Έχω τη βαθιά ανάγκη να δημιουργήσω από εκείνους/για εκείνους κάτι.
Να τους δείξω πόσο τυχερή νιώθω που τους έχω συναντήσει και για τις στιγμές που έχουμε ως τώρα ζήσει.
Να τους αντ-απο-δώσω σε "τέχνη" κάθε μου συναίσθημα γι' αυτούς και σκέψη.
Να καταφέρω να (τους) εξηγήσω πόσο είναι ξεχωριστοί,
και παράλληλα να μάθουν όλοι πόσο υπέροχοι μπορούν να είναι δυο άνθρωποι.
Όμως δυσκολεύομαι πολύ.
Τίποτα δεν είναι αρκετό, αντάξιο και αντιπροσωπευτικό να περιγράψει ακριβώς τι είναι αυτό που δημιουργεί μια τόσο μαγική αίσθηση σε όποιον τους συναναστραφεί.
Είναι σαν τέλεια ατελείς.
Είναι σαν να 'χουν την καρδιά από αναλλοίωτα παιδιά
μα έχουν μυαλό που σκέφτεται ώριμα, σοφά.
Έχουν αυθεντικά χαμόγελα και μάτια καθαρά.
Είναι τόσο καλοί σαν άγγελοι μα τόσο απλοί σαν άνθρωποι.
Άνθρωποι ήρεμοι αλλά και ζωηροί.
Η αγάπη τους ακτινοβολεί.
Αγάπη για τους άλλους κι αγάπη μεταξύ τους.
Μαζί μία αρμονική ψυχή, φωτεινή και πολύχρωμη, δυνατή όσο κι ευαίσθητη.
Χωράει και το επιθυμεί να αγκαλιάσει όλο τον κόσμο την ίδια στιγμή.
Μπορεί μόνο εκείνη να τον ομορφύνει.
Ξέρει να τον διόρθωσει χωρίς να τον πληγώσει.
Να τον κάνει καλύτερο.
Το είδος του έρωτα που υπάρχει μεταξύ τους είναι τόσο παιχνίδι όσο και σοβαρή αποστολή.
Έρωτας που δεν κραυγάζει, δεν απειλεί,
δεν θα μπορούσε ποτέ του να ενοχλεί.
Είναι ο έρωτας που ενώνει χωρίς να χωρίζει.
Που δεν τυφλώνει, μόνο φωτίζει.
Δεν επιδεικνύεται αλλά φαίνεται.
Δεν ζηλεύεται, μόνο θαυμάζεται.
Δεν προκαλεί, παρά καλεί
όποιον το θέλει το θαύμα να γευτεί.
Γιατί υπάρχει.
Αυτά τα λίγα, λόγια απλά, μια προσπάθεια.
