορμή.

Ακολουθώ την επιθυμία.

Με ονομάζω αμαρτία.

Παίζω και ζω.

Δυσπιστώ για το σημαντικό.

Ξεχνώ το σωστό.

Αδιαφορώ για το γιατί.

Αφού η ευθύνη είναι κοινή.

Συγκέντρωση και προσοχή

σε ο,τι κανείς δε θα μετανιώσει.

Γι' αυτά που έχει προδώσει

Για ο,τι (δεν) έχει νιώσει

κι ο,τι (δεν) έχει πει

Για ο,τι (δεν) έχει δώσει

κι ο,τι (δεν) διεκδικεί

Απόλυτη σιωπή. 

Μαζί (;) στη Χρονομηχανή

Άραγε εσύ θυμάσαι αυτά που δεν ζήσαμε;
Ακούς μες στο κεφάλι σου όσα δεν είπαμε;
Σε τυφλώνει το φως όσων δεν είδαμε;
Σε πονάει που ο καθένας τη ζωή του περνάει σαν να μην έγινε τίποτα;
Τυρανιέσαι να αναρωτιέσαι γιατί δεν έγινε τίποτα;
Σε τρελαίνει που την τρέλα μας δεν μοιραζόμαστε
εμείς που τόσο καταλαβαινομαστε;
Υπάρχει κάτι να σου λείπει
ή απλά αφήνεσαι στη λήθη;
Έχει για σένα το παραμύθι σημασία
που πριν προλάβει ν' αρχίσει έγινε ιστορία;
Εν τέλει -αυτό πες μου μόνο-
θα πραγματοποιήσουμε ποτέ το κοινό, κρυφό όνειρο μας,
το ταξίδι στο χρόνο;
Θα 'μαστε μαζί στη χρονομηχανή;
Θα διαλέξουμε για προορισμό την ιδια στιγμή;
Θα ήθελες κι εσύ να ζήσουμε τα πάντα απ' την αρχή;
Σε μια εκδοχή ακόμα πιο καλή,
χωρίς φόβους και ντροπή.

Το λάθος που αγαπώ

Είσαι το λάθος που αγαπώ.

Για 'σένα άξιζε τα πάντα να υποστώ.

Πειράγματα από τις παρέες μου.

Ζήλεια για τις συναναστροφές σου.

Ρεζίλια στον κόσμο ολόκληρο,

αφού αποφάσισα να μην κρυφτώ.

Κάθε φορά

σε όλα τα παράξενα

να σε υπερασπιστώ.

Σκέψεις τα βράδια.

Δάκρια στα σκοτάδια.

Κάθε αναφιλητό.

Είσαι λάθος μου προσωπικό.

Πολύ προσωπικό.

Λάθος λιγότερο.

Το λάθος που θα ήθελα να κάνω ξανά και ξανά

πιο σωστά.

Άπνοια

Ακούω έξω τον αέρα που φυσά..

Μέσα μου όμως έχει άπνοια.. 

Νιώθω κενή στο κορμί κι άδεια.. 

Μόνο ένα όργανο είναι η καρδιά,
η αναπνοή μόνο μια λειτουργία.

Κτύποι και ήχοι μηχανικά,  σταθερά,  χωρίς νόημα..  

Τίποτα να κάνει τη μια να χτυπά πιο δυνατά, 

τίποτα στη άλλη να αλλάξει το ρυθμό. 

Ελαφρύ το μυαλό.. 

Ούτε ο εαυτός μου δεν μου μιλά..  

Δεν έχει για τι να τσακωθεί. 

Όλα απλά.

Όλα στο παρελθόν.. 

Τα ακατανόητα,  τα καλά,  τα κακά,  τα φανερά.

Στο παρόν τίποτα.

Για το μέλλον ούτε ένα στοιχείο ορατό,  ούτε μια ελπίδα.

Χωρίς συναίσθημα.. 

Δεν είναι τόσο άσχημα. 

Είναι απλά παράξενα.. 

Ήρεμα Ήσυχα.

Υπερβολικά, ίσως,  ήσυχα.. 

Δεν είναι δυσάρεστα.

Αλλά ούτε κι ευχάριστα.

Όλα είναι απόντα.. 

Στιγμές νιώθω κι εγώ ακόμα να απέχω απ' το ίδιο μου το σώμα..

Γράμμα στον Πρίγκιπα

Αγαπημένε
Αγαπητέ
Πρίγκιπα μου,

Μην σώσεις να 'ρθεις.

Έχεις αργήσει τόσο

που αμφιβάλω αν μπορείς να με αποζημιώσεις- να καλύψεις όλο αυτό το χρόνο.

Καταλήγω στο συμπέρασμα ότι είσαι ή χαζός ή δειλός,

ή ολότελα κακός.

Πού είσαι;

Πού είσαι όταν θέλω κάποιον να με αγκαλιάσει, να με φιλήσει, αντί για να ξυπνήσω, για να κοιμηθώ;

Πού είσαι όταν θέλω να μου ανταποδώσεις ένα βλέμμα, ένα χάδι, ένα χαμόγελο;

Πού είσαι όταν χορεύω μόνη μου στα πάρτυ;

Πού είσαι όταν αρχίζω να νομίζω πως όλα τα ρομαντικά όνειρά μου είναι απάτη;

Πού είσαι όταν κρυφά δακρύζω;

Περιμένεις να απελπιστώ;

Να τρέξω χωρίς ενδοιασμούς στην αγκαλιά σου όταν βρεις το δρόμο για να 'ρθεις με το καλό;

Είσαι γελασμένος αν νομίζεις πως θα κλειστώ στον πύργο μου και θα σε περιμένω.

(Το πού θα με βρεις δικό σου πρόβλημα) 

Κι ούτε γυρίζω στους βάλτους κινηγώντας βατράχια πια. Έχω προτεθεί να φιλήσω αρκετά. 

(Οπότε λυπάμαι αν ανήκεις σ' αυτά)

Έχω κουραστεί κι έχω βαρεθεί να 'σαι εσύ αυτός στον οποίο ελπίζω.

Μάθε λοιπόν πως συνηθίζω.

Είμαι και μόνη μου καλά.

Όταν αποφασίσεις να εμφανιστείς ξαφνικά..

Ίσως και να μην σε χρειάζομαι.  Ίσως να μη σε θέλω.

Να μη θέλω και να μη μπορώ

 να μάθω αλλιώς να ζω.

Να περισσεύεις. Να μη μου λείπει κάτι.

Αγαπη...

Εγώ με αγαπώ.

Όπως και πολλοί άλλοι.

Απλά το ενδιαφέρον τους δεν είναι ερωτικό.

Δεν έχω ανάγκη από εσένα, είναι το μόνο σίγουρο, να αυτοεπιβεβαιωθώ.

Σε μισώ που δεν μ' αγαπάς.

'Η που αν μ' αγαπάς δεν τολμάς

τόσο καιρό να εμφανιστείς

 να το δείξεις, να το πεις.

Ξέρε το αυτό.

Σε χαιρετώ

πριν/ως να σε δω.

Το βαγόνι μου

Καλύτερα μόνη μου

στο άδειο βαγόνι μου.

Καλύτερα χώρια,

χωρίς χαρά και στενοχώρια.

Έρημοι οι δρόμοι μου,

μα εγώ δεν φοβάμαι.

Προς το τέλος του γνώριμου

πια πορεύομαι μα δεν λυπάμαι. 

Όλα τελειώνουνε

όσο ξαφνικά ξεκινάνε.

Όσο κι αν το θέλουμε

τα "για πάντα" ποτέ δεν κρατάνε.

Καλύτερα μόνη μου

από συντροφιές που δεν πάνε

πιο μπροστά το βαγόνι μου.

Ως να φτάσουν εγώ δεν κοιμάμαι. 

Μας λείπουν οι αναμνήσεις

Καμιά φορά,  λένε,

αυτό που μας λείπει

δεν είναι τα άτομα
 
αλλά οι αναμνήσεις.

Το σκέφτηκα και συμβαίνει συχνά.
Έχω περάσει καιρό σ' αυτή την κατάσταση και την περνάω ξανά και ξανά.

Είναι καλό να ξέρεις ακριβώς τι σου συμβαίνει,
όταν είναι ελάχιστα όσα γύρω και μέσα σου νιώθεις ότι μπορείς να πεις πως είναι ξεκάθαρα.

Είναι παράξενο, ωστόσο, να μας λείπουν οι αναμνήσεις κι όχι οι άνθρωποι,
γιατί με τους ανθρώπους είναι  που θα χαθείς, ενώ τις αναμνήσεις δεν τις παίρνει κανείς.

Ποτέ δεν χάνεις τις αναμνήσεις απ' τη στιγμή που θα τις αποκτήσεις.
Μόνο να τις ξαναζήσεις δεν μπορείς.

Γιατί τα άτομα, με τα οποία τις συνδέεις, αλλάζουν.

Και τις αναμνήσεις, βέβαια, ο ίδιος συμβαίνει να τις μεταποιείς όταν νοσταλγείς.
Εξιδανικεύεις το παρελθόν,  το ωραιοποιείς.

Νομίζεις πως δεν θα 'πρεπε να φύγεις.

Σκέφτεσαι ίσως πως αλλιώς έπρεπε να το ζήσεις.

Έτσι ίσως κατάφερνες κι εκείνους που σου λείπουν τώρα παραπάνω να κρατήσεις.


"Το ότι κάτι/με κάποιον έχει/ς παρελθόν

δεν σημαίνει πως έχει/ς και μέλλον"

λέω.


Δύσκολη συνειδητοποίηση αλλά λυτρωτική από τη στιγμή που θα το αποφασίσεις.