Χαμένα παιδιά

Ο Πίτερ Παν είναι ο άγγελος του θανάτου. Μου το είχες πει κάποτε εσύ. Από εσένα το έμαθα.
Τα παιδιά δεν μεγαλώνουν γιατί είναι νεκρά. Η Χώρα του Ποτέ είναι ο παράδεισος και τα οδηγεί αυτός εκεί. Μετά κανείς δεν γυρνά.

Δεν θα ξαναγίνει ποτέ για μένα ίδιο το παραμύθι. Μου αποκάλυψες στη μαγεία τη λύπη.
Δεν είναι η μόνη φορά.

Νικάνε πάντα οι καλοί γιατί την ιστορία την γράφουν οι νικητές.
Άλλη δική σου άποψη. Την έχω συγκρατήσει.

Για μένα πάντα το καλό ήταν το επιθυμητό και θεμιτό.΄Εβρισκα όμως το κακό -μαζί σου συμφωνώ- πιο ενδιαφέρον.

Εκτίμησα σιγά σιγά περισσότερο από την ευτυχία την περιπέτεια.

Στη ζωή μας υπάρχουν πολλά τέλη αναπόφευκτα. Τα happy end, από την άλλη πλευρά, μπορεί στην πραγματικότητα να μην είναι εφικτά.
Και αν υπάρχουν ακόμα, ίσως να είναι βαρετά.
Κάτι μπορεί να ξέρουν αυτοί που πριν τα ζήσουν φεύγουν. Αφήνουν αντί να αφεθούν να χαθούν. Πάνω από το να προστατεύουν είναι το να προστατευτούν. Σε καταλαβαίνω.

Κι αφού τα σκέφτομαι όλα αυτά, με λίγο φαντασία ακόμα μπορώ να δω πως στον κόσμο αυτό υπάρχουν άνθρωποι
που στην νεραϊδόσκονη έχουν αλλεργία και φταρνίζονται αν τύχει να τους μπει στη μύτη για να τη διώξουν μακριά
που έχουν υψοφοβία και θα αρνούνταν να πετάξουν ακόμα κι αν τους χάριζαν φτερά
που βλέπουν τις γοργόνες ως πλάσματα άχρηστα, ψάρια σιχαμερά
που για εκείνους οι πονηροί πειρατές είναι σαν πλούσιοι επενδυτές
...

Αυτοί είναι οι (χαμένοι) ενήλικοι. Άραγε πιο τυχεροί ή μη απ' τα χαμένα παιδιά;

 

Δειλός

Όχι, δεν είσαι ο, τι λένε.
Ο, τι λένε όσοι προσπαθούν να με κάνουν να σε ξεχάσω.
Όσοι δεν σε ξέρουν πραγματικά τόσο καλά
όσο έφτασα να πιστέψω πως ίσχυε για μένα.
Όλα μου φαίνονται πια αρκετά μπερδεμένα.
Παρά τις μετρημένες στιγμές που έδειξες θάρρος,
καταλήγω πως είσαι απλώς μάλλον δειλός.
Δειλός απέναντι στην αρχή και το τέλος.
Δειλός απέναντι στο κάτι σου ή το τίποτα.
Δειλός να μου δώσεις χαρά
ή να με απογοητεύσεις ευθέως ξεκάθαρα.
Δεν ξέρω αν σε συγχωρώ για αυτό.
Σίγουρα όμως σ' αγαπάω.
Δεν έχω λόγο να μην το κάνω.
Πάντα (θα) σε ξεχωρίζω
ως άτομο και ως φίλο.
Δεν θέλω και δεν πρόκειται να σε ξεχάσω.
(να) Το ξέρεις πως δεν χάθηκα.
Εσύ επέλεξες να σε χάσω,
και - ίσως κάποτε το καταλάβεις- να με χάσεις.
Ακόμα κι αν δεν καταλαβαίνω το γιατί, αποφάσισα να το αποδεχτώ.
Κάθε φορά που θα σε βρίσουν θα το αρνηθώ.
Σε λέω όμως δειλό.
Ελπίζω ακόμα να σημαίνει κάτι για 'σένα αυτό.

 

 

 

 

 

Η αλήθεια της παπαρούνας

Η παπαρούνα είναι

κόκκινη

άγρια

όμορφη

Η παπαρούνα είναι

μαύρη

εύθραυστη

μόνη

Μες στους αγρούς ξεχωρίζει.

Καμιά φορά το πάθος συμβολίζει.

Αν κάποιος όμως να την κόψει πάει,

πολύ εύκολα κι απλά μαδάει.

Μου κάνει εντύπωση.

Πριν την αγγίξεις,
όσο την βλέπεις,
 φαίνεται δυνατή.

Κερδίζει την προσοχή,

την επιθυμία, 

καμια φορά ίσως τη ζήλεια

από κάθε συνηθισμένη μαργαρίτα.

Σε χέρια όμως ανθρώπου

μαραζώνει επιτόπου.

Τα κόκκινά της πέπλα

πέφτουνε απαλά ένα ένα.

Ώσπου μένει τελικά

γυμνή η μαύρη της καρδιά.

Μπορεί να έχει συνηθίσει
 πια στη μοναξιά.

Έχει γεμίσει
από φόβο και λύπη,
όμως τα κρύβει
 καλά εσωτερικά.