Αστέρια

Μη φοβάσαι το σκοτάδι.

Έχεις μέσα σου το φως.

Κάθε που περνά ένα βράδυ

γίνεσαι και πιο σοφός.

Κάποτε θα 'σαι ένα αστέρι.

Θα σ' αγγίζει ο ουρανός.

Είναι απέραντος ο κόσμος

 και ο άνθρωπος μικρός.

 Οι ψυχές πλήθος αστέρια ειν' μικρά μα λαμπερά.

Κι όλα έχουνε μια θέση στ' ουρανού την αγκαλιά.

Τον στολίζουν σαν διαμάντια. Μένουν πάντα ζωντανά.

Μην τρομάζεις απ' το μαύρο.

Λαμπερό θα δεις λευκό.

Πες τη δύναμη εγώ θα βρω

να γνωρίσω ο,τι αγνοώ.



Ένα λόγο

Δως μου ένα λόγο

να υπάρχω, να ζω.

Βρες μου ένα λόγο

που τόσο σε θέλω,

που σε περιμένω

και που σ' αγαπώ.

Πες μου ένα λόγο,

πες μου μια λέξη,

η καρδιά για να αντέξει,

κι αν δεν σε δω,

το μυαλό να ανατρέψει

ο,τι κακό θα σκεφτώ.

Ανώριμη Μητέρα Μοίρα

Όταν θέλεις κάτι πάρα πολύ το σύμπαν συνωμοτεί για να το αποκτήσεις. Paulo Cohelio

Όταν ο άνθρωπος κάνει σχέδια, ο Θεός γελάει Λαός

Αφέθηκε στην τύχη του..

  Όπως κι αν το ονομάσουμε -Μοίρα (για την παρήχηση του τίτλου), Σύμπαν, Θεό, Τύχη ή ο,τι άλλο- αυτό το κάτι που είναι πάνω από μας παρατηρώ πως έχει συχνή και παράξενη συμμετοχή στη ζωή μας.

  Από τη μια δρα σαν γονιός. Φροντίζει για μας. Πραγματοποιεί τις επιθυμίες μας και τα μικρά-ή και μεγάλα- χατίρια που ζητάμε. Μας αρνείται πράγματα, εμείς δεν το καταλαβαίνουμε πως είναι για καλό μας, θυμώνουμε μαζί του, κλαίμε. Καμιά φορά μας δίνει αυτά που θέλουμε μόνο για να μας κάνει μετά να μετανιώσουμε που τα ζητήσαμε. Προσπαθεί να μας ικανοποιήσει όσο μπορεί αλλά και να μας σκληραγωγήσει, μαθαίνοντάς μας ότι δεν μπορούμε να τα χουμε όλα, κάνοντάς μας να δοκιμάζουμε τις ικανότητες και τα όριά μας. Μας αφήνει να πάθουμε για να μάθουμε.

  Κατά μια άλλη άποψη, όμως, φέρεται σαν παιδί. Φαίνεται να μας πηγαίνει κόντρα σε ότι θέμε και ό,τι λέμε. Η λέει ναι σ' ότι του λέμε, κι έπειτα κάνει τα δικά του. Παίζει παιχνίδια. Παίζει μαζί μας. Το διασκεδάζει. Σαν κουρδιστά αμαξάκια μας τραβάει το σκοινί, μας βάζει σε μια συγκεκριμένη-δύσκολη καμιά φορά- θέση και παρατηρεί την πορεία μας καθώς τρέχουμε με φόρα, συγκρουόμαστε σε τοίχους, έπιπλα, γυρίζουμε πίσω και στριφογυρίζουμε. Κούκλες στα χέρια του και μοιράζει ρόλους. Δημιουργεί ευφάνταστα σενάρια- εξάλλου η φαντασία είναι το κυριότερο χαρακτηριστικό των παιδιών- ευχάριστα, δυσάρεστα, μπερδεμένα. Κοροϊδεύει. Μην ξεχνάμε πως "τα παιδιά είναι σκληρά".

  Δεν πρόκειται για απλές λογοτεχνικές προσωποποιήσεις. Απόδειξη πως του μιλάμε καθημερινά, σχεδόν συνεχώς. Αυτά που λέμε μέσα στο μυαλό μας ίσως περισσότερο σ' αυτό αναφέρονται παρά στον εαυτό μας. Εν τέλει, μπορεί να 'μαστε κομμάτι του, ή αυτό δικό μας.

  



Καταλαβαίνω

Σε καταλαβαίνω.

Καταλαβαίνω πώς αισθάνεσαι-για 'κεινη. 

Δυστυχώς.

Δεν καταλαβαίνεις πώς αισθάνομαι-για 'σενα.

Ευτυχώς (;)

Δεν με καταλαβαίνω.

Δεν καταλαβαίνω γιατί κάθομαι να σε καταλαβαίνω.

Πού βοηθάει-ποιόν βοηθάει ότι καταλαβαίνω; 

Κανέναν. 

Γιατί δεν το καταλαβαίνω;

Καταλαβαίνεις ότι καταλαβαίνω;

Άραγε με έχεις καταλάβει;

Συνήθισα

Συνήθισα να μου λείπεις.

Δε δίνω πλέον σημασία στην απουσία σου,

 στη φωτογραφία σου όταν την κοιτάω.

 Όσα ονειρεύομαι για μας δεν με κάνουν να πονάω.

 Όταν κοιμάμαι πια δε σ' ονειρεύομαι.

 Όμως συχνά καμια φορά πριν κοιμηθώ σε σκέφτομαι.

Δεν με απασχολεί αν μ' αγαπάς.

Δεν με βασανίζει το ότι σ' αγαπάω.

 Δεν ξεχνάω.

 Δεν θέλω και δεν μπορώ.

 Συνεχίζω όμως να ζω.

 Δεν έπαψα να περιμένω όσα ζήσαμε να ξαναζήσω.

 Μα κι αν πάψω να περιμένω πάντα θα ελπίζω.

 Φταίει ο,τι ξέρω και ο,τι δεν ήξερα,

 ο,τι πιστεύω- το ίδιο που πίστευα.

 Συνήθισα να σαι το κάτι που μου λείπει

 κι ίσως μαζί συνήθισα τη λύπη.

 Δεν υποφέρω.

Δεν θέλω να κλάψω,

όσα αισθάνομαι να σου φωνάξω.

 Δεν νιώθω έντονα -συνέχεια- την ανάγκη σου.

Δεν νιώθω τίποτα έντονα.

 Δεν νιώθω τίποτα.

 Κι όμως σε έχω ανάγκη.

 Συνήθισα να μη σε έχω.

 Κακό πράγμα η συνήθεια.

Κακό πράγμα.

 Κακό.

 Γαμώτο. Σ' αγ..πώ.

Δάκρυα χαράς

Είπα "Δεν θα κλάψω".

 Το πήρα απόφαση. Το υποσχέθηκα στον εαυτό μου.
Το ανακοίνωσα στους πιο κοντινούς μου ανθρώπους.

"Θα κρατήσω από τον έρωτα όσα με κάνουν ευτυχισμένη"

Άντεξα και αντέχω.

Ουκ ολίγα. 

Περιμένω. Υπομένω. Επιμένω.

Ούτε ελπίζω, ούτε θέλω.

 Το πιστεύω, το ξέρω πως θα 'μαστε μαζί.

 Κι ας μη το καταλαβαίνεις ακόμα εσύ. 

(Παρότι νόμιζα πως το 'χες καταλάβει πρώτος.)

Τα κρατάω όλα μέσα μου.

Κι ας θέλω να ξεσπάσω, "Δεν θα κλάψω".

  Μαζεύονται.

Με σφίγγουν. Με βαραίνουν.

Κάνουν τις άκρες των χειλιών μου να πέφτουν προς τα κάτω από την πίεση.

Το συνειδητοποιώ και τις πιέζω προς τα πάνω.

 Χαμογελώ για να συγκρατήσω όσα δεν θέλω

- ή μάλλον θέλω αλλά δεν μπορώ,

ή κι αν μπορώ ίσως δεν πρέπει- να πω.

Το ξέρω πως δεν γίνεται για πάντα να τα συγκρατώ.

Το ξέρω πως θα βγούνε κάποτε. Θα βγούνε μαζεμένα.

Θα ρθει η κατάλληλη στιγμή να ειπωθούν οι λέξεις.

Οι λέξεις δεν θα χουν αξία. Καλύτερα οι λέξεις να χουν γίνει πράξεις.

 Βλέμματα, χάδια, αγκαλιές.

 Όσα φυλάω να γίνουν φιλιά.

Και θα κλαίω από χαρά.

Μόνο χαρά. Μεγάλη χαρά.

Τόση που τίποτα από όσα έχω φανταστεί δε θα τη φτάνει.

Χαρά αρκετή κι αντάξια όλων των δακρύων που περιμένουν να φανούν,

να με ελευθερώσουν και να ελευθερωθούν.

Όταν μ' αγαπάς,

να γίνουν δάκρυα χαράς.