Ελεύθερη στη σχέση

Στο ψιθυρίζω στο αυτί
ενώ αγκαλιάζω το χέρι σου που μου αγκαλιάζει τη μέση.
Αλλά θα μπορούσα και να στο φωνάξω,
απ' το μπαλκόνι να το πω σε όλο τον κόσμο.
Πόσο πρωτόγνωρο και λυτρωτικό.
Να μην χρειάζεται να το έχω μυστικό.
Να μην ανησυχώ και να με τρώει κρυφό.
Να είναι τόσο απλό να μοιραστώ το
"Σ' αγαπώ", "Μου αρέσεις", "Σε θέλω",
"Σε βρίσκω όμορφο/ καλό/ υπέροχο..!",
και να το ξαναπώ, και να το εννοώ.
Κι όμως δεν είναι δεδομένο.
Πόσοι για να πουν μια τέτοια φράση- λέξη
πέρασαν, περνούν και θα περάσουν καιρό σκέψη,
για τη σωστή στιγμή και τρόπο,
με δισταγμό και απόρριψης φόβο,
αλλά κι ελπίδα κι όνειρα για ο,τι προκύψει;

Φιλί σαν πρώτη ζωή

Πού, πόσο και γιατί
κρατούσες φυλαγμένο αυτό το φιλί;

Μπορείς να με φιλάς
και αλλάζεις το ρυθμό της καρδιάς.

Δεν κόβεται η αναπνοή,
έχει μια αίσθηση πρωτόγνωρη,
βαθιά και βαριά,
ίσως ίδια όταν παιδί βγήκα απ' τη μήτρα.

Σαν να έχουν μεγαλώσει τα χείλια,
πιο ευαίσθητα, νιώθουν τα πάντα,
και δημιουργούνται περισσότερα σημεία
που περιμένουν να αγγίξουν τα δικά σου ξανά.

Ενεργοποιημένoi όλοι οι νευρώνες μου
δικαιολογούν την ύπαρξη τους,
την ύπαρξή του σώματος,
την ύπαρξή μου.

Σε μούδιασμα και σε εγρήγορση,
είμαι πλήρης και νιώθω έλλειψη.

Θέλω να κολλήσω πάνω σου,
κομμάτι των κυττάρων σου,
στο δέρμα, στο κορμί
και να μείνω εκεί.

Μα εσύ που μ' αγαπάς,
επιμένεις να με γεννάς.

Ανατολίτικη "Bed-time story"

Μια φορά κι έναν καιρό σε μια χώρα της ανατολής υπήρχε ένας νεαρός, γοητευτικός σουλτάνος.

Με κορμί ψηλό και γεροδεμένο σαν βράχο και με λαιμό του έμοιαζε με κορμό από δυνατό δέντρο. Τα πυκνά μαύρα μούσια του ήταν σαν από γυαλισμένο έβενο, τα χείλη του ανάμεσα παρέπεμπαν σε ζουμερούς χουρμάδες ενώ τα μάτια του έλαμπαν περισσότερο από τα πολύτιμα πετράδια των ρούχων του.

Ιδιαίτερα όμορφο ήταν και το χαρέμι του, τόσο στο χώρο όσο και τις χορεύτριες του.

Οι τοίχοι του ήταν ανοιχτοί γαλάζιοι και πορτοκαλί με περίτεχνες μπορντούρες στολισμένοι ενώ πλημμύριζε φως από επιβλητικά μακρόστενα παράθυρα. Στο πάτωμα είχε στρωμένα χαλιά και μαξιλάρια ποικίλων χρωμάτων, μεγεθών και σχημάτων. Κοπέλες, η κάθε μια με τα δικά της χαρίσματα και χαρακτηριστικά που συνθέτουν την ομορφιά, ντυμένες με αραχνοΰφαντα ρούχα που στόλιζαν χρυσά κεντήματα, περνούσαν τον καιρό τους, όλη τους τη ζωή, σε αυτή την παραδείσια φυλακή. 

Κάθε φορά που έμπαινε στο χαρέμι ο σουλτάνος οι γυναίκες του μαζεύονταν γύρω του και τύλιγαν ακούραστα κι αχόρταγα με χάδια το κορμί του, τα πόδια του, το στέρνο, τα χέρια, το κεφάλι του. Εκείνος τις έδιωχνε σιγά σιγά και κρατούσε μόνο μια. Είχε την αγαπημένη του. Δεν είχε κάτι παραπάνω από τις άλλες, αλλά ήταν κάτι παραπάνω για εκείνον. Μόνο στα δικά της χέρια και με τα δικά της λόγια μπορούσε να ηρεμεί, να ζωντανεύει, να σκέφτεται και να αισθάνεται πραγματικά. Γίνονταν ένα. 

Όμως με αυτή του την προτίμηση και στάση εξοργίστηκαν πολλοί: οι άλλες κοπέλες, οι ακόλουθοι, οι άρχοντες και τέλος οι θεοί. Δεν επιτρέπεται ένας σουλτάνος να αγαπάει, να ερωτευτεί, να ταυτιστεί με μια γυναίκα, αυτός που έχει την εξουσία, στα χέρια -ή στις πλάτες του μάλλον- ένα λαό. Έτσι για να τον τιμωρήσουν τον εξαφάνισαν, τον έκαναν αέρα, καπνό. 

Η αγαπημένη του, αφού τον έχασε, κουλουριάστηκε σε μια γωνία του χαρεμιού, εκεί που συνήθιζε να ξαπλώνει μαζί του. Δεν έτρωγε, δεν έπινε και όλο έκλαιγε. Από την εξάντληση μίκραινε στιγμή τη στιγμή, ώσπου έφτασε να μεταμορφωθεί σε ένα μικρό κόκκο από άμμο. 

Τότε εμφανίστηκε ένας άνεμος δυνατός που έσπασε το παράθυρο. Ζεστός και γνώριμος, σήκωσε και πήρε μαζί του τον κόκκο της άμμου. Αγκαλιά πλέον μπορούσαν να γυρίζουν ελεύθεροι στον κόσμο. 

Μαζί στο καζάνι

Συννεφιά και φωτιά.
Σταχτο-χιονιάς.
Η κάπνα διαποτίζει τα ρούχα, τα μαλλιά,
και γεμίζει τα ρουθούνια ως μέσα βαθιά.
Για ώρες μετά θα τη νιώθω.
Δεν θα μπορώ να τη διώξω.
Μα δεν είμαι σίγουρη και ότι δεν μ' αρέσει.
Φτάνω να νομίζω πως ποτέ δεν θα φύγει,
όπως το άγγιγμά σου, από πάνω μου - όχι εσύ.
Πνίγομαι συνεχόμενα μα γίνεται συνήθεια.
Το καταλαβαίνω όταν εισπνέω μόνο
τον παγωμένο αέρα, αυτό στο βουνό.
Όταν νυχτώνει, οι στάχτες κι οι σπίθες, αστέρια κι ελπίδες..
Για ξεκούραση. Για χαλάρωση. Για ήρεμη αγκαλιά και φιλί,
να με μεθύσει όσο ολόκληρης της μέρας η ρακί.
Σταφύλι: γλύκα + αλκοόλη

Αστερόσκονη στα χέρια

-Πώς να ξέρω πως με έχει ερωτευτεί; 

Αφού δεν μου το έχει πει.

-Στο έχουν πει

τα μάτια του, η ματιά του..

τα χέρια του, το άγγιγμα του..

ο χτύπος της καρδιάς του..

οι αναστεναγμοί,

όχι οι μεγάλοι αλλά οι μικροί.

Λάθος που πάντα κάνεις:

Ρωτάς χωρίς να κοιτάς

κι ακούς χωρίς να βλέπεις.

Περιμένεις φανερές αποδείξεις,

δεν κρατάς τα ίχνη απ' ο,τι ζήσεις.

Όταν τα ανακαλύψεις 

δεν θα είναι εκπλήξεις.

Μόλις αφήσεις να πεθάνει 

θα καταλάβεις ο-τι είχε υπάρξει. 

Στο στήθος

Στήθος γυναικείο.. Σε αυτό..
Βρίσκει το μωρό τροφή - και ας πονά η μαμά καμιά φορά.
Βρίσκει το παιδί παρηγοριά,  ο άνθρωπος σε κάθε ηλικία.
Βρίσκει αλλά και δίνει  ο άντρας ηδονή.
Γάλα, δάκρυ, σάλιο είναι ποτισμένο.
Η γυναίκα το προσφέρει σαν δώρο πρόθυμη
και σαν καταφύγιο σε όποιον χρειαστεί.
Παίρνει ευχαρίστηση με το να δίνει ζωή.

Βάζει στο στήθος της 

και βάζει στην καρδιά της.  

Κάθε που πέφτει πάνω του μια ανάσα
γίνεται ένα με το δικό της πνεύμονα.

Απορροφά μα και εκπέμπει κάθε συναίσθημα.
Ένα αυλάκι είναι που, με ο, τι κανείς  του σπείρει,

ανθίζει, ευωδιάζει και καρπίζει.

Όπως τα χέρια, έτσι έχουν προοριστεί και τα γυναικεία στήθη 

για να αγκαλιάζουν με στοργή μα και να αντέχουν βάρη.

Δεν είναι η μορφή του αλλά το ήθος που μετράει,

όσα το στήθος κουβαλάει.

"Επιστήθιος" κι "αποστήθιση" δείχνουν την ένωση.

Αγάπη στην πράξη

Ξέρεις πως υπάρχουν αστέρια.
Άλλο όμως είναι να έχεις ένα μες στα δικά σου χέρια.

Ξέρεις πως κάποιος είναι όμορφος.
Άλλο όμως να περιποιείται για σένα,
κι άλλη ομορφιά όταν σου χαμογελάει Καλημέρα.

Ξέρεις πως κάποιος έχει καλή καρδιά.
Άλλο όμως να χαρίζει από αυτή κομμάτια,
να δίνει τα πάντα, με μόνο αντάλλαγμα των άλλων την χαρά.

Ξέρεις πως κάποιος σε νοιάζεται και σε αγαπάει.
Άλλο όμως είναι να σε φροντίζει όταν δεν μπορείς εσύ,
να σε σκεπάζει και να σε παίρνει αγκαλιά για να σε κοιμίσει.

Ξέρεις πως κάποιος σε επιθυμεί.
Άλλο όμως είναι να τον βλέπεις να σε κοιτάζει,
να τον ακούς να σε θαυμάζει και με το φιλί να θέλει να σε καταπιεί.

Ξέρεις πως είναι για εσένα ευτυχία και τύχη.
Πώς να το εκφράσεις όμως χωρίς υπερβολή αλλά και να αρκεί;

Φλερτάρεις με τον Έρωτα
και δεν ξέρεις τι φοβάσαι πιο πολύ,
να σε απορρίψει ή να σε αποδεχθεί.

Όσα είσαι

Κανείς δεν είναι τέλειος.
Η λέξη τέλειος συγγενεύει με το τέλος.
Τέλειος σημαίνει κάποιος που δεν έχει κάτι επι-πλέον να γίνει ή να κάνει.
Ο τέλειος ως άνθρωπος δεν αλλάζει, δεν ζει, άρα δεν υπάρχει.
Μακάρι μόνο να ήταν τέλειος κάποιος τη στιγμή που πεθαίνει. Μα άραγε πόσο μπορεί αυτό αλήθεια να ισχύει;

Μοναδικός σημαίνει αυτός που μόνο μια φορά συμβαίνει,  μόνο μια φορά υπάρχει.
Μοναδικοί είμαστε όλοι.
Έστω στην αρχή,  μέχρι κάποιοι να προσπαθήσουν την απόλυτη προσαρμογή. Να ταιριάξουν-να κολλήσουν δηλαδή σε ο, τι γύρω υπάρχει ή συμβαίνει.
Γιατί το μοναδικός τυχαίνει να συγγενεύει με το μόνος καμιά φορά κι αυτό μπορεί να τρομάζει.

Όπως και το ξεχωριστός σημαίνει αυτός που ξε-χωρίζει από τους άλλους.
Χωρίζει και βρίσκει το χώρο του.
Δεν είναι όμως καλό ή κακό αυτό από μόνο του.
Το πώς είναι οι άλλοι με τους οποίους επιλέγει να διαφοροποιηθεί παίζει το σημαντικότερο ρόλο.

Διαφορετικός είναι αυτός που έχει άλλη φορά από τη συνηθισμένη.  Έχει άλλη διαδρομή,  άλλη κατεύθυνση.
Είναι κάτι που μπορεί να τον κάνει να απομακρυνθεί από τους άλλους ή και να συγκρουστεί,  μπορεί όμως και να συνυπάρξει.
Αρκεί όποια φορά κι αν κάποιος πάρει να μπορούν να βρεθούν δρόμοι ανοιχτοί ή να είναι σε θέση αυτός να τους ανοίξει.
Για να περπατήσουν πίσω του και πέρα από αυτόν και άλλοι κι έτσι να ανακαλυφθούν νέοι τόποι.

Υπέροχος είναι εκείνος που έχει κάτι παραπάνω.
Αυτό το παραπάνω είναι συγκριτικό μα κι ιδιαίτερα υποκειμενικό.
Ο καθένας,  σε κάθε χώρο,  σε κάθε χρόνο θεωρεί κάτι άλλο ανώτερο , πιο κοντά στα δικά του ιδανικά σε σχέση με τα υπόλοιπα που γνωρίζει πράγματα.
Ίσως ακόμα το τι/ποιος είναι υπέροχος να μην προκύπτει από υπολογισμό αυτών που κάνει ή έχει αλλά από την αίσθηση πως ανεβάζει όποιον το βλέπει,  όποιον πλησιάζει και το ζει.

Το τι αξίζει να δώσουν,  να θυσιάσουν,  να πληρώσουν οι άλλοι για κάποιον για να γίνει δικός τους, ή για να τον έχουν για μια στιγμή,  είναι αυτό που τον χαρακτηρίζει πολύτιμο.  Όταν μάλιστα η αξία του είναι τόση που δεν μπορεί να εκτιμηθεί τον λέμε ανεκτίμητο.
Σε κάνει να νιώθεις μπροστά του ίσως μικρός και προπάντων τυχερός κάποιος τέτοιος.
Είναι ένα δώρο από τη ζωή που δεν γίνεται ποτέ πλήρως να ξεπληρωθεί.
Γι'  αυτό αξίζει κάποιος συνεχώς να  προσπαθεί...

Να δίνει όλα όσα έχει και μπορεί,  να μην επαναπαύεται ποτέ ότι αρκεί.

Να γίνεται καλύτερος και όλο πιο ψηλά να φτάνει.

Νέους δρόμους να χαράξει συντροφιά με όσα/ους αγαπάει.

Μακριά να πηγαίνει,  να μη φοβάται να χωριστεί για να ενωθεί με ο, τι του ταιριάζει.

Να μένει μοναδικός
και να στοχεύει στο τέλειος,  χωρίς τέλος.

Ουρανού ρούχα

Το ηλιοβασίλεμα της έφτιαξε ένα φόρεμα με όλα του τα χρώματα.
Έπειτα φόρεσε το φεγγάρι σαν ασημένιο μενταγιόν.

Ακούγοντας το χαμόγελό σου

Η φωνή σου χαμογελαστή έχει μια ομορφιά απερίγραπτη.
Είναι το.. κάτι.. άλλο.

Είναι τόσο καθαρή,  τόσο φωτεινή,
τόσο δροσερή και τόσο ζεστή.
Είναι σαν ήλιος και αεράκι την ίδια στιγμή.
Είναι σαν τον ανοιξιάτικο καιρό.
Ή ίσως σαν τον πρώτο φθινοπωρινό,
που αποφεύγει τη βροχή.

Διώχνει κάθε μπερδεμένη σκέψη
που μπορεί να έρθει.
Δείχνει του θησαυρού σου την σπάνια λάμψη.
Αγγίζει την ψυχή
και την καρδιά μου.
Είναι αυτό που θέλω κοντά μου.

Ξέρω πως με τίποτα δεν μπορεί να ανταλλαγεί.
Μου μαθαίνεις την αξία που έχουν τα μικροπράγματα,
ποιά είναι τα μεγάλα και τα σημαντικά, εσύ.
Τι χάνω όταν κερδίζω
και τι κερδίζω όταν χάνω
με κάνεις να ζυγίζω σωστά.

Δεν υπάρχουν δράκοι

Δεν υπάρχουν δράκοι, φως μου.

Δεν έχω καμιά αμφιβολία,

θα τους αντιμετώπιζες με ευκολία.

Όμως δεν θα χρειαστεί

γιατί είναι ήδη νεκροί.

Όπως εμφανίστηκαν εξαφανίστηκαν σε μια στιγμή.

Ίσα ίσα (σαν) για να δείξουν πως δεν ήταν ποτέ εκεί.

Δεν είναι μεγάλοι,

δεν είναι δυνατοί,

δεν είναι καν κακοί.

Δεν κινδυνεύω

και ούτε εσύ είσαι σε κίνδυνο.

Δεν φοβάμαι και δεν μισώ

τίποτα απ' ο, τι με κρατούσε δέσμια για καιρό.

Εγώ και κανείς άλλος δεν έφταιγε γι' αυτό.

Δεν αφαιρείται η ελευθερία

και δεν συγκρίνεται η ευτυχία

όταν τη φτιάχνουν και τη μοιράζονται δυο.

Αποχρώσεις αγάπης

Στίχοι που μου ψιθύρισε μυστικά μια μουσική ,  
κατευθείαν στην ψυχή, 
ή ίσως τους έβγαλε από εκεί. 


Τραγουδάω για τα όνειρα μου
που κρατάνε τον ουρανό.
Τα όνειρα μου και τα όνειρα σου
γεννάνε το αύριο.
Μας πάνε μπροστά,
μας πάνε ψηλά.

Από το παράθυρο της καρδίας μου
σαν πουλί η αγάπη πετά.
Ψάχνει για να βρει τη φωλιά του,
που είναι στη δική σου καρδιά.


Όσα έδεναν τα φτερά μου,
κι έμενα κάτω γι' αυτά,
δεν με κρατάνε πια.
Φτάνω όπου με οδηγάει το φως της ματιάς σου.
Κανένα εμπόδιο μπροστά.
Φτάνω όπου φυσά η πνοή σου, σιγά, απαλά.
Παίρνω δύναμη από τα φιλιά.

Από πού παίρνουν το φως τους τα αστέρια

Άσε με να το ακούσεις από εμένα,
από πού παίρνουν το φως τους τα αστέρια.

Από τα τσαλακωμένα, καμμένα χαρτιά των ποιητών
που τους ζητούν και αδυνατούν
να αποδώσουν την ομορφιά των ουρανών.

Από τα μάτια,
τα ονειροπόλα, τα ευτυχισμένα, τα ερωτευμένα,
που λάμπουν -όχι μόνο- νύχτα -μα και- μέρα.

Από τα κεριά,
των ρομαντικών ραντεβού, των γενεθλίων, και των κοιμητηρίων,
που μετράνε την πορεία του χρόνου.

Από τα τσιγάρα, ίσως,
όπου οι εθισμένοι έχουν μεταφέρει
κομμάτια της ζωής τους, τις επιθυμίες, τις σκέψεις τους,
που καταστρέφονται καθώς καίγονται,
όπως εκείνα καταστρέφουν τον οργανισμό τους.

Από όσους/α λάμπουν κι από όσους/α καίγονται.

Είναι ότι οι λάμψεις ανακατεύονται με τον καπνό
που κάνει πιο θολό των πόλεων τον ουρανό
και το να φανούν τα αστέρια πιο δύσκολο.

Αστέρι μου, εσύ,

Δεν θέλω τίποτα παραπάνω, 

τίποτα που να μην μπορείς. 

Μόνο να φωτίζεις τις στιγμές μου,

την ψυχή μου.

Να με φωτίζεις

χαρίζοντάς μου, όχι κλέβοντάς σου, το φως σου. 

Το φως που δεν ξέρεις ότι έχεις.

Να μου δίνεις την αλήθεια σου και να σου δίνω την αγάπη μου.

Δεν καίγομαι

Αστέρι μου, 
σε θέλω μες στην αγκαλιά μου.

Κι αν καίγεσαι εσύ, 
εγώ δεν καίγομαι.

Δεν μπορεί να κρυφτεί η λάμψη σου
από το σκοτεινό μανδύα σου. 

Με καρδιά-Φοίνικα

Σε όσους έδωσα κομμάτια από την καρδιά μου, 

ας τα κρατήσουν.

Δεν τα παίρνω πίσω.  

Το επέλεξα.

Εγώ τους έχω στις σελίδες της ζωής μου.

Τίποτα δεν έχασα,  

κι ας μην τα άξιζαν,  κι ας μην τα ανταπέδωσαν.

Τίποτα δεν κέρδισαν, 

γιατί δεν τα εκτίμησαν,  γιατί δεν τα θέλησαν.

Δεν κατάλαβαν πως τα κομμάτια ανήκαν 

όχι σε σπουργίτι, που τους πλησιάζει ταπεινά,

αλλά σε γενναίο Φοίνικα.

Ο, τι σκοτώνουν μέσα μου

το αναγεννά η φωτιά.

Για όλα τα "ναι" που είπα 

δεν μετανιώνω.

Για όλα τα "όχι" που μου είπαν 

λέω "ευχαριστώ".

Καλοκαιρινή νύχτα

Το φως του φεγγαριού στα κύματα
μοιάζει με ασημένιες βελονιές σε ένα βαθύ μπλε ύφασμα.

Βηματίζοντας στην άμμο
νιώθεις ένα υγρό βελούδο.

Στα δέντρα και την ακρογυαλιά
από κοντά και μακριά
πολλοί μικροί ήχοι,
σαν μυστικά που η φύση ψιθυρίζει.

Με αρώματα μεθυστικά,
από λουλούδια και αλμύρα
ντύνεται με ομορφιά
η καλοκαιρινή νύχτα.

Αυτοχειρία στην ευτυχία

Κανένα δεν μισείς περισσότερο 

από αυτούς που σου έδωσαν την αγάπη που δεν πίστεψες ότι αξίζεις. 

Κανείς δεν σ' αγαπάει περισσότερο 

απ' όσο -νομίζεις πως- σ' αγαπούσαν αυτοί που πρόδωσες.

Κανένα δεν συγχωρείς απ' όσους 

σε συγχώρεσαν όταν πίστεψες ότι δεν έπρεπε.

Κανένα δεν αγαπάς περισσότερο 

από την ενοχή,

τη μιζέρια,

το θυμό.

Δεν αντέχεις κανένα άλλο σύντροφο.

Δεν αντέχεις δίπλα σου κανένα.

Ο μεγαλύτερός σου φόβος στην ουσία είναι η ευτυχία. 

Όχι μη χαθεί, αλλά μην έρθει. 

Δεν την έχεις συνηθίσει. 

Τη νοσταλγείς χωρίς να τη ζεις.

Τη διώχνεις, κι έπειτα την κατηγορείς.

Αν σε κάνει να παρηγορηθείς:

Δεν είσαι ο μόνος 

που είσαι μόνος

επειδή δεν μπορείς να σε ανεχτείς. 

Η ευτυχία μου και η ευτυχία σου

Ώστε πιστεύεις πως δεν μου αξίζει η ευτυχία μου.
Νομίζεις πως είναι κλεμμένη.
Νιώθεις πως την έκλεψα από εσένα.
Επειδή εσύ απλά δεν έχεις μια τέτοια ευτυχία.
Πώς μπορείς; Πώς γίνεται;
Αφού η ευτυχία μου κι η ευτυχία σου δεν έχουν καμία σχέση.
Αυτό πάει πολύς καιρός που το έχω συνειδητοποιήσει.
Λυπήθηκα όταν κατάλαβα πως δεν μπορούσα εγώ να στη χαρίσω.
Δεν λυπήθηκα για όσα δεν πήρα από εσένα, κι ούτε θύμωσα για αυτά που μου έδωσες.
Δεν μου έδωσες ευτυχία αλλά μου έδωσες έμπνευση κι εμπειρία.
Σ' αγάπησα σαν φίλο- σε θέλησα σαν έρωτα- σε νοιάστηκα σαν απλό γνωστό έπειτα.
Σου αξίζει να αγαπηθείς πιστεύω.
Θα ήθελα να σε δω ευτυχισμένο, παρότι δεν με νοιάζει να σε βλέπω.
Μαθαίνω τώρα αυτό, μα άκου τι έχω να σου πω..

Η ευτυχία ούτε μας χαρίζεται ούτε κλέβεται. 

Η ευτυχία δημιουργείται.

Φτιάχνεται από τις επιλογές και τις συν-αλλαγές 

εντός και μεταξύ μας. 

Δεν θα πάρεις ο,τι αξίζεις αν δεν σεβαστείς τον ίδιο σου τον εαυτό

 και θα φανεί τι αξίζεις από το σεβασμό που θα δείξεις στον άλλο. 

Με λάθος άτομα

 -και προπάντων με λάθος σκέψεις- 

είναι αδύνατο να φτιάξεις την ευτυχία.

Είναι σαν να προσπαθείς να φτιάξεις ένα φαγητό με λάθος υλικά και λάθος εκτέλεση. 

Το απότελεσμα θα είναι το λιγότερο μη ικανοποίηση ή το χειρότερο δηλητηρίαση. 

Στην περίπτωση της ευτυχίας βέβαια το θέμα είναι πως δεν υπάρχει συνταγή

 και επίσης το φαγητό δεν είναι ένα αλλά διαφέρει για τον καθένα. 

Αυτό που έχει σημασία είναι τα υλικά να είναι ποιοτικά

 κι οι πειραματισμοί πολλοί αλλά προσεκτικοί.

Να ψάξεις τι σου αρέσει, 

να μη μένεις σε ο,τι απλά σε χορταίνει 

και να μην περιμένεις να στο σερβίρουν οι άλλοι.

Ο,τι Είμαστε & Ο,τι Ζούμε

Να ερωτεύεσαι τον άνθρωπο, όχι την εικόνα.

Να ξεγυμνώνεις την ψυχή είναι σπουδαιότερο απ' το σώμα.

Να σέβεσαι, κι ας μην συμφωνείτε σε όλα, τη μοναδικότητά του.

Να αναγνωρίζεις την αξία του πλάσματος που έχεις κοντά σου.

Να μην τον θεωρείς ανταμοιβή αλλά δοκιμασία, περιπέτεια.

Να τον βλέπεις σαν σύμμαχο, όχι ανταγωνιστικά.

Να τον φιλάς στο μέτωπο, να τον φιλάς στα χέρια.

Να εκτιμάς τη σκέψη του αλλά και τη δουλειά.

Να βρίσκεις την ευτυχία σε μια αγκαλιά.

Να τον φροντίζεις και να σε φροντίζει.

Να σε παρηγορεί και να σε καθησυχάζει.

Να σε ξεσηκώνει και να σε αιφνιδιάζει.

Να είστε δυνατός ο ένας για τον άλλο, όμως και ίσοι.

Να είστε ελεύθεροι να χωριστείτε μα να μη θέλετε.

Να μοιράζεστε χωρίς να σκορπίζεστε οι ίδιοι.

Να συμπληρώνεστε χωρίς να αναλώνεστε.

Να μην αδειάζει από το δικό του εαυτό

μα να γεμίζετε ο ένας από τον άλλο.

Να παραμερίζεται, χωρίς να εξαφανίζεται, το "εγώ"

καθώς γεννάται ένα καινούριο "εμείς" τρυφερό.

Συναισθηματικοί π-όροι

Τα συναισθήματα είναι σαν τα χρήματα.
Με την ένοια πως είναι πολύτιμα. Ίσως και περισσότερο από αυτά.
Δεν έχουν "ισοτιμία". Υπάρχουν στη φύση μας, από πάντα.
Κανείς πρέπει να προσέχει πώς θα τα διαχειριστεί.
Δεν πρέπει να τα συσσωρεύει, να τα κρατά για τον εαυτό του όλα, γιατί έτσι δεν κυκλοφορούν στην αγορά, δεν αποκτά τίποτα καινούριο, ούτε προσφέρει, παρά βαραίνει.
Από την άλλη όμως πλευρά, δεν πρέπει και να τα σκορπά, να τα ξοδεύει άσκοπα, γιατί τότε εξουθενώνεται και δεν του μένει τίποτα.
Έχει σημασία, τι παίρνει πίσω ως ανταλλάγματα. Μπορεί και να τα κάνει βέβαια δωρεά, αλλά αυτό όχι αλόγιστα γιατί θα βρεθεί ζημιωμένος μετά.
Πρέπει να κρατά αρκετά ώστε να μπορεί να στηρίζει πρώτα τον εαυτό του τον ίδιο και μετά κάποιον άλλο. Να χρησιμοποιεί όσα πρέπει αλλά να φυλάει και κάποια στην άκρη. Αλλιώς έρχεται η στιγμή που αδειάζει.
Είναι ανάγκη να τα επενδύει σωστά, προσεκτικά. Ακόμα κι αν στο παιχνίδι είναι συχνά και τα ρίσκα.
Καλό είναι να μην τα δίνει όλα σε μια τράπεζα ή να τα αφήνει σε κάποιον άλλο να τα φυλά. Κανείς δεν μπορεί να του δώσει εγγύηση και κανείς δεν μπορεί να τα διαχειριστεί για κείνον. Αν γίνει μια στραβή τα χάνει όλα. Αν υπάρξει μια επείγουσα ανάγκη μπορεί να μην έχει πρόσβαση.
Γι' αυτό κράτα συναισθήματα σε μετρητά, πρόχειρα, διαθέσιμα. Αλλά κι άλλα καλά φυλαγμένα.
Τα αισθήμτα δεν είναι ανεξάντλητα, αλλά ούτε και δεδομένα. Ποτέ δεν ξέρεις πότε θα στερέψουν αλλά ούτε και πότε θα προκύψουν καινούρια.
Αν τα δικά σου είναι λίγα, δύσκολα οποιουδήποτε άλλου θα σου είναι αρκετά.
Έρχονται με δουλειά, έρχονται και με την τύχη καμιά φορά. Χάνονται από απερισκεψία αλλά και υπερβολική γεναιοδωρία.
Συνδέονται με των γονιών μας αλλά όχι ως κληρονομιά άμεση, πρέπει πρώτα να κάνεις αποδοχή. 
Και φυσικά προσοχή στα πλαστά. Αν την πατήσεις μια φορά υπάρχει ο κίνδυνος να τα αναπαράγεις μετά.
Μια αλήθεια αισιόδοξη είναι, νομίζω, πως κανείς δεν μπορεί να στα κλέψει αν δεν του τα παρα-δώσεις εσύ.

"Μάζες θερμών αερίων"

ή "Μια νυχτερινή ιστορία"

Ήταν μια μάγισσα.
Ντυμένη με όλα τα χρώματα της νύχτας,
στολισμένη με μυστήρια, φορτωμένη με μυστικά.
Με βλέμμα αθώο, μες στο χαμόγελό της όμως πονηριά.
Δεν ήξερε, δεν ένιωθε αν είχε σώμα.
Έμοιαζε σαν σκιά που τριγυρνά διακριτικά.
Σαν κρύα πνοή αέρα που σε ανατριχιάζει ξαφνικά.
Σαν σκέψη που μια σε χαϊδεύει και μια σε στοιχειώνει. 
Περπατούσε στο δάσος ξυπόλυτη και μόνη.
Πίστευε, χωρίς να το δείχνει, πως είναι δυνατή.
Ο,τι φοβόταν λέει νόμιζε το είχε ήδη δει.
Ο,τι ήταν να έρθει δεν την είχε βρει.

Ήταν ένας ιππότης.
Είχε κρύψει σε μια μεγάλη, βαριά και σκληρή πανοπλία
την εύθραυστη καρδιά του, την τρυφερότητα και την ευαισθησία.
Σε μάχες επικίνδυνες έτρεχε πρώτος κι ήταν συχνά ο ίδιος ο φόβος.
Γινόταν σκληρός για να υπερασπιστεί αυτά που θεωρούσε άξια
και πολεμούσε σε όλους ενάντια, ανθρώπους και τέρατα.
Έμοιαζε άγριος γιατί ήθελε να είναι προστατευμένος.
Είχε μεγάλη δύναμη σωματική, μα και εσωτερική.
Δεν άφηνε να φανεί, αλλά στη ματιά ήταν παιδί.
Ο,τι άσχημα είχε δει, όσα κακά τον είχαν βρει
σκεφτόταν ανεξέλεγκτα σε ανύποπτη στιγμή.
Γέμιζε τότε η πανοπλία και τον έπνιγε,
αλλά και πιο πολύ την ήθελε.

Το έκανε η μοίρα να συναντηθεί η μάγισσα με τον ιππότη.
Κάτι τους έφερε απότομα κοντά, κι ήταν σαν να γνωρίζονται από πάντα.
Αυτή ο άνεμος κι αυτός ο βράχος ήταν από τα ίδια υλικά.
Διείσδυσε αυτή μέσα από την  πανοπλία του,
κατάφερε αυτός να την αρπάξει και να την κρατήσει,
τι έγινε πρώτα κανείς δεν ξέρει.

 
Βρέθηκαν μαζί ένα βράδυ φωτισμένο από το σκοτάδι
και με μουσική που συνέθετε η σιωπή.
Τυλίχθηκε πάνω του και ενώθηκε με το στόμα του.
Γεύτηκε κάθε ανάσα και αναστεναγμό του.
Έκλεψε μέσα από τα χείλη την ψυχή του.
Το σώμα της όμως δεσμεύτηκε από το σώμα του.
Ένιωθε το άγγιγμά του με κάθε αίσθηση, ακόμα κι αν αυτό είχε περάσει.
Δεν μπορούσε να φύγει μακριά του.
Αν απομακρυνόταν μια στιγμή ένιωθε την έλλειψη.
Το δέρμα της και όλη της η ύλη τον ζητούσε με μια απίστευτη δύναμη.

Κουλουριάστηκε στη γη κουρασμένη από όλο το βάρος να είναι υπαρκτή.
Εκείνος έκανε κάποια βήματα αδειασμένος και γεμάτος ταυτόχρονα.
Τον είδε να στέκεται με μάτια χαμένα και πόδια ελαφρά.
Έσκυψε και την σήκωσε στα χέρια.
Είχε βγάλει στην πλάτη φτερά.
Την πήρε μαζί του ψηλά, στα σύννεφα και στα αστέρια.

Λίγο πριν φτάσουν στο φεγγάρι, ήρθε η μέρα. 
Όπως αυτό ξεθωριάζει, άρχισε η δική τους πτώση.
Πτώση καθολική μα ομαλή.

Προσγειώθηκαν απαλά στην Κόλαση.
Εκεί που τους ταιριάζει.
Ήταν οικεία.
Ήταν ωραία.
Και θαύμαζαν όλοι οι αμαρτωλοί στα χρονικά
τη μαγεία που ενώνει το φως με τη φωτιά.

Το Νερό

Το νερό δίνει ζωή.

Το νερό είναι η ζωή.

Είναι (σ)τα πάντα.

Είναι υγρό, αέριο, στερεό.

Γλυκό ή αλμυρό στη γεύση.

Μπορεί να βράζει μα και παγώνει.

Δημιουργεί και καταστρέφει.

Παρασέρνει και ξεπλένει.

Σε δροσίζει και σε πνίγει.

Γινόμαστε μαζί του εχθροί και ξένοι,
ενώ η ύπαρξη μας από εκείνο ξεκινάει.

Είναι η πρώτη αίσθηση που νιώθει η αφή.

Στον ιδρώτα είναι και στα χνώτα.

Νερό είναι το δάκρυ,

αλλά κι η ηδονή.

Μέσα μας στο σώμα είναι,

στης γης την επιφάνεια

και γύρω στην ατμόσφαιρα.

Το ψάχνουν στην έρημο τα παιδιά,

κι οι επιστήμονες το ψάχνουν στο σύμπαν.

Όταν λες για τις Πληγές

Μιλάμε για αυτά που μας πονάνε,

δείχνουμε τις πληγές μας.

Περιμένουμε ο άλλος να μας γιατρέψει

ή αν δεν μπορεί αυτό, έστω να μας προσέξει.

Αυτός που ξέρει τα σημεία μας τα ευάλωτα

να μην θελήσει, ενώ το μπορεί εύκολα,

να οδηγήσει στον επόμενο πόνο-πλήγωμα. 

Ρισκάρουμε πολύ, 

όσο κι αν τον έχουμε εμπιστευτεί,

όμως το έχουμε ανάγκη.

Δεν θέλουμε να μας λυπηθεί,

θέλουμε να μας καταλάβει.

Θέλουμε να μας ακούσει 

παρά να μας παρηγορήσει.

Το δάκρυ έχει αλάτι

και τσούζει στην πληγή όταν πέφτει.

Στην αρχή την καθαρίζει,

μετά μόνο βασανίζει.

Μόνοι μας ανοίγουμε τις πληγές συχνά,

με τα νύχια τις μολύνουμε, 

με το γλύψιμο τις επουλώνουμε,

και ξανά,  

ασχολούμαστε ψυχαναγκαστικά.

Λες και μας δίνει χαρά η λύπη.

Λες και μας δίνει ο πόνος ηδονή.

Λες και έχουν μάθει να ζουν μόνο έτσι 

(κάποι)οι άνθρωποι.

Από την άλλη, όσοι τον πόνο 

έχουν θάψει ζωντανό,

όσοι έχουν κρύψει μια πληγή

που αργά αιμορραγεί. 

Άνθρωποι που ντρέπονται τον κόσμο,

φοβούνται κι απορρίπτουν κάθε γιατρό,

ζουν με ένα θάνατο γνωστό άγνωστο.

Ποιος είναι αδύναμος και ποιος δυνατός;

Αυτός που έχει το τραύμα στο σκοτάδι ή στο φως;

Ποιος θα σωθεί;

Αυτός που μιλά, αυτός που ζητά

ή σιωπεί;

Εξαρτάται ο αποδέκτης.

Κι ίσως κανείς.

Δικό σου το σώμα

δική σου η ψυχή

δικός σου ο πόνος

δική σου η πληγή

δική σου η ζωή * κι η επιλογή. 

*Πώς θα την αλλάξεις, χαλάσεις, κοιτάξεις, μοιράσεις.. οτιδήποτε άλλο εκτός να την αφαιρέσεις.

Δυναμική υπερβολικά για πριγκίπισσα

Είμαι δυναμική,  λένε,  υπερβολικά

για να είμαι πριγκίπισσα. 

Δεν περιμένω τον πρίγκιπα για να σωθώ. 

Αν κάτι με ενοχλήσει θα το πω. 

Αυτό που θέλω το διεκδικώ. 

Ζητάω "Φίλα με. Είμαι εδώ." 

Θέλω προσοχή. 

Όχι σαν φυλακή,  

ούτε σαν εξουσία μου,  

αλλά να αναγνωρίζεται η παρουσία μου.

Δεν θέλω βασιλιά,  ούτε ακόλουθο, 

κανένα πάνω μου ή από πίσω. 

Θέλω να σε έχω δίπλα μου, 

σαν σύντροφο και φίλο. 

Το ρομαντισμό 

δεν τον περιμένω ουρανοκατέβατο. 

Τον φτιάχνω εγώ,  

κι αν θέλω τον χαλώ. 

Θέλω κάτι άλλο

Θέλω να νιώσω.

Να νιώσω κάτι

 πέρα από πόνο.

Μια αγκαλιά με ασφάλεια

Μια στιγμή με σιγουριά.

Μια ματιά σταθερή.

 Να ηρεμεί η ψυχή.

Κάποιον να μπορώ να εμπιστευτώ.

Να είναι εδώ και το επόμενο λεπτό. 

Αντί δάκρυ να φέρνει χαμόγελο.

Να με θέλει

και να θέλει ο,τι θέλω.

Για να με έχει

να νικά το αδύνατο.

Τόσο απλό

τόσο όμορφο

και τόσο δύσκολο

το "μ' αγαπάς" και "σ' αγαπώ".

Ο,τι δεν σου λέω

Όλα τα μηνύματα που δεν σου στέλνω

λένε πως σ' αγαπώ,

μου λείπεις,

είσαι όλες μου οι σκέψεις

και σε θέλω εδώ..

Για να κοιμηθώ

Σιωπή.

Ακούγεται ο άνεμος έξω, 

η αναπνοή εδώ.

Σκιές,

κι όμως δεν με τρομάζουν,

στον τοίχο.

Παρατηρώ ξυπνητή
το όνειρό μου που έχει κοιμηθεί, 

μα εγώ δεν μπορώ
αν δεν το γευτώ.

 ....

Αεράκι φυσά απαλά

σε ένα λιβάδι με λεβάντα.

Χωμένο πρόσωπο στα λουλούδια.

Ηλιοκαμμένη γη που διψά

περισσότερο από νερό

για σταγόνες φιλιά.

Ένα βουνό

που σκαρφαλώνω αργά

με την αφή και τη μυρωδιά.

Αφήνοντας ίχνη μικρά

ξανά και ξανά

το τριγυρίζω.

Ποτάμι που τυλίγει

και μαζί του παρασύρει

 σε μια απέραντη θάλασσα

πέτρες, χώμα, κλαδιά

και μια βάρκα χωρίς κουπιά.

Όλα

Όλα μαγικά 

και όλα αληθινά.
 

Πριν λίγο καιρό δεν σε ήξερα.

Δεν ήξερα 

πως είσαι όλα όσα ήθελα.

Το μόνο που ξέρω, 

ότι με κάνεις να νιώθω.

Νιώθω άνετα κι όμορφα 

και τύχερη κι ευτυχισμένη. 

Μπορείς, αποδεδειγμένα, 

να αντιστρέψεις τη χειρότερη μέρα.

Έχεις όλα τα χαρίσματα 

και εγώ έχω εσένα. 

Είσαι εκεί και με στηρίζεις 

χωρίς να με περιορίζεις.

Συνεχίζεις 

να με εκπλήσεις, 

εντυπωσιάζεις, 

κερδίζεις.

Το όνομά σου

Όσο συνηθισμένο κι αν είναι ως όνομα, 

για κάποιον έχει μοναδική σημασία. 

Το αναφέρει απλά και εννοεί μόνο εσένα.

Έσενα μέσα στης ζωής του τα άτομα 

που έχουν το ίδιο όνομα

(ή και τα άλλα όλα),

εσένα σκέφτεται πρώτα. 

Όταν το προφέρει γεμίζει η σκέψη, 

αλλάζει η φωνή χρώμα 

και μες στα μάτια του έχει τη δική σου εικόνα. 

Το όνομά σου έχει γίνει η αγαπημένη του λέξη. 

Δεν θα μπορούσε να το αντικαταστήσει

κανένα υποκοριστικό, 

όσο όμορφο και τρυφερό.

Το όνομά σου είσαι εσύ, 

κι εσύ είσαι τα πάντα αυτή τη στιγμή. 

Ποτέ λίγα γράμματα 

δεν βγάζανε τόσα νοήματα. 

Ποτέ οι ήχοι δεν ήταν τόσο πυκνοί, 

στον αέρα και στην ψυχή. 

Ποτέ μέχρι να φανείς εσύ

κι αυτή η λέξη να γίνει μαγική, 

ξόρκι και προσευχή.

Φοβάμαι

Φοβάμαι πως μέχρι να μεγαλώσω θα γεράσω.
Φοβάμαι πως μέχρι να ζήσω θα πεθάνω.

Φοβάμαι πως μέχρι να σε αποκτήσω θα σε χάσω.

Φοβάμαι πως φοβάμαι υπερβολικά
και φοβάμαι που δεν φοβάμαι κάποια πράγματα.

Δεν φοβάμαι για παράδειγμα τα γηρατειά και το θάνατο.
Φοβάμαι να μεγαλώσω και να ζήσω ίσως περισσότερο.

Φοβάμαι όσα θέλω να έχω.

Φοβάμαι που δεν με φοβάται κανένας
κι έτσι φοβάμαι τον ίδιο μου τον εαυτό.

Φοβάμαι που φορές δεν ξέρω τι φοβάμαι.

Φοβάμαι να ξεφοβηθώ.

προς Τα αστέρια

Τα αστέρια βρίζω κι ευχαριστώ
για κάθε τι μ' εσένα σχετικό.

Τα αστέρια είναι εκεί κι ας μη τα βλέπω.
Λάμπουν όμως και χωρίς να υπάρχουν, προσθέτω.

Πώς να κατηγορήσεις ένα αστέρι που άργησε να πέσει;
Πώς να συγχωρήσεις ένα αστέρι που σ' αφήνει μόνη,
χωρίς κανείς να ξέρει αν πράγματι από μακριά σε βλέπει;

Τα αστέρια καθρεφτίζονται στη θάλασσα, φωτίζουν τα βουνά.

Μπλέκονται στα κλαδιά, πνίγονται στα νερά.

Τα αστέρια τα βλέπεις μες στα μάτια μου, λες.

Τα μάτια σου φορές γίνονται πύρινες μπάλες.

Τα αστέρια θέλω. Τα αγαπώ.

Θέλω τη λάμψη, τη γαλήνη, την ομορφιά.

Θέλω την  περιπέτεια, τα ταξίδια, τη φωτιά.

 

Πολεμώ σε έναν ώμο

Άσε με να σου κλέψω μια ανάσα.
Θα σου δώσω την πνοή μου για αντάλλαγμα.

Χάρισε μου ένα χαμόγελο.
Μου πήρες τόσα και πώς ούτε κατάλαβα.

Μη φοβάσαι το σφιγμό.
Άκουσε τον που κρατάει τον ρυθμό.

Μην ανησυχείς που τρέμω.
Δεν τρομάζω,  δεν το ελέγχω.

Πάρε με αγκαλιά,  αντέχω.
Μόνο το να με χαϊδεύεις θέλω.

Θέλω τους τοίχους σου να σπάσω.
Δεν με νοιάζει αν συντριβώ.

Έχω δύναμη εγώ.
Έχω αδυναμία στο αδύνατο.

Έχω εσένα και είναι αρκετό.
Δώσε μου ο, τι (δεν) ζητώ.

happily ever.. After?

Το happy end είναι η αρχή..

Στο μυαλό και στη ψυχή σύγχυση επικρατεί!

Δεν μας έμαθαν στα παραμύθια το τι γίνεται μετά.
Μετά που θα σε βρει ή θα βρεις τον πρίγκιπα.
Αν η περίπετεια τελειώνει ή μια άλλη ξεκινά.

Πώς να διαχειριστείς την ευτυχία;

Δεν ξέρεις σε ουράνια τόξα να κάνεις τσουλήθρα.
Είναι άβολο να ξαπλώνεις στα σύννεφα.
Κουραστικό το κυνηγητό με μια ηλιαχτίδα.

Αστέρια,  καρδιές,  πεταλούδες ολόγυρα να κάνουν σαματά..
Δεν νιώθεις τίποτα από αυτά.
Μα ίσως κάτι ξεπηδά.

Δυσκολεύεσαι μουσική να διαλέγεις.
Καμπάνες δεν θέλεις.
Βαλς δεν χορεύεις.

Και ποιοι ζητοκραβγάζουν στη σκηνή;
Όλοι. Ποπο,  όλοι.  Πολλοί..
Στραμένη στους πρωταγωνιστές η προσοχή.

Και τώρα τι κάνουν αυτοί;

Απομακρύνονται στο ηλιοβασιλέμα
και δεν αφήνουν σε εμάς τίποτα..
ή μας αφήνουν τα πάντα ανοιχτά.

Να τραβήξουμε λεει τη δική μας πορεία.
Λες και γίνεται εύκολα.

Αχ,  πως να διαχειριστείς την ευτυχία;

Είναι μια άγραφη ιστορία.

Ηρεμία

ξαφνικά

σήμερα

πια

Ο ήλιος δεν τυφλώνει.

Τα σύννεφα δεν είναι μελαγχολικά.

Δεν με τρομάζει το σκοτάδι.

Δεν με ανησυχεί η σιωπή.

Έχω εσένα,

κι ας μην είσαι εκεί.

Νιώθω προστατευμένη και ήρεμη.

Η αγκαλιά σου με έχει ντύσει με αγάπη.

Το χάδι σου είναι το ομορφότερο ρούχο που έχω φορέσει.

 

 



Wishingstar

 

Τα αστέρια ξέρουν,

βλέπουν τα πάντα κι ας είναι μακριά.

Ξέρουν από αιωνιότητα

κι από λάμψεις που φτάνουν αργά.

Δεν υπάρχει κατάλληλο μέρος,

γιατί παντού γίνονται θαύματα.

Ταιριάζουν όλα σαν ενός παζλ τα κομμάτια.

Κολλάνε και τα σώματα.

Όλα βγάζουν νόημα.

Όμως δεν ψάχνω πια να βρω νοήματα.

Ψάχνω συναισθήματα.

Μα με βρίσκουν αυτά.

 

 

Ο Πύργος

Η πριγκίπισσα συνήθισε τον πύργο της.
Συμφιλιώθηκε με τον δράκο της.
Όταν έρθει αυτός που καιρό περιμένει για να τη σώσει, θα τον διώξει.
Θα θεωρήσει τέρας όποιον τον δράκο της θελήσει να σκοτώσει.
Δεν θα ρίξει τα μαλλιά, κι αν το κάνει θα το μετανιώσει σύντομα μετά.
Δεν έκανε τόσο καιρό να τα μακρύνει για να τα προσφέρει έτσι απλά.
Δεν θα διακινδυνέψει τον πόνο χωρίς να ξέρει αν θα είναι για καλό.
Θα τρομάξει αν κάποιον άγνωστο μες στο δωμάτιο της αντικρίσει
με φιλί να προσπαθεί να την ξυπνήσει.

Φοβάται την αλλαγή.
Φοβάται τη ζωή.
Φοβάται την αγάπη.
Φοβάται τα λάθη.

Έμαθε στον καθρέφτη να βλέπει τη δική της ομορφιά
και δεν τολμά την ομορφιά του κόσμου να δει σε μια ματιά.
Έμαθε να κοιμάται μόνη και να ξυπνά,
οπότε την αγχώνει, κι ας λέει τη λαχταρά, η αγκαλιά.
Δεν θέλει άλογα, και μάχες και σπαθιά.
Αυτά είναι για τα βιβλία, δεν είναι βολικά.
Θέλει την ησυχία της, τη φυλακή της και τη σιγουριά.

...

Βλακείες!

Μόλις ακουστεί το κάλεσμα το κατάλληλο,

πηδάει από το παράθυρο!

Προσπέρασε με, να σε ξεπεράσω

Δεν θέλω να μου υποσχεθείς το παραμικρό.

Μόνο πως το χαμόγελό σου θα είναι συχνό κι αληθινό.

Γιατί σου ταιριάζει πολύ.

Γιατί είσαι (ακόμα πιο) όμορφος έτσι.

Δεν θέλω τίποτα να μου πεις όταν με δεις.

Απλά να με κοιτάξεις και να με προσπεράσεις.

Δεν με φοβίζει πια το βλέμμα σου, 

όσο το ψέμα σου.

Κάποτε με γοήτευσες.

Μην με απογοητεύεις.

Με ελπίδες μην με παιδεύεις.

Μην με κρατάς αν δεν με θέλεις.

Σε αφήνω.

Αυτό δεν είναι απειλή.

Δεν περιέχει πόνο.

Είναι λύτρωση.


 

 

Πρόσωπο-ποιημένο παραμύθι

Είναι το χαμόγελο που πρωταγωνιστεί.

Κανείς δεν ξέρει από πού έχει γεννηθεί.

Μια λέξη,
μια πράξη,
μια σκέψη
όμορφη κι απλή

μπορεί να είναι παράλληλα

δικοί του δημιουργοί
και δημιουργήματα.

Ξαπλώνει στο πρόσωπο αναπαυτικά.

Κούνια στα χείλια κάνει
αλλάζοντας συχνά πλευρά.

Τεντώνεται και μεγαλώνει.

Μικραίνει όταν προσπαθεί να μαζευτεί.

 Δεν μπορεί όμως ποτέ του να κρυφτεί.

Είναι η ματιά που το προδίδει.

Η λάμψη που το χαμόγελο της δίνει
ακτινοβολεί.

Έτσι και μέσα από εκείνη
μπορεί μόνο να φανεί.

Μα σε μια άλλη περίπτωση,

όταν η ματιά είναι συννεφιασμένη, θολή,

το χαμόγελο πασχίζει  για να κρατηθεί.

Κρεβάτι του Προκρούστη

γίνεται τώρα η κούνια
και τα μάγουλα το τραβάνε με βία.

Δάκρια που εμφανίζονται ξαφνικά
το κάνουν να γλιστρά.

Πέφτει από τα χείλια
και γίνονται εκείνα
τρεμάμενη σπηλιά.
Το κλάμα την ποτίζει

και αυτή τότε βουίζει,

αφού κακά δαιμόνια
 και πνεύματα αιώνια
βγαίνουν ορμητικά.

Όμως καμιά φορά,

έρχονται τα δάκρια και είναι φιλικά.

Κάθε ένα που κυλά
χαϊδεύει τρυφερά
και παίρνουν το χαμόγελο αγκαλιά.

Τότε τα μάτια τα σοφά,
που έχουν δει τόσα πολλά

και που αγαπούν ισάξια

το χαμόγελο που τα φωτίζει

και κάθε δάκρυ που τα καθαρίζει,

ψιθυρίζουν συνωμοτικά

στο διπλανό τους το αυτί

"Έτσι είναι η ζωή.."