Το χαμόγελο αντιμέτωπο με τα λόγια.
Του επιτέθηκαν για να το διώξουν.
Όμως δεν κατάφεραν να το λυγίσουν.
Τίποτα πιο παράξενο, πιο ενοχλητικό,
πιο απειλητικό από το χαμόγελο αυτό.
Το χαμόγελο που έμεινε εκεί,
σαν ένας λαμπερός καθρέφτης.
Καθρέφτης που τυφλώνει
γιατί δείχνει ο,τι δεν θέλεις να δεις.
Την ασχήμια που δεν ήξερες πως κρύβεις,
την ομορφιά που δεν μπορείς να αποδεχτείς.
Πήγαν να τον σπάσουν
και μάτωσαν τα χέρια σου.
Καμιά φορά το φως τρομάζει
περισσότερο από το σκοτάδι.
Η θέρμη κι όχι το ψύχος σε ανατριχιάζει.
Θα προτιμούσες να παρηγορείς
από το να απορείς
γιατί ο άλλος δεν έχει πληγωθεί.
Όταν είσαι προετοιμασμένος για δράμα,
η κωμωδία σε αιφνιδιάζει,
και καταλήγεις σε σκηνή μάχης.
Μα δεν βγαίνει κι αυτή σωστή
όταν ο άλλος σου συγχωρεί
το ότι δεν τον συγχωρείς εσύ.
Πώς να παλέψεις πια
όταν σου χαρίζουν τη νίκη
μα σε κάνουν να τη νιώθεις σαν ήττα;
Πήγαινες για πτώμα
και βρέθηκες με φάντασμα.
Ένα χαμόγελο μες στο μυαλό σου
που αγνοεί τα λόγια σου.