Ο,τι (δεν) έμεινε από τα (για) πάντα

   Υπήρχε τόσο πολύ συναίσθημα και τόσο δυνατό για να τροφοδοτήσει μακράν τα περισσότερα των κειμένων-ποιημάτων που έγραψα στο μπλογκ.
   Πίστευα πως το συναίσθημά μου ήταν ανεξάντλητο, συγκεντρωμένο τόσων χρόνων μόνο για 'σένα. Είχα πιστέψει πως ήσουν σημείο καμπής στη ζωή μου. Το παρελθόν μου είχε οδηγήσει σε εσένα και το παρόν μου σερνόταν από το -βέβαιο- μέλλον μου μαζί σου. Είχα συνηθίσει. Από τη μια να μην περιμένω κανέναν άλλο πια κι από την άλλη να περιμένω για πάντα εσένα. Εγώ ήμουν βέβαιη πως θα 'μαστε μαζί ενώ εσύ δεν ήθελες, δεν θέλεις και ούτε πρόκειται να είμαι στη ζωή σου. 
   Τελικά, όμως, σταδιακά, το συναίσθημα εξασθένησε, αναλώθηκε. Ξαφνικά ξοδεύτηκε χωρίς να πάρεις το παραμικρό, ούτε κι εγώ (δεν ήθελες να πάρεις ενώ ήθελα να δώσω).  
Δεν ξέρω τι με οδήγησε εκεί. Ο χρόνος. Η φυσική ροή, το ποτάμι που κάπου πάντα σε πάει ενώ δε σε ρωτάει. Η ψυχική φθορά, που προχωρούσε αργά αλλά σταθερά, τόσο ανενόχλητα και συστηματικά ώστε δεν έμεινε κομμάτι από καρδιά να λαχταρά- να στο χρωστάω να στο δώσω ούτε στο τόσο. 'Ημουν ήδη σε θέση να μπορώ χωρίς να σ΄έχω, δεν ήθελα όμως να το παραδεχτώ. Το να μπορώ χωρίς να σ' έχω δεν ήταν και αρκετό για να πεισθώ να μη σε θέλω. Ένιωθα πως θα σε προδώσω εάν παραιτηθώ απ' τα πάντα και το για πάντα, στο οποίο πίστευα τόσο καιρό. 
   Ποτέ δεν είχα ξαναναφέρει τόσο συχνά την "αγάπη" και ποτέ δεν είχα ξαναπλησιάσει τόσο κοντά στον "έρωτα".
   Έπρεπε να αρχίσεις να μειώνεις εμένα για να κυριαρχήσει πάνω στο "Σ' αγαπώ" μου, στο μυαλό μου, το "Δε σε θέλω" δικό μου. Δεν περίμενα πως περισσότερη δύναμη έχει αυτό. Δεν ήταν τραγικό- δεν ήταν αρκετό να μη με θέλεις. Εγώ όμως "Μ' αγαπώ". Απ' τη στιγμή που άρχισες, λοιπόν, αναίτια-αψυχολόγητη επίθεση θυμήθηκα πως έχω έναν εαυτό και οφείλω να προστατευτώ. Δεν το 'λεγα Εγωισμό αλλά Αυτοσεβασμό. Δεν ξέρω, ειλικρινά, τι έγινε, μα δε σε αναγνωρίζω. Κακία πάντως διόλου δεν σου κρατώ.  
   Κι αν λέω πως με "μηδένισες", αλλιώς το εννοώ.
Δεν ήσουν εσύ, δεν ήμουν εγώ. Δεν ήταν, μάλλον, τίποτα. Έπρεπε να το υποψιαστώ. Όταν η επιλογή, σαν αυτή, είναι " Όλα ή τίποτα", η απάντηση είναι, συνήθως, το δεύτερο. Στο ποτέ που μοιάζει για πάντα το αντίδοτο είναι το τώρα. Κάθε στιγμή είσαι-είμαι άλλος. Όλοι είναι άλλοι. Μα, μ' έκανες να καταλάβω πως κανείς δεν είναι όλοι.
    Ίσως το ανώνυμο συναίσθημα να το βλέπω πιο σοβαρά, πιο πολύ να κρατά. Το Ένας (χωρίς όλοι, πάντα κλπ) να φτάνει απλά, για να 'μαι μη ερωτευμένη και καλά.

Πρό-σ-κληση

Τα μάτια της δακρυσμένα

από λύπη, συγκίνηση ή το μακιγιάζ

άλλαζαν χρώμα.

Άραγε να προτιμούσε εκείνος αυτό, το σπάνιο;

Να το 'χε δει καν, να το χε προσέξει ποτέ;

Αν και δεν πρέπει να 'ταν το χρώμα

που έκανε τα μάτια της,

κατά κοινή ομολογία, να ξεχωρίζουν

είτε κοιτούσαν χαριτωμένα, είτε πονηρά, είτε αγριεμένα.

Κατάματα, χαμηλά ή κλεφτά.

Τα χέρια της σταυρωμένα στο στήθος

τον προ-σ-καλούσαν να την τυλίξει ολόκληρη

σφιχτά και τρυφερά

σε μια αγκαλιά

για να την χαλαρώσει.

Τα σφιγμένα ή μουτρωμένα χείλια της

προ-σ-καλούσαν το φιλί του

για να τα ξεκλειδώσει

ύστερα από κάθε λέξη

που την είχε αποστομώσει.

Ήταν όμορφη όταν την τσάτιζε

ή ίσως την στεναχωρούσε.

Ήταν ο πιο καλός κακός.

Άραγε, τι να την θεωρούσε

καλή ή κακή;

Στην πραγματικότητα,

μπορούσαν να είναι και τα δύο
 μαζί.

Παγωμένο ρόδο

Νιώθεις ο,τι νιώθω;

Το φόβο και τον πόθο.

Το πάθος, την ντροπή.

Πες μου, είσαι κι εσύ

παγωμένο ρόδο,

υψόφοβο πουλί;

Τα όνειρα στοιβάζεις

Διψάς κι όμως διστάζεις

να πιεις από τον κόσμο

το κόκκινο κρασί.

Ρωγme

-Δεν ανησυχώ όταν φεύγεις γιατί ξέρω πως θα γυρίσεις
-Κι αν δε γυρίσω;
-...
  Θα ψάξω να σε βρω και θα ρθω εγώ.
  Μη βασίζεσαι όμως στο ότι θα ρθω.
-Κι εσύ μη βασίζεσαι στο ότι δεν θα φύγω.
-Γιατί να φύγεις;
-Γιατί να μη φύγω;

Τότε δημιουργήθηκε μια ρωγμή στην ερωτευμένη σιγουριά της. Κι από 'κει μπήκε ο φόβος πως μπορεί μπορούν να προκαλέσουν μεγάλο πόνο ο ένας στον άλλο. Ίσως μεγαλύτερο πόνο απ' ότι ευτυχία.
Αποζητώντας ακόμα ωστόσο τη δεύτερη, μπήκε στο δίλημμα να (το) πει.

-Εγώ..

[..Σε παρακαλώ. Σε νοιάζομαι.  Σε θέλω. Σε χρειαζομαι.  Σ' αγαπώ...]

Εγώ (μόνη λέξη)

Δεν σου φτάνω εγώ;



*Μακάρι να ήξερα την απάντηση και μακάρι να μη χρειαστεί να τη μάθω έτσι.

Φυγή προσεγγιστική

Φεύγει.

Κάθε φορά.

Έτσι ξαφνικά.

Την πλάτη γυρνά.

Χωρίς να βγάλει μιλιά.

Στη μέση αφήνει συζητήσεις.

Δεν περιμένει να απαντήσεις.

Αν θα μπορούσες, φυσικά.

Roi

Ανέκφραστη matιά.

Αφοπλιστική.

Δεν προλαβαίνεις να ρωτήσεις γιατί.

Τη μια είναι εδώ, την άλλη εκεί.

Αναρωτιέσαι τι έχει συμβεί.

Κάνει ο,τι θέλει να κάνει,

λέει ο,τι θέλει να πει.

Μετά στροφή.

Δεν περιμένει.

Δεν παραμένει

ούτε μια περιττή στιγμή.

Παρουσία που δεν αφήνει να γίνει φορτική.

Απουσία έντονα αισθητή.

Επιδιώκει η κάθε μια να εκτιμηθεί.

Ίσως να θέλει και να ακολουθηθεί.

Καμιά φορά θα σου το πει:

"Πάμε μαζί;"

Δύναμη ελκτική ή απωθητική;

Πρέπει να ξεχωρίσεις την κατάλληλη στιγμή.

Αν πας εσύ, δεν φεύγει;

Κανένας δεν μπορεί να στο εγγυηθεί.

Πάντως δεν σ' αποφεύγει.

Λέει η κοινή, τρελή σας λογική.

Έρχεται μια, μια πας κι εσύ.

Εσύ όμως δεν χορταίνεις.

Εσύ δεν θες να φεύγεις.

Λες να 'ναι υπερβολή

ενώ η φυγή σοφή;

Όλο όταν έρθει φεύγει.

Όλο έρχεται.

Όλο φεύγει.

Ξανάρχεται.

Κι αυτό αρκεί.



Ιππότες

Υπάρχουν.


   Ομολογώ πως ακόμα κι εγώ έφτασα κάποια στιγμή να το αμφισβητώ. Είχα παρατηρήσει τους ιππότες να τους παριστάνουν ..πότες απευθυνόμενοι σε αφελείς -αυτοαποκαλούμενες-  "πριγκίπισσες". Όχι, εγώ δεν ανήκω σε αυτές. Όσοι με ξέρουν το ξέρουν. Πριγκίπισσα, ναι, είμαι και παραμένω- ή έστω προσπαθώ. Αλλά άλλου τύπου (σ' όλες τις λεπτομέρειες του οποίου δεν θα επεκταθώ εδώ). Του τύπου πάντως που δεν θα πλησίαζε ένας τέτοιος "ιππότης" και που ούτε κι εκείνη θα τον ήθελε- αντιθέτως, αν την φιλούσε θα αηδίαζε, καθότι ήδη ξύπνια.

   Από τα παιχνίδια ρόλων στο παρελθόν μου αργά ή γρήγορα συνειδητοποίησα πως ως αδρανής πριγκίπισσα έβρισκα τη δράση των ιπποτών πιο ενδιαφέρουσα. Αρχικά τους παρατηρούσα (όπως τους ποδοσφαιριστές της διπλανής αυλής του νηπιαγωγείου από τον κεντρικό "πύργο" μου, κατά τις μέρες που δεν είχαν το ενδιαφέρον της επίθεσης των "εχθρών" μου) 'Επειτα άρχισα να οργανώνω τακτικές, μάχες, σχέδια και στρατηγικές, διατηρώντας ωστόσο πάντα το θηλυκό εαυτό μου.  Δεν άφηνα την περιπέτεια στους ιππότες κι εγώ να περιμένω. Στο παραμύθι μου είχα δράση, ακόμα κι όταν ήταν μόνο μες στο μυαλό μου εκτυλιγμένο.

   "Το αποφάσισα. Δεν θέλω πρίγκιπα. Θέλω ιππότη." δήλωσα κάποια στιγμή της εφηβείας μου " Κι όποιος γνώρισε ποτέ τα άκρα της μαλθακότητας και της φιλαρέσκειας με καταλαβαίνει."

Οι πρίγκιπες των παραμυθιών στην πλειοψηφία τους δεν έχουν ούτε σπουδαία προσωπικότητα ούτε ιδιαίτερα ενεργό ρόλο (μερικοί δεν έχουν καν όνομα) αλλά ουσιαστικά αποτελούν τρόπαιο των ηρωίδων- πριγκιπισσών, εφόσον αυτές ξεπεράσουν διάφορες δοκιμασίες. Οι πρίγκιπες της ιστορικής πραγματικότητας κλεισμένοι στο παλάτι τους είναι συγχρόνως καλομαθημένοι και κακομαθημένοι μπούλιδες.Στη δική μου πραγματικότητα υπήρξαν και οι πρίγκιπες που είχαν ψώνιο "ευγενούς" και καμία σχέση με ευγένεια. Έτσι κατέληξα στους ιππότες που έχουνε κι ενέργεια και ξέρουν να φερθούν.

    Από το καταστάλαγμα των επιθυμιών μου στο μυαλό μου μέχρι να τους συναντήσω, ύστερα να τους γνωρίσω και να τους αναγνωρίσω πέρασε αρκετός καιρός. Όμως είναι πλέον στη ζωή μου.

    Οι ίδιοι ίσως δεν το ξέρουν ή μάλλον αρνούνται να το παραδεχτούν. Όταν είναι κακιά μάγισσα που τους προκαλεί, θα μπορούσε να κάνει τον χαρακτηρισμό να φανεί αδυναμία ή κοροϊδία στη σύγχρονη εποχή. Εγώ όμως το βλέπω πανδαισία κάθε φορά που προσέχω πως την αντιμετωπίζουν λεκτικά και πως υπερασπίζονται το δίκαιο απέναντι στα κάθε είδους κακά. Όταν δε είναι για να υπερασπιστούν εμένα που μπαίνουνε μπροστά.. Οι φιλικοί σωματικοί αγώνες είναι πιο κοντά στην κλασσική εικόνα για τους ιππότες, κι ας μην είναι η ουσία, συνιστούν αποδεικτικά στοιχεία που χαίρομαι επίσης αρκετά. Πρόσθετο ατμόσφαιρας οι συνεχείς πάνω κάτω καλπασμοί από δω και από κει, που δεν είναι, ωστόσο, εύκολο για τον καθένα να τους ανεχτεί. Είναι και οι θεωρητικές εκφράσεις, σημάδια καλλιέργειας, μα μάλλον είναι το λιγότερο. Τυπικές τρυφερές χειρονομίες, (επιλεκτική) ευγένεια, προθυμία να βοηθήσουν. Η χαρακτηριστική σκηνή: προσφορά του χεριού να στηριχθώ πιο ψηλά για να ανεβώ.

   Μα πάνω απ' όλα απολαμβάνω το γεγονός ότι η θέση μου στην πλοκή δεν είναι παθητική. Στην περιπέτεια είμαστε μαζί. Δεν τους πειράζει που αποτελώ πριγκίπισσα δυναμική. Με σέβονται, με εκτιμάνε, με διδάσκουν και μαζί μου πολεμάνε. Η αναμέτρηση, όταν είναι μεταξύ μας, τόσο ενδιαφέρουσα, τόσο ζωντανή, που δεν με νοιάζει ποιόν θα έχει νικητή, αρκεί μονάχα να συνεχιστεί. Κι όλα κρίνονται από μια κίνηση απλή που εφόσον βρει τον στόχο με ακινητοποιεί.

Είναι για να το ζεις, όχι για να το πεις.

Ποιες λέξεις θα αξίζαν πιο πολύ

από κάθε μας κοινή στιγμή;

Η ματιά.. το άγγιγμά σου..

το χαμόγελο.. το πείραγμά σου..

Φαινόμαστε αθώοι αλλά και πονηροί.

Ψάχνουμε κι οι δυο ευκαιρίες για να 'μαστε μαζί.

Συζητάμε και στην ουσία συστηνόμαστε.

Αργά μαθαίνουμε πως από πάντα γνωριζόμαστε.

"Σε θαυμάζω", λέμε, "ευχαριστώ",

 "σε εμπιστεύομαι", "σε συμπαθώ".

Το μόνο που δε λέμε: Σ' αγαπώ

Λιγότερο από δυο λέξεις.

Για να τις πούμε όμως κολλάμε.

Δεν ξέρω αν θα τις πιστέψεις.

Δεν το χρειαζόμαστε, ή μήπως δεν τολμάμε;

Φυσαλοφούφουλο

Είδα πως σε μια γλάστρα στο μπαλκόνι μου φύτρωσε ένα "φυσαλοφούφουλο" (κατά το χρυσαλιφούρφουρο της Λιλιπούπολης) , όπως το λέω εγώ.
Μόλις ανθίσει θα..




Το έκοψα απαλά, το κράτησα, το κοίταξα προσεκτικά.
Σκέφτηκα τι να ευχηθώ.  Στράφηκα προς τον ουρανό.
Έριξα ένα βλέμμα, που πέρασε τα κτίρια, τα σύννεφα και έφτασε σ' εσένα.
Φύσηξα το "φυσαλοφούφουλο" από κοντά, τρυφερά, σαν να το φίλησα.
Έκλεισα τα μάτια και ευχήθηκα.
Να φτάσει στο δικό σου μπαλκόνι,
να φυτρώσει στη γλάστρα με το αγαπημένο σου φυτό- αν δεν έχεις, σε κάποια με ξεχασμένο χώμα ή ένα λουλούδι που μαραίνεται το χειμώνα,
μια μέρα ξαφνικά να το κοιτάξεις, να γίνει αιτία που θα χαμογελάσεις,
να το πιάσεις με τα χέρια σου τα αγαπημένα, να το φυσήξεις... και να ευχηθείς για μένα!

Όταν έρχονται οι βροχές

Όταν έρχονται οι βροχές, τα κρύα,

Θες ένα χαμόγελο ικανό να διώξει τη μελαγχολία,

Μια λαμπερή ματιά όσο ο ήλιος που σου στερεί η συννεφιά,

Χέρια απαλά να σε τυλίγουνε ζεστά

 σαν τα παπλώματα που αποχωρίζεσαι με βαριά καρδιά τα πρωϊνα,

μέσα κι αντί γι' αυτά.

Χείλια γλυκά- χίλια φιλιά

σαν ζεστή σοκολάτα που σε χαλαρώνει, σαν τον καφέ που σε ξυπνά.

Έναντι

  Σκορπίζω αυτά που θα θελα να σου πω, αυτά που θα θελα να σου δώσω, εδώ κι εκεί μέσα στη μέρα μου. Στην κάθε μέρα μου. Μαζεύω από δω κι από κει, από πολλά μικρά πράγματα, αυτά που έχω ανάγκη από εσένα.
  Και φυσικά δεν είναι αρκετά. Εσένα κανείς και τίποτα δεν μπορεί να σε αντικαταστήσει. Δεν είναι αυτό που θέλω ούτε και προσπαθώ άλλωστε.
  Έλα όμως που ούτε να σε πάρω με τη βία στη ζωή μου μπορώ ούτε να εισβάλλω στη δική σου. Ο καθένας τη ζωή του. Κάποτε, δεν μπορεί, θα ενωθούν.
  Γιατί το μέλλον το χω 'δει και το 'χω νιώσει. Με μικρές προκαταβολές από αυτό. Με κομμάτια δανεικά που γεμίζουν τα κενά. Έτσι υπάρχω. Έτσι αντέχω ως τότε να ζω.
  Χωρίς εσένα είμαι μόνη. Μα δεν είμαι μόνη γιατί δεν είμαι χωρίς εσένα. Δεν θα μπορούσα να είμαι. Είσαι παντού και πάντα. Το ίδιο κι εγώ για 'σενα.
Μόνο που δεν με βλέπεις. Κι είναι κρίμα. Γι' αυτό κι ίσως εσύ να νιώθεις μόνος. Δεν είσαι.
Δες με. Είμαι εμείς κι είμαι καλά.

• Αγκαλιάζω τις φίλες μου σφιχτά πιο πολύ και πιο συχνά. ( Ποιός να το πίστευε, αλήθεια, ότι υπήρχε πιο πολύ..)

• Παίρνω το μαξιλάρι μου αγκαλιά ακουμπώντας το κεφάλι και φαντάζομαι πως είναι ο θώρακας σου.

• Φιλάω το αρκουδάκι μου στη μύτη του καρδούλα, το καλημερίζω το πρωί. Το βράδυ κοιμάμαι χαϊδεύοντας το μάγουλο ή  το αυτί του.

• Ακούω τραγούδια και σκέφτομαι πως μου τα αφιερώνεις. Βρίσκω ό,τι ταιριάζει και σου το αφιερώνω στο μυαλό μου.

• Χαμογελάω στον καθρεύτη. Κοιτάω με λαχτάρα. Όπως θα κοιταζά εσένα-όπως θα θελα να κοιτάς εμένα. 

 
 

Δακρυσμένο Ασημένιο Αγγελάκι

Γνωρίζω έναν άγγελο,

μικρό μόνο στο μάτι,

με μαγικό χαμόγελο και με φτερά στην πλάτη,

που όλο ακτινοβολεί γλυκήτητα κι αγάπη.

Τον βλέπω πρόσφατα να κλαίει.

Ραγίζει η καρδιά του

που πρέπει να αποχωρηστεί τον θεϊκο ερωτά του,

αν θέλει μέσα στη ζωή να ανοίξει τα φτερά του.

Κουρνιάζει μες στα σύννεφα,

χορταίνει από χάδια,

φυλάει φιλιά να το κρατούν ζεστό τα κρύα βράδια,

γεμίζει από παράδεισο μα η βαλίτσα του άδεια.

Ξεσπά συχνά και ξαφνικά,

μουτρώνει και θυμώνει,

γυρνά την πλάτη και κοιτά αλλού λες και γλυτώνει

αν κάνει ότι αγνοεί το φίδι που τον ζώνει.

Εκείνος που τον έπλασε

αυτός που αγαπάει,

χαμογελά και δεν μιλά και πάντα τον κοιτάει,

ήρεμος μένει μέσα του κι ας το αποχαιρετάει.

Μην το φοβάσαι/Να το θυμάσαι, ο Θεός αγγέλους δεν ξεχνάει.

Στιγμές <> Σκέψεις

Η ευτυχία είναι στιγμές.
Η δυστυχία είναι σκέψεις.

Η μάλλον όλα είναι στιγμές..

Η ζωή είναι στιγμές.

Ή μήπως όλα είναι στο μυαλό;

Όλα είναι σκέψεις..

Όλα είναι σκέψεις που γίνονται στιγμές.

Όλα περνάνε..

Όλα γίνονται ξαφνικά.
 Kαι τα καλά και τα κακά.

 

Σκυλίσια ματιά

"Τα μάτια του σκύλου" τα ονόμασα αυτά.

Ορθάνοιχτα, τελείως στρογγυλά, με μια έντονη λάμψη και μια κρυφή σκιά

που διακρίνεται μέσα τους βαθιά. Μελαγχολικά.

Μια δύναμη τα τραβά σε μια κατεύθυνση και μοναδική.

Όλη τους την ενέργεια τη στέλνουν και την παίρνουν από εκεί.

Σε μια προσπάθεια αποφόρτισης, μικροί αναστεναγμοί,

 σιγανοί εώς και τελείως σιωπηλοί, να φαίνεται μονάχα η αναπνοή.

Άμεση σύνδεση της ματιάς με την καρδιά, ή και το σώμα του συνολικά.

Σκύλος δεμένος από αυτόν που αγαπά και ταυτόχρονα κρατημένος μακριά.

Κάγκελα από τον ίδιο, απ' τις συνθήκες, από τον άλλο βαλμένα

σχηματίζουν το κλουβί του και μόνο σημείο επαφής έχει το βλέμμα.

Βλέμμα πιστό, προσηλωμένο, δε βλέπει γύρο άλλον κανένα.

Τι ειρωνεία που αυτή τη ματιά μπορείς να την δεις μόνο όταν δεν σε αφορά.

Είτε ο σκύλος κρύβεται- ή έστω προσπαθεί-

είτε εκούσια δεν τη βλέπει εκείνος που εν αγνοία του την προκαλεί.

Όταν τύχει να παρατηρήσεις μια τέτοια στιγμή,

αυτό που συμβαίνει κάνει την ύπαρξή σου να μοιάζει απίστευτα μικρή.

Είσαι αόρατος για 'κεινον που έχει τη ματιά.

Ωστόσο, μπορεί να νιώσεις ως μάρτυρας χαρά,

την οποία όμως με εξηγήσεις δεν θα κατορθώσεις

 σε εκείνον που τον αφορά να του τη μεταδόσεις.

Μπορεί και να γελάσεις μέσα σου ή απέξω κοροϊδευτικά για τούτη την ματιά, την τόσο εκτεθειμένη,
 ή να την πεις βλαμμένη.

Μα εκείνος που την έχει καθόλου δεν ακούει σε πράγματα μικρά-

αλλ' ούτε και σοφά.

Ακόμα, σε πονάει

όταν εσύ τα βλέπεις μα αυτός δεν σε κοιτάει με μάτια σαν αυτά.

Αόρατη, μικρή σαν ψύλλος,

μπορεί κι από την παρουσία σου να ενοχληθεί ο σκύλος.

Μόνο να επιτεθεί έχεις να περιμένεις όταν και αν σε δει.

Μάτια άγρια, σχιστά, χωρίς λάμψη, χωρίς καν φωτιά,

σε κοιτάζουν και βλέπουν μόνο επιφανειακά.

Τους είσαι ξένος. Κλέφτης που θέλει να τους κλέψει την καρδιά

 μα να το επιδιώξει δεν τολμά.

Κι αγνοούν πως για 'κεινους μπορεί να 'χεις κι εσύ τη "σκυλίσια ματιά"

 Εάν αποφασίσεις πως δεν θέλεις πια να κάνεις το σκύλο,
 εύκολα σπας τα δεσμά

και μόλις συνηθίσεις τον αδέσποτο βίο, θα νιώθεις πλέον καλά.

Όμως, ακόμα κι αν μπορούμε, 

ίσως κατά βάθος δεν θέλουμε να ζούμε
χωρίς (αυτά τα) αφεντικά.

Παράξενος γνωστός

Ένας άνθρωπος

Να σου προτείνει το χέρι του να σηκωθείς όταν έχεις πέσει χαμηλά.

Να σου θυμίζει ότι η θέα από κει κάτω δεν σου ταιριάζει, δεν σου αξίζει.

Να μη σου λέει πολλά. Κι όσα λέει, συχνά να μην τα λες καλά.

Όμως να είναι για το καλό σου. Πραγματικά. 

Και να το νιώθεις, και να το ξέρεις και να μην έχεις αμφιβολία καμιά.

Να είναι τόσο αυστηρός μαζί σου όσο η συνείδησή σου-ή και πιο πολύ- 

κι όμως να αποδέχεσαι ευκολότερα από κείνον κριτική παρά απ' αυτή.

Να σου δίνει το χέρι του να στηριχτείς,  πιο ψηλά για να ανεβείς.

Χωρίς να σε πιέζει, να ξέρει ότι μπορείς.

Να σε κάνει να τον εμπιστεύεσαι και να σε εμπιστευτείς.

Να σου είναι σχεδόν ξένος όσο κι απίστευτα δικός σου.

Να μην είναι συνέχεια-μπορεί και πολύ σπάνια- μαζί σου.

Μα πάντα όταν είναι να ξεπερνάς, για κάποιο λόγο, τον εαυτό σου.

Ένας τέτοιος άνθρωπος δε σε κάνει να πιστεύεις ότι είναι ο άγγελός σου;

Δεν μπορείς να πεις πως είναι (ακόμα) ούτε αγάπη, ούτε φίλος, ούτε εχθρός σου.

Ίσως γνωστός σου.

Ένας παράξενος γνωστός σου.

Φαίνεται

Μου λες πόσο πολύ την αγαπάς

και για 'κείνη πόσο μάταια πονάς.

Σ' αγκαλιάζω αυθόρμητα, σφιχτά.

Φαίνεται να παρηγορώ εσένα

μα δεν ξέρεις για μένα

πόσο την έχω εγώ ανάγκη αυτή την αγκαλιά.

Έχω συχνά ταχυπαλμία.

Από το άγχος, φαίνεται.

 Δείχνω κρυφή μελαγχολία.

Για τα μαθήματα και το φθινόπωρο που μπαίνει, φαίνεται.

Βγαίνω απ' το μπάνιο με μάτια υγρά, κοκκινισμένα.

Φταίει το νερό που τα 'πλυνα για να ξυπνήσω, φαίνεται.

Μπήκε στα μάτια το νερό
όμως δεν είναι καθαρό.

Φταίνε οι σωλήνες.

Φταίνε οι μνήμες.

Κι ότι υπολόγιζα καλό να με ξεπλένει.

Μαζεύει λάσπη στην πορεία, μ' αρρωσταίνει.

Ηλεκτρικό σύρμα

Η καρδιά μας είν' κοινή

όμως έχει χωριστεί

 σε δυο κομμάτια,

 σε δυο σώματα

που δεν μπορούν

να ενωθούν

κι αφόρητα υποφέρει.

 Νιώθω το μεριδιό μου από κείνη την καρδιά

για εσένα να χτυπάει όλο και πιο δυνατά.

Χτυπάει στο στήθος μου με ορμή

για να το ανοίξει και να βγει.

Είτε αλλιώς να συντριβεί

πάνω στο τοίχος του αδύνατου

που εδώ κι εκεί μαζί την περιφέρει.

Το σώμα μου γι' αυτή μια φυλακή.

Το δικό σου θησαυροφυλάκιο.

Και τα δυο τριγυρισμένα

μ' ένα σύρμα ηλεκτρικό.

Προσπαθεί να εμποδίσει

το ασπρόμαυρο ριγέ μου

από το να εγκληματήσει

κι ο,τι εσύ φυλάς καλέ μου,

να μπορέσει να γνωρίσει.

Μόλις για λίγο αγγιχτούν τα σώματα,

μεταξύ μας τα τοιχώματα

κλείνει ένα κύκλωμα.

Κλείνει ένας κύκλος.

Περνάει ηλεκτρισμός.

Νιώθω σαν να παθαίνω σοκ,

ηλεκτροσόκ.

Άραγε εσύ να μη το νιώθεις;

Κάθε τυχαία επαφή είναι διακόπτης.



Σ' εμένα να 'ρθεις

Σ' εμένα να  'ρθεις.

Μην φύγεις μακριά.

Μην πας πουθενά,

σ' άλλη αγκαλιά,

θα χαθείς.

Θα σε βάλλω στα πιο ωραία παλάτια.

Σ' αλλονών τα σκληρά μονοπάτια,

σε φιλιά και σε χάδια μ' αγκάθια,

θα πληγωθείς.

Σ' αυτές τρέχεις που δεν περιμένουν,

που ποτέ δεν εκτιμάνε από σένα ο,τι παίρνουν.

Σε ψυχές και μυαλά που δεν καταλαβαίνουν

άλλο μην ξοδευτείς.

Για να σ' έχω εγώ δε θα σε δέσω.

Μ' αν πονέσεις ξανά θα πονέσω.

Θέλω μόνο να σε προστατεύσω,

την καρδιά σου να μου εμπιστευτείς.

Θα γιατρέψω την κάθε πληγή σου.

Μη φοβάσαι, θα μαι πάντα μαζί σου.

Απ' τη δική μου θα δώσω ζωή στη ζωή σου.

Μη μου το αρνηθείς.

Είναι κρίμα να χάνουμε χρόνο.

Συνεχώς να χτυπάς και εγώ να ματώνω.

Ενώ ξέρω, σε διαβεβαιώνω,

πως εγώ 'μαι ο,τι ψάχνεις να βρεις.

Και στο τέλος σε μένα θα 'ρθεις.

Μα Γιατί να αργείς? 



Προσ-ευχή

Μακάρι

 να μπορούσαμε

Να προστατεύσουμε αυτούς που αγαπάμε.

Να προστατεύσουμε τον εαυτό μας.

Να μην πονάνε.

Να μην πονάμε.

Να ξέρουμε ποιο είναι το καλύτερο.

Να ξέρουμε τι πρόκειται να γίνει το νωρίτερο.

Να μιλάμε ειλικρινά.

Να γνωρίζουμε πραγματικά.

Να χαμογελάμε.

Να αγκαλιάζουμε, να φιλάμε.

Να μας αγαπάνε.

Να ξεχνάμε όσα μας χαλάνε.

Να είναι εύκολο να φύγουμε.

Κι ακόμα ευκολότερο να έρθουμε.

Να φύγουμε μακριά απ' όλα τα κακά.

Να έρθουμε κοντά.

Να μείνουμε κοντά.

Να είμαστε μαζί.

Να μείνουμε μαζί.

Να είμαστε δυνατοί.

Να είμαστε ευτυχισμένοι.

Πάντα

Εις τόν αιώνα των αιώνων

Μακάρι

Αμήν

Αστέρια

Μη φοβάσαι το σκοτάδι.

Έχεις μέσα σου το φως.

Κάθε που περνά ένα βράδυ

γίνεσαι και πιο σοφός.

Κάποτε θα 'σαι ένα αστέρι.

Θα σ' αγγίζει ο ουρανός.

Είναι απέραντος ο κόσμος

 και ο άνθρωπος μικρός.

 Οι ψυχές πλήθος αστέρια ειν' μικρά μα λαμπερά.

Κι όλα έχουνε μια θέση στ' ουρανού την αγκαλιά.

Τον στολίζουν σαν διαμάντια. Μένουν πάντα ζωντανά.

Μην τρομάζεις απ' το μαύρο.

Λαμπερό θα δεις λευκό.

Πες τη δύναμη εγώ θα βρω

να γνωρίσω ο,τι αγνοώ.



Ένα λόγο

Δως μου ένα λόγο

να υπάρχω, να ζω.

Βρες μου ένα λόγο

που τόσο σε θέλω,

που σε περιμένω

και που σ' αγαπώ.

Πες μου ένα λόγο,

πες μου μια λέξη,

η καρδιά για να αντέξει,

κι αν δεν σε δω,

το μυαλό να ανατρέψει

ο,τι κακό θα σκεφτώ.

Ανώριμη Μητέρα Μοίρα

Όταν θέλεις κάτι πάρα πολύ το σύμπαν συνωμοτεί για να το αποκτήσεις. Paulo Cohelio

Όταν ο άνθρωπος κάνει σχέδια, ο Θεός γελάει Λαός

Αφέθηκε στην τύχη του..

  Όπως κι αν το ονομάσουμε -Μοίρα (για την παρήχηση του τίτλου), Σύμπαν, Θεό, Τύχη ή ο,τι άλλο- αυτό το κάτι που είναι πάνω από μας παρατηρώ πως έχει συχνή και παράξενη συμμετοχή στη ζωή μας.

  Από τη μια δρα σαν γονιός. Φροντίζει για μας. Πραγματοποιεί τις επιθυμίες μας και τα μικρά-ή και μεγάλα- χατίρια που ζητάμε. Μας αρνείται πράγματα, εμείς δεν το καταλαβαίνουμε πως είναι για καλό μας, θυμώνουμε μαζί του, κλαίμε. Καμιά φορά μας δίνει αυτά που θέλουμε μόνο για να μας κάνει μετά να μετανιώσουμε που τα ζητήσαμε. Προσπαθεί να μας ικανοποιήσει όσο μπορεί αλλά και να μας σκληραγωγήσει, μαθαίνοντάς μας ότι δεν μπορούμε να τα χουμε όλα, κάνοντάς μας να δοκιμάζουμε τις ικανότητες και τα όριά μας. Μας αφήνει να πάθουμε για να μάθουμε.

  Κατά μια άλλη άποψη, όμως, φέρεται σαν παιδί. Φαίνεται να μας πηγαίνει κόντρα σε ότι θέμε και ό,τι λέμε. Η λέει ναι σ' ότι του λέμε, κι έπειτα κάνει τα δικά του. Παίζει παιχνίδια. Παίζει μαζί μας. Το διασκεδάζει. Σαν κουρδιστά αμαξάκια μας τραβάει το σκοινί, μας βάζει σε μια συγκεκριμένη-δύσκολη καμιά φορά- θέση και παρατηρεί την πορεία μας καθώς τρέχουμε με φόρα, συγκρουόμαστε σε τοίχους, έπιπλα, γυρίζουμε πίσω και στριφογυρίζουμε. Κούκλες στα χέρια του και μοιράζει ρόλους. Δημιουργεί ευφάνταστα σενάρια- εξάλλου η φαντασία είναι το κυριότερο χαρακτηριστικό των παιδιών- ευχάριστα, δυσάρεστα, μπερδεμένα. Κοροϊδεύει. Μην ξεχνάμε πως "τα παιδιά είναι σκληρά".

  Δεν πρόκειται για απλές λογοτεχνικές προσωποποιήσεις. Απόδειξη πως του μιλάμε καθημερινά, σχεδόν συνεχώς. Αυτά που λέμε μέσα στο μυαλό μας ίσως περισσότερο σ' αυτό αναφέρονται παρά στον εαυτό μας. Εν τέλει, μπορεί να 'μαστε κομμάτι του, ή αυτό δικό μας.

  



Καταλαβαίνω

Σε καταλαβαίνω.

Καταλαβαίνω πώς αισθάνεσαι-για 'κεινη. 

Δυστυχώς.

Δεν καταλαβαίνεις πώς αισθάνομαι-για 'σενα.

Ευτυχώς (;)

Δεν με καταλαβαίνω.

Δεν καταλαβαίνω γιατί κάθομαι να σε καταλαβαίνω.

Πού βοηθάει-ποιόν βοηθάει ότι καταλαβαίνω; 

Κανέναν. 

Γιατί δεν το καταλαβαίνω;

Καταλαβαίνεις ότι καταλαβαίνω;

Άραγε με έχεις καταλάβει;

Συνήθισα

Συνήθισα να μου λείπεις.

Δε δίνω πλέον σημασία στην απουσία σου,

 στη φωτογραφία σου όταν την κοιτάω.

 Όσα ονειρεύομαι για μας δεν με κάνουν να πονάω.

 Όταν κοιμάμαι πια δε σ' ονειρεύομαι.

 Όμως συχνά καμια φορά πριν κοιμηθώ σε σκέφτομαι.

Δεν με απασχολεί αν μ' αγαπάς.

Δεν με βασανίζει το ότι σ' αγαπάω.

 Δεν ξεχνάω.

 Δεν θέλω και δεν μπορώ.

 Συνεχίζω όμως να ζω.

 Δεν έπαψα να περιμένω όσα ζήσαμε να ξαναζήσω.

 Μα κι αν πάψω να περιμένω πάντα θα ελπίζω.

 Φταίει ο,τι ξέρω και ο,τι δεν ήξερα,

 ο,τι πιστεύω- το ίδιο που πίστευα.

 Συνήθισα να σαι το κάτι που μου λείπει

 κι ίσως μαζί συνήθισα τη λύπη.

 Δεν υποφέρω.

Δεν θέλω να κλάψω,

όσα αισθάνομαι να σου φωνάξω.

 Δεν νιώθω έντονα -συνέχεια- την ανάγκη σου.

Δεν νιώθω τίποτα έντονα.

 Δεν νιώθω τίποτα.

 Κι όμως σε έχω ανάγκη.

 Συνήθισα να μη σε έχω.

 Κακό πράγμα η συνήθεια.

Κακό πράγμα.

 Κακό.

 Γαμώτο. Σ' αγ..πώ.

Δάκρυα χαράς

Είπα "Δεν θα κλάψω".

 Το πήρα απόφαση. Το υποσχέθηκα στον εαυτό μου.
Το ανακοίνωσα στους πιο κοντινούς μου ανθρώπους.

"Θα κρατήσω από τον έρωτα όσα με κάνουν ευτυχισμένη"

Άντεξα και αντέχω.

Ουκ ολίγα. 

Περιμένω. Υπομένω. Επιμένω.

Ούτε ελπίζω, ούτε θέλω.

 Το πιστεύω, το ξέρω πως θα 'μαστε μαζί.

 Κι ας μη το καταλαβαίνεις ακόμα εσύ. 

(Παρότι νόμιζα πως το 'χες καταλάβει πρώτος.)

Τα κρατάω όλα μέσα μου.

Κι ας θέλω να ξεσπάσω, "Δεν θα κλάψω".

  Μαζεύονται.

Με σφίγγουν. Με βαραίνουν.

Κάνουν τις άκρες των χειλιών μου να πέφτουν προς τα κάτω από την πίεση.

Το συνειδητοποιώ και τις πιέζω προς τα πάνω.

 Χαμογελώ για να συγκρατήσω όσα δεν θέλω

- ή μάλλον θέλω αλλά δεν μπορώ,

ή κι αν μπορώ ίσως δεν πρέπει- να πω.

Το ξέρω πως δεν γίνεται για πάντα να τα συγκρατώ.

Το ξέρω πως θα βγούνε κάποτε. Θα βγούνε μαζεμένα.

Θα ρθει η κατάλληλη στιγμή να ειπωθούν οι λέξεις.

Οι λέξεις δεν θα χουν αξία. Καλύτερα οι λέξεις να χουν γίνει πράξεις.

 Βλέμματα, χάδια, αγκαλιές.

 Όσα φυλάω να γίνουν φιλιά.

Και θα κλαίω από χαρά.

Μόνο χαρά. Μεγάλη χαρά.

Τόση που τίποτα από όσα έχω φανταστεί δε θα τη φτάνει.

Χαρά αρκετή κι αντάξια όλων των δακρύων που περιμένουν να φανούν,

να με ελευθερώσουν και να ελευθερωθούν.

Όταν μ' αγαπάς,

να γίνουν δάκρυα χαράς.

δ Ι α Χ ρ ο ν ι κ ά

   Εδώ που είμαι ήσουνα Κι εκεί που είσαι θα 'ρθω
(μετά από αρκετό καιρό, μια δύσκολη περίοδο, σκληρή προσπάθεια κι όχι ακριβώς εκεί, αλλά πιο μακριά και θα 'ναι διαφορετικά)
Και τώρα είναι διαφορετικά.
   Περνάν τα χρόνια, οι άνθρωποι, τα συναισθήματα. Μένουν οι φωτογραφίες, οι εμπειρίες, τα απωθημένα. Τα απωθημένα.
   Όλα αλλάζουν, όλα φθείρονται στη μνήμη μας και στην πραγματικότητα, ξεθωριάζουν.
   Μόνο τα απωθημένα υποχωρούν και επανέρχονται στο προσκήνιο, ίσως με ελαφρώς αλλαγμένη μορφή, με την πρώτη ευκαιρία.
   Το έχουν μέσα τους τα απωθημένα. Ό,τι πλησιάζοντας το σε απωθούσε κι ύστερα εσύ προσπάθησες-και νομίζεις τα κατάφερες- να το απωθήσεις από τις σκέψεις σου πάντα μένει.
   Μπορεί να μην είσαι ο πρωταγωνιστής στη ζωή μου. Ο πρωταγωνιστής έχει αλλάξει πια. Δεν είσαι ούτε κομπάρσος. Δεν είσαι στη ζωή μου. Είσαι στο μυαλό μου, είσαι στη μνήμη μου, είσαι στις φωτογραφίες και τα βίντεο.
   Τι ήθελα να τα σκαλίσω; Τώρα είσαι παντού. Είσαι στα καμαρίνια με τους καθρέφτες, το μεγαλίστικο μακιγιάζ που τότε δεν ήξερα να ετοιμάζω μόνη μου, τις στολές. Στα παρασκήνια που ότι έζησα εκεί δε φάνηκε -σχεδόν- ποτέ στη σκηνή. Έχω αρχίσει να αμφιβάλλω για το πόσο καλά ήξερα να κρύβομαι, πόσο αρκετά να υποκρίνομαι. Στις καρέκλες του κοινού με την αίσθηση κενού που δίνουν πια ώρες ώρες αφού δεν είσαι εσύ εκεί.
    Πόσο βαρύ να 'σαι ο μεγάλος, στην τότε ηλικία σου.
"Το μικρό μας". Ήμουνα το μικρό, και μικρό πολύ πιθανόν να παραμένω στο μάτι σου- αν και στην πορεία κατάλαβα πως δεν έχεις πρόβλημα με την ηλικία- μα τώρα για άλλους είμαι το μεγάλο τους. Τα λέω κι εγώ συχνά μικρά, εκείνα που είναι στην τότε ηλικία μου ειδικά, και βλέπω μέσα τους κυρίως, αντί στις αντιδράσεις τους, την ίδια δική μου ενόχληση. Πόσο αφελές, πόσο χαζό να με πειράζει που μ' έλεγες-που ήμουνα μικρό, και επιπλέον "σου".
     Είναι βαρύ να 'σαι μεγάλος γιατί κουβαλάς όλα όσα κάνουν αυτά τα δύο χρόνια να "έχουν σημασία σ' αυτή την ηλικία".
Τις τύψεις για κείνους, και βασικά αυτόν, που πλήγωσα τόσο ή περισσότερο απ' όσο πλήγωνες εσύ εμένα την ίδια περίοδο, με άλλο τρόπο, για άλλο λόγο. Τη σκέψη του που έφτασε να με κυριεύσει αυτά τα δύο χρόνια όσο αποσυρόταν η δική σου απ' το προσκήνιο του μυαλού μου, από τα όνειρά και την καρδιά μου. Πλέον κανείς από τους δυο, μετά τους δυο σημαντικότερους ρόλους σας, τους εκ δια μέτρου κόντρα, αυτά τα δύο χρόνια, κι ας γυρνάτε στη σκέψη μου, δεν είναι στη ζωή μου. Ετοιμάζομαι για πρεμιέρα.
Τη συνειδητοποίηση, ανάλυση κι ερμηνεία παλιών εμπειριών-ας όψεται το ημερολόγιό μου- και τη δημιουργία καινούριων, που εξαιτίας τους διαμόρφωσα, ή μάλλον κατάλαβα καλύτερα, την προσωπικότητα και τον εαυτό μου. Και καλύτερη και χειρότερη είμαι, κι εγώ κι οι άνθρωποι που πέρασαν ως τώρα από τη ζωή μου, από την εικόνα που είχα σχηματίσει για μένα και για αυτούς.
     Μεγάλωσα. Φοβάμαι να πω πόσο μεγάλωσα, πολύ ή λίγο. Δεν μπορώ να το ορίσω. Και, πέρα από τη δική μου παραδοχή φοβάμαι τι έχουν να πουν οι άλλοι μεγάλοι, οι πιο μεγάλοι από μένα κι από σένα, που ξέρουν κάτι παραπάνω. Φοβάμαι και τους μικρούς που θα μάθουν. Δεν πρέπει να ναι για την ακρίβεια φόβος, αλλά δέος. Θαυμάζω όσα ήξερα και όσα ξέρω, όσα δεν ήξερα κι όσα δεν ξέρω ακόμα. Αυτό το ίδιο που συμβαίνει και στους άλλους. Μα για τον καθένα αφορά διαφορετική γνώση.
     Αυτά τα δύο χρόνια δεν με έφεραν πιο κοντά σε εσένα, όπως δεν περιμένω πια από τα επόμενα. Με έφεραν μάλλον πιο κοντά σε εμένα. Κι εγώ δεν περιμένω πια κανένα (άλλο από αυτό). Έχω βρει αυτόν που αγαπώ.

(Γ)λυκόφως

Μια φορά (μόνο μια) και έναν καιρό (όχι πριν πολύ καιρό) έγινε αυτό που θα σας πω...

-Να ρθώ;
-Νυστάζω. Τι να σου πω..
-Πόσο πολύ;
-Μπορεί και να μην κοιμηθώ.
-Μα το είχαμε πει..

Ζύγιζε την κατάσταση ώρα πολλή κι εκείνος έλεγε δεν ξέρει
μέχρι που το αποκαμωμένο ταχυδρομικό περιστέρι
τής είπε να μη το ταλαιπωρεί και να πάει η ίδια να τον βρει.

Ετοίμασε γρήγορα τις αποσκευές της,χαιρέτησε τις νεραϊδονονές της,
χωρίς να προσδιορίσει για ποια μέρη, λέγοντας απλά "Θα φύγω"
και με τα παπούτσια της στο χέρι, το σκασε από τον πύργο.

Άσπρο μάρμαρο και πάγος
Μια μοκέτα λερωμένη που την ένιωσε σαν βάλτος
Έφτασε και στο μακρύ δάσος

Περπατούσε μοναχή. Κανείς εκεί για να την δει.
Μ' ακουγότανε φωνές, άγνωστες- ή και γνωστές,
που φαινόταν μακρινές κι όμως απειλητικές, κάποιες στιγμές.

Κι έφτασε στον προορισμό της για να είν' με τον καλό της.

Χτύπησε, λοιπόν, την πόρτα του κάστρου μικρού, ξύλινου σπιτιού του. (Είπα ποτέ ότι ήταν πρίγκιπας; Αν ήταν πρίγκιπας, εξάλλου, θα έπρεπε να πάει εκείνος να τη βρει. Μόνο για έναν μη πρίγκιπα θα έκανε κάποια αυτή τη διαδρομή.)
Του χώρου του δικού του.
Μέσα σ' αυτό ήταν μαζεμένα διάφορα πλάσματα του δάσους-όχι ζώα, μαγικά:νεράιδες μάγισσες και ξωτικά.
Εκείνα της άνοιξαν και την υποδέχτηκαν στη γιορτή τους, στο γλέντι, στη συνάθροιση τους.
Δυο μάγισσες χαχάνιζαν και συζητούσαν. Μιλούσαν για μαγικά φίλτρα και πώς αυτά σε άλλους επιδρούσαν.
Μια νεράιδα ζαλισμένη, πολύ καλούλα η καημένη, αποφάσισε στο τέλος να πηγαίνει.
Μια άλλη νεράιδα όμορφη πολύ είχε επιτόπου κοιμηθεί.
Ενώ ένα ξωτικό τρελό είχε αρχίσει το χορό.
Το ξωτικό- οργανωτής της  βραδυνής αυτής γιορτή όλο μιλούσε κι όλο και άλλους προσκαλούσε να ξενυχτίσουνε μαζί.
Ένας λυκάνθρωπος εμφανίστηκε απρόσκλητος μα σύντομα έφυγε όταν είδε πως δεν ήτανε ευπρόσδεκτος βγάζοντας μια κραυγή που όποιον δεν τον φοβόταν έκανε στο γέλιο να λυθεί.
Ήρθε για λίγο κι ένας δράκος που με το ξωτικό, το τρελό, έστησε ξέφρενο χορό, περίεργο, τρομαχτικό.
Εκείνος ήταν ξαπλωμένος, νυσταγμένος, παραλίγο κοιμισμένος. Και ωραίος. Ωραίος -προσεχώς-κοιμώμενος. Αντιλαμβανόταν τι γινόταν αλλά δεν αντιδρούσε.
Ξάπλωσε δίπλα του. Καθότανε και τον κοιτούσε. Μακάρι να τον φιλούσε. Όμως το ήξερε ότι δεν ήθελε να τον ξυπνούσε. Κι ας μην το ήξερε ότι τον αγαπούσε.

Όσο το γλέντι προχωρούσε, τελικά, φοβήθηκε από τα μαγικά πλάσματα και τα ξωτικά. Τον χάιδεψε σαν να ταν ο,τι πιο πολύτιμο έχει και φεύγοντας του είπε τον εαυτό του και τους άλλους να προσέχει. Το ήξερε ότι μπορούσε.

Καθώς έφτανε στον πύργο της όπου ήταν πια ασφαλής, την έλειψή του ένιωσε. Το μετάνιωσε. Έτρεξε πίσω όσο πιο γρήγορα μπορεί. Την είχε μάθει πια τη διαδρομή.
Έξω από την πόρτα του όμως βρήκε να κοιμούνται δύο δράκοι- ο ένας ίσως μεταμορφωμένο ξωτικό- που είχαν γίνει επικίνδυνοι κι επίτηδες τους είχαν κλείσει έξω οι άλλοι. Έτσι φοβήθηκε να χτυπήσει. Κι αφού τον είχε εγκαταλείψει, έχασε την ευκαιρία δίπλα του να ξενυχτίσει. Αυτό αργά κατάλαβε ότι ήταν κάτι που ήθελε πιο πάνω απ' το να ζήσει. 
Γύρισε πίσω στον πύργο της και βυθίστηκε στο σκοτάδι. Με την ελπίδα να βρεθεί στα όνειρα του. Με το φεγγάρι να τις θυμίζει πως όποιος δεν τολμήσει να αντιμετωπίσει το λυκόφως, χάνει την ευκαιρία να γευτεί και το Γλυκό φως.






 

Είσαι Αυτός

Είσαι νερό

Είσαι φωτιά

Είσαι δροσιά και ζεστασιά

Πηγή ζωής

Είσαι έμπνευση και ποιητής

Είσαι τρελός

Είσαι σοφός

Είσαι σκοτάδι κι είσαι φως

Γη κι ουρανός

Είσαι αμαρτία και θεός

Δεν ξέρω πώς

Μα πώς αλλιώς;

Είσαι όλα αυτά κι είσαι Αυτός

Είσαι Αυτός που αγαπώ

Είσαι μακριά και πάντα εδώ

Είσαι εσύ, μαζί κι εγώ

Αυτός που με έχει νιώσει

και δε θα με πληγώσει

Μπορώ στην αγκαλιά του να χωρέσω

Για αυτόν λέω τα πάντα θα αντέξω

Αυτός που με χρειάζεται

Τα ίδια όνειρα μαζί μου που μοιράζεται

Αυτός που θέλω να αγγίξω

να θυμηθώ

να λησμονήσω

να τον γραπώσω

να τον αφήσω

μαζί του να πεθάνω και να ζήσω



Δεν το ονειρεύτηκα (έτσι ?/!/..)

Δεν το ονειρεύτηκα.
Το επαναλάμβανα στον εαυτό μου για να τον πείσω. Ήμουν εγώ. Ήμασταν μαζί. Ήταν και άλλοι, που υπάρχουν. Κι ας μην υπήρχαν για μένα τότε, πάρα μόνο εσύ.
Ήταν κι αυτό το μέρος. Ακόμα είναι εκεί. Εμείς δεν είμαστε. Θα ξαναπάμε; Δεν με νοιάζει να ξαναπάμε. Θέλω μόνο να το ξαναζήσω.
Ναι, το έζησα. Δεν το ονειρεύτηκα.
Υπάρχουν λέξεις που σημείωσα. Κι αν δεν τις σημείωνα, πάλι θα τις θυμώμουν. Τις είπες. Τις άκουσα. Τις ένιωσα. Τις εννοούσες;
Υπάρχουν βλέμματα που δε θα μπορούσα να κρατήσω παρά μόνο στο μυαλό μου. Με είδες πως σε έβλεπα να με κοιτάς να σε κοιτάζω. Τα μάτια ανοιχτά. Δεν κοιμόμουν.
Υπάρχουν αγγίγματα. Υπάρχουν αισθήσεις. Υπάρχουν αισθήματα. Τα αισθήματά σου. Υπάρχουν;

Ένα κακό όνειρο είναι μόνο.
Γιατί δε βρίσκεται κανείς να μου το πει τώρα; Καμία φωνή μες στο κεφάλι μου. Φωνές που λένε τα πάντα, εκτός από αυτό. Γιατί το όνειρο τους φάνηκε κακό. Τον εφιάλτη όμως τον αποδέχονται σαν πραγματικότητα. Σαν μόνη πραγματικότητα. Ξύπνησα (;) και μπερδεύτηκα. Όμως εκείνο δεν το ονειρεύτηκα.

Όταν ξυπνάς ξέρεις τι ήταν όνειρο και τι πραγματικότητα. Αν ονειρεύτηκες, όμως, χωρίς να κοιμάσαι, δεν ξέρεις να τα ξεχωρίσεις. Πότε ξεκίνησε το όνειρο. Πότε τελείωσε. Τελείωσε; Πότε ξεκίνησε η πραγματικότητα. Και πότε ο εφιάλτης.
Για όλα φταίει το μυαλό μου; Αυτό τα δημιούργησε; Είναι όλα όπως τα ήθελε; Αφού δεν ήξερε ότι ήθελε.

Καλύτερο απ' ότι είχα ονειρευτεί.
Έτσι περίμενα το μέλλον. Ίσως να χα ονειρευτεί πολύ. Αλλά από εκείνη τη στιγμή που συνειδητοποιείς πως δεν ονειρεύεσαι -το ζεις- λες πως δεν έχει τέλος να ξυπνήσεις. Πιστεύεις πως θα συνεχιστεί. Και δεν χρειάζεται να πιέσεις τον εαυτό σου για να ξανακοιμηθεί. Δεν χρειάζεται να πιέσεις κανένα. Δεν θα προσπαθήσεις να το τελειώσεις μόνος σου. Δεν θα τελειώσει. Δεν θα σαι μόνος σου.

Το παρελθόν, δεν το ονειρεύτηκα.
Το παρόν, δεν είναι όπως το ονειρεύτηκα.
Το μέλλον, πρέπει να πάψω να το ονειρεύομαι;
Πρέπει ίσως να το ζήσω. Μόνο έτσι θα το ζήσω.

Συν(+)ένοχος

Αν αγαπάς κάποιον, κάντον να μείνει.
( Ως απάντηση στο "Αν αγαπάς κάποιον άστον να φύγει. Αν γυρίσει θα είναι δικός σου. Αν όχι, ποτέ δεν ήταν") Έτσι κι αλλιώς ποτέ δεν θα ναι δικός σου. Δεν υπάρχει κτητικότητα στην αγάπη-στον έρωτα μπορεί. Αν είναι, θα είναι ή θα γίνει εσύ Εσύ+Εγώ.
Θα απαρνιόσουνα τον εαυτό σου για την περίπτωση μιας αυτοκαταστροφής;
Ο εαυτός σου είναι το μόνο που πραγματικά έχεις. Κι αν ακόμα δεν συμφωνείς μ' αυτό, πιο δύσκολα μπορείς να αρνηθείς ότι όσοι αυτός που αγαπάς είναι τα πάντα που (θέλεις να) έχεις.  Xωρίς εκείνον, που είναι Εσύ, δεν ζεις, δεν μπορείς. Το να τον απαρνηθείς ισούται με αυτοκαταστροφή. Οπότε στην πραγματικότητα δεν υπάρχει δίλημμα.
Διστάζοντας να είσαι μαζί του γιατί φοβάσαι μήπως τον πληγώσεις τον αφήνεις σε άλλους που δεν τους νοιάζει να το κάνουν.
Είναι πραγματικά αυτό που θέλεις για κείνον που αγαπάς;
Για να μπορείς να ισχυριστείς ότι του έδωσες ελευθερία πρέπει πρώτα να του έχεις δώσει επιλογή.
Στην ουσία ίσως φοβάσαι όχι τόσο μην πληγωθεί αυτός αλλά εσύ. Μήπως το κομμάτι σου, μήπως ο εαυτός σου ολόκληρος σε απαρνηθεί. Και τότε θα νιώσεις πως δεν έχεις τίποτα, δεν ανήκεις πουθενά, δεν είσαι κανένας.
Από την άλλη, αν δεν διεκδικήσεις τον εαυτό σου, δεν του δείξεις πως το κομμάτι αυτό ψάχνει εσένα, δεν πλησιάσεις και να πιάσεις απ' το χέρι το χαμένο σου Εγώ, ποτέ δεν θα σαι ολόκληρος, πάντα θα λείπει κάτι, δεν θα σαι εκεί που ανήκεις, δεν θα σαι πραγματικά Εσύ.
Δεν θα σαι αυτό το Εσύ+Εγώ, που είναι τα πάντα, που είναι ο,τι καλύτερο μπορείς να είσαι.
Σκέψου. Μπορεί να τον κάνεις ευτυχισμένο. Κι αυτό είναι το καλύτερο που μπορείς να κάνεις.
Αλλιώς, γίνεσαι εκ των προτέρων συνένοχος στη δυστυχία και των δυο σας. Γιατί αυτός είναι εσύ. Ενώ θα μπορούσατε και να 'στε ευτυχισμένοι. Μαζί.
Αν αγαπάς, να τολμάς. Σας το χρωστάς.

Κανείς

Κανείς.

Εσύ το τέλος κι η αρχή της διαδρομής.

Ο,τι περίμενα όλη μου τη ζωή.

Ο,τι ποθούσα κι ο,τι είχα ονειρευτεί.

Αυτό το άγνωστο που μου 'ταν πάντα οικείο

και όσα γνώριζα δεν το 'φταναν γι' αστείο.

Κανείς

στο μέλλον,

στο παρόν,

στο παρελθόν.

Κανείς δεν έχει το μοναδικό προσόν

να είναι εσύ. 

Στην αγκαλιά σου

Μία ζωή στην αγκαλιά σου

Να ζω απ' τους χτύπους της καρδιάς σου

Να παίρνω ανάσα απ' το φιλί σου

Ν' ακούω μόνο τη φωνή σου

Μες στη ματιά σου να κοιτώ

όσα στον κόσμο δε θα δω.

Να με κρατάς θέλω σφιχτά

Να με αγγίζεις απαλά

Και να προσέχεις την ψυχή μου

που το δικό σου διάλεξε αντί για το κορμί μου

Η πιο ασφαλής επιλογή

Δεν ξέρεις πόσα πέρασε ψάχνοντας να σε βρει

Φτιάξε φωλιά

Τόσο μικρή

Τόσο αρκετή

Σαν αγκαλιά

Δως μου στοργή

κι άσε με κει

Μες στα δικά σου τα φτερά

Το αλλού για μένα ειν' πουθενά

Μόνο το εδώ

Εσύ κι εγώ

Μια στιγμή παντοτινή

Είναι ζωή αληθινή



Γαλήνη ~ Σιγουριά

Γλυκιά ηρεμία

Απλή ομορφιά

Μια γεύση από ευτυχία

Σιωπή που ηχεί μελωδικά

Ένα τίποτα γεμάτο πληρότητα

Σιγουριά χωρίς βεβαιότητα

Παράδοση στο κενό

Δεν περιμένω να ακούσω. Δεν θέλω να πω.

Ανώνυμο συναίσθημα

 

 

 Γραμμένο 13 Απριλίου 2013

 

Ανώνυμο συναίσθημα.

 

Αόριστες στιγμές.

 

Δεν ξέρεις πώς το λένε.

Μα ξέρεις πως το θες.

 

Δεν έχω ενοχές.

 

Παίρνω ο, τι χρειάζομαι.

Τι είναι αυτό δε νοιάζομαι.

 

Κι ας κάποιοι αμφιβάλουνε αν είναι σοβαρό.

 

Εγώ ποτέ δεν έβαλα και ούτε θα δεχτώ

ταμπέλα από κανένα ή χαρακτηρισμό.

 

Γι' αυτό μένει κρυφό.

Για να μην πούνε άλλοι τι ζω και τι δε ζω.

 

Το νιώθω τόσο απλό

που τίποτα για 'κείνο δε θέλω να σας πω.

 

Κάθε άγγιγμα

είναι αίνιγμα.

 

Και κάθε του φιλί

σφραγίζει τη σιωπή.

 

Η Σκιά σου

Λες να χεις δίκιο να φοβάσαι τη σκιά σου;

Τη μέρα είσαι κυρίαρχος εσύ

κι αυτή απλά σε ακολουθεί.

Πιστά. Ποτέ σας δε χωρίζετε.

Στο δυνατό το φως μονάχα εξαφανίζεται.

Νωρίς όταν ο ήλιος δύει και λίγο το πρωί πριν ρθει

γίνεται μεγαλύτερη από σένα και επιβλητική.

Το σκοτάδι είναι το στοιχείο της.

Κι αυτή γίνεται τότε το στοιχειό σου.

Μπορεί και να μην είναι επικίνδυνη.

Την άφησες ποτέ να σου μιλήσει;

Σαν παιχνίδι την είχες πατήσει.

Και άλλοι είχαν προσπαθήσει.

Ο Λούκι Λούκ τη δικιά του είχε πυροβολήσει.

Άραγε οι σκιές πονάνε

σώματα όταν τις πατάνε;

Να τις σκοτώσει κανένας δε μπορεί.

Ακόμα και μετά το θάνατό σου εκείνη θα κυκλοφορεί.

Τώρα πια αλλιώς.

Δεν θα εξαρτάται από το φως.

Θα έχει ελευθερωθεί.

Θα κάνει ότι θέλει αυτή.

Τα όνειρα των φίλων, τους εφιάλτες των εχθρών σου θα επισκέπτεται.

Όλα όσα ήταν δικά σου κι εκείνη πάντα ζήλευε.

Γύρω σου τους ανθρώπους και τα πράγματα που να αγγίξει γύρευε.

Έπεφτε πάνω τους συχνά αυτή,

μα να τα νιώσει δε μπορούσε όπως εσύ.

Ακόμα κι αν ποτέ σου είχες σκεφτεί

να την αφήσεις όσα απολάμβανες να μοιραστεί.

Μόνο στη μοναξιά σου την κοιτούσες.

Και τότε πάλι τη μισούσες.

Ίσως να την περιγελούσες.

"Γιατί αυτή;

Είναι πολύ κοντή, χοντρή, λεπτή, ψηλή."

Ποτέ δεν άκουσες τι έχει να σου πει.

Γι' αυτό πάντα θα καιροφυλακτεί

στις σκοτεινές γωνιές με όσο φως της χρειαστεί.

Να σου φωνάξει μες στη σιωπή. 

Να σου ταράξει την ψυχή. 

Να σου θυμίσει ότι είναι εκεί. 

Και περιμένει τη στιγμή

όταν θα ξέρει

πως έχει πια το πάνω χέρι.

SMILovE

  Το χαμόγελο και η αγάπη είναι στενά συνδεδεμένα μεταξύ τους.

Εξάλλου το λένε και πλήθος τραγουδιών.
  Δεν είναι σπάνιο να ερωτευόμαστε κάποιον για το χαμόγελο του. Αποδεδειγμένα το χαμόγελο κάνει τους ανθρώπους πιο ελκυστικούς. Όσοι είναι χαμογελαστοί φαίνονται πιο εύκολα προσεγγίσιμοι και εκπέμπουν μια λάμψη. Εφόσον το χαμόγελο είναι μεταδοτικό, είναι φυσικό να θέλουμε δίπλα μας κάποιον που μας κάνει να χαμογελάμε.
  Χαμογελάμε επίσης όταν δεχόμαστε την αγάπη κάποιου. Είναι προφανές πως το να αγαπιόμαστε ή να αρέσουμε μας κάνει να νιώθουμε καλά. Ανεβάζει τη διάθεση και την αυτοπεποίθηση μας. Μπορεί και να βρίσκουν ανταπόκριση τα αισθήματά μας. Αλλά ακόμα κι όταν αυτό δεν ισχύει για τα αισθήματα του άλλου, χαμογελάμε από αμηχανία καθώς, παρότι κολακευόμαστε, το ζήτημα είναι λεπτό και δεν ξέρουμε πως να το χειριστούμε.
  Έχει ειπωθεί πολλές φορές ακόμα ότι η κατάσταση στην οποία βρίσκονται οι ερωτευμένοι περιλαμβάνει ένα συνεχές-ίσως κάποιοι πουν χαζοχαρούμενο- πλατύ χαμόγελο στο πρόσωπό τους που δε μπορούν είτε δεν θέλουν να ελέγξουν.
  Το χαμόγελο σύμφωνα με επιστήμονες είναι σημάδι υποταγής. Οπότε υποτασσόμαστε ίσως στον έρωτα, το σύντροφο μας ή αυτό που ζούμε.
  Κανείς δεν μπορεί να αρνηθεί βέβαια πως ο έρωτας χωρίς ανταπόκριση ή μια αγάπη που προδίδεται μπορεί να είναι τόσο επώδυνη που να μας στερήσει το χαμόγελο για πολύ καιρό. Όμως αυτή η περίπτωση δεν έχει να κάνει τόσο με την αγάπη όσο με την έλλειψη της.

Φιλί ζωής

Για ένα φιλί σου μόνο,

ένα φιλί ζωής,

θα πάγωνα το χρόνο

στον πύργο μου ως να 'ρθεις.

Ας ήταν σαν ξυπνήσω,

βαθειά αφού κοιμηθώ,

εσένα να αντικρίσω,

που θα σ' ονειρευτώ.

Βάτραχοι και πρίγκιπες

Εάν φιλήσεις βάτραχο..

• θα γίνει πρίγκιπας, αν αυτό ήτανε πάντα στην πραγματικότητα αλλά λόγω συνθηκών δεν φαινότανε μέχρι εσύ να του το βγάλεις στην επιφάνεια.

Πλέον μπορεί

είτε να μείνει μαζί σου χρωστώντας σου ευγνωμοσύνη ως η πριγκίπισσά του

είτε με την ελκυστική μορφή του να διαλέξει ανάμεσα από πριγκίπισσες που ίσως ποτέ να μη φιλούσαν κάποιο βάτραχο αλλά ως πρίγκιπα όλες τον θέλουν.

• θα παραμείνει βάτραχος, εφόσον δεν υπήρξε ποτέ πρίγκιπας, άσχετα αν εσύ ήθελες να ελπίζεις πως ο,τι έβλεπες δεν είναι η αλήθεια και μπορούσες να το αλλάξεις.

Μετά το φιλί εσύ

ίσως δεθείς μαζί του κι αργήσεις να αποφασίσεις να τον αφήσεις για να ψάξεις για άλλον

 ή και να μη το κάνεις ποτέ.

 

Όσο γι αυτόν,

 ίσως θεωρήσει τον εαυτό του πρίγκιπα

και είτε μείνεις μαζί του, να νομίζει πως δεν του αξίζεις ή δε σου αξίζει

αλλά κι αν τον αφήσεις, αποπνέοντας διαφορετικό αέρα πια θα έχει ακόμα περισσότερες πιθανότητες να πάρει άλλα φιλιά από κοπέλες που ψάχνουν τον πρίγκιπά τους.

 

Είναι γεγονός πως οι απανταχού βάτραχοι επωφελούνται από την αναζήτηση των πριγκιπών στο πρόσωπο τους κι από τις κοπέλες που είναι διατεθειμένες να δοκιμάσουν να τους φιλήσουν.

 

Υπάρχει όμως και μια λογική σε αυτές που ρισκάρουν. Από τη μία ευθύνεται η ανυπομονησία τους που φιλάνε ότι πλάσμα βρουν μπροστά τους αλλά από την άλλη, είναι η επιθυμία τους να συνεισφέρουνε στην τελειοποίηση εκείνου που μετά θα είναι δικό τους.

 

Και η αντίθετή περίπτωση, η μη ειπομένη στα παραμύθια αλλά δυστυχώς όχι σπάνια στην πραγματικότητα

Αν φιλήσεις πρίγκιπα να σου βγει..

• βάτραχος
• γουρούνι
• γαϊδούρι
• παγόνι
• κόκορας
• κεραμιδόγατος
• φίδι
• ελέφαντας
• κάβουρας

και λοιπά ζώα
με χαρακτηριστικές ιδιότητες που υπαγορεύουν πως ο πρίγκιπάς σου είναι του "Ζωικού Βασιλείου"..

 

 



 

'Εχασες

Μετράς τα λάθη μου

μα την αγάπη μου

τελείως αγνοείς.

Λες πως με ξέχασες.

Μα για όσα έχασες

θα μετανιώσεις,

εάν θα με νιώσεις,

μετά απ' το να χαθείς.