Άδεια και βαριά

Εξουθενωμένη.
Μια μέρα γεμάτη από πράγματα που δεν έγιναν.
Να σέρνομαι από προσδοκίες.
Να αδειάζω από ελπίδες.
Να αγκαλιάζω τις αναμνήσεις μου.
Να με τυλίγει η μοναξιά μου.
Νιώθω πως κάτι θέλω να βγάλω από μέσα μου
αλλά δεν ξέρω τι υπάρχει μέσα μου
να μου έχει μείνει για να βγει.
Σαν μπαλόνι
που από φουσκωμένο και γυαλιστερό
σούφρωσε με τρόπο σταδιακό
γιατί έχανε από αφανές κενό.
Έχω νεύρα,
έχω λύπη
και τίποτα δεν έχω.
Δεν μπορώ να μισήσω κανένα
για όσα έμειναν μισά.
Δεν ξέρω αν θέλω να δακρίσω,
να χτυπηθώ ή να χτυπήσω
για να ηρεμήσω.
Δεν έχω τι να ονειρευτώ
για να καταφέρω να κοιμηθώ.

Ένα δέντρο κι εγώ

Δεν τολμάω.

Δεν προσπαθώ καν να πλησιάσω 

ο, τι πιστεύω πως δεν μπορώ να φτάσω.

Ένα ψηλό, γεροδεμένο δέντρο,

με πυκνά, απλωμένα κλαδιά.  

Έτσι σε βλέπω.

Σε είδα αλλά άργησα να σε καταλάβω.
Δεν ερμηνεύεσαι όσο εύκολα φαίνεσαι.

Τεντώνεται ο κορμός σου προς τον ουρανό,

μα εσύ δεν δίνεις τόσο σημασία σε αυτό. 

Σε νοιάζουν τα κλαδιά σου περισσότερο.

Απολαμβάνεις να αγγίζεις τον άνεμο. 

Δέχεσαι ήλιο και βροχή το ίδιο. 

Αγκαλιάζεις τα πουλιά. 

Προσκαλείς τα παιδιά.

Μα εγώ ποτέ δεν έμαθα
να σκαρφαλώνω στα δέντρα.
Φοβάμαι τα ύψη.
Θαυμάζω την ομορφιά,
μα αρκούμαι στη σκιά.

Βρέθηκα δίπλα σου.
Μου ψιθύρισες τις ιστορίες σου.
Άκουσες με ενδιαφέρον τις δικές μου.

Τα φύλλα που μου έριξες απαλά,
στα χέρια μου τα κράτησα,
στολίδια μου τόσο ταιριαστά,
και σαν δώρα σπάνια τα κοίταξα.

Εγώ το μόνο που σου προσέφερα
ήταν ένα τόσο αδέξιο πότισμα.
Σου έριξα νερό με έναν κουβά απότομα.
Σαν κάτι περιττό που δεν χρειαζόσουνα.
Σαν να ήταν το ίδιο
με το να αφιέρωνα
σε κάθε σου καρπό,
ένα ρυάκι, μία σταγόνα.
Και ποτέ δεν επανόρθωσα.

Ο,τι κι αν έκανες εσύ,
το θεώρησα χαμένη υπόθεση.

Στάθηκα δίπλα σου
σαν να 'μουνα λουλούδι,
μαζί σου αταίριαστο,
μικρό στο ύψος σου μπροστά,
στον άνεμο ευάλωτο,
ασύγκριτο με τα πουλιά.

Αν κοίταζα κάτω απ' την επιφάνεια,
ίσως οι ρίζες μας να είχαν κοινά,
ίσως να κατάφερναν να συναντιόνταν.

Σε λίγο καιρό, αν όχι ακόμα.
Λίγο καιρό αν είχα ακόμα.

Αρκεί μόνο
να κοίταζα,
να τολμούσα,
να προσπαθούσα.

Κι ας μην αρκούσε.
Ίσως.

*Πρώτη φορά 

γράφω για κάποιον 

που ίσως το διαβάσει.

Τουλάχιστον αυτό το τόλμησα.

Το "residual"

Δεν ξέρω αν σε ερωτεύτηκα.

Σε πίστεψα. 

Σε χρειάστηκα. 

Δεν ξέρω αν σε αγάπησα. 

Σε νοιάστηκα.  

Σε θέλησα.

Στο τέλος
έμεινε η ψυχραιμία μου 

και η ψυχρότητά σου. 

Δεν θέλω πια να σε ξαναδώ μπροστά μου. 

Μέσα μου σε βλέπω,  

και σε ακούω,
και σε έχω.

Είσαι κομμάτι μου,  

κομμάτι της ζωής της ιστορίας μου. 

Έχω συμφιλιωθεί με αυτό. 

Χρησιμοποιώ αντικείμενα και φράσεις σου. 

Σε έχω ενσωματώσει,
σαν σημάδι από πληγή

που έχω συνηθίσει να βλέπω/αγνοώ 

και που ίσως γίνει και στολίδι. 

Σαν χτύπημα εσωτερικό 

που θα πονάει κάθε άνοιξη,  

έτσι λίγο,  μόνο για να μου θυμίζει. 

Δεν θέλω να σε ξανασυναντήσω 

όχι επειδή σε μισώ 

αλλά επειδή ξέρω πια 

πως θα καταφέρουμε τέλεια 

να ανταλλάξουμε αδιάφορα "γεια". 

Ξέρω πως δεν θα καταφέρω 

πότε να σου πω κάτι παραπάνω, 

να ρωτήσω πράγματα που θέλω να μάθω.

Αλλά κι αυτά δεν είναι πολλά,
μόνο ψέματα
που δεν έχουν λόγο να γίνουν αλήθεια. 

Τα "γεια"  είναι μια προσπάθεια 

να μην περάσουμε τη γραμμή 

που έχουμε οδηγηθεί 

και γίνουμε ξένοι αντί γνωστοί. 

Λες και το γνωστοί αρκεί 

για κάποιους που έχουν μοιραστεί

ένα σπίτι,
ένα τραπέζι,
ένα κρεβάτι,
ένα σώμα

για δύο χρόνια. 

Μα σκέφτομαι πως αλλιώς θα είναι κρίμα, 

ένα κρίμα ακόμα.