Μεσοτοιχία

Να σε βλέπω να χαμογελάς,

να νιώθεις, να δίνεσαι, να αγαπάς.

Όσα αρνηθήκαμε, 

οι λέξεις που ντυθήκαμε, 

δεν επιτρέπουν να ζητήσω κάτι άλλο. 

Ούτε μπορώ

να μη χαρώ. 

Η θέση που βρεθήκαμε, 

όσα δεχθήκαμε, 

ο τρόπος που δεθήκαμε

όρισαν την πορεία 

που ακολουθήσαμε.

Οι αποστάσεις δεν έχουν σημασία. 

Πάντα 

μπορούμε να πιάσουμε κουβέντα 

απ' όπου την αφήσαμε. 

Μόνο όσα αφήσαμε ανείπωτα

θα κρύβονται στο τίποτα. 

Τα "αδύνατα" 

δεν θα μάθουμε ποτέ τι δύναμη είχαν. 

Καλό είναι, δε λέω, και το "καλύτερα".

Είμαστε περήφανοι 

που πετύχαμε το σπάνιο. 

(Είμαστε όμως ικανοποιημένοι

που απορρίψαμε το συνηθισμένο;)

Να σε αγκαλιάζω, 

να σε φιλάω στο μάγουλο. 

Να σε παρακολουθώ 

να γίνεσαι άγαλμα από μαύρο μάρμαρο. 

Όσο επέλεγες να είσαι αυτό, 

να παγώνεις το μέσα σου και τον κόσμο, 

ήταν καλό να μένω στο να μπορώ να σε κοιτώ. 

Τώρα που μαλακώνεις και γλυκαίνεις ξανά, 

γυρνώντας στο παιδί που γνώρισα

μα σε ενήλικο σώμα πια, 

θα 'θελα
λίγο
να μπορούσα
να σε αγγίξω,

να σε γευτώ. 

Κάτι 

σαν σοκολάτα κρυμμένη στο ντουλάπι,

σαν φρούτο μάλλον που ωριμάζει. 

Σε ξένη αυλή,
αγαπημένου γείτονα

που έχουμε μεσοτοιχία. 

Κοντά μου 

αλλά ποτέ δικό μου.

Για μένα

Για ποιον τα γράφω τα ποιήματα;

Ποιοι να 'ναι οι θύτες, ποιοι τα θύματα;

Δώρα είναι που δημιουργώ ή είναι προβλήματα;

Σε τι αναμνήσεις να γυρίσεις;

Και σε ποια μέλλοντα θα ζήσεις;

Τι εξηγήσεις να ζητήσεις;

Και που τιμές να αποτήσεις;

Για ποιον τα γράφω και γιατί;

Και αν ποτέ δε διαβαστεί

κανένα,

λιγότερο ή πιο πολύ

θα αξίζει απ' ο,τι είναι για μένα;

Όλα δικά μου είναι γραμμένα

και όνειρα και απωθημενα.

Κι αν τα μάθεις,

τι θα πάθεις;

Ακίνδυνα.

Είτε κρυμμένα είτε φανερά.

Είναι κοινά μας μυστικά.

Φυτρώνουν στα καμένα.

Δε ζήτησες ποτέ σου από μένα

κάτι άλλο

ούτε κι αυτό.

Και εγώ δε σου ζητώ

τίποτα άλλο

από αυτό.

Από μέσα μου ο,τι είναι θα το βγάλω

και αν σε εσένα φτάσει

έχει καλώς.

Αλλιώς

κάποιος άλλος

θα τα εκτιμήσει.

Τα δικά του.

Γιατί αυτά είναι για σένα.

Είναι για 'μένα.

Είναι για 'μας.

Τις εμπειρίες, τις αναμνήσεις μας,

τα όνειρά μου

και την καρδιά μου

που ένα -μικρό- κομμάτι της κρατάς.

Συνειρμός

Γιατί

κάποιος να μ' αγαπά;

Γιατί

να μην μπορώ

να το πιστέψω,

να αφεθώ

και να γιατρέψω

ό,τι έχει μείνει

σκοτεινό

κι ό,τι η ψυχή μου κρύβει;

Να σωθώ

από ό,τι έχει γίνει

ή θα γίνει 

σε ένα μέλλον 

μικρό.

Δε βρίσκω λόγια να το πω.

Λες και ξέρω

τι θέλω

να πω.

Ίσως να 'χω κουραστεί.

Να μη θέλω

να μιλήσω.

Να μη βρίσκω

τι να πω.

Να μη βρίσκω

πώς να ζήσω.

Και τι θέλω

να αγαπήσω.

Και τι φτάνει

για να αγαπηθώ.

Τι είν' το μακρινό;

Τι είν' το κοντινό;

Τι είναι δικό μου;

Και τι είναι επικίνδυνο;

Γιατί τραγουδώ;

Τι θέλω να πω;

Θέλω να μιλήσω;

Θέλω να σιωπήσω;

Θέλω να 'μαι μόνη

ή να ανακαλύψω

τι είναι που καίει

και τι με παγώνει;

Είναι τόσο πολύ.

Είναι τόσο λίγο.

Τι θα πει

θα φύγω;

Τι θα πει

μπορώ;

Θέλω ό,τι θέλω

ή με νοιάζει να φανώ;

Γιατί να μην είσαι εδώ;

Τι είναι

που έχω

να περιμένω

να αποκτήσω

να ανακαλύψω

και να αποκαλυφθώ;

Σε ποιόν;

Σε ποιόν;

Και τι

να αφήσω

να φανεί;

Τι να πιστέψω;

Τι είναι πρόβλημα δικό μου;

Τι να είναι το γραφτό μου;

Τι είναι πεπρωμένο,

πετρωμένο,

αφημένο,

ανοιγμένο;

Και που μένω..

Τι να θέλω;

Τι να έχω; 

Τι να ξέρω;

Μα τι λέω;

Πώς να εκφραστώ;

Κι όταν θα τα ακούω,

τι θα αποκρούω

από το υποσυνείδητο;

Εγώ,

η ψυχολόγος,

που ο λόγος

δε της φτάνει

για να βρει

τι είναι και τι κάνει

και μονολογεί.

Δεν ξέρω πότε θα σταματήσω.

Κοιτάζω έξω.

Τα σύννεφα

έχουν γραμμές

από κενό

στον ουρανό. 

Ο ήλιος παίζει να ‘χει δύσει ήδη

και 

εγώ παίζω αυτό το παιχνίδι.

Που δεν ξέρω

τι αφήνω να φανεί συνειδητά

και τι σοφία θα μου βγει ελεύθερα.

Σε ποιο μελλοντικό

και παρελθοντικό

εαυτό χρωστάω

αυτό

ή ό,τι άλλο;

Οι μέρες

Δεν ξέρουν

οι μέρες τι θέλουν.

Ήλιο να τις πάρει

από το χέρι για βόλτα.

Ή σύννεφα

να κρυφτούν στα παπλώματα.

Να γνωρίσουν άλλους.

Ή να γνωρίσουν τον εαυτό τους.

Να βρούνε άτομα

να ενωθούν σε μόρια.

Ή να ανακαλύψουν

τι τέμνει την ψυχή τους.

Δεν ξέρουν τι θέλουν οι μέρες να

ζητήσουν από τον χρόνο που περνά.

Να επιλέξω το τέλος

Πάντα νομίζω πως θα φύγω. 

Πως θα επιλέξω εγώ το τέλος. 

Μα ο άλλος

μ' αφήνει πρώτος.

Παραιτείται. 

Τον διώχνω. 

Τον χάνω. 

Δεν ξέρω τι κάνω. 

Γιατί δεν μπορώ να έχω την ευθύνη; 

Γιατί δεν μπορεί καλό να μείνει;

Στο ράφι να το βάλω

των αναμνήσεων γυαλιστερό. 

"Ο, τι ήταν ήταν", να μπορώ να πω, 

μα εγώ θέλησα κάτι άλλο,

δικό μου, στον κόσμο να ψάξω.

Να υπήρξε ο, τι ζήσαμε μαζί

κι η ιστορία να έχει ολοκληρωθεί.

Αντί να προσπαθώ

με σκέψεις κι υποθέσεις

να τη συμπληρώσω.

Αντί, εν τέλει,

να έχω επιλογές χωρίς τέλη.

Μετα-φράσεις

Θα ήθελα να είμαι μπλε ουρανός.
Όπου βρεθώ είμαι ένας λεκές μικρός.

Οι άντρες ξεπερνούν το βήμα μου.

Κάθεσαι στη καρέκλα, κάθομαι κι εγώ
και κοιτάμε ένα άλμπουμ παλιών φωτογραφιών.

Όλες οι γλώσσες σαν βότσαλα

που ανακατεύουν τα κύματα.

Μπορώ να βρω τις λέξεις σε ατέλειωτες σελίδες
αλλά όχι μέσα μου, είναι, όπως εγώ, ξένες.

Μπορώ να έχω μια στιγμή ηδονής χορωδιακής;

Πώς καήκαμε;