Αν μ' αγάπησες

Με αγάπησες

μα με άφησες

μες στον ίδιο τον κόσμο

που με βρήκες χαμένη καιρό.

Με αγάπησες

μα με άφησες

εδώ τώρα να νιώθω

το σώμα που έχω λειψό.

Την καρδιά μου σπασμένη

Το μυαλό μουδιασμένο

Και στα χέρια μου ένα κενό.

Αν μ αγάπησες,

πώς με άφησες

δεν το καταλαβαίνω.

Δεν το καταλαβαίνεις

πως εγώ μόνο εσένα αγαπώ;

Σ' ένα κόσμο μου ξένο

το μπορώ

μα δε θέλω

να επιζώ

αντί μαζί σου να ζω.

Το λευκό

Το λευκό λερώνεται εύκολα

Της καθαρής ψυχής 

Της αγνότητας

Της ελπίδας

Της αρχής 

Μουτζούρα από στυλό 

Λεκέ από τριβή με κάτι άλλο

Χωρίς κανείς να καταλάβει πότε και πως

Για να το διατηρήσεις 

ίσως 

δεν θα έπρεπε να κάνεις τίποτα με αυτό.

Να το αφήσεις

κλεισμένο 

και προστατευμένο,

να μην το χρησιμοποιήσεις.

Μα και πάλι 

μπορεί ο χρόνος να το γαριάσει.

Το λευκό 

αποδέχεται να δίνεται 

σαν καμβάς δημιουργίας

ανοιχτό στις δυνατότητες

της φαντασίας 

της τύχης 

της ζωής .

Το λευκό 

αν το φυλακίσεις 

στη μοναξιά του 

γίνεται τρελό.

Απέραντο όνειρο

Σαν όνειρο

περίεργα αληθινό

Ανάμεσα στο απέραντο, 

στο γκρι, 

στο άγνωστο

Εσύ

Το χέρι σου σημείο αναφοράς

Τα μάτια σου το χρώμα

Τα χείλια σου πατρίδα

Η λάσπη γόνιμο έδαφος

Τα χόρτα χρυσά σύννεφα

Το δάσος προοπτική

Κανένας φόβος 

αφού είμαστε μαζί

Βούλιαγμα στη στιγμή

Χαμένη ήμουν μέχρι να σε βρω

Αλλού δεν θα 'θελα να υπάρξω

Κοίτα με, 

φίλα με, 

πιάσε με απ' το χέρι 

και θα πετάξω

Μείνε

Μείνε κοντά μου

Μείνε δίπλα μου

Μείνε μέσα μου

Στο μυαλό και στην καρδιά

και στο κορμί μου μείνε μέσα

να γίνουμε ένα

να διαλυθεί η μοναξιά 

Μείνε για μένα 

Μείνε εσύ

Μείνε η αλήθεια 

Μείνε η αγάπη

Μείνε το συναίσθημα 

που αγαπά η λογική

γιατί να το νικήσει 

δεν θέλει, ούτε μπορεί

Μείνε και πες μου ναι 

Μείνε για λίγο ακόμα 

Μείνε για παραπάνω 

Μείνε για πολύ 

Μείνε για αυτό το βράδυ

Μείνε για μια ζωή

Δεν έχω λόγια

Δεν βρίσκω λόγια να αντ-αποκριθώ 

στον τρόπο τον μοναδικό 

που εσύ εκφράζεσαι για εμάς. 

Απορώ που δεν έχω γράψει ακόμα 

κείμενο ή ποίημα για 'σενα. 

Συνδεόμαστε με έναν τρόπο 

που είναι παράξενος 

αν το σκεφτείς με βάση το χρόνο.   

Αλλά έχω εμπιστοσύνη 

στην απλότητα και την ομορφιά του.

Στις σκέψεις και τα συναισθήματά μας 

που είναι κοινά 

και τα οποία μοιραζόμαστε τόσο εύκολα. 

Στη διαισθητική μας οικειότητα.

Στις υποσχέσεις που θέλω να πιστέψω 

μα βρίσκω αξία και μόνο στο γεγονός πως δίνονται. 

Το να εμπιστεύομαι και να πηγαίνω πέρα από τη λογική 

είναι χαρακτηριστικά ενός παλιού αγνού μου εαυτού 

που έρχονται στην επιφάνεια 

ενώ φοβόμουν 

πως ίσως τα είχα καταπιέσει τόσο πολύ 

που είχαν χαθεί. 

Δεν έχω γράψει ποίημα για εσένα ακόμα, 

αλλά υπάρχουν πολλά 

που μου έρχονται στο μυαλό και φαίνεται να σου ταιριάζουν. 

Ωστόσο ο,τι ζω μαζί σου είναι ανεπανάληπτο. 

Αυτό το πράγμα το τρελό 

μοιάζει τόσο απλό 

όταν απλά το ζούμε 

αντί να καταλάβουμε να προσπαθούμε.

Έχουμε επικοινωνήσει και συνδεθεί τόσο πολύ 

μέσα από τη γλώσσα (αντί να μας κρατήσει μακριά). 

Κι όμως νιώθω πως τα μάτια και η αφή

έχουν να πουν ακόμα περισσότερα.